Πολιτική
Τι εκπροσωπεί στην ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή το ΚΚΕ, το παλαιότερο και ιστορικότερο απ' όλα τα κόμματα; Νομίζω τίποτα το σημαντικό και αξιόλογο. Αν δεν έφερε, καταχρηστικά θεωρούμε, αυτό το πολύ βαρύ, σημαίνον και περιεκτικό όνομα, μάλλον θα ήταν εντελώς ανύπαρκτο. Την ουσιαστική μηδαμινότητα του την αποδεικνύει καθημερινά με τη στάση του απέναντι στις καταιγιστικές πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που συντελούνται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Σε αυτές ο ρόλος του υφίσταται θετικά μόνο σε ένα συμβολικό επίπεδο, παρά στην ουσία, στην οποία η συμβολή του είναι μάλλον αρνητική. Τον δικό του πολιτικό ξεπεσμό είναι που προβάλλει ως μίσος και απόλυτη απόρριψη και καταδίκη κάθε άλλης κινηματικής ή πολιτικής δύναμης και συλλογικότητας, αριστερής ή μη, συγγενικής του ή λιγότερο συγγενικής του. Και το αστείο της υπόθεσης είναι πως πρόκειται για το μητρικό, για όλα τα άλλα αριστερά κόμματα, ιστορικό όπως είπαμε κόμμα.
Το ΚΚΕ έχει καταντήσει σήμερα μια θλιβερή σέχτα που δεν της απομένει κανένα επιχείρημα για να αποδείξει το πολιτικό νόημα της ύπαρξής της και γι αυτό εχθρεύεται όλη την υπόλοιπη αριστερά πρωτίστως και κατόπιν τις καθεστωτικές δυνάμεις.
Αυτά όμως έχουν γραφτεί κατά κόρον και από άλλους. Ας δούμε τι είναι αυτή η ιστορία την οποία επικαλείται το ΚΚΕ για να μας απαγορεύσει την κριτική. Πρόκειται για τους νεκρούς και τους αγωνιστές αυτού του λαού τους οποίους οικειοποιείται επειδή συνέβαινε τότε να βρίσκονται οργανωμένοι στους κόλπους του, του τότε φυσικά ΚΚΕ που δεν είναι απαραίτητα το ίδιο με το σημερινό ανδρείκελο του εαυτού του. Και εδώ το ΚΚΕ μας λέει επί της ουσίας, πως δεν είναι οι αγωνιστές που έδωσαν τη φυσιογνωμία και την αίγλη σε αυτό το κόμμα, αλλά αντίστροφα, είναι το κόμμα που του ανήκουν οι αγωνιστές και ως εκ τούτου κάθε κριτική σε αυτό, είναι κριτική στις θυσίες τους. Αυτό τον παραλογισμό έχει στη βάση του κάθε επίθεση σε κριτικές προσεγγίσεις που του γίνονται. Οτι δηλαδή δεν κάνανε οι άνθρωποι το κόμμα, αλλά η σφραγίδα έδωσε υπόσταση και αξία στους ανθρώπους. Επομένως κάθε μομφή στους σημερινούς κατόχους της σφραγίδας, είναι ιερόσυλη μομφή στους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και θυσιασμένους. Και δεν πάει το μυαλό τους μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, μήπως δηλαδή εκείνοι χρησιμοποιούν τους νεκρούς για να αυθαιρετούν πολιτικά χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στα ίδια τα μέλη τους, ούτε καν σε πρώην συντρόφους που βρέθηκαν σε άλλα οργανωτικά σχήματα, ούτε καν στους απογόνους των αγωνιστών, ούτε καν σε αυτόν που συνεχώς επικαλούνται, το λαό.
Μια σκοτεινή ηγεσία παίρνει αποφάσεις και τις κατεβάζει κάτω, σε προβατοποιημένα και φανατισμένα με το δηλητήριο της σέχτας μέλη που εκτελούν εντολές. Κανείς ποτέ δεν ξέρει πώς λειτουργεί και τι σκέφτεται το ΚΚΕ. Καμιά δημόσια συζήτηση δεν υπάρχει όπως συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που περίπου από ανακοινώσεις, συνέδρια και συζητήσεις έχει κανείς μια γεύση των εσωτερικών διεργασιών που, δείγμα στοιχειώδους ελευθερίας και δημοκρατίας, συχνά εμφανίζουν έντονες διαφωνίες και αντιθέσεις. Το μόνο που βλέπουμε στο ΚΚΕ είναι ειλημμένες αποφάσεις και πράξεις τις οποίες περιγελά όλος ο κόσμος, όπως τις περιβόητες χωριστές πορείες. Και ποτέ κανένας που αποχωρεί τελικά, δεν μιλά δημόσια για τίποτα, σαν να του είναι απαγορευμένο και με ποινή το να εκφραστεί δημόσια για όσα τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Σαν να πρόκειται δηλαδή για καμιά μασονική στοά ή κάτι τέτοιο. Μεσαιωνικά και μυστικιστικά πράγματα που δεν ταιριάζουν σε προοδευτικές κοινωνίες.
Αλλά ας πάμε στο ουσιαστικό που κρύβεται πίσω από την επιχειρηματολογία του ΚΚΕ. Ας δούμε, οι αγωνιστές προσέδωσαν στο κόμμα την ιστορική του σημασία ή αυτοί είναι ιδιοκτησία του κόμματος και του χρωστάνε, άρα του χρωστάμε κι εμείς σεβασμό και τυφλή υπακοή χωρίς κριτικές;
Το πράγμα είναι απλό: δεν υπάρχει κόμμα, δεν υπάρχει σφραγίδα. Περιεχόμενο στο κόμμα και τη σφραγίδα προσέδωσαν οι άνθρωποι. Το αίμα ήταν των ανθρώπων, οι ζωές ήταν των ανθρώπων και όταν οι άνθρωποι και οι εποχές ήταν μεγάλοι και μεγάλες, του έδωσαν αίγλη, και όταν οι άνθρωποι και οι εποχές ήταν φτηνοί και φτηνές, φτηνό είναι και το κόμμα. Αναρωτιέμαι πραγματικά, δεν υπάρχει ένας λεβέντης εκεί μέσα να πει δημόσια, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, που λένε: "Mπάστα! Φτάνει! Να ακούσουμε αυτό που δείχνει η κοινωνία, που ανεβάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει μια κάποια προοδευτική αλλαγή δια μέσου της εκλογικής, της ειρηνικής οδού και παίρνει και το ρίσκο, μιας και τα πράγματα, το διεθνές περιβάλλον, δεν είναι δα και τόσο ευνοϊκά. Αυτό δεν είναι σήμερα ένα μεγάλο προοδευτικό βήμα του λαού; Δεν πρέπει να το πούμε αυτό, και μετά να προσθέσουμε και την κριτική μας, και τους αστερίσκους μας"; Κανένας λεβέντης δεν υπάρχει εκεί πέρα μέσα που να υψώσει το ανάστημά του στην Κεντρική Επιτροπή και από πρόβατο να μεταμορφωθεί σε προσωπικότητα;
"...Kαι ο κοµµουνιστής δεν είναι άνθρωπος της πειθαρχείας µοναχά. Mελετάει βαθιά όλα τα ζητήµατα, σχηµατίζει δικές του γνώµες. Kαι τις υπερασπίζεται µε ανεξαρτησία. Εξίσου θαρραλέα τόσο απέναντι στον ταξικό εχθρό όσο και µέσα στο ίδιο το κόµµα" γράφει ο Παντελής Πουλιόπουλος.
Αλλά και σήμερα πια η κοινωνία δεν ανέχεται κόμματα ερμητικά κλειστά λες και είμαστε στην παρανομία της κατοχής, του εμφυλίου ή της δικτατορίας. Η κοινωνία ζητάει στοιχειώδη δημοκρατία και συμμετοχή και αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα προς την αυτοδιάθεση των λαών, μακριά από τη χειραγώγηση της ανάθεσης και της αυθεντίας. Είναι μια κατάκτηση του Μάη του '68 και της Ελλάδας των 40 χρόνων δημοκρατίας, έστω αυτής που ήταν, χωρίς πόλεμο και χωρίς δικτατορία Το μοντέλο του πατέρα - αφέντη, και στη μεταφορική του εκδοχή, έχει καταρρεύσει παντού, από τις σχολικές τάξεις όπου οι δάσκαλοι δεν στέκονται πια πάνω σε έδρες και δεν κρατάνε χάρακες για να δέρνουν, μέχρι τα κινήματα αμφισβήτησης κάθε κατεστημένου.
Αλλά ποια είμαι εγώ που θα κρίνω το μέγα ΚΚΕ! Είμαι κάποιος που έχει ένα μικρό μερίδιο, ανάμεσα στα εκατοντάδες χιλιάδες άλλα μικρά μερίδια, σε αυτή τη μεγάλη ιστορία που επικαλείται το κόμμα για να μας κλείνει το στόμα.
Ο παππούς μου λοιπόν ήρθε πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία. Εκεί ήταν μορφωμένοι η οικογένειά του και ο ίδιος μορφώθηκε και σπούδασε στην Ελλάδα. Και παρόλο που σαν επιστήμονας, από τους λίγους που υπήρχαν εκείνη την εποχή, που δεν ήταν εύκολο να σπουδάσεις όπως είναι σήμερα, είχε μπροστά του μια σίγουρη αστική ζωή και μια κάποια καριέρα και κοινωνική αναγνώριση, από την τρέλα που κουβαλούσε, γιατί πιστεύω μια τρέλα κουβαλάς για να αντιστέκεσαι στο κατεστημένο και την ασφάλεια της υποταγής στον ισχυρό, από την τρέλα του λοιπόν ή ίσως και την κοινωνική, ταξική θέση του πρόσφυγα που βίωσε το 1922, στράφηκε στο ανερχόμενο τότε σε όλο τον κόσμο ρεύμα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Ήταν δε τόσο παθιασμένος και τόσο πίστευε σε αυτές τις ιδέες που έβγαινε στο παράθυρο και κουνούσε την κόκκινη σημαία. Τον μάζεψαν και τον έστειλαν στην εξορία, όπως ήταν φυσικό! Και έχασε και καριέρα και τα λεφτά που θα μπορούσε να είχε κάνει. Η οικογένεια του που έμεινε πίσω έζησε με την απουσία του, με την αγωνία για την υγεία του, με τον τρόμο των ασφαλιτών που εισέβαλαν στα σπίτι και έψαχναν... με το στίγμα και το φάκελο του κομμουνιστή.
Αυτό το φάκελο που κληρονόμησα κι εγώ, φουσκωμένο και από τις επιλογές και τις δράσεις και της επόμενης γενιάς. Ένα φάκελο που σήμαινε αποκλεισμό από διορισμούς στο δημόσιο αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που σήμαινε επομένως φτώχεια, λιγότερα χρήματα, ταλαιπωρίες, που σήμαινε πάντα και κάποιο στίγμα, όσο πιο παλιά τόσο ακόμα πιο σοβαρό και καθοριστικό.
Η σημερινή κοινωνική μου θέση, είναι φυσική συνέχεια μιας αλυσίδας της οποίας αποτελώ αναπόσπαστο κομμάτι και αυτή η παραπάνω ιστοριούλα είναι μια σελίδα στις εκατομμύρια σελίδες της ελληνικής ιστορίας, της αληθινής ιστορίας, όχι της φιλτραρισμένης από κέντρα εξουσίας ή άλλες σκοπιμότητες.
Επειδή είμαι κληρονόμος αυτής της ιστορίας, επειδή δεν έχω κληρονομήσει χρήμα να μπορώ να αντέξω στις πολιτικές που μου περιορίζουν το εισόδημα σε όρια εξαθλίωσης, επειδή δεν θέλω να μου πάρουν το σπίτι που αυτοί οι άνθρωποι που με έφεραν στη ζωή και με μεγάλωσαν με αυτές τις αρχές μου κληρονόμησαν, δικαιούμαι να θέλω τώρα να δώσω μια ευκαιρία που διανοίγεται με μια κυβέρνηση προς τα αριστερά, ούτε κομμουνισμούς ούτε τίποτα μεγαλεπίβολο, μόνο μια ευκαιρία για να επιβιώσουμε και να παλέψουμε μετά για το καλύτερο. Να επιβιώσουμε και μαζί να διασώσουμε και τις πολύτιμες μνήμες αυτών που ονειρεύτηκαν ένα πιο δίκαιο κόσμο και έβαλαν το λιθαράκι τους σε αυτό και τους χρωστάμε που είμαστε εδώ σήμερα και μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα.
Από Κεράσια και κρίνοι
Τι εκπροσωπεί στην ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή το ΚΚΕ, το παλαιότερο και ιστορικότερο απ' όλα τα κόμματα; Νομίζω τίποτα το σημαντικό και αξιόλογο. Αν δεν έφερε, καταχρηστικά θεωρούμε, αυτό το πολύ βαρύ, σημαίνον και περιεκτικό όνομα, μάλλον θα ήταν εντελώς ανύπαρκτο. Την ουσιαστική μηδαμινότητα του την αποδεικνύει καθημερινά με τη στάση του απέναντι στις καταιγιστικές πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που συντελούνται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Σε αυτές ο ρόλος του υφίσταται θετικά μόνο σε ένα συμβολικό επίπεδο, παρά στην ουσία, στην οποία η συμβολή του είναι μάλλον αρνητική. Τον δικό του πολιτικό ξεπεσμό είναι που προβάλλει ως μίσος και απόλυτη απόρριψη και καταδίκη κάθε άλλης κινηματικής ή πολιτικής δύναμης και συλλογικότητας, αριστερής ή μη, συγγενικής του ή λιγότερο συγγενικής του. Και το αστείο της υπόθεσης είναι πως πρόκειται για το μητρικό, για όλα τα άλλα αριστερά κόμματα, ιστορικό όπως είπαμε κόμμα.
Το ΚΚΕ έχει καταντήσει σήμερα μια θλιβερή σέχτα που δεν της απομένει κανένα επιχείρημα για να αποδείξει το πολιτικό νόημα της ύπαρξής της και γι αυτό εχθρεύεται όλη την υπόλοιπη αριστερά πρωτίστως και κατόπιν τις καθεστωτικές δυνάμεις.
Αυτά όμως έχουν γραφτεί κατά κόρον και από άλλους. Ας δούμε τι είναι αυτή η ιστορία την οποία επικαλείται το ΚΚΕ για να μας απαγορεύσει την κριτική. Πρόκειται για τους νεκρούς και τους αγωνιστές αυτού του λαού τους οποίους οικειοποιείται επειδή συνέβαινε τότε να βρίσκονται οργανωμένοι στους κόλπους του, του τότε φυσικά ΚΚΕ που δεν είναι απαραίτητα το ίδιο με το σημερινό ανδρείκελο του εαυτού του. Και εδώ το ΚΚΕ μας λέει επί της ουσίας, πως δεν είναι οι αγωνιστές που έδωσαν τη φυσιογνωμία και την αίγλη σε αυτό το κόμμα, αλλά αντίστροφα, είναι το κόμμα που του ανήκουν οι αγωνιστές και ως εκ τούτου κάθε κριτική σε αυτό, είναι κριτική στις θυσίες τους. Αυτό τον παραλογισμό έχει στη βάση του κάθε επίθεση σε κριτικές προσεγγίσεις που του γίνονται. Οτι δηλαδή δεν κάνανε οι άνθρωποι το κόμμα, αλλά η σφραγίδα έδωσε υπόσταση και αξία στους ανθρώπους. Επομένως κάθε μομφή στους σημερινούς κατόχους της σφραγίδας, είναι ιερόσυλη μομφή στους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και θυσιασμένους. Και δεν πάει το μυαλό τους μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, μήπως δηλαδή εκείνοι χρησιμοποιούν τους νεκρούς για να αυθαιρετούν πολιτικά χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στα ίδια τα μέλη τους, ούτε καν σε πρώην συντρόφους που βρέθηκαν σε άλλα οργανωτικά σχήματα, ούτε καν στους απογόνους των αγωνιστών, ούτε καν σε αυτόν που συνεχώς επικαλούνται, το λαό.
Μια σκοτεινή ηγεσία παίρνει αποφάσεις και τις κατεβάζει κάτω, σε προβατοποιημένα και φανατισμένα με το δηλητήριο της σέχτας μέλη που εκτελούν εντολές. Κανείς ποτέ δεν ξέρει πώς λειτουργεί και τι σκέφτεται το ΚΚΕ. Καμιά δημόσια συζήτηση δεν υπάρχει όπως συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που περίπου από ανακοινώσεις, συνέδρια και συζητήσεις έχει κανείς μια γεύση των εσωτερικών διεργασιών που, δείγμα στοιχειώδους ελευθερίας και δημοκρατίας, συχνά εμφανίζουν έντονες διαφωνίες και αντιθέσεις. Το μόνο που βλέπουμε στο ΚΚΕ είναι ειλημμένες αποφάσεις και πράξεις τις οποίες περιγελά όλος ο κόσμος, όπως τις περιβόητες χωριστές πορείες. Και ποτέ κανένας που αποχωρεί τελικά, δεν μιλά δημόσια για τίποτα, σαν να του είναι απαγορευμένο και με ποινή το να εκφραστεί δημόσια για όσα τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Σαν να πρόκειται δηλαδή για καμιά μασονική στοά ή κάτι τέτοιο. Μεσαιωνικά και μυστικιστικά πράγματα που δεν ταιριάζουν σε προοδευτικές κοινωνίες.
Αλλά ας πάμε στο ουσιαστικό που κρύβεται πίσω από την επιχειρηματολογία του ΚΚΕ. Ας δούμε, οι αγωνιστές προσέδωσαν στο κόμμα την ιστορική του σημασία ή αυτοί είναι ιδιοκτησία του κόμματος και του χρωστάνε, άρα του χρωστάμε κι εμείς σεβασμό και τυφλή υπακοή χωρίς κριτικές;
Το πράγμα είναι απλό: δεν υπάρχει κόμμα, δεν υπάρχει σφραγίδα. Περιεχόμενο στο κόμμα και τη σφραγίδα προσέδωσαν οι άνθρωποι. Το αίμα ήταν των ανθρώπων, οι ζωές ήταν των ανθρώπων και όταν οι άνθρωποι και οι εποχές ήταν μεγάλοι και μεγάλες, του έδωσαν αίγλη, και όταν οι άνθρωποι και οι εποχές ήταν φτηνοί και φτηνές, φτηνό είναι και το κόμμα. Αναρωτιέμαι πραγματικά, δεν υπάρχει ένας λεβέντης εκεί μέσα να πει δημόσια, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, που λένε: "Mπάστα! Φτάνει! Να ακούσουμε αυτό που δείχνει η κοινωνία, που ανεβάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει μια κάποια προοδευτική αλλαγή δια μέσου της εκλογικής, της ειρηνικής οδού και παίρνει και το ρίσκο, μιας και τα πράγματα, το διεθνές περιβάλλον, δεν είναι δα και τόσο ευνοϊκά. Αυτό δεν είναι σήμερα ένα μεγάλο προοδευτικό βήμα του λαού; Δεν πρέπει να το πούμε αυτό, και μετά να προσθέσουμε και την κριτική μας, και τους αστερίσκους μας"; Κανένας λεβέντης δεν υπάρχει εκεί πέρα μέσα που να υψώσει το ανάστημά του στην Κεντρική Επιτροπή και από πρόβατο να μεταμορφωθεί σε προσωπικότητα;
"...Kαι ο κοµµουνιστής δεν είναι άνθρωπος της πειθαρχείας µοναχά. Mελετάει βαθιά όλα τα ζητήµατα, σχηµατίζει δικές του γνώµες. Kαι τις υπερασπίζεται µε ανεξαρτησία. Εξίσου θαρραλέα τόσο απέναντι στον ταξικό εχθρό όσο και µέσα στο ίδιο το κόµµα" γράφει ο Παντελής Πουλιόπουλος.
Αλλά και σήμερα πια η κοινωνία δεν ανέχεται κόμματα ερμητικά κλειστά λες και είμαστε στην παρανομία της κατοχής, του εμφυλίου ή της δικτατορίας. Η κοινωνία ζητάει στοιχειώδη δημοκρατία και συμμετοχή και αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα προς την αυτοδιάθεση των λαών, μακριά από τη χειραγώγηση της ανάθεσης και της αυθεντίας. Είναι μια κατάκτηση του Μάη του '68 και της Ελλάδας των 40 χρόνων δημοκρατίας, έστω αυτής που ήταν, χωρίς πόλεμο και χωρίς δικτατορία Το μοντέλο του πατέρα - αφέντη, και στη μεταφορική του εκδοχή, έχει καταρρεύσει παντού, από τις σχολικές τάξεις όπου οι δάσκαλοι δεν στέκονται πια πάνω σε έδρες και δεν κρατάνε χάρακες για να δέρνουν, μέχρι τα κινήματα αμφισβήτησης κάθε κατεστημένου.
Αλλά ποια είμαι εγώ που θα κρίνω το μέγα ΚΚΕ! Είμαι κάποιος που έχει ένα μικρό μερίδιο, ανάμεσα στα εκατοντάδες χιλιάδες άλλα μικρά μερίδια, σε αυτή τη μεγάλη ιστορία που επικαλείται το κόμμα για να μας κλείνει το στόμα.
Ο παππούς μου λοιπόν ήρθε πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία. Εκεί ήταν μορφωμένοι η οικογένειά του και ο ίδιος μορφώθηκε και σπούδασε στην Ελλάδα. Και παρόλο που σαν επιστήμονας, από τους λίγους που υπήρχαν εκείνη την εποχή, που δεν ήταν εύκολο να σπουδάσεις όπως είναι σήμερα, είχε μπροστά του μια σίγουρη αστική ζωή και μια κάποια καριέρα και κοινωνική αναγνώριση, από την τρέλα που κουβαλούσε, γιατί πιστεύω μια τρέλα κουβαλάς για να αντιστέκεσαι στο κατεστημένο και την ασφάλεια της υποταγής στον ισχυρό, από την τρέλα του λοιπόν ή ίσως και την κοινωνική, ταξική θέση του πρόσφυγα που βίωσε το 1922, στράφηκε στο ανερχόμενο τότε σε όλο τον κόσμο ρεύμα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Ήταν δε τόσο παθιασμένος και τόσο πίστευε σε αυτές τις ιδέες που έβγαινε στο παράθυρο και κουνούσε την κόκκινη σημαία. Τον μάζεψαν και τον έστειλαν στην εξορία, όπως ήταν φυσικό! Και έχασε και καριέρα και τα λεφτά που θα μπορούσε να είχε κάνει. Η οικογένεια του που έμεινε πίσω έζησε με την απουσία του, με την αγωνία για την υγεία του, με τον τρόμο των ασφαλιτών που εισέβαλαν στα σπίτι και έψαχναν... με το στίγμα και το φάκελο του κομμουνιστή.
Αυτό το φάκελο που κληρονόμησα κι εγώ, φουσκωμένο και από τις επιλογές και τις δράσεις και της επόμενης γενιάς. Ένα φάκελο που σήμαινε αποκλεισμό από διορισμούς στο δημόσιο αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που σήμαινε επομένως φτώχεια, λιγότερα χρήματα, ταλαιπωρίες, που σήμαινε πάντα και κάποιο στίγμα, όσο πιο παλιά τόσο ακόμα πιο σοβαρό και καθοριστικό.
Η σημερινή κοινωνική μου θέση, είναι φυσική συνέχεια μιας αλυσίδας της οποίας αποτελώ αναπόσπαστο κομμάτι και αυτή η παραπάνω ιστοριούλα είναι μια σελίδα στις εκατομμύρια σελίδες της ελληνικής ιστορίας, της αληθινής ιστορίας, όχι της φιλτραρισμένης από κέντρα εξουσίας ή άλλες σκοπιμότητες.
Επειδή είμαι κληρονόμος αυτής της ιστορίας, επειδή δεν έχω κληρονομήσει χρήμα να μπορώ να αντέξω στις πολιτικές που μου περιορίζουν το εισόδημα σε όρια εξαθλίωσης, επειδή δεν θέλω να μου πάρουν το σπίτι που αυτοί οι άνθρωποι που με έφεραν στη ζωή και με μεγάλωσαν με αυτές τις αρχές μου κληρονόμησαν, δικαιούμαι να θέλω τώρα να δώσω μια ευκαιρία που διανοίγεται με μια κυβέρνηση προς τα αριστερά, ούτε κομμουνισμούς ούτε τίποτα μεγαλεπίβολο, μόνο μια ευκαιρία για να επιβιώσουμε και να παλέψουμε μετά για το καλύτερο. Να επιβιώσουμε και μαζί να διασώσουμε και τις πολύτιμες μνήμες αυτών που ονειρεύτηκαν ένα πιο δίκαιο κόσμο και έβαλαν το λιθαράκι τους σε αυτό και τους χρωστάμε που είμαστε εδώ σήμερα και μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα.
Από Κεράσια και κρίνοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου