Στέφανος Λίβος
stefivos.com
Στις εκλογές του 2012 δεν είχα καταφέρει να έρθω στην Ελλάδα να ψηφίσω. Είχα αποφασίσει όμως ότι δε θα ξαναχάσω εκλογές κι έτσι, μισή ώρα μετά την τρίτη ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αμέσως μόλις ο Σαμαράς ανακοίνωσε την ημερομηνία, έκλεισα εισιτήρια για να κατέβω Ελλάδα.
Δεν ήξερα (και δεν ξέρω ακόμα τι θα ψηφίσω), αλλά ήξερα τι ΔΕΝ θα ψηφίσω: ναζιστοχρυσαύγουλα, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητους Έλληνες, Ποτάμι, ΚΚΕ. Μετά μας προέκυψε και το ΚΙΔΗΣΟ του Παπανδρέου, που μπήκε αυτομάτως στην προηγούμενη λίστα.
Οι εναπομείνασες επιλογές ήταν πολύ περιορισμένες: ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για να μην στα πολυλογώ, το τρίτο το απέρριψα γιατί οκ, να πληρώσεις εισιτήριο και να πάρεις άδεια από τη δουλειά για να ψηφίσεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν το κάνεις, εκτός κι αν είσαι ο Λένιν ξέρω ‘γω. Οπότε μείναμε με Οικολόγους και ΣΥΡΙΖΑ και με χαρά αποφάσισα να ψηφίσω Οικολόγους. Έλα όμως που οι κερατάδες αποφάσισαν να συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ!
Δεν πίστευα ούτε πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας βγάλει από το ευρώ κι ούτε πιστεύω ότι ο Τσίπρας είναι ο Βελζεβούλ. Ίσα ίσα που θεωρώ ότι οι συνθήκες πανευρωπαϊκά επιτρέπουν να πιέσουμε για διαγραφή ενός μέρους τους χρέους, όχι μόνο εμείς, αλλά όλος ο νότος. Παρ’ όλα αυτά όμως, δεν γούσταρα ούτε γουστάρω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ για τον εξής λόγο: 2 χρόνια αξιωματική αντιπολίτευση το μόνο που έκανε ήταν να περιμένει το φρούτο να ωριμάσει και να πέσει από το δέντρο. Όπως και έγινε. Αν δεν ήταν οι προεδρικές εκλογές, ο Σαμαράς θα βασίλευε ακόμα και θα ολοκλήρωνε μάλλον ανενόχλητος την 4ετία, και ας έχει φτωχοποιηθεί πλέον ο μισός πληθυσμός. Η αξιωματική αντιπολίτευση ήταν επιεικώς νωθρή.
Πέρα από αυτό όμως, και παρά τις πολιτικές αλλαξοκωλιές στους άλλους χώρους, δεν περίμενα ότι ένα κόμμα που ευαγγελίζεται την αλλαγή για περισσότερη δημοκρατία, δικαιοσύνη και πολυπολιτισμικότητα θα μπορούσε να επιστρατεύει ως υποψήφιους:
– τη Ραχήλ Μακρή, μια πρώην Ανεξάρτητη Ελληνίδα της πατριωτικής δεξιάς με τατουάζ σπαρτιάτικη περικεφαλαία,
-τη Θεοδώρα Τζάκρη, μια πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, που ψήφισε ασάλιωτα και τα τρία Μνημόνια,
– (για μένα, προσωπικά, κόκκινη γραμμή) τον Ηλία Λιβάνη, εκδότη, γιο του Αντώνη Λιβάνη που συνδεόταν πολύ στενά με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά έχω την υπογραφή του ενθύμιο στη λύση του συμβολαίου που έκανα με τον εκδοτικό του οίκο τον Απρίλη του 2014 για τους λόγους που εξηγώ αναλυτικά εδώ. Ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη έχει φεσώσει ένα κάρο συγγραφείς, αναγκάζοντάς τους να παρακαλάνε για τα λεφτά που δικαιούνται, ενώ βουίζει η πιάτσα ότι χρωστάει τόσο σε υπαλλήλους του όσο και στους δημοσιογράφους των Επίκαιρων, ιδιοκτησίας της ίδιας οικογένειας.
Αυτό τον άνθρωπο λοιπόν, τον κακό εργοδότη και κακοπληρωτή, ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι υπέρ των εργαζομένων, τον επιστρατεύει για να ανέβει στην εξουσία.
Τα λες λοιπόν αυτά και η απάντηση που έρχεται από κάθε ΣΥΡΙΖΑίο είναι η εξής: “Ναι, δεν έχεις άδικο, αλλά η κατάσταση είναι σοβαρή. Πρέπει να διώξουμε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με όποιο τρόπο μπορούμε. Δεν μας παίρνει τώρα να είμαστε επιλεκτικοί”.
Γιατί, ρε παιδιά, δε σας παίρνει να είστε επιλεκτικοί; Ναι, προφανώς και πρέπει να φύγει η ακροδεξιά ΝΔ και το εξουσιολάγνο ΠΑΣΟΚ, αλλά για μια στιγμή. Θεωρείτε ότι έχετε μαντρωμένους κάποιους ψηφοφόρους και κάνετε του κεφαλιού σας για να φέρετε ακόμα περισσότερους, σίγουροι ότι οι πρώτοι δε θα σας φύγουν;
Εγώ σου λέω, με καφενειακή λογική προφανώς, ότι για κάθε ψηφοφόρο που θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ λόγω Τζάκρη ή Μακρή θα χάσετε κι έναν παραδοσιακό δικό σας που δε γουστάρει το δούλεμα. Ποιο το κέρδος; Η ψευδαίσθηση της ευρείας αποδοχής;
Προφανώς, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχασε πρόσφατα την ικανότητα να ακούει τη βάση. Σου υπενθυμίζω τα ευτράπελα του 2ήμερου Συνεδρίου, που έγινε τελικά 1ήμερο υπό το κράξιμο των συνέδρων που κουβαλήθηκαν άδικα από την επαρχία.
Ποιος μας λέει λοιπόν ότι η ίδια κώφωση δε θα συνεχιστεί; Όταν βλέπω ότι η ηγεσία 1) δεν ακούει τον κόσμο της, 2) κάνει επιλογές που της στοιχίζουν 15 μέρες πριν τις εκλογές, και 3) για να τις δικαιολογήσει υιοθετεί ρητορική κόμματος εξουσίας, πόσο μπορώ να την εμπιστευτώ ότι θα πάρει σωστές αποφάσεις στη συνέχεια; Ρητορικό το ερώτημα.
Αυτή η ευκαιρία που δίνεται στο ΣΥΡΙΖΑ είναι ιστορική. Αν τα σκοτώσει όμως, είναι και το τέλος της Αριστεράς στην Ελλάδα για αρκετές δεκαετίες. Έχουν δίκιο λοιπόν οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι τα πράγματα είναι σοβαρά, μόνο που δεν καταλαβαίνουν το εξής: το θέμα είναι να έρθει στην εξουσία ένα φιλοευρωπαϊκό αριστερό κόμμα επειδή εμπνέει τον κόσμο και κερδίζει την εμπιστοσύνη του, όχι επειδή ο κόσμος έχει ξεμείνει από επιλογές και απλά ψηφίζει αυτόν που κάνει τις λιγότερες κωλοτούμπες.
Επιμύθιο: όπως είπε ένας φίλος, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές, αλλά θα χάσει τον εαυτό του. Και αυτό θα το βρει μπροστά του, γιατί οι μάζες που επιδιώκει να ξεσηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ εύκολα γίνονται όχλος απαιτητικός και ατίθασος. Δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δεν χωράνε. Ένα πρώην λαϊκό κόμμα σαν το ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έχει μάθει τουλάχιστον αυτό.
ΥΓ: το κείμενο είναι καλοπροαίρετη κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διατίθεται για αναπαραγωγή από πολιτικά ψοφίμια τύπου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Δεν ήξερα (και δεν ξέρω ακόμα τι θα ψηφίσω), αλλά ήξερα τι ΔΕΝ θα ψηφίσω: ναζιστοχρυσαύγουλα, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητους Έλληνες, Ποτάμι, ΚΚΕ. Μετά μας προέκυψε και το ΚΙΔΗΣΟ του Παπανδρέου, που μπήκε αυτομάτως στην προηγούμενη λίστα.
Οι εναπομείνασες επιλογές ήταν πολύ περιορισμένες: ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για να μην στα πολυλογώ, το τρίτο το απέρριψα γιατί οκ, να πληρώσεις εισιτήριο και να πάρεις άδεια από τη δουλειά για να ψηφίσεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν το κάνεις, εκτός κι αν είσαι ο Λένιν ξέρω ‘γω. Οπότε μείναμε με Οικολόγους και ΣΥΡΙΖΑ και με χαρά αποφάσισα να ψηφίσω Οικολόγους. Έλα όμως που οι κερατάδες αποφάσισαν να συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ!
Δεν πίστευα ούτε πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας βγάλει από το ευρώ κι ούτε πιστεύω ότι ο Τσίπρας είναι ο Βελζεβούλ. Ίσα ίσα που θεωρώ ότι οι συνθήκες πανευρωπαϊκά επιτρέπουν να πιέσουμε για διαγραφή ενός μέρους τους χρέους, όχι μόνο εμείς, αλλά όλος ο νότος. Παρ’ όλα αυτά όμως, δεν γούσταρα ούτε γουστάρω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ για τον εξής λόγο: 2 χρόνια αξιωματική αντιπολίτευση το μόνο που έκανε ήταν να περιμένει το φρούτο να ωριμάσει και να πέσει από το δέντρο. Όπως και έγινε. Αν δεν ήταν οι προεδρικές εκλογές, ο Σαμαράς θα βασίλευε ακόμα και θα ολοκλήρωνε μάλλον ανενόχλητος την 4ετία, και ας έχει φτωχοποιηθεί πλέον ο μισός πληθυσμός. Η αξιωματική αντιπολίτευση ήταν επιεικώς νωθρή.
Πέρα από αυτό όμως, και παρά τις πολιτικές αλλαξοκωλιές στους άλλους χώρους, δεν περίμενα ότι ένα κόμμα που ευαγγελίζεται την αλλαγή για περισσότερη δημοκρατία, δικαιοσύνη και πολυπολιτισμικότητα θα μπορούσε να επιστρατεύει ως υποψήφιους:
– τη Ραχήλ Μακρή, μια πρώην Ανεξάρτητη Ελληνίδα της πατριωτικής δεξιάς με τατουάζ σπαρτιάτικη περικεφαλαία,
-τη Θεοδώρα Τζάκρη, μια πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, που ψήφισε ασάλιωτα και τα τρία Μνημόνια,
– (για μένα, προσωπικά, κόκκινη γραμμή) τον Ηλία Λιβάνη, εκδότη, γιο του Αντώνη Λιβάνη που συνδεόταν πολύ στενά με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά έχω την υπογραφή του ενθύμιο στη λύση του συμβολαίου που έκανα με τον εκδοτικό του οίκο τον Απρίλη του 2014 για τους λόγους που εξηγώ αναλυτικά εδώ. Ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη έχει φεσώσει ένα κάρο συγγραφείς, αναγκάζοντάς τους να παρακαλάνε για τα λεφτά που δικαιούνται, ενώ βουίζει η πιάτσα ότι χρωστάει τόσο σε υπαλλήλους του όσο και στους δημοσιογράφους των Επίκαιρων, ιδιοκτησίας της ίδιας οικογένειας.
Αυτό τον άνθρωπο λοιπόν, τον κακό εργοδότη και κακοπληρωτή, ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι υπέρ των εργαζομένων, τον επιστρατεύει για να ανέβει στην εξουσία.
Τα λες λοιπόν αυτά και η απάντηση που έρχεται από κάθε ΣΥΡΙΖΑίο είναι η εξής: “Ναι, δεν έχεις άδικο, αλλά η κατάσταση είναι σοβαρή. Πρέπει να διώξουμε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με όποιο τρόπο μπορούμε. Δεν μας παίρνει τώρα να είμαστε επιλεκτικοί”.
Γιατί, ρε παιδιά, δε σας παίρνει να είστε επιλεκτικοί; Ναι, προφανώς και πρέπει να φύγει η ακροδεξιά ΝΔ και το εξουσιολάγνο ΠΑΣΟΚ, αλλά για μια στιγμή. Θεωρείτε ότι έχετε μαντρωμένους κάποιους ψηφοφόρους και κάνετε του κεφαλιού σας για να φέρετε ακόμα περισσότερους, σίγουροι ότι οι πρώτοι δε θα σας φύγουν;
Εγώ σου λέω, με καφενειακή λογική προφανώς, ότι για κάθε ψηφοφόρο που θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ λόγω Τζάκρη ή Μακρή θα χάσετε κι έναν παραδοσιακό δικό σας που δε γουστάρει το δούλεμα. Ποιο το κέρδος; Η ψευδαίσθηση της ευρείας αποδοχής;
Προφανώς, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχασε πρόσφατα την ικανότητα να ακούει τη βάση. Σου υπενθυμίζω τα ευτράπελα του 2ήμερου Συνεδρίου, που έγινε τελικά 1ήμερο υπό το κράξιμο των συνέδρων που κουβαλήθηκαν άδικα από την επαρχία.
Ποιος μας λέει λοιπόν ότι η ίδια κώφωση δε θα συνεχιστεί; Όταν βλέπω ότι η ηγεσία 1) δεν ακούει τον κόσμο της, 2) κάνει επιλογές που της στοιχίζουν 15 μέρες πριν τις εκλογές, και 3) για να τις δικαιολογήσει υιοθετεί ρητορική κόμματος εξουσίας, πόσο μπορώ να την εμπιστευτώ ότι θα πάρει σωστές αποφάσεις στη συνέχεια; Ρητορικό το ερώτημα.
Αυτή η ευκαιρία που δίνεται στο ΣΥΡΙΖΑ είναι ιστορική. Αν τα σκοτώσει όμως, είναι και το τέλος της Αριστεράς στην Ελλάδα για αρκετές δεκαετίες. Έχουν δίκιο λοιπόν οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι τα πράγματα είναι σοβαρά, μόνο που δεν καταλαβαίνουν το εξής: το θέμα είναι να έρθει στην εξουσία ένα φιλοευρωπαϊκό αριστερό κόμμα επειδή εμπνέει τον κόσμο και κερδίζει την εμπιστοσύνη του, όχι επειδή ο κόσμος έχει ξεμείνει από επιλογές και απλά ψηφίζει αυτόν που κάνει τις λιγότερες κωλοτούμπες.
Επιμύθιο: όπως είπε ένας φίλος, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές, αλλά θα χάσει τον εαυτό του. Και αυτό θα το βρει μπροστά του, γιατί οι μάζες που επιδιώκει να ξεσηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ εύκολα γίνονται όχλος απαιτητικός και ατίθασος. Δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δεν χωράνε. Ένα πρώην λαϊκό κόμμα σαν το ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έχει μάθει τουλάχιστον αυτό.
ΥΓ: το κείμενο είναι καλοπροαίρετη κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διατίθεται για αναπαραγωγή από πολιτικά ψοφίμια τύπου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
stefivos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου