Στάθης
Μετά τις χθεσινές δραματικές εξελίξεις όλα κρέμονται από μια κλωστή. Μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια. Με τη χώρα εγκιβωτισμένη απ’ τους δανειστές σε δημοσιονομική ασφυξία. Με τους δυνάστες – δανειστές να μετατρέπουν την τελευταία στιγμή τον εγκιβωτισμό σε θάλαμο αερίων για την Ελλάδα.
Τα θέλουν όλα!
Νέα υφεσιακά μέτρα, νέες περικοπές, απόλυτη απελευθέρωση της λεηλασίας πάνω στη χώρα, και βεβαίως νέο μνημόνιο, ώστε να είναι σίγουροι ότι θα έχουν την Ελλάδα στο χέρι (ως Ειδική Οικονομική Ζώνη) επί μακρόν και ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη ότι πάει να αντισταθεί στον επελαύνοντα εκγερμανισμό, (και την ελαύνουσα εξαθλίωση) – αυτά τα δύο πάνε μαζί, θα λουφάξει.
Προς τούτο τα ζήτησαν όλα. Και για να τα πετύχουν ζητούν από τον κ. Τσίπρα να γίνει Σαμαράς. Ζητούν απ’ την Αριστερά να γίνει Δεξιά. Ή ΠΑΣΟΚ. Ή Ποτάμι. Η τακτική τους υπήρξε επιτυχής. Διότι δεν συνάντησε την αντίδραση που θα έπρεπε. Επί ημέρες, επί εβδομάδες, επί μήνες υπέβαλλαν τον ελληνικό λαό στο μαρτύριο της σταγόνας. Και σιγά – σιγά αντικατέστησαν το νερό με βιτριόλι. Τώρα που τα πράγματα έφθασαν στο μη παρέκει μιλούν με περιφρόνηση για «γελοίες διαπραγματεύσεις» για «μισοκομμουνιστική κυβέρνηση», ενώ η εν γένει συμπεριφορά του ελληνικού λαού τους χαλάει τη διάθεση.
Μας οδηγούν λοιπόν στη ρήξη; Όχι, μας οδηγούν στην υποταγή (για τον φόβο της ρήξης).
Η ελληνική κυβέρνηση είχε ήδη υποχωρήσει αρκετά. Πολύ πίσω απ’ το προεκλογικό της πρόγραμμα, πολύ πίσω απ’ όσον η Αριστερά μπορεί να ανεχθεί, πολύ πίσω κι απ’ τις τελευταίες κόκκινες γραμμές για το Ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τις ιδιωτικοποιήσεις και άλλα. Θα μπορούσε να τα πάρει όλα αυτά το τραστ των δανειστών και να αφήσει την Αριστερά να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά και το φίδι απ’ την τρύπα στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Δεν το έκαναν. Δεν τα πήραν όλα. Θέλουν να πάρουν περισσότερα. Στα δημοσιονομικά. Για να μη σηκώσουμε κεφάλι ποτέ.
Δεν θέλουν λοιπόν να αφήσουν την Αριστερά να κυβερνήσει ούτε κωλοβωμένη, διότι θα υπήρχε ο (ελάχιστος έστω) κίνδυνος να τα καταφέρει.
Θέλουν συνεπώς να την αποκεφαλίσουν τώρα.
Δεν ρισκάρουν ούτε καν το ενδεχόμενο να φθαρεί από μόνη της η Αριστερά σ’ αυτήν την (τιτάνια αλλά και Σισύφεια) προσπάθεια μιας διακυβέρνησης σε αντίξοες συνθήκες με σχεδόν εξασφαλισμένη την αποτυχία της, αλλά θέλουν, εδώ και τώρα, να δει όλος ο πλανήτης μια μικρή ένδοξη χώρα να γονατίζει, έναν υπερήφανο (ή έστω κάποτε υπερήφανο λαό) να αποδέχεται (ή να μην έχει πια διέξοδο από) τη σκλαβιά του και την Αριστερά να συντρίβεται μια και καλή, ώστε τα επόμενα χρόνια που θα έρθουν να είναι ήσυχα σκοτεινά, ήσυχα βυθισμένα στον τρόμο και την αθλιότητα του τέταρτου Ράιχ.
Τάξις και ησυχία. Ησυχα να λιμοκτονούμε οι μισοί, ήσυχα να είμαστε ευχαριστημένοι που δεν έχουμε την τύχη τους οι υπόλοιποι, ήσυχα να πεθαίνουμε, ήσυχα να μην προκόβουν τα παιδιά μας, τίγκα στον λωτό και το κώνειο – ποια ελευθερία; ποια ισηγορία; ποια ισονομία; - εκεί, να δουλεύεις σαν γάιδαρος για τους τόκους που σου φόρτωσαν (οι δικοί μας Δυνατοί και οι ξένοι δανειστές – δυνάστες), εκεί να ζεις ίσα για να τρως, εκεί ραγιάς κι εδώ κολλίγος. Αντε γαμηθείτε, ρε!
Εκτός όμως απ’ αυτό το τελευταίο που δεν απηχεί, νομίζω, τις απόψεις των γερμανοτσολιάδων, προκύπτουν τρία πράγματα:
α) Οσοι πιθανόν, μέσα στην κυβέρνηση, πιστεύουν ότι ίσως να υπάρχουν ελπίδες συμβιβασμού των δανειστών ως το τέλος Ιουνίου (οπόταν οι διαπραγματεύσεις – ως τότε «ανοιχτές» - θα κλείσουν), καλό θα ήταν να κάνουν δεύτερες και πιο αυστηρές με τον εαυτόν τους σκέψεις.
β) Η συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω απ’ την κυβέρνηση είναι τώρα απαραίτητη όσον ποτέ. Και γ) Η ενημέρωση του λαού ευθέως και χωρίς καμιά υποταγή στα επικοινωνιακά στερεότυπα είναι εκ των ων ουκ άνευ (και μια καλή αρχή για το μέλλον).
Η προετοιμασία του λαού για όλα τα ενδεχόμενα, καθώς και η έγκριση από τον λαό όλων των κινήσεων που θα κάνει η κυβέρνηση, δεν είναι πλέον επιλογή, αλλά καθήκον…
Μετά τις χθεσινές δραματικές εξελίξεις όλα κρέμονται από μια κλωστή. Μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια. Με τη χώρα εγκιβωτισμένη απ’ τους δανειστές σε δημοσιονομική ασφυξία. Με τους δυνάστες – δανειστές να μετατρέπουν την τελευταία στιγμή τον εγκιβωτισμό σε θάλαμο αερίων για την Ελλάδα.
Τα θέλουν όλα!
Νέα υφεσιακά μέτρα, νέες περικοπές, απόλυτη απελευθέρωση της λεηλασίας πάνω στη χώρα, και βεβαίως νέο μνημόνιο, ώστε να είναι σίγουροι ότι θα έχουν την Ελλάδα στο χέρι (ως Ειδική Οικονομική Ζώνη) επί μακρόν και ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη ότι πάει να αντισταθεί στον επελαύνοντα εκγερμανισμό, (και την ελαύνουσα εξαθλίωση) – αυτά τα δύο πάνε μαζί, θα λουφάξει.
Προς τούτο τα ζήτησαν όλα. Και για να τα πετύχουν ζητούν από τον κ. Τσίπρα να γίνει Σαμαράς. Ζητούν απ’ την Αριστερά να γίνει Δεξιά. Ή ΠΑΣΟΚ. Ή Ποτάμι. Η τακτική τους υπήρξε επιτυχής. Διότι δεν συνάντησε την αντίδραση που θα έπρεπε. Επί ημέρες, επί εβδομάδες, επί μήνες υπέβαλλαν τον ελληνικό λαό στο μαρτύριο της σταγόνας. Και σιγά – σιγά αντικατέστησαν το νερό με βιτριόλι. Τώρα που τα πράγματα έφθασαν στο μη παρέκει μιλούν με περιφρόνηση για «γελοίες διαπραγματεύσεις» για «μισοκομμουνιστική κυβέρνηση», ενώ η εν γένει συμπεριφορά του ελληνικού λαού τους χαλάει τη διάθεση.
Μας οδηγούν λοιπόν στη ρήξη; Όχι, μας οδηγούν στην υποταγή (για τον φόβο της ρήξης).
Η ελληνική κυβέρνηση είχε ήδη υποχωρήσει αρκετά. Πολύ πίσω απ’ το προεκλογικό της πρόγραμμα, πολύ πίσω απ’ όσον η Αριστερά μπορεί να ανεχθεί, πολύ πίσω κι απ’ τις τελευταίες κόκκινες γραμμές για το Ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τις ιδιωτικοποιήσεις και άλλα. Θα μπορούσε να τα πάρει όλα αυτά το τραστ των δανειστών και να αφήσει την Αριστερά να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά και το φίδι απ’ την τρύπα στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Δεν το έκαναν. Δεν τα πήραν όλα. Θέλουν να πάρουν περισσότερα. Στα δημοσιονομικά. Για να μη σηκώσουμε κεφάλι ποτέ.
Δεν θέλουν λοιπόν να αφήσουν την Αριστερά να κυβερνήσει ούτε κωλοβωμένη, διότι θα υπήρχε ο (ελάχιστος έστω) κίνδυνος να τα καταφέρει.
Θέλουν συνεπώς να την αποκεφαλίσουν τώρα.
Δεν ρισκάρουν ούτε καν το ενδεχόμενο να φθαρεί από μόνη της η Αριστερά σ’ αυτήν την (τιτάνια αλλά και Σισύφεια) προσπάθεια μιας διακυβέρνησης σε αντίξοες συνθήκες με σχεδόν εξασφαλισμένη την αποτυχία της, αλλά θέλουν, εδώ και τώρα, να δει όλος ο πλανήτης μια μικρή ένδοξη χώρα να γονατίζει, έναν υπερήφανο (ή έστω κάποτε υπερήφανο λαό) να αποδέχεται (ή να μην έχει πια διέξοδο από) τη σκλαβιά του και την Αριστερά να συντρίβεται μια και καλή, ώστε τα επόμενα χρόνια που θα έρθουν να είναι ήσυχα σκοτεινά, ήσυχα βυθισμένα στον τρόμο και την αθλιότητα του τέταρτου Ράιχ.
Τάξις και ησυχία. Ησυχα να λιμοκτονούμε οι μισοί, ήσυχα να είμαστε ευχαριστημένοι που δεν έχουμε την τύχη τους οι υπόλοιποι, ήσυχα να πεθαίνουμε, ήσυχα να μην προκόβουν τα παιδιά μας, τίγκα στον λωτό και το κώνειο – ποια ελευθερία; ποια ισηγορία; ποια ισονομία; - εκεί, να δουλεύεις σαν γάιδαρος για τους τόκους που σου φόρτωσαν (οι δικοί μας Δυνατοί και οι ξένοι δανειστές – δυνάστες), εκεί να ζεις ίσα για να τρως, εκεί ραγιάς κι εδώ κολλίγος. Αντε γαμηθείτε, ρε!
Εκτός όμως απ’ αυτό το τελευταίο που δεν απηχεί, νομίζω, τις απόψεις των γερμανοτσολιάδων, προκύπτουν τρία πράγματα:
α) Οσοι πιθανόν, μέσα στην κυβέρνηση, πιστεύουν ότι ίσως να υπάρχουν ελπίδες συμβιβασμού των δανειστών ως το τέλος Ιουνίου (οπόταν οι διαπραγματεύσεις – ως τότε «ανοιχτές» - θα κλείσουν), καλό θα ήταν να κάνουν δεύτερες και πιο αυστηρές με τον εαυτόν τους σκέψεις.
β) Η συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω απ’ την κυβέρνηση είναι τώρα απαραίτητη όσον ποτέ. Και γ) Η ενημέρωση του λαού ευθέως και χωρίς καμιά υποταγή στα επικοινωνιακά στερεότυπα είναι εκ των ων ουκ άνευ (και μια καλή αρχή για το μέλλον).
Η προετοιμασία του λαού για όλα τα ενδεχόμενα, καθώς και η έγκριση από τον λαό όλων των κινήσεων που θα κάνει η κυβέρνηση, δεν είναι πλέον επιλογή, αλλά καθήκον…
e-nikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου