Του Λευτέρη Καπώνη
Διάβασα στον Guardian το σχόλιο για τον Τσίπρα και τον Μάη του '68. Εκείνο τον Μάη ήμουν 21 ετών και δεν ήταν μόνο ο Μάης, ήταν και η επίθεση των Βιετκόγκ στη Σαϊγκόν. Οι εφημερίδες κυκλοφορούσαν με φωτογραφίες από τα οδοφράγματα και δηλώσεις των ηγετών της εξέγερσης. Τα αμερικανικά ελικόπτερα μεταφέρουν τους τελευταίους ηττημένους στρατιώτες. Τα πάντα έμοιαζαν να αλλάζουν. Όμως δεν άλλαζαν. Μπορεί κάποιες καινούργιες λέξεις να μπήκαν στο λεξιλόγιό μας, όμως η ουσία παρέμεινε η ίδια. Γιατί; Η μόνη απάντηση σ' αυτό το γιατί μετά από τόσα χρόνια βρίσκεται σε μια φράση του Κορνήλιου Καστοριάδη: "Αυτό που εξασφαλίζει τη συνέχεια και το αποτέλεσμα είναι η ενεργός συμμετοχή του λαού... Η αυτοοργάνωσή του κάθε στιγμή, κάθε ώρα, με τα κλεφτοφάναρά τους να οργανώσουν τη ζωή"...
Δυστυχώς, η απόσυρση των λαών από το προσκήνιο της Ιστορίας επέτρεψε στη σοσιαλδημοκρατία να οργανώσει με τον χειρότερο τρόπο τη ζωή. Βλέπεις ακόμα τον κόκκινο Ντάνι να γίνεται υπέρμαχος του ΝΑΤΟ "στρατιωτικού βραχίονα του δυτικού πολιτισμού". Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης απελευθέρωσε με τη σειρά της όλους τους δαίμονες του πιο άγριου καπιταλισμού. Αυτοί που μάζευαν το '68 σε πανικό τους ηττημένους από τη Σαϊγκόν έγιναν ξαφνικά οι νικητές. Η Αριστερά στην Ευρώπη έδειχνε να έχει πέσει νοκ άουτ από το χτύπημα. Παρακολουθούσε αμήχανη την Ιστορία να περνάει από μπροστά της. Και ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ άρθρωσε έναν λόγο και η κοινωνία τρέχει δίπλα του. Και στην Ισπανία άρχισαν να ανεβαίνουν τα κόμματα που αντιστέκονται. Όμως, αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η ενεργός συμμετοχή μας είναι εκ των ων ουκ άνευ η νίκη, την οποία νίκη θα ακολουθήσει η παλινόρθωση.
Ζω από κοντά το πείραμα των καταναλωτικών συνεταιρισμών. Λίγοι αντιλαμβάνονται τη σημασία τους. Λίγοι αντιλαμβάνονται ότι είμαστε εμείς και απέναντί μας είναι το τέρας της Monsanto. Τη δημοκρατία οι περισσότεροι την αντιλαμβάνονται σαν το δικαίωμά τους να ψηφίζουν για την κεντρική εξουσία. Για την τροφή τους όμως επιτρέπουν να αποφασίζουν οι πολυεθνικές με τη διαφήμιση και τη χειραγώγηση. Πληρώνουν πιο ακριβά στα σούπερ μάρκετ από συνήθεια ή γιατί τους αρέσει να συμμετέχουν στη γιορτή της κατανάλωσης. Με τη στάση τους επιτρέπουν στις πολυεθνικές να συντρίψουν τους μικροπαραγωγούς που κουβαλάνε γεωργική κουλτούρα αιώνων. Και γίνονται παγκόσμιο διατροφικό brand name τα MacDonald's. Περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει την ντόπια παραγωγή και δεν τη στηρίζουν οι ίδιοι.
Θα ήθελα να πω με κάποιον τρόπο ότι πίσω από τα προβλήματά μας το ζήτημα είναι παντού πολιτικό. Ποιος αποφασίζει και γιατί. Η ιδιωτικοποίηση στην πολιτική έφερε αυτό που ζούμε. Η μετατροπή του ενεργού πολίτη σε χειραγωγούμενο πελάτη είναι η ολοκληρωτική κυριαρχία του συστήματος. Και η δημοκρατία στις γειτονιές, στην πόλη, τη ζωή μας είναι πιο εύκολη υπόθεση αν την εννοήσουμε. Λαϊκή κυριαρχία με Monsanto δεν γίνεται.
Διάβασα στον Guardian το σχόλιο για τον Τσίπρα και τον Μάη του '68. Εκείνο τον Μάη ήμουν 21 ετών και δεν ήταν μόνο ο Μάης, ήταν και η επίθεση των Βιετκόγκ στη Σαϊγκόν. Οι εφημερίδες κυκλοφορούσαν με φωτογραφίες από τα οδοφράγματα και δηλώσεις των ηγετών της εξέγερσης. Τα αμερικανικά ελικόπτερα μεταφέρουν τους τελευταίους ηττημένους στρατιώτες. Τα πάντα έμοιαζαν να αλλάζουν. Όμως δεν άλλαζαν. Μπορεί κάποιες καινούργιες λέξεις να μπήκαν στο λεξιλόγιό μας, όμως η ουσία παρέμεινε η ίδια. Γιατί; Η μόνη απάντηση σ' αυτό το γιατί μετά από τόσα χρόνια βρίσκεται σε μια φράση του Κορνήλιου Καστοριάδη: "Αυτό που εξασφαλίζει τη συνέχεια και το αποτέλεσμα είναι η ενεργός συμμετοχή του λαού... Η αυτοοργάνωσή του κάθε στιγμή, κάθε ώρα, με τα κλεφτοφάναρά τους να οργανώσουν τη ζωή"...
Δυστυχώς, η απόσυρση των λαών από το προσκήνιο της Ιστορίας επέτρεψε στη σοσιαλδημοκρατία να οργανώσει με τον χειρότερο τρόπο τη ζωή. Βλέπεις ακόμα τον κόκκινο Ντάνι να γίνεται υπέρμαχος του ΝΑΤΟ "στρατιωτικού βραχίονα του δυτικού πολιτισμού". Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης απελευθέρωσε με τη σειρά της όλους τους δαίμονες του πιο άγριου καπιταλισμού. Αυτοί που μάζευαν το '68 σε πανικό τους ηττημένους από τη Σαϊγκόν έγιναν ξαφνικά οι νικητές. Η Αριστερά στην Ευρώπη έδειχνε να έχει πέσει νοκ άουτ από το χτύπημα. Παρακολουθούσε αμήχανη την Ιστορία να περνάει από μπροστά της. Και ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ άρθρωσε έναν λόγο και η κοινωνία τρέχει δίπλα του. Και στην Ισπανία άρχισαν να ανεβαίνουν τα κόμματα που αντιστέκονται. Όμως, αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η ενεργός συμμετοχή μας είναι εκ των ων ουκ άνευ η νίκη, την οποία νίκη θα ακολουθήσει η παλινόρθωση.
Ζω από κοντά το πείραμα των καταναλωτικών συνεταιρισμών. Λίγοι αντιλαμβάνονται τη σημασία τους. Λίγοι αντιλαμβάνονται ότι είμαστε εμείς και απέναντί μας είναι το τέρας της Monsanto. Τη δημοκρατία οι περισσότεροι την αντιλαμβάνονται σαν το δικαίωμά τους να ψηφίζουν για την κεντρική εξουσία. Για την τροφή τους όμως επιτρέπουν να αποφασίζουν οι πολυεθνικές με τη διαφήμιση και τη χειραγώγηση. Πληρώνουν πιο ακριβά στα σούπερ μάρκετ από συνήθεια ή γιατί τους αρέσει να συμμετέχουν στη γιορτή της κατανάλωσης. Με τη στάση τους επιτρέπουν στις πολυεθνικές να συντρίψουν τους μικροπαραγωγούς που κουβαλάνε γεωργική κουλτούρα αιώνων. Και γίνονται παγκόσμιο διατροφικό brand name τα MacDonald's. Περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει την ντόπια παραγωγή και δεν τη στηρίζουν οι ίδιοι.
Θα ήθελα να πω με κάποιον τρόπο ότι πίσω από τα προβλήματά μας το ζήτημα είναι παντού πολιτικό. Ποιος αποφασίζει και γιατί. Η ιδιωτικοποίηση στην πολιτική έφερε αυτό που ζούμε. Η μετατροπή του ενεργού πολίτη σε χειραγωγούμενο πελάτη είναι η ολοκληρωτική κυριαρχία του συστήματος. Και η δημοκρατία στις γειτονιές, στην πόλη, τη ζωή μας είναι πιο εύκολη υπόθεση αν την εννοήσουμε. Λαϊκή κυριαρχία με Monsanto δεν γίνεται.
Από την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου