Της Λίλα Μήτσουρα
Βασανιστικές μοιάζουν οι στιγμές εκείνες που παλεύεις να αποδεχτείς μια κατάσταση. Ένα μυαλό να τον χτυπούν από παντού οι σκέψεις, οι ελπίδες, τα όνειρα, το παρελθόν....... Μυαλό και καρδιά έγιναν ένα. Και που σταματάει η λογική και που αρχίζει ο παραλογισμός? Και πονάει γαμώτο!!!! Είναι και αυτός ο θυμός που πνίγει και κόβει την ανάσα.
Θολώνει την όραση της ψυχής ή μήπως της λογικής? Ποια είναι άραγε η σωστή? Και όλα ανάκατα είναι. Οι μνήμες που πονάνε σπρώχνουν με λύσσα πίσω ότι είναι όμορφο και έτσι που το σπρώχνει το λερώνει, το βρωμίζει. Σαν να έμειναν καιρό κρυμμένα και μούχλιασαν. Όλα είναι κακοφορμισμένα πια.
Μα τόσο καιρό που έμειναν στο σκοτάδι της ψυχής τι να κάνουν και αυτά?
Μα κοίτα τι χάλι άφησες πίσω σου με την κακή συνήθεια να τα κρύβεις όλα, να αποθηκεύεις τα πάντα ακόμα και τα άχρηστα. Και άντε να βάλεις τάξη τώρα. Στέκεσαι καταμεσής του χάους και είσαι πανικόβλητος. Από που ξεκινάμε? Και τι να πετάξεις? Τόσα χρόνια τα φύλαγες πώς να τα πετάξεις τώρα? Κοιτάς την έξοδο, να εξαφανιστείς ζητάς και να αφήσεις ότι βρήκες εκεί δίχως να κάνεις τίποτα.
Τραβήξου λίγο στην άκρη να δεις τι μάζευες τόσα χρόνια. Μάζευες ,μάζευες δίχως ποτέ να πετάξεις. Έλα δες το έργο σου. Και έτσι που τα ψάχνεις όλα σηκώνεται σκόνη παχιά που σου φέρνει δάκρυα. Η σκόνη φταίει έτσι? Μήπως είναι εκείνη η βαριά κουβέντα που φύλαξες και τώρα τη θωρείς ξανά μπροστά σου?
Αλήθεια έπρεπε να την κρατήσεις φυλαγμένη?
Ξαφνικά φαντάζει πιο μεγάλη από ότι την θυμάσαι. Αυτή η σκόνη που σηκώθηκε τραβώντας έξω να δεις πιο καλά την πικρή φυλαγμένη κουβέντα σου, σε έκανε να δακρύσεις? Μα γιατί την φύλαξες?
Σαν κάτι να γυαλίζει εκεί πέρα, μα δεν διακρίνεται καλά. Το αγγίζεις προσεκτικά, είναι πια τόσο παλιό, τόσο βρώμικο και θαμπό. Είναι το μικρό σου θησαυροφυλάκιο, αυτό που φύλαγες τα όνειρα σου. Ένα ένα τα τοποθετούσες μέσα, προσεκτικά να μη σπάσουν. Πάντα ήταν τόσο εύθραυστα.....
Έτσι σου έρχεται να του δώσεις μια και το πετάξεις από το παράθυρο. Ούτε να το ανοίξεις δεν θες. Αυτό και αν πονάει. Αυτό και αν δεν κρύβει μέσα του οσμές που ζαλίζουν και θυμίζουν.
Πρόσεξε τι θα πετάξεις! Και επιτέλους πρόσεξε που πατάς!
Δεν είδες αυτή τη λεξούλα που ακόμα και τώρα που τη θυμάσαι σε κάνει να δακρύζεις από την γλύκα της? Δεν είδες εκείνο το ψιθυριστό "αγαπώ"? Πώς το λιώσε έτσι η βρωμερή σόλα του θυμού σου?
Αρβύλες φορά μαύρες και άσχημες και τσαλαπατά ότι βρει απρόσεχτα! Πρόσεχε σου λέω. Κοίτα τώρα τι έκανες! Μόλις έλιωσες εκείνο το χαμόγελο ευτυχίας που είχε το βλέμμα σου σαν κοιτούσες δυο μάτια.
Τραβήξου σου λέω στην άκρη και κοίτα προσεκτικά τι μάζευες τόσο προσεκτικά και τόσο μυστικά. Δες! Όχι μη το βάζεις τα πόδια, δεν ωφελεί. Αφού μπήκες μέσα τώρα σε αυτό, πρέπει και να καθαρίσεις αλλιώς έξοδο δεν βρίσκεις. Εκεί θα τριγυρνάς ανασύροντας μνήμες. Και ξέρεις κάποιες είναι πολύ άσχημες και αν δεν τις πετάξεις θα σε καταστρέψει η οσμή τους. Γιατί μυρίζουν όλες οι μνήμες.
Έχουν την μυρωδιά που κουβαλούσε ο καθένας από όλους αυτούς που στις έδωσαν.
Μυρτώ με άρωμα λεμόνι και σαπούνι Palmolive αυτό, που είχε εκείνα τα φύλλα ελιάς, μύριζε η γιαγιά σου, το μυρίζεις? Έλα πάρτη προσεχτικά και φύλαξε την. Μαζί με κείνη της μάνας σου και του πατέρα σου που φοράς πάντα.
Φύλαξε τις όμορφες μυρωδιές και τα όνειρα σου. Θα τα χρειαστείς ξέρεις. Θα σε βοηθήσουν να φτιάξεις καινούρια. Έλα το πιο δύσκολο το έκανες. Είδες τι έκρυβες και το αποδέχτηκες. Τώρα πίστεψε με, όποια απόφαση και να πάρεις, όσο δύσκολη και να είναι, δεν πονάει τόσο όσο η αποδοχή.
Μπορεί να σου πέφτει βαριά, να σε κάνει να σέρνεις τα βήματα σου, αλλά έστω και έτσι θα βρεις την έξοδο. Αυτή που οδηγεί στο φως.. Έλα καημένε! τι το φυλάς το δάκρυ? Ας το να κυλήσει να παρασύρει την σκόνη να καθαρίσει η όραση να φύγει ο θυμός.....Δεν είναι ντροπή να κλαις όταν αποφασίζεις. Βγάζει από μέσα σου ότι σε πονάει και δίνει δύναμη να μείνεις πιστός στην απόφαση σου.
Μη το φοβάσαι αυτό το δάκρυ. Θα σε μάθει να χαμογελάς κάποια στιγμή.
Βασανιστικές μοιάζουν οι στιγμές εκείνες που παλεύεις να αποδεχτείς μια κατάσταση. Ένα μυαλό να τον χτυπούν από παντού οι σκέψεις, οι ελπίδες, τα όνειρα, το παρελθόν....... Μυαλό και καρδιά έγιναν ένα. Και που σταματάει η λογική και που αρχίζει ο παραλογισμός? Και πονάει γαμώτο!!!! Είναι και αυτός ο θυμός που πνίγει και κόβει την ανάσα.
Θολώνει την όραση της ψυχής ή μήπως της λογικής? Ποια είναι άραγε η σωστή? Και όλα ανάκατα είναι. Οι μνήμες που πονάνε σπρώχνουν με λύσσα πίσω ότι είναι όμορφο και έτσι που το σπρώχνει το λερώνει, το βρωμίζει. Σαν να έμειναν καιρό κρυμμένα και μούχλιασαν. Όλα είναι κακοφορμισμένα πια.
Μα τόσο καιρό που έμειναν στο σκοτάδι της ψυχής τι να κάνουν και αυτά?
Μα κοίτα τι χάλι άφησες πίσω σου με την κακή συνήθεια να τα κρύβεις όλα, να αποθηκεύεις τα πάντα ακόμα και τα άχρηστα. Και άντε να βάλεις τάξη τώρα. Στέκεσαι καταμεσής του χάους και είσαι πανικόβλητος. Από που ξεκινάμε? Και τι να πετάξεις? Τόσα χρόνια τα φύλαγες πώς να τα πετάξεις τώρα? Κοιτάς την έξοδο, να εξαφανιστείς ζητάς και να αφήσεις ότι βρήκες εκεί δίχως να κάνεις τίποτα.
Τραβήξου λίγο στην άκρη να δεις τι μάζευες τόσα χρόνια. Μάζευες ,μάζευες δίχως ποτέ να πετάξεις. Έλα δες το έργο σου. Και έτσι που τα ψάχνεις όλα σηκώνεται σκόνη παχιά που σου φέρνει δάκρυα. Η σκόνη φταίει έτσι? Μήπως είναι εκείνη η βαριά κουβέντα που φύλαξες και τώρα τη θωρείς ξανά μπροστά σου?
Αλήθεια έπρεπε να την κρατήσεις φυλαγμένη?
Ξαφνικά φαντάζει πιο μεγάλη από ότι την θυμάσαι. Αυτή η σκόνη που σηκώθηκε τραβώντας έξω να δεις πιο καλά την πικρή φυλαγμένη κουβέντα σου, σε έκανε να δακρύσεις? Μα γιατί την φύλαξες?
Σαν κάτι να γυαλίζει εκεί πέρα, μα δεν διακρίνεται καλά. Το αγγίζεις προσεκτικά, είναι πια τόσο παλιό, τόσο βρώμικο και θαμπό. Είναι το μικρό σου θησαυροφυλάκιο, αυτό που φύλαγες τα όνειρα σου. Ένα ένα τα τοποθετούσες μέσα, προσεκτικά να μη σπάσουν. Πάντα ήταν τόσο εύθραυστα.....
Έτσι σου έρχεται να του δώσεις μια και το πετάξεις από το παράθυρο. Ούτε να το ανοίξεις δεν θες. Αυτό και αν πονάει. Αυτό και αν δεν κρύβει μέσα του οσμές που ζαλίζουν και θυμίζουν.
Πρόσεξε τι θα πετάξεις! Και επιτέλους πρόσεξε που πατάς!
Δεν είδες αυτή τη λεξούλα που ακόμα και τώρα που τη θυμάσαι σε κάνει να δακρύζεις από την γλύκα της? Δεν είδες εκείνο το ψιθυριστό "αγαπώ"? Πώς το λιώσε έτσι η βρωμερή σόλα του θυμού σου?
Αρβύλες φορά μαύρες και άσχημες και τσαλαπατά ότι βρει απρόσεχτα! Πρόσεχε σου λέω. Κοίτα τώρα τι έκανες! Μόλις έλιωσες εκείνο το χαμόγελο ευτυχίας που είχε το βλέμμα σου σαν κοιτούσες δυο μάτια.
Τραβήξου σου λέω στην άκρη και κοίτα προσεκτικά τι μάζευες τόσο προσεκτικά και τόσο μυστικά. Δες! Όχι μη το βάζεις τα πόδια, δεν ωφελεί. Αφού μπήκες μέσα τώρα σε αυτό, πρέπει και να καθαρίσεις αλλιώς έξοδο δεν βρίσκεις. Εκεί θα τριγυρνάς ανασύροντας μνήμες. Και ξέρεις κάποιες είναι πολύ άσχημες και αν δεν τις πετάξεις θα σε καταστρέψει η οσμή τους. Γιατί μυρίζουν όλες οι μνήμες.
Έχουν την μυρωδιά που κουβαλούσε ο καθένας από όλους αυτούς που στις έδωσαν.
Μυρτώ με άρωμα λεμόνι και σαπούνι Palmolive αυτό, που είχε εκείνα τα φύλλα ελιάς, μύριζε η γιαγιά σου, το μυρίζεις? Έλα πάρτη προσεχτικά και φύλαξε την. Μαζί με κείνη της μάνας σου και του πατέρα σου που φοράς πάντα.
Φύλαξε τις όμορφες μυρωδιές και τα όνειρα σου. Θα τα χρειαστείς ξέρεις. Θα σε βοηθήσουν να φτιάξεις καινούρια. Έλα το πιο δύσκολο το έκανες. Είδες τι έκρυβες και το αποδέχτηκες. Τώρα πίστεψε με, όποια απόφαση και να πάρεις, όσο δύσκολη και να είναι, δεν πονάει τόσο όσο η αποδοχή.
Μπορεί να σου πέφτει βαριά, να σε κάνει να σέρνεις τα βήματα σου, αλλά έστω και έτσι θα βρεις την έξοδο. Αυτή που οδηγεί στο φως.. Έλα καημένε! τι το φυλάς το δάκρυ? Ας το να κυλήσει να παρασύρει την σκόνη να καθαρίσει η όραση να φύγει ο θυμός.....Δεν είναι ντροπή να κλαις όταν αποφασίζεις. Βγάζει από μέσα σου ότι σε πονάει και δίνει δύναμη να μείνεις πιστός στην απόφαση σου.
Μη το φοβάσαι αυτό το δάκρυ. Θα σε μάθει να χαμογελάς κάποια στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου