Ο κωσταντης κι ο γερμανος

Του κωστη μουδατσου

Ξενος στο τοπο καθισε, να σπερνει, να θεριζει
κι εμας μας εξετοπισε και μας εφοβεριζει
οταν εφευγαν οι οχτροι, ξοπισω τους κλουθουσαν
ανταρτες και με μαστορια τους κλεφτοπολεμουσαν
επρεπε να πηγαινουν στο δρομο μανι-μανι
χωρις τραβαγιες και φωτιες να φτασουν στο λιμανι.

Ο Κωσταντης πολεμαγε στο Θραψανο μια μερα
κι οι σφαιρες εσφυριζανε κεντωντας τον αερα
ητονε καποιος γερμανος πισω στο πολυβολο
μοναχος μπαλωτοκοπα και κραταγε το λοχο,
σαν το θεριο μαχοτανε κι οι σφαιρες εσφυριζαν
στις πετρες και στα σιντερα παιζαν κι εξοστρακιζαν...

Ο Κωσταντης του ξάμωσε απανω στο πνευμονι
και με τα χερια του τα δυο το στηθος του πλακωνει
στο δρομο φευγουν οι οχτροι κι αυτος αμοναχος του
ασαλευτος περιμενε να ρθει ο θανατος του
Κλεφτα-κλεφτα σιμωνουν οι ανταρτες και το ζωνουν
μα ΄κεινος ποχαιρετανε, τα μελη του νεκρωνουν...

Σαν ηφταξε ο Κωσταντης στα χερια τον σηκωνει
σ΄ενα ξωκλησι σταθηκε, σιγα τονέ ξαπλωνει
εφυσανε ο πνευμονας , πραμμα δεν τον γιατρευει
κι ο Γερμανος τη τζεπη του, ψαχνει και τη γυρευει,
κι ως κειτονταν εσηκωσε τα χερια και κρατουσε
μια πόζα μ΄αναστεναγμο και πονο εφιλουσε

Αμιλητοι στεκοτανε τριγυρω οι ανταρτες
κι απο τα ματια τρεχανε δακρυα κουτσουναρες,
μία κοπελα γελαστη κι ενα παιδακι αφρατο
ξανθουλικο, ναζιαρικο, στην αγκαλιά κοιματο
τους κυταζε και δακρυζε, φαινεται πως εμιλιε
κι απόι γυρω ξάνοιγε κι υστερα τους εφιλιε

Τη ποζα ξαναφιλησε, στα χειλη την αφηνει
τα χερια τιναχτηκανε κι ακινητος θα μεινει
Ολοι μαζι τον κλαψανε, λακο βαθυ του σκαψαν
με σεβασμο και με τιμες στο χωμα τον εθαψαν
....................................................................
Τον Αντρειωμενο μην τον κλαις, την ωρα που θα φευγει
πιασε σκοπο της λεβεντιας, να ΄χει οταν μισεύει