Άρης Δαβαράκης
Το ουσιώδες δίλλημα που προκύπτει μέσα από τις ακραίες αντιθέσεις αυτής της ιστορικής περιόδου που ζούμε, είναι αν, ο καθένας από εμάς, θα αρπάξει την ευκαιρία να αλλάξει μυαλά και τρόπο ζωής ή αν θα συνεχίσουμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Δεν είναι πολιτικό το ζήτημα, είναι άλλης τάξεως, πολύ ανθρώπινο και πολύ γειωμένο. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις αδιέξοδα. Τα SOS πολλαπλασιάζονται. Ο οικονομικός παράγοντας δείχνει τα δόντια του στρογγυλοκαθισμένος στον τεράστιο θρόνο του, ζωσμένος όπλα, πυρομαχικά, πολέμους, διχόνοια, καρκίνους (το 42% των Αμερικανών, αν το «κατέγραψα» σωστά, τον κουβαλάνε μέσα τους εκδηλωμένο, λιγότερο ή περισσότερο άγρια), φάρμακα, κρίσεις πανικού, αρρώστιες πολλές και διάφορες, της ψυχής και του σώματος.
Ο οικονομικός παράγοντας, το χρήμα, είναι η ραχοκοκαλιά ενός συστήματος που μας ταΐζει δηλητήρια, βραχυκυκλώνει την σκέψη και τους συνειρμούς μας με ένα σωρό άχρηστες και αρνητικές πληροφορίες, αποφασίζει αν θα βρούμε δουλειά, πόσες ώρες θα δουλεύουμε, τι θα εισπράττουμε – για να έχουμε κάποια «λεφτά», ώστε να τα ξοδεύουμε στα σούπερ-μάρκετ αγοράζοντας τροφές πεθαμένες και δηλητηριώδεις, βολικές όμως και, προς το παρόν, «προσιτές στον καταναλωτή» που είναι το ίδιο πρόσωπο: Ο εγκλωβισμένος άνθρωπος που (αν έχει την «τύχη» να έχει δουλειά – όπως λέει ο ίδιος) ξυπνάει χαράματα και όλη μέρα προσπαθεί να διαχειριστεί έναν πανικό και μια ανασφάλεια που είναι πάνω από τις δυνάμεις του.
Ο Άνθρωπος είναι εξοπλισμένος με ένα μυαλό που έχει την δυνατότητα να είναι online με τον Νού του Σύμπαντος Κόσμου – ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνει, δεν το ξέρει και δεν το πιστεύει. Το βασανιστήριο όμως που οικειοθελώς υπόκειται ο άνθρωπος ο μη ενημερωμένος ούτε για τα βασικά της τεράστιας αυτής μηχανής ακριβείας που είναι το οικοσύστημα και το συμπαντικό χάος, είναι βασανιστήριο καλά οργανωμένο και δεν επιτρέπει αποδράσεις χωρίς κόστος. Έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθώντας να μοιάσει σε κάτι ανύπαρκτο (κάποιο είδωλο ή μοντέλο προσωπικότητας από αυτά που προβάλλονται συνεχώς και βομβαρδιστικά) ξοδεύει τη ζωή του μέσα σ’ ένα νοητό κλουβί μέσα στο οποίο παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί τουλάχιστον ζωντανός. Κάποια στιγμή όμως σπάει. Και τότε δίνει σήμα ο εγκέφαλος, το σωματικό μυαλό μας, και το σώμα οδηγείται στην μεγάλη απελπισία και η αυτοκτονεί, ή παραιτείται και αρρωσταίνει, επιβιώνοντας μέχρι τον σωματικό του θάνατο με χημική υποστήριξη και χωρίς κάποιον λόγο που να νοηματοδοτεί την καθημερινότητα του.
Τίποτα, στις μέρες μας, δεν είναι παραδεκτό να τίθεται στο ίδιο σκαλοπάτι (δεν συζητάμε κάν για το πιο πάνω σκαλοπάτι) με τον Οικονομικό παράγοντα: Τα λεφτά. Αυτός είναι ο Κόσμος. Αυτός είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός που βασανίζει πια με απίστευτη σκληρότητα δισεκατομμύρια ψυχές που έχουν έρθει σ’ αυτόν τον πλανήτη για δισεκατομμύρια λόγους – και πάντως όχι για να προσληφθούν κάπου (στην καλύτερη περίπτωση) ή να καταφέρνουν να βγάζουν ένα «μεροκάματο» για να φάνε, να ντυθούνε, να μεγαλώσουνε παιδιά, να περιθάλψουν γέροντες – και να πληρώνουν συνεχώς λογαριασμούς, με τελευταίον αυτόν της κηδείας τους.
Δεν λέω τίποτα καινούργιο. Λέω κάτι πολύ οικείο και αποδεκτό από πολλούς «άλλους» ανθρώπους, παλιότερους ή καινούργιους, που ζούνε αληθινά τις μέρες τους επάνω στον πλανήτη και δεν μπορούν να καταλάβουν τι είδους θανατηφόρα πνευματική επιδημία είναι αυτή που έχει μολύνει τον σύγχρονο κόσμο σε τέτοιο βαθμό ώστε η μεγάλη πλειοψηφία των συνανθρώπων τους να ζούνε μέσα σε τόσο μεγάλη αγωνία, πανικό, τρόμο, ανασφάλεια. Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι ίδιοι είναι «κουρδισμένοι» σε άλλες συχνότητες, (όχι απαραίτητα όλοι στις ίδιες), οι οποίες τους συντονίζουν με τον φυσικό ρυθμό του οικοσυστήματος, με το φυσικό σφυγμό του σύμπαντος, με τις μεγάλες και αληθινές αξίες της βόλτας μας στον πλανήτη αυτόν – που του έχουμε αλλάξει τα φώτα, τον έχουμε μαγαρίσει και τον μεταμορφώσαμε από Παράδεισο σε Κόλαση πραγματική.
Ο Οικονομικός παράγοντας, η μάλλον πιο συγκεκριμένα, το γεγονός πως είναι πιά ο αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος δικτάτορας, αυτός, καθισμένος στον θρόνο του απολαμβάνοντας όλον τον πόνο που προκαλεί στους υπηκόους του, αυτός είναι η Κόλαση. Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι τράπεζες, το χρήμα σαν πρώτη ανάγκη για να ζήσει κανείς «καλά» (κατά τα πρότυπα βέβαια που το ίδιο αυτό σύστημα επιβάλλει μέσα στα μυαλά των υπηκόων του) αυτό είναι η Κόλαση. Η ανεξέλεγκτη δύναμή του χρήματος καταστρέφει αυτή τη στιγμή δισεκατομμύρια ανθρώπους και τους καταδικάζει στην δυστυχία και τον θάνατο –ψυχικό ή σωματικό.
Γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία ποιαν απόφαση θα πάρει τελικά ο Αλέξης Τσίπρας για την Ελλάδα που τον διάλεξε και τον εμπιστεύθηκε. Θα καταφέρει ο ίδιος και οι συνεργάτες που θα επιλέξει καθώς προχωράει στο αχαρτογράφητο αυτό μονοπάτι που του έλαχε, να επαναφέρει όσους μπορεί σε μια θεώρηση του κόσμου γειωμένη και ανθρώπινη στο νόημά της, ή θα χωθεί και ο ίδιος μέσα στους αριθμούς, τα χρέη, τις οικονομικές υποχρεώσεις και θα βουλιάξει και αυτός στην στερημένη κάθε ουσιαστικού νοήματος καπιταλιστική και φιλελεύθερη θεώρηση της παρουσίας του ανθρώπου επί της γής;
Διότι τελικά το ζήτημα δεν είναι αν θα έχουμε ευρώ ή λίρα, μνα ή γιέν, δραχμή ή δολάριο. Το ζήτημα είναι να μπορέσουμε ξανά να στρέψουμε την προσοχή μας στο ουσιώδες, στο ανθρώπινο, το γειωμένο και βατό. Στη φύση, την καλή (ή έστω καλύτερη) διατροφή, στον μέσα μας άνθρωπο, στον απέναντι μας, στον έρωτα, την αγάπη, την δημιουργικότητα, στην παρατήρηση του κόσμου αυτού που λειτουργεί έτσι μόνο σ’ αυτόν τον πλανήτη στον οποίον έχουμε την τεράστια ευκαιρία να ζούμε – για να μάθουμε κάτι παραπάνω, να αφήσουμε κάτι πίσω μας και να προχωρήσουμε (όσοι από μας έχουμε την πεποίθηση πως προχωράμε και μετά τον σωματικό μας θάνατο) στην επόμενη φάση της ολοκλήρωσής μας.
Και για να το προσγειώσω: Αν εκτός αυτής της χρηματοοικονομικής παράνοιας στην οποίαν έχουν υποκύψει οι φίλοι και εταίροι μας, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να ζήσουμε καλύτερα, πιο ποιοτικά, δημιουργώντας ένα μεγαλείο μικρής κλίμακας που θα ξημερώνει και θα βραδιάζει ακολουθώντας τον σφυγμό της φύσης, του οικοσυστήματος, του σύμπαντος κόσμου και των αληθινών ανθρωπίνων σχέσεων, τότε ας αρχίσουμε να δουλεύουμε εντατικά πια προς αυτή την κατεύθυνση. Να ξαναβρούμε το νόημα. Να πιάσουμε την άκρη της κλωστής από το χέρι της Αριάδνης και να βγούμε από τον λαβύρινθο.
Να δούμε ξανά με βλέμμα καθαρό και καθαρή καρδιά «τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο, την θάλασσα να κυματίζει».
Το ουσιώδες δίλλημα που προκύπτει μέσα από τις ακραίες αντιθέσεις αυτής της ιστορικής περιόδου που ζούμε, είναι αν, ο καθένας από εμάς, θα αρπάξει την ευκαιρία να αλλάξει μυαλά και τρόπο ζωής ή αν θα συνεχίσουμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Δεν είναι πολιτικό το ζήτημα, είναι άλλης τάξεως, πολύ ανθρώπινο και πολύ γειωμένο. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις αδιέξοδα. Τα SOS πολλαπλασιάζονται. Ο οικονομικός παράγοντας δείχνει τα δόντια του στρογγυλοκαθισμένος στον τεράστιο θρόνο του, ζωσμένος όπλα, πυρομαχικά, πολέμους, διχόνοια, καρκίνους (το 42% των Αμερικανών, αν το «κατέγραψα» σωστά, τον κουβαλάνε μέσα τους εκδηλωμένο, λιγότερο ή περισσότερο άγρια), φάρμακα, κρίσεις πανικού, αρρώστιες πολλές και διάφορες, της ψυχής και του σώματος.
Ο οικονομικός παράγοντας, το χρήμα, είναι η ραχοκοκαλιά ενός συστήματος που μας ταΐζει δηλητήρια, βραχυκυκλώνει την σκέψη και τους συνειρμούς μας με ένα σωρό άχρηστες και αρνητικές πληροφορίες, αποφασίζει αν θα βρούμε δουλειά, πόσες ώρες θα δουλεύουμε, τι θα εισπράττουμε – για να έχουμε κάποια «λεφτά», ώστε να τα ξοδεύουμε στα σούπερ-μάρκετ αγοράζοντας τροφές πεθαμένες και δηλητηριώδεις, βολικές όμως και, προς το παρόν, «προσιτές στον καταναλωτή» που είναι το ίδιο πρόσωπο: Ο εγκλωβισμένος άνθρωπος που (αν έχει την «τύχη» να έχει δουλειά – όπως λέει ο ίδιος) ξυπνάει χαράματα και όλη μέρα προσπαθεί να διαχειριστεί έναν πανικό και μια ανασφάλεια που είναι πάνω από τις δυνάμεις του.
Ο Άνθρωπος είναι εξοπλισμένος με ένα μυαλό που έχει την δυνατότητα να είναι online με τον Νού του Σύμπαντος Κόσμου – ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνει, δεν το ξέρει και δεν το πιστεύει. Το βασανιστήριο όμως που οικειοθελώς υπόκειται ο άνθρωπος ο μη ενημερωμένος ούτε για τα βασικά της τεράστιας αυτής μηχανής ακριβείας που είναι το οικοσύστημα και το συμπαντικό χάος, είναι βασανιστήριο καλά οργανωμένο και δεν επιτρέπει αποδράσεις χωρίς κόστος. Έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθώντας να μοιάσει σε κάτι ανύπαρκτο (κάποιο είδωλο ή μοντέλο προσωπικότητας από αυτά που προβάλλονται συνεχώς και βομβαρδιστικά) ξοδεύει τη ζωή του μέσα σ’ ένα νοητό κλουβί μέσα στο οποίο παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί τουλάχιστον ζωντανός. Κάποια στιγμή όμως σπάει. Και τότε δίνει σήμα ο εγκέφαλος, το σωματικό μυαλό μας, και το σώμα οδηγείται στην μεγάλη απελπισία και η αυτοκτονεί, ή παραιτείται και αρρωσταίνει, επιβιώνοντας μέχρι τον σωματικό του θάνατο με χημική υποστήριξη και χωρίς κάποιον λόγο που να νοηματοδοτεί την καθημερινότητα του.
Τίποτα, στις μέρες μας, δεν είναι παραδεκτό να τίθεται στο ίδιο σκαλοπάτι (δεν συζητάμε κάν για το πιο πάνω σκαλοπάτι) με τον Οικονομικό παράγοντα: Τα λεφτά. Αυτός είναι ο Κόσμος. Αυτός είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός που βασανίζει πια με απίστευτη σκληρότητα δισεκατομμύρια ψυχές που έχουν έρθει σ’ αυτόν τον πλανήτη για δισεκατομμύρια λόγους – και πάντως όχι για να προσληφθούν κάπου (στην καλύτερη περίπτωση) ή να καταφέρνουν να βγάζουν ένα «μεροκάματο» για να φάνε, να ντυθούνε, να μεγαλώσουνε παιδιά, να περιθάλψουν γέροντες – και να πληρώνουν συνεχώς λογαριασμούς, με τελευταίον αυτόν της κηδείας τους.
Δεν λέω τίποτα καινούργιο. Λέω κάτι πολύ οικείο και αποδεκτό από πολλούς «άλλους» ανθρώπους, παλιότερους ή καινούργιους, που ζούνε αληθινά τις μέρες τους επάνω στον πλανήτη και δεν μπορούν να καταλάβουν τι είδους θανατηφόρα πνευματική επιδημία είναι αυτή που έχει μολύνει τον σύγχρονο κόσμο σε τέτοιο βαθμό ώστε η μεγάλη πλειοψηφία των συνανθρώπων τους να ζούνε μέσα σε τόσο μεγάλη αγωνία, πανικό, τρόμο, ανασφάλεια. Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι ίδιοι είναι «κουρδισμένοι» σε άλλες συχνότητες, (όχι απαραίτητα όλοι στις ίδιες), οι οποίες τους συντονίζουν με τον φυσικό ρυθμό του οικοσυστήματος, με το φυσικό σφυγμό του σύμπαντος, με τις μεγάλες και αληθινές αξίες της βόλτας μας στον πλανήτη αυτόν – που του έχουμε αλλάξει τα φώτα, τον έχουμε μαγαρίσει και τον μεταμορφώσαμε από Παράδεισο σε Κόλαση πραγματική.
Ο Οικονομικός παράγοντας, η μάλλον πιο συγκεκριμένα, το γεγονός πως είναι πιά ο αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος δικτάτορας, αυτός, καθισμένος στον θρόνο του απολαμβάνοντας όλον τον πόνο που προκαλεί στους υπηκόους του, αυτός είναι η Κόλαση. Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι τράπεζες, το χρήμα σαν πρώτη ανάγκη για να ζήσει κανείς «καλά» (κατά τα πρότυπα βέβαια που το ίδιο αυτό σύστημα επιβάλλει μέσα στα μυαλά των υπηκόων του) αυτό είναι η Κόλαση. Η ανεξέλεγκτη δύναμή του χρήματος καταστρέφει αυτή τη στιγμή δισεκατομμύρια ανθρώπους και τους καταδικάζει στην δυστυχία και τον θάνατο –ψυχικό ή σωματικό.
Γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία ποιαν απόφαση θα πάρει τελικά ο Αλέξης Τσίπρας για την Ελλάδα που τον διάλεξε και τον εμπιστεύθηκε. Θα καταφέρει ο ίδιος και οι συνεργάτες που θα επιλέξει καθώς προχωράει στο αχαρτογράφητο αυτό μονοπάτι που του έλαχε, να επαναφέρει όσους μπορεί σε μια θεώρηση του κόσμου γειωμένη και ανθρώπινη στο νόημά της, ή θα χωθεί και ο ίδιος μέσα στους αριθμούς, τα χρέη, τις οικονομικές υποχρεώσεις και θα βουλιάξει και αυτός στην στερημένη κάθε ουσιαστικού νοήματος καπιταλιστική και φιλελεύθερη θεώρηση της παρουσίας του ανθρώπου επί της γής;
Διότι τελικά το ζήτημα δεν είναι αν θα έχουμε ευρώ ή λίρα, μνα ή γιέν, δραχμή ή δολάριο. Το ζήτημα είναι να μπορέσουμε ξανά να στρέψουμε την προσοχή μας στο ουσιώδες, στο ανθρώπινο, το γειωμένο και βατό. Στη φύση, την καλή (ή έστω καλύτερη) διατροφή, στον μέσα μας άνθρωπο, στον απέναντι μας, στον έρωτα, την αγάπη, την δημιουργικότητα, στην παρατήρηση του κόσμου αυτού που λειτουργεί έτσι μόνο σ’ αυτόν τον πλανήτη στον οποίον έχουμε την τεράστια ευκαιρία να ζούμε – για να μάθουμε κάτι παραπάνω, να αφήσουμε κάτι πίσω μας και να προχωρήσουμε (όσοι από μας έχουμε την πεποίθηση πως προχωράμε και μετά τον σωματικό μας θάνατο) στην επόμενη φάση της ολοκλήρωσής μας.
Και για να το προσγειώσω: Αν εκτός αυτής της χρηματοοικονομικής παράνοιας στην οποίαν έχουν υποκύψει οι φίλοι και εταίροι μας, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να ζήσουμε καλύτερα, πιο ποιοτικά, δημιουργώντας ένα μεγαλείο μικρής κλίμακας που θα ξημερώνει και θα βραδιάζει ακολουθώντας τον σφυγμό της φύσης, του οικοσυστήματος, του σύμπαντος κόσμου και των αληθινών ανθρωπίνων σχέσεων, τότε ας αρχίσουμε να δουλεύουμε εντατικά πια προς αυτή την κατεύθυνση. Να ξαναβρούμε το νόημα. Να πιάσουμε την άκρη της κλωστής από το χέρι της Αριάδνης και να βγούμε από τον λαβύρινθο.
Να δούμε ξανά με βλέμμα καθαρό και καθαρή καρδιά «τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο, την θάλασσα να κυματίζει».
To portal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου