Τα ροδάκινα της οργής

Πολιτική

Η εξέλιξη της ουκρανικής κρίσης, με την υποδαύλιση της σύγκρουσης από τον αμερικανικό παράγοντα, επιβεβαιώνει την επικίνδυνη ρευστότητα των γεωπολιτικών παιχνιδιών, από τα οποία, στο τέλος, βγαίνουν ζημιωμένοι πάντοτε οι λαοί. Σε συνθήκες ιδεολογικής κατάρρευσης και επανόδου στους εθνικιστικούς επεκτατισμούς, στα γεωπολιτικά παιχνίδια δεν επιτρέπονται αναλύσεις πολιτικού μανιχαϊσμού -τουλάχιστον στην Αριστερά. Δεν πρόκειται για επιδίωξη ιδεολογικής καθαρότητας και για αποχώρηση από το σκληρό έδαφος της διεθνούς πολιτικής. Πρόκειται για την ανάγκη αναζήτησης και αγώνα για νέες πολιτικές, που θα προλαβαίνουν τις τυφλές συγκρούσεις και θα ενισχύουν τις αναγκαίες συνεργασίες, όπως, έστω αντιφατικά, συμβαίνει με τις ευρω-ρωσικές σχέσεις μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Οι πολίτες διερωτώνται για ποιο λόγο από τα οικονομικά μέτρα - αντίμετρα μεταξύ Ε.Ε. - Ρωσίας απουσιάζουν π.χ. οι εξαγωγές των πολυτελών και άλλων ευρωπαϊκών αυτοκινήτων. Το εμπάργκο στα πορτοκάλια και τα ροδάκινα αποτελεί ισχυρότερο μοχλό πολιτικής πίεσης από τις δεσμεύσεις για προϊόντα προηγμένης τεχνολογίας;

Η ελληνική κυβέρνηση, κατά την σύνοδο των εμπειρογνωμόνων αλλά και των υπ. Εξωτερικών, δεν παρουσίασε συγκεκριμένο σχέδιο αξιώσεων για αποζημιώσεις των Ελλήνων παραγωγών. Οι ροδακινοπαραγωγοί από τη Μακεδονία δεν διαθέτουν την πολιτική στήριξη της κυβέρνησης, αφού ξεχάστηκε εντελώς η αναφορά για την αποζημίωση των ροδάκινων στις αποφάσεις που ελήφθησαν για τις μικρές αποζημιώσεις άλλων αγροτικών προϊόντων. Άλλωστε, κατά τη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας, δεν υπήρξε πρόβλεψη για στοιχειώδη μέτρα αποζημίωσης από την ουκρανική κρίση, ενώ Σαμαράς και Βενιζέλος, αμέριμνοι ή και υποτακτικοί, συνυπέγραφαν την πολιτική Μέρκελ για την Ουκρανία, που τώρα ακόμη και το Βερολίνο αναγκάζεται να ξανασκεφθεί. Λίγο ακόμη και ο Βενιζέλος, ο οποίος κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι... υπονομεύει την εθνική προσπάθεια, να επιρρίψει και πάλι στον Τσίπρα τις ευθύνες για το κυβερνητικό φιάσκο!

Η κυβέρνηση είναι δεσμώτης της πολιτικής υπακοής της στην τρόικα. Δεν διαθέτει στοιχειώδη πολιτική αξιοπρέπεια και ελάχιστο δυναμισμό για να διεκδικήσει μερικά εκατ. ευρώ ως αποζημίωση από το "χαλάζι" της ουκρανικής κρίσης που καταστρέφει την ελληνική παραγωγή. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η κυβέρνηση έχει την πρόθεση και τη δύναμη να διαπραγματευθεί ρύθμιση του δημόσιου χρέους; Οι πολίτες θα έχουν δίκιο αν, βυθισμένοι "στα ροδάκινα της οργής", αποφασίσουν να διεκδικήσουν όχι μόνον τις αποζημιώσεις για το εμπάργκο, αλλά ολόκληρη τη ζωή τους που τους αρπάζουν.

Από την ΑΥΓΗ