Του Στέφανου Πρίντσιου
Σε γενικές γραμμές μέσα στον όρο Καπιταλισμός θα βάλουμε και τα συστήματα Νεοφιλελευθερισμός, Μονεταρισμός, Σχολή του Φράιμπουργκ, Σχολή του Σικάγου, Σοσιαλδημοκρατία, Κεϋνσιανή θεωρία, ενώ στον Σοσιαλισμό θα αρκεστούμε στον Κουμμουνισμό, Μαρξισμό.
Οι πιστοί και ένθερμοι υποστηρικτές των δύο αυτών γενικών ιδεολογιών για να ενισχύσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τις πεποιθήσεις τους και την επιχειρηματολογία τους έχουν διαβάσει άπειρα ιδεολογικά και πολιτικοοικονομικά εγχειρίδια τόσο των Μαρξ, Λένιν, Ένγκελς, Προυντόν, όσο και των Φρίντριχ Χάγιεκ , Μίλτον Φρίντμαν κ.α.
Οι φιλοσοφικές, οικονομικές και κοινωνικές αυτές ιδέες που διατυπώθηκαν και αναπτύχθηκαν ως θεωρία από τους παραπάνω φιλόσοφους και οικονομολόγους κατά ιστορικά χρονικά διαστήματα εφαρμόστηκαν και στην πράξη. Έτσι πριν από λίγα χρόνια είχαμε χωρισμένο τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα, το Καπιταλιστικό με ηγέτιδα δύναμη τις Η.Π.Α. και το Σοσιαλιστικό με την Σοβιετική Ένωση.
Σε γενικές γραμμές ο Καπιταλισμός υπερασπίζονταν και στηρίζονταν στην ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανταγωνιστικότητα ενώ αντίθετα ο Σοσιαλισμός εξυμνούσε την ισότητα και τη λαοκρατία. Στην ουσία βέβαια και τα δύο συστήματα άλλα εφάρμοζαν στην πράξη των κατ’ επίφαση ανθρωπίνων εξαγγελιών τους!
Σήμερα μετά την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης έπαψε ο Σοσιαλισμός ως υπαρκτό σύστημα να αποτελεί το αντίπαλο δέος και έχουμε επικυριαρχία του Καπιταλισμού και των συγγενών του σχημάτων. Και ενώ θα περίμεναν οι υπερασπιστές του νικητή, δηλαδή του Καπιταλισμού, αυτό το φιλελεύθερο ιδεολογικό σύστημα να κυριαρχήσει πολιτικά, βλέπουμε ξαφνικά να ανατρέπονται τα πάντα.
Έτσι απλά σε λίγα χρόνια ήρθε η παγκοσμιοποίηση και περιθωριοποίησε τον κλασσικό γνωστό μας Καπιταλισμό χτίζοντας σιγά σιγά και εγκαθιστώντας τελικά στη θέση του μία πρωτοεμφανιζόμενη δικτατορία, ούτε βέβαια του προλεταριάτου, ούτε όμως και του στρατού. Αυτή τώρα λέγεται «Δικτατορία των αγορών»!
Ως τα σήμερα ξέραμε λογής λογής δικτατορίες με κυρίαρχες τις μορφές - ηγέτες τους, δηλαδή τους αμείλικτους δικτάτορές τους (Χίτλερ, Φράνκο, Πινοσέτ κ.α.) Ετούτη όμως τη σόι δικτατορία είναι δίχως δικτάτορες;
Και όμως, είναι μία ιδιόρρυθμη στυγνή δικτατορία χωρίς όμως συγκεκριμένο ορατό, δικτάτορα!!!
Σήμερα δεν αμφισβητείται από κανέναν ότι άπαντες οι λεγόμενοι ηγέτες, πλανητάρχες κ.α. καθώς και όλα τα πολιτικά πρόσωπα στο παγκόσμιο επίπεδο, είναι απολύτως αναλώσιμα και μπορούν να καταργηθούν και διαπομπευθούν εν μία νυχτί (βλέπε Κλίντον, Μπερλουσκόνι, Στρος-Καν, Σαρκοζί κ.α.). Τίποτα δεν θα αλλάξει και ελάχιστοι πλέον θα εκπλαγούν αν σε αυτά τα ονόματα προστεθεί αύριο της Μέρκελ, η του Ολάντ, η του Ομπάμα!
Το πάνω χέρι της επιλογής, την επικυριαρχία, την έχει η αόρατη «Δικτατορία των Αγορών» παραγκωνίζοντας τον γνωστό μέχρι τώρα υπαρκτό καπιταλισμό, κατατροπώνοντας πάραυτα και τον υπαρκτό σοσιαλισμό με τα κουσούρια του! Κρατώντας λοιπόν στο χέρι και το καρπούζι και το μαχαίρι, αντικατέστησαν το αρχικό δίπολο του τίτλου του άρθρου, το μέχρι σήμερα γνωστό «Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός» με το δίλλημα:
«Δικτατορία των αγορών ή Δικτατορία του προλεταριάτου»;
Εύλογα όμως ένας σκεπτόμενος σήμερα άνθρωπος θα ρωτήσει και κατά τη γνώμη μου θα έχει απόλυτο δίκαιο: «Και γιατί πρέπει να επιλέξω μεταξύ δύο δικτατοριών, γιατί μεταξύ δύο χρωμάτων, γιατί μαύρο η άσπρο;» Αφού είδαμε και βλέπουμε στην πράξη τα τρωτά σημεία, διαπιστώσαμε και διαπιστώνουμε τις ατέλειες, εξακριβώθηκαν τα αδιέξοδα, βεβαιώθηκαν οι συνέπειες, γιατί ντε και καλά να επιμένουμε στην εφαρμογή ενός εκ των δύο;
Γιατί οδηγούμαστε σε επιλογές από άλλους για μας επιλεγμένες; Γιατί να αποδεχτούμε δικτατορίες και συστήματα που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς; Γιατί να τρώμε έτσι αμάσητα ότι μας σερβίρουν; Χωρίς σκέψη και προβληματισμό, πως επιτρέψαμε, πως αφεθήκαμε, πως οδηγηθήκαμε σαν άβουλη αγέλη, πισωγυρίζοντας σε μεσαιωνικά απάνθρωπα μονοπάτια, εγκαταλείποντας αξίες και ιδανικά, προσχωρώντας στο δόγμα ο θάνατός σου η ζωή μου;
Επανερχόμενοι λοιπόν στον τίτλο του άρθρου μας «Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός» σε όποια μεριά ως ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι επιλέξαμε να βρεθούμε, επιβάλλεται να απορρίψουμε ότι μας πλήγωσε και μας απογοήτευσε, ότι μας εκμεταλλεύτηκε και μας αποθάρρυνε. Να σιάξουμε τις στρεβλώσεις, να καθαρίσουμε τη σαβούρα, να αγωνιστούμε για το ξημέρωμα μιας άλλης μέρας!
Η νέα σελίδα της ιστορίας ας επιδιώξουμε να γραφτεί από εμάς και όχι από κάποιες αόρατες δυνάμεις! Γιατί όπως λέει και ο ποιητής: Τίποτα – Τίποτα καλό σε σας δεν έχουν δώσει όσοι σοφοί κι αν πέρασαν και παντογνώστες και μεγάλοι. Ποιον περιμένετε να’ρθεί; Ποιον καρτερείτε να σας σώσει; Εσείς οι ίδιοι με τα χέρια σας με το μυαλό σας, με την πράξη.
Αν δεν αλλάξετε τη μοίρα σας, ποτέ της δεν θ' αλλάξει.
Οι πιστοί και ένθερμοι υποστηρικτές των δύο αυτών γενικών ιδεολογιών για να ενισχύσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τις πεποιθήσεις τους και την επιχειρηματολογία τους έχουν διαβάσει άπειρα ιδεολογικά και πολιτικοοικονομικά εγχειρίδια τόσο των Μαρξ, Λένιν, Ένγκελς, Προυντόν, όσο και των Φρίντριχ Χάγιεκ , Μίλτον Φρίντμαν κ.α.
Οι φιλοσοφικές, οικονομικές και κοινωνικές αυτές ιδέες που διατυπώθηκαν και αναπτύχθηκαν ως θεωρία από τους παραπάνω φιλόσοφους και οικονομολόγους κατά ιστορικά χρονικά διαστήματα εφαρμόστηκαν και στην πράξη. Έτσι πριν από λίγα χρόνια είχαμε χωρισμένο τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα, το Καπιταλιστικό με ηγέτιδα δύναμη τις Η.Π.Α. και το Σοσιαλιστικό με την Σοβιετική Ένωση.
Σε γενικές γραμμές ο Καπιταλισμός υπερασπίζονταν και στηρίζονταν στην ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανταγωνιστικότητα ενώ αντίθετα ο Σοσιαλισμός εξυμνούσε την ισότητα και τη λαοκρατία. Στην ουσία βέβαια και τα δύο συστήματα άλλα εφάρμοζαν στην πράξη των κατ’ επίφαση ανθρωπίνων εξαγγελιών τους!
Σήμερα μετά την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης έπαψε ο Σοσιαλισμός ως υπαρκτό σύστημα να αποτελεί το αντίπαλο δέος και έχουμε επικυριαρχία του Καπιταλισμού και των συγγενών του σχημάτων. Και ενώ θα περίμεναν οι υπερασπιστές του νικητή, δηλαδή του Καπιταλισμού, αυτό το φιλελεύθερο ιδεολογικό σύστημα να κυριαρχήσει πολιτικά, βλέπουμε ξαφνικά να ανατρέπονται τα πάντα.
Έτσι απλά σε λίγα χρόνια ήρθε η παγκοσμιοποίηση και περιθωριοποίησε τον κλασσικό γνωστό μας Καπιταλισμό χτίζοντας σιγά σιγά και εγκαθιστώντας τελικά στη θέση του μία πρωτοεμφανιζόμενη δικτατορία, ούτε βέβαια του προλεταριάτου, ούτε όμως και του στρατού. Αυτή τώρα λέγεται «Δικτατορία των αγορών»!
Ως τα σήμερα ξέραμε λογής λογής δικτατορίες με κυρίαρχες τις μορφές - ηγέτες τους, δηλαδή τους αμείλικτους δικτάτορές τους (Χίτλερ, Φράνκο, Πινοσέτ κ.α.) Ετούτη όμως τη σόι δικτατορία είναι δίχως δικτάτορες;
Και όμως, είναι μία ιδιόρρυθμη στυγνή δικτατορία χωρίς όμως συγκεκριμένο ορατό, δικτάτορα!!!
Σήμερα δεν αμφισβητείται από κανέναν ότι άπαντες οι λεγόμενοι ηγέτες, πλανητάρχες κ.α. καθώς και όλα τα πολιτικά πρόσωπα στο παγκόσμιο επίπεδο, είναι απολύτως αναλώσιμα και μπορούν να καταργηθούν και διαπομπευθούν εν μία νυχτί (βλέπε Κλίντον, Μπερλουσκόνι, Στρος-Καν, Σαρκοζί κ.α.). Τίποτα δεν θα αλλάξει και ελάχιστοι πλέον θα εκπλαγούν αν σε αυτά τα ονόματα προστεθεί αύριο της Μέρκελ, η του Ολάντ, η του Ομπάμα!
Το πάνω χέρι της επιλογής, την επικυριαρχία, την έχει η αόρατη «Δικτατορία των Αγορών» παραγκωνίζοντας τον γνωστό μέχρι τώρα υπαρκτό καπιταλισμό, κατατροπώνοντας πάραυτα και τον υπαρκτό σοσιαλισμό με τα κουσούρια του! Κρατώντας λοιπόν στο χέρι και το καρπούζι και το μαχαίρι, αντικατέστησαν το αρχικό δίπολο του τίτλου του άρθρου, το μέχρι σήμερα γνωστό «Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός» με το δίλλημα:
«Δικτατορία των αγορών ή Δικτατορία του προλεταριάτου»;
Εύλογα όμως ένας σκεπτόμενος σήμερα άνθρωπος θα ρωτήσει και κατά τη γνώμη μου θα έχει απόλυτο δίκαιο: «Και γιατί πρέπει να επιλέξω μεταξύ δύο δικτατοριών, γιατί μεταξύ δύο χρωμάτων, γιατί μαύρο η άσπρο;» Αφού είδαμε και βλέπουμε στην πράξη τα τρωτά σημεία, διαπιστώσαμε και διαπιστώνουμε τις ατέλειες, εξακριβώθηκαν τα αδιέξοδα, βεβαιώθηκαν οι συνέπειες, γιατί ντε και καλά να επιμένουμε στην εφαρμογή ενός εκ των δύο;
Γιατί οδηγούμαστε σε επιλογές από άλλους για μας επιλεγμένες; Γιατί να αποδεχτούμε δικτατορίες και συστήματα που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς; Γιατί να τρώμε έτσι αμάσητα ότι μας σερβίρουν; Χωρίς σκέψη και προβληματισμό, πως επιτρέψαμε, πως αφεθήκαμε, πως οδηγηθήκαμε σαν άβουλη αγέλη, πισωγυρίζοντας σε μεσαιωνικά απάνθρωπα μονοπάτια, εγκαταλείποντας αξίες και ιδανικά, προσχωρώντας στο δόγμα ο θάνατός σου η ζωή μου;
Επανερχόμενοι λοιπόν στον τίτλο του άρθρου μας «Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός» σε όποια μεριά ως ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι επιλέξαμε να βρεθούμε, επιβάλλεται να απορρίψουμε ότι μας πλήγωσε και μας απογοήτευσε, ότι μας εκμεταλλεύτηκε και μας αποθάρρυνε. Να σιάξουμε τις στρεβλώσεις, να καθαρίσουμε τη σαβούρα, να αγωνιστούμε για το ξημέρωμα μιας άλλης μέρας!
Η νέα σελίδα της ιστορίας ας επιδιώξουμε να γραφτεί από εμάς και όχι από κάποιες αόρατες δυνάμεις! Γιατί όπως λέει και ο ποιητής: Τίποτα – Τίποτα καλό σε σας δεν έχουν δώσει όσοι σοφοί κι αν πέρασαν και παντογνώστες και μεγάλοι. Ποιον περιμένετε να’ρθεί; Ποιον καρτερείτε να σας σώσει; Εσείς οι ίδιοι με τα χέρια σας με το μυαλό σας, με την πράξη.
Αν δεν αλλάξετε τη μοίρα σας, ποτέ της δεν θ' αλλάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου