Του Όττο
Ξυπνάς μεσημέρι, νιώθεις πτώμα. Η καταπόνηση της ατέρμονης ραστώνης διαλύει το κορμί και την ψυχή πιότερο απ' τον κάματο της μισθωτής σκλαβιάς. Όση ζάχαρη κι αν βάλεις, ο καφές της απραγίας, με φίνο άρωμα παραίτησης, ολοένα κάθε μέρα πιο πικρός.
Ανοίγεις τον υπολογιστή για ενημέρωση, δεν αντέχει πια ο ευάλωτος ψυχισμός σου την αγριότητα του εις βάρος σου τηλεοπτικού τραμπουκισμού. Διαβάζεις το mail Χαρδούβελη κι αναφρικιάζεις σύψυχος.
Προτεινόμενα μέτρα που σε κάνουν να εύχεσαι να ‘σουν πολίτης του Ισλαμικού Κράτους. Τουλάχιστον εκεί σου παίρνουν το κεφάλι με τη μία κι οι σπάθες τους κοφτερότερες απ’ το σκουριασμένο κονσερβοκούτι των Βρυξελλών. Κλείνεις το λάπτοπ βλαστημώντας, αν και δεν έχεις πλέον ιερό και όσιο που ν’ αξίζει την αμαρτία. Ευτυχώς πλησιάζουν εκλογές, όλα θ’ αλλάξουνε θα δεις…
Απομεσήμερο. «Δεν δεχόμαστε τα μέτρα, η πολιτική σας μας κατέστρεψε.» Χαμογελάς, καλά τα λέει ο άνθρωπος, ο Θεός να τον έχει καλά κι ας είν’ και άθεος. Υπάρχει ελπίδα, δεν χάθηκαν όλα, η ζωή σου θα ξαναγυρίσει και θα ‘ναι όμορφη σαν πρώτα, τότε που εσύ δεν εκτιμούσες πια τα κάλλη της.
Προτάσεις, αντιπροτάσεις, η ομάδα περιοδεύει ανά τας Ευρώπας. Οι άλλοι σκληροί και άτεγκτοι. «Pacta sunt servanda, πάνω απ’ όλα τα συμφωνηθέντα. Τι πάει να πει απέτυχε το πρόγραμμα, οι περισσότεροι είστε ακόμα ζωντανοί, η αληθινή επιτυχία δεν φάνηκε ακόμα.»
Απόγευμα. Συγκρατημένη αισιοδοξία. Βρισκόμαστε κοντά σε λύση. Εντός το πολύ της ερχόμενης βδομάδας θα ‘χουμε συμφωνία.
Βράδυ. Οι θεσμοί ζητάνε περισσότερα, εμπλοκή στη διαπραγμάτευση.
Νύχτα. Στριφογυρνάς στο κρεβάτι, η νύστα δεν καταφέρνει να υπερκαλύψει τις μαύρες σκέψεις, περί του προσωπικού και του συλλογικού μέλλει γενέσθαι. Καταπίνεις το χάπι, που σου ‘χε γράψει ο γιατρός, τότε που προγυμναζόσουνα για bungee jumping χωρίς σκοινί.
Ξημέρωμα. Εκβιαστικά, όπως όλα στη ζωή σου τελευταία, σε παίρνει επιτέλους ο ύπνος.
Μεσημέρι. Ξυπνάς και νιώθεις πτώμα. Ανοίγεις τον υπολογιστή. Διαβάζεις το mail Χαρδούβελη. Το κλείνεις βρίζοντας. Ευτυχώς πλησιάζουν εκλογές…
Είναι εδώ και πολύ καιρό, που καθένας από μας βιώνει ξανά και ξανά την ίδια μέρα, σ’ έναν νιτσεϊκό εφιάλτη αιώνιας επιστροφής, σε μια καφκική δυστοπία αέναης τιμωρίας για άρρητα αμαρτήματα. Οι Έλληνες ζούνε τη Μέρα της Μαρμότας. Πόσο ακόμη μακριά μπορεί να πάει αυτή η βαλίτσα; Έρχεται μια μέρα που η ζωή γίνεται χτικιό και μόνο της γιατρό έχει τον θάνατο. Φτάνει κάποτε η στιγμή που ένα φρικτό τέλος φαντάζει προτιμότερο από μια φρίκη δίχως τέλος. Κι η στιγμή είναι πια προ των πυλών.
«Περίμενε, αγάντα, κάνε υπομονή, ο καιρός γαρ εγγύς» με νουθετούν οι φίλοι εδώ και μήνες και νουθετώ κι εγώ με τη σειρά μου τους επόμενους, σάμπως να στήσαμε μια ομάδα κυκλικής ψυχοθεραπείας. «Υπομονή, αχ πώς πονεί…»
Εάν υπάρχει κάτι που με χαροποιεί κομματάκι –όσο τον πνιγμένο που βλέπει πτερύγιο καρχαρία και σπεύδει να γραπωθεί απάνω του– είναι η αναλγησία κι η πεισματοσύνη των «εταίρων» ή «θεσμών» ή «τρόικας» ή «γιακούζα» ή «κόζα νόστρα» -πάντοτε οι νονοί κι οι προαγωγοί κυκλοφορούν με πολλαπλά ονόματα και παραγκώμια, αντάξια των λερναίων τους διαπλοκών.
Ίσως γιατί οι συμβιβαστικές προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, αν γίνονταν αποδεκτές, θ’ αποτελούσανε απλά μια φενάκη απαντοχής, με μόνο αποτέλεσμα τη διαιώνιση της Μαρμότας. Καμιά διέξοδος απ’ τον ποντικίσιο μας εργαστηριακό λαβύρινθο.
«Κάλιο να ήσουνα ψυχρός ή θερμός, όμως εσύ ‘σαι χλιαρός και θα σε εξεμέσω απ’ το στόμα μου» εμφανίζεται ο Ιησούς-κριτής να λέει στην Αποκάλυψη. Όταν φτάνει η ώρα της Κρίσης, δεν μπορείς παρά ν’ αποταθείς στους ειδικούς, με τεχνογνωσία χιλιετιών. Κι η ώρα που αναπόφευκτα θα ‘ρχότανε, απέχει πια ένα τσιγάρο δρόμο, ένα χάπι ύπνο.
Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, έχουνε πια να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο και μόνο δρόμους, κι ας απεχθάνομαι τους μονόδρομους. Ο πρωθυπουργός της απέλπιδος ελπίδος θα καταγραφεί είτε ως Εθνάρχης, ακόμα κι αν τελικά δώσει τη μάχη και ηττηθεί, είτε θα μείνει στην ιστορία ως «Τσιριμώκος του 21ου αιώνα».
Η δεύτερη επιλογή ασφαλής, σίγουρη και καλά αμειβόμενη: μια κυβέρνηση παπαδημοκρατίας, αγκαλιά με τους Σταύρους και κυρ Σταύρους, τους Αντωνοβαγγέληδες και κάθε λογής αφέντες τσουτσουλομύτες, υπό τις δοξαστικές μυρσίνες των διαπλεκόμενων ολιγαρχών.
Από την άλλη πλευρά, με πόσα εκατομμύρια σε ανώνυμο λογαριασμό της Ελβετίας, ανταλλάσσεται το βαρύ νάμι του Εφιάλτη της Αριστεράς και του μεγαλύτερου δοσίλογου όλων των εποχών;
Θα φτουρήσει άραγε ο σκούφος (με αυτιά γαϊδάρου) του λαϊκιστή κι εθνικιστή που θα επιχειρήσουν να φορέσουν σ’ όποιον σκέφτεται κι ομιλεί παρομοίως, τα ξεπουλημένα ΜΜΕ και η πάντοτε πρόθυμη «πνευματική ηγεσία» της δύσμοιρης αποικίας; Θα ‘ναι τούτα αρκετά για να σώσουν την πολιτική του καριέρα και την υστεροφημία του απ’ τον Τάρταρο της συλλογικής απαξίωσης;
Ας θυμηθεί ο Αλέξης Τσίπρας, ότι ο Μητσοτάκης, ως τοποτηρητής των συμφερόντων του παλατιού και των Αμερικάνων, διέσωσε την πολιτική του καριέρα, παρά το στίγμα του αρχιαποστάτη που περήφανα επωμίστηκε, καθώς κανένας δεν περίμενε τίποτα καλύτερο από δαύτον.
Ο Ηλίας Τσιριμώκος όμως, παιδί της αριστεράς και πρόσκαιρος πρωθυπουργός της αποστασίας (στην εποχή ανωμαλίας που κατέληξε στην ξενοκίνητη κι εθνικά μειοδοτική δικτατορία) πέθανε κατάπτυστος (το 1968) και η μόνη κληρονομιά που άφησε πίσω του ήταν ένα όνομα που κατάντησε να ισοδυναμεί με βρισιά και χυδαιολογία, στη λαϊκή ιστορική συνείδηση. Ούτε καν το ΕΑΜικό του παρελθόν δεν στάθηκε ικανό ν' αποσείσει το ανάθεμα.
Απ’ την απέναντι όχθη, υπάρχει ακόμα διέξοδος (είπε ο παλιάτσος στον ληστή). Ένας δρόμος σύμφωνος με τη λαϊκή εντολή, ευθυγραμμισμένος με την ιστορική αποστολή που ανέλαβαν ο Τσίπρας και το κόμμα του, στην πιο κρίσιμη υπαρξιακή στιγμή της νεοελληνικής ιστορίας.
Ένας δρόμος επιθετικής διαπραγμάτευσης, όλα για όλα, αφού οι φιλικές και καλοπροαίρετες συζητήσεις αποδείχτηκαν απλά ο Τροχός βασανισμού ενός ολάκερου λαού, αντάξιος των πιο γλαφυρών φαντασιώσεων ενός Μαρκήσιου.
Σύμφωνα με δηλώσεις της Προέδρου της Βουλής (κι όχι κάποιας ψυχοπαθούς δολοφόνου ονόματι Ζωή, όπως θέλουν τα μνημονιακά ζόμπι να την παρουσιάσουν), η χώρα έχει νομικά και ηθικά το δικαίωμα να κηρύξει αναστολή κάθε πληρωμής, μέχρι την ολοκλήρωση των εργασιών της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος. Τα ίδια δήλωσε κι ο Μανώλης Γλέζος.
Έχει επίσης το δικαίωμα να προσφύγει αμέσως μετά στα διεθνή δικαστήρια ζητώντας τη διαγραφή του τμήματος του χρέους που θ’ αποδειχτεί παράνομο και απεχθές (απ’ εχθές κι από προχθές μη σου πω).
Έχει ακόμα το δικαίωμα να απαιτήσει από τη Γερμανία τις αποζημιώσεις και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, τα οποία ο άπατος προτεσταντικός τους καταπιόνας -που κουνάει το δάχτυλο της χρηματοπιστωτικής ηθικολογίας στους άλλους- τα ‘χει κάνει γαργάρα σαν να ‘τανε μοχίτο, δίπλα σε πισίνα πεντάστερου ρηζόρτ.
Μ’ αυτές τις κινήσεις, η αποπληρωμή του χρέους μετατίθεται τόσο μακριά και καθίσταται τόσο επισφαλής, που μια συντεταγμένη διαγραφή από τους δανειστές θα είχε σίγουρα μικρότερο κόστος γι’ αυτούς, ενώ απεναντίας εμείς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.
Χώρια που το Ευρώ θα βογκήξει και θα πάρει την κατιούσα, υποχρεώνοντας όσους έχουν επενδύσει σ’ αυτό να υποχωρήσουν, μπροστά στις τεράστιες διεθνείς συνέπειες που θα έχει η μαφιόζικη στάση τους. Είναι πια ώρα να πληρώσουν το τίμημα της στάσης και των ληστρικών επιλογών τους.
Κι όλα αυτά δίχως έξοδο απ’ την Ευρωζώνη, άρα σύμφωνα με την πρόσφατη λαϊκή εντολή.
Στο μεταξύ θα έρθουν σύντομα κι οι Podemos και η ευρωπαϊκή Ιερά Εξέταση θα βρει τέτοιον μπελά, που δεν θα ξέρει από πού να φύγει και πού να κρυφτεί.
Όπως έγραφε πρόσφατα ο Γερμανός καθηγητής Χανς Βέρνερ Ζιν, η καθυστέρηση της κυβέρνησης και η συνεχής ρευστότητα που αντλούν οι ελληνικές τράπεζες από τον ELA, ενώ οι καταθέσεις μεταφέρονται σε μπαούλα και στρώματα ή στο εξωτερικό, έχουν φτάσει σε τόσο δυσθεώρητα ποσά, που εάν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει την κυκλοφορία μόνο ηλεκτρονικού άυλου χρήματος (ο καθηγητής βέβαια μιλάει για Grexit, αφού δεν θέλει καν να διανοηθεί το σενάριο που απεργαζόμαστε στο παρόν άρθρο) και μαζέψει το τυπωμένο ευρώ που έχουν κρύψει στα στρώματα οι Έλληνες, όπως κι αν κυνηγήσει το χρήμα που έφυγε παράνομα κι αφορολόγητα στο εξωτερικό, μπορεί ν’ ανταπεξέλθει ακόμα κι αν η ΕΚΤ διακόψει κάθε ρανίδα ρευστότητας προς τη χώρα μας.
Εάν μάλιστα υπολογίσουμε το τουριστικό συνάλλαγμα που θα εισρεύσει τους επόμενους μήνες στη χώρα, αποκτάμε ρευστότητα για να βγάλουμε τον χειμώνα, για όσα είδη πρώτης ανάγκης δεν μπορούμε προς στιγμήν να παράγουμε.
Η τακτική του Κινέζου που έλεγε «δείξε αδυναμία εκεί που έχεις δύναμη» στέφτηκε από τεράστια επιτυχία κι είναι ώρα η Ελλάδα να δρέψει τους καρπούς της.
Στη συνέχεια αποδοχή της πρότασης της αναπτυξιακής τράπεζας των BRICS για σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, όπως ήδη έχει καταρτιστεί. Η τράπεζα βρίσκεται στα πρώτα της βήματα και χρειάζεται μια επιτυχία, έναντι των «λαθών» του ΔΝΤ, ώστε να πείσει μελλοντικά κι άλλους πελάτες να την προτιμήσουν.
Πρόκειται για τεράστια ευκαιρία για τη χώρα, που εντός της ΕΕ γνώρισε τη μεγαλύτερη παραγωγική αποσάθρωση και οικονομική καταστροφή που έχει ποτέ καταγραφεί εν καιρώ «ειρήνης».
Τώρα μάλιστα που άπαντες (εκτός των Μπάμπηδων–Βάστα Σόιμπλε) έχουν πειστεί ότι η ευθύνη για την εκτράχυνση των σχέσεών μας με τους «θεσμούς» ανήκει αποκλειστικά στους ίδιους κι ότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε το ανθρωπίνως δυνατόν για να φτάσει σε μια λογική συμφωνία (έστω και χλιαρή, που εντέλει θα την ξερνούσαμε εν καιρώ), η στήριξη της κοινής γνώμης σε κινήσεις κλιμάκωσης της επιθετικής διαπραγμάτευσης, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, πολύ περισσότερο αφού δεν απειλείται εκ πρώτης όψεως και το φετίχ του Ευρώ.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, θεωρώ ότι κάθε κουβέντα περί εκλογών ή δημοψηφίσματος στην παρούσα φάση, ισοδυναμεί με απόσειση ιστορικών ευθυνών και μετάθεσή τους με τον πλέον εκβιαστικό τρόπο στις πλάτες ενός λαού χειμαζόμενου, απελπισμένου, ελλιπώς ενημερωμένου, άρα κι εύκολα χειραγωγήσιμου, προκειμένου να καλυφθούν ζοφερά και δυσώδη σχέδια υποτέλειας και διαχρονικής καταστροφής της χώρας, πίσω απ’ τον «σοφό λαό» που τον θυμόμαστε μονάχα όταν πρόκειται να υπογράψει την θανατική του καταδίκη.
Καλούμε λοιπόν τον Αλέξη Τσίπρα και τα στελέχη της κυβέρνησής του να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ν’ αναλάβουν τις ευθύνες που μόνοι τους ζήτησαν να επωμιστούν και να επιλέξουν ανάμεσα στους δύο μοναδικούς δρόμους που έχουν απομείνει: Εθνάρχης ή Τσιριμώκος; Ευχή και κατάρα είν’ το προνόμιο της επιλογής.
Επιτέλους, ας βρεθεί ένας χριστιανός (ή και άθεος, δεν με χαλάει) να πυροβολήσει κείνη την πουτάνα τη Μαρμότα, που να πάρει και να σηκώσει ο γερο-Διάολος!
Ξυπνάς μεσημέρι, νιώθεις πτώμα. Η καταπόνηση της ατέρμονης ραστώνης διαλύει το κορμί και την ψυχή πιότερο απ' τον κάματο της μισθωτής σκλαβιάς. Όση ζάχαρη κι αν βάλεις, ο καφές της απραγίας, με φίνο άρωμα παραίτησης, ολοένα κάθε μέρα πιο πικρός.
Ανοίγεις τον υπολογιστή για ενημέρωση, δεν αντέχει πια ο ευάλωτος ψυχισμός σου την αγριότητα του εις βάρος σου τηλεοπτικού τραμπουκισμού. Διαβάζεις το mail Χαρδούβελη κι αναφρικιάζεις σύψυχος.
Προτεινόμενα μέτρα που σε κάνουν να εύχεσαι να ‘σουν πολίτης του Ισλαμικού Κράτους. Τουλάχιστον εκεί σου παίρνουν το κεφάλι με τη μία κι οι σπάθες τους κοφτερότερες απ’ το σκουριασμένο κονσερβοκούτι των Βρυξελλών. Κλείνεις το λάπτοπ βλαστημώντας, αν και δεν έχεις πλέον ιερό και όσιο που ν’ αξίζει την αμαρτία. Ευτυχώς πλησιάζουν εκλογές, όλα θ’ αλλάξουνε θα δεις…
Απομεσήμερο. «Δεν δεχόμαστε τα μέτρα, η πολιτική σας μας κατέστρεψε.» Χαμογελάς, καλά τα λέει ο άνθρωπος, ο Θεός να τον έχει καλά κι ας είν’ και άθεος. Υπάρχει ελπίδα, δεν χάθηκαν όλα, η ζωή σου θα ξαναγυρίσει και θα ‘ναι όμορφη σαν πρώτα, τότε που εσύ δεν εκτιμούσες πια τα κάλλη της.
Προτάσεις, αντιπροτάσεις, η ομάδα περιοδεύει ανά τας Ευρώπας. Οι άλλοι σκληροί και άτεγκτοι. «Pacta sunt servanda, πάνω απ’ όλα τα συμφωνηθέντα. Τι πάει να πει απέτυχε το πρόγραμμα, οι περισσότεροι είστε ακόμα ζωντανοί, η αληθινή επιτυχία δεν φάνηκε ακόμα.»
Απόγευμα. Συγκρατημένη αισιοδοξία. Βρισκόμαστε κοντά σε λύση. Εντός το πολύ της ερχόμενης βδομάδας θα ‘χουμε συμφωνία.
Βράδυ. Οι θεσμοί ζητάνε περισσότερα, εμπλοκή στη διαπραγμάτευση.
Νύχτα. Στριφογυρνάς στο κρεβάτι, η νύστα δεν καταφέρνει να υπερκαλύψει τις μαύρες σκέψεις, περί του προσωπικού και του συλλογικού μέλλει γενέσθαι. Καταπίνεις το χάπι, που σου ‘χε γράψει ο γιατρός, τότε που προγυμναζόσουνα για bungee jumping χωρίς σκοινί.
Ξημέρωμα. Εκβιαστικά, όπως όλα στη ζωή σου τελευταία, σε παίρνει επιτέλους ο ύπνος.
Μεσημέρι. Ξυπνάς και νιώθεις πτώμα. Ανοίγεις τον υπολογιστή. Διαβάζεις το mail Χαρδούβελη. Το κλείνεις βρίζοντας. Ευτυχώς πλησιάζουν εκλογές…
***
Είναι εδώ και πολύ καιρό, που καθένας από μας βιώνει ξανά και ξανά την ίδια μέρα, σ’ έναν νιτσεϊκό εφιάλτη αιώνιας επιστροφής, σε μια καφκική δυστοπία αέναης τιμωρίας για άρρητα αμαρτήματα. Οι Έλληνες ζούνε τη Μέρα της Μαρμότας. Πόσο ακόμη μακριά μπορεί να πάει αυτή η βαλίτσα; Έρχεται μια μέρα που η ζωή γίνεται χτικιό και μόνο της γιατρό έχει τον θάνατο. Φτάνει κάποτε η στιγμή που ένα φρικτό τέλος φαντάζει προτιμότερο από μια φρίκη δίχως τέλος. Κι η στιγμή είναι πια προ των πυλών.
«Περίμενε, αγάντα, κάνε υπομονή, ο καιρός γαρ εγγύς» με νουθετούν οι φίλοι εδώ και μήνες και νουθετώ κι εγώ με τη σειρά μου τους επόμενους, σάμπως να στήσαμε μια ομάδα κυκλικής ψυχοθεραπείας. «Υπομονή, αχ πώς πονεί…»
Εάν υπάρχει κάτι που με χαροποιεί κομματάκι –όσο τον πνιγμένο που βλέπει πτερύγιο καρχαρία και σπεύδει να γραπωθεί απάνω του– είναι η αναλγησία κι η πεισματοσύνη των «εταίρων» ή «θεσμών» ή «τρόικας» ή «γιακούζα» ή «κόζα νόστρα» -πάντοτε οι νονοί κι οι προαγωγοί κυκλοφορούν με πολλαπλά ονόματα και παραγκώμια, αντάξια των λερναίων τους διαπλοκών.
Ίσως γιατί οι συμβιβαστικές προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, αν γίνονταν αποδεκτές, θ’ αποτελούσανε απλά μια φενάκη απαντοχής, με μόνο αποτέλεσμα τη διαιώνιση της Μαρμότας. Καμιά διέξοδος απ’ τον ποντικίσιο μας εργαστηριακό λαβύρινθο.
«Κάλιο να ήσουνα ψυχρός ή θερμός, όμως εσύ ‘σαι χλιαρός και θα σε εξεμέσω απ’ το στόμα μου» εμφανίζεται ο Ιησούς-κριτής να λέει στην Αποκάλυψη. Όταν φτάνει η ώρα της Κρίσης, δεν μπορείς παρά ν’ αποταθείς στους ειδικούς, με τεχνογνωσία χιλιετιών. Κι η ώρα που αναπόφευκτα θα ‘ρχότανε, απέχει πια ένα τσιγάρο δρόμο, ένα χάπι ύπνο.
***
Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, έχουνε πια να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο και μόνο δρόμους, κι ας απεχθάνομαι τους μονόδρομους. Ο πρωθυπουργός της απέλπιδος ελπίδος θα καταγραφεί είτε ως Εθνάρχης, ακόμα κι αν τελικά δώσει τη μάχη και ηττηθεί, είτε θα μείνει στην ιστορία ως «Τσιριμώκος του 21ου αιώνα».
Η δεύτερη επιλογή ασφαλής, σίγουρη και καλά αμειβόμενη: μια κυβέρνηση παπαδημοκρατίας, αγκαλιά με τους Σταύρους και κυρ Σταύρους, τους Αντωνοβαγγέληδες και κάθε λογής αφέντες τσουτσουλομύτες, υπό τις δοξαστικές μυρσίνες των διαπλεκόμενων ολιγαρχών.
Από την άλλη πλευρά, με πόσα εκατομμύρια σε ανώνυμο λογαριασμό της Ελβετίας, ανταλλάσσεται το βαρύ νάμι του Εφιάλτη της Αριστεράς και του μεγαλύτερου δοσίλογου όλων των εποχών;
Θα φτουρήσει άραγε ο σκούφος (με αυτιά γαϊδάρου) του λαϊκιστή κι εθνικιστή που θα επιχειρήσουν να φορέσουν σ’ όποιον σκέφτεται κι ομιλεί παρομοίως, τα ξεπουλημένα ΜΜΕ και η πάντοτε πρόθυμη «πνευματική ηγεσία» της δύσμοιρης αποικίας; Θα ‘ναι τούτα αρκετά για να σώσουν την πολιτική του καριέρα και την υστεροφημία του απ’ τον Τάρταρο της συλλογικής απαξίωσης;
Ας θυμηθεί ο Αλέξης Τσίπρας, ότι ο Μητσοτάκης, ως τοποτηρητής των συμφερόντων του παλατιού και των Αμερικάνων, διέσωσε την πολιτική του καριέρα, παρά το στίγμα του αρχιαποστάτη που περήφανα επωμίστηκε, καθώς κανένας δεν περίμενε τίποτα καλύτερο από δαύτον.
Ο Ηλίας Τσιριμώκος όμως, παιδί της αριστεράς και πρόσκαιρος πρωθυπουργός της αποστασίας (στην εποχή ανωμαλίας που κατέληξε στην ξενοκίνητη κι εθνικά μειοδοτική δικτατορία) πέθανε κατάπτυστος (το 1968) και η μόνη κληρονομιά που άφησε πίσω του ήταν ένα όνομα που κατάντησε να ισοδυναμεί με βρισιά και χυδαιολογία, στη λαϊκή ιστορική συνείδηση. Ούτε καν το ΕΑΜικό του παρελθόν δεν στάθηκε ικανό ν' αποσείσει το ανάθεμα.
***
Απ’ την απέναντι όχθη, υπάρχει ακόμα διέξοδος (είπε ο παλιάτσος στον ληστή). Ένας δρόμος σύμφωνος με τη λαϊκή εντολή, ευθυγραμμισμένος με την ιστορική αποστολή που ανέλαβαν ο Τσίπρας και το κόμμα του, στην πιο κρίσιμη υπαρξιακή στιγμή της νεοελληνικής ιστορίας.
Ένας δρόμος επιθετικής διαπραγμάτευσης, όλα για όλα, αφού οι φιλικές και καλοπροαίρετες συζητήσεις αποδείχτηκαν απλά ο Τροχός βασανισμού ενός ολάκερου λαού, αντάξιος των πιο γλαφυρών φαντασιώσεων ενός Μαρκήσιου.
Σύμφωνα με δηλώσεις της Προέδρου της Βουλής (κι όχι κάποιας ψυχοπαθούς δολοφόνου ονόματι Ζωή, όπως θέλουν τα μνημονιακά ζόμπι να την παρουσιάσουν), η χώρα έχει νομικά και ηθικά το δικαίωμα να κηρύξει αναστολή κάθε πληρωμής, μέχρι την ολοκλήρωση των εργασιών της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος. Τα ίδια δήλωσε κι ο Μανώλης Γλέζος.
Έχει επίσης το δικαίωμα να προσφύγει αμέσως μετά στα διεθνή δικαστήρια ζητώντας τη διαγραφή του τμήματος του χρέους που θ’ αποδειχτεί παράνομο και απεχθές (απ’ εχθές κι από προχθές μη σου πω).
Έχει ακόμα το δικαίωμα να απαιτήσει από τη Γερμανία τις αποζημιώσεις και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, τα οποία ο άπατος προτεσταντικός τους καταπιόνας -που κουνάει το δάχτυλο της χρηματοπιστωτικής ηθικολογίας στους άλλους- τα ‘χει κάνει γαργάρα σαν να ‘τανε μοχίτο, δίπλα σε πισίνα πεντάστερου ρηζόρτ.
Μ’ αυτές τις κινήσεις, η αποπληρωμή του χρέους μετατίθεται τόσο μακριά και καθίσταται τόσο επισφαλής, που μια συντεταγμένη διαγραφή από τους δανειστές θα είχε σίγουρα μικρότερο κόστος γι’ αυτούς, ενώ απεναντίας εμείς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.
Χώρια που το Ευρώ θα βογκήξει και θα πάρει την κατιούσα, υποχρεώνοντας όσους έχουν επενδύσει σ’ αυτό να υποχωρήσουν, μπροστά στις τεράστιες διεθνείς συνέπειες που θα έχει η μαφιόζικη στάση τους. Είναι πια ώρα να πληρώσουν το τίμημα της στάσης και των ληστρικών επιλογών τους.
Κι όλα αυτά δίχως έξοδο απ’ την Ευρωζώνη, άρα σύμφωνα με την πρόσφατη λαϊκή εντολή.
Στο μεταξύ θα έρθουν σύντομα κι οι Podemos και η ευρωπαϊκή Ιερά Εξέταση θα βρει τέτοιον μπελά, που δεν θα ξέρει από πού να φύγει και πού να κρυφτεί.
Όπως έγραφε πρόσφατα ο Γερμανός καθηγητής Χανς Βέρνερ Ζιν, η καθυστέρηση της κυβέρνησης και η συνεχής ρευστότητα που αντλούν οι ελληνικές τράπεζες από τον ELA, ενώ οι καταθέσεις μεταφέρονται σε μπαούλα και στρώματα ή στο εξωτερικό, έχουν φτάσει σε τόσο δυσθεώρητα ποσά, που εάν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει την κυκλοφορία μόνο ηλεκτρονικού άυλου χρήματος (ο καθηγητής βέβαια μιλάει για Grexit, αφού δεν θέλει καν να διανοηθεί το σενάριο που απεργαζόμαστε στο παρόν άρθρο) και μαζέψει το τυπωμένο ευρώ που έχουν κρύψει στα στρώματα οι Έλληνες, όπως κι αν κυνηγήσει το χρήμα που έφυγε παράνομα κι αφορολόγητα στο εξωτερικό, μπορεί ν’ ανταπεξέλθει ακόμα κι αν η ΕΚΤ διακόψει κάθε ρανίδα ρευστότητας προς τη χώρα μας.
Εάν μάλιστα υπολογίσουμε το τουριστικό συνάλλαγμα που θα εισρεύσει τους επόμενους μήνες στη χώρα, αποκτάμε ρευστότητα για να βγάλουμε τον χειμώνα, για όσα είδη πρώτης ανάγκης δεν μπορούμε προς στιγμήν να παράγουμε.
Η τακτική του Κινέζου που έλεγε «δείξε αδυναμία εκεί που έχεις δύναμη» στέφτηκε από τεράστια επιτυχία κι είναι ώρα η Ελλάδα να δρέψει τους καρπούς της.
Στη συνέχεια αποδοχή της πρότασης της αναπτυξιακής τράπεζας των BRICS για σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, όπως ήδη έχει καταρτιστεί. Η τράπεζα βρίσκεται στα πρώτα της βήματα και χρειάζεται μια επιτυχία, έναντι των «λαθών» του ΔΝΤ, ώστε να πείσει μελλοντικά κι άλλους πελάτες να την προτιμήσουν.
Πρόκειται για τεράστια ευκαιρία για τη χώρα, που εντός της ΕΕ γνώρισε τη μεγαλύτερη παραγωγική αποσάθρωση και οικονομική καταστροφή που έχει ποτέ καταγραφεί εν καιρώ «ειρήνης».
Τώρα μάλιστα που άπαντες (εκτός των Μπάμπηδων–Βάστα Σόιμπλε) έχουν πειστεί ότι η ευθύνη για την εκτράχυνση των σχέσεών μας με τους «θεσμούς» ανήκει αποκλειστικά στους ίδιους κι ότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε το ανθρωπίνως δυνατόν για να φτάσει σε μια λογική συμφωνία (έστω και χλιαρή, που εντέλει θα την ξερνούσαμε εν καιρώ), η στήριξη της κοινής γνώμης σε κινήσεις κλιμάκωσης της επιθετικής διαπραγμάτευσης, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, πολύ περισσότερο αφού δεν απειλείται εκ πρώτης όψεως και το φετίχ του Ευρώ.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, θεωρώ ότι κάθε κουβέντα περί εκλογών ή δημοψηφίσματος στην παρούσα φάση, ισοδυναμεί με απόσειση ιστορικών ευθυνών και μετάθεσή τους με τον πλέον εκβιαστικό τρόπο στις πλάτες ενός λαού χειμαζόμενου, απελπισμένου, ελλιπώς ενημερωμένου, άρα κι εύκολα χειραγωγήσιμου, προκειμένου να καλυφθούν ζοφερά και δυσώδη σχέδια υποτέλειας και διαχρονικής καταστροφής της χώρας, πίσω απ’ τον «σοφό λαό» που τον θυμόμαστε μονάχα όταν πρόκειται να υπογράψει την θανατική του καταδίκη.
Καλούμε λοιπόν τον Αλέξη Τσίπρα και τα στελέχη της κυβέρνησής του να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ν’ αναλάβουν τις ευθύνες που μόνοι τους ζήτησαν να επωμιστούν και να επιλέξουν ανάμεσα στους δύο μοναδικούς δρόμους που έχουν απομείνει: Εθνάρχης ή Τσιριμώκος; Ευχή και κατάρα είν’ το προνόμιο της επιλογής.
Επιτέλους, ας βρεθεί ένας χριστιανός (ή και άθεος, δεν με χαλάει) να πυροβολήσει κείνη την πουτάνα τη Μαρμότα, που να πάρει και να σηκώσει ο γερο-Διάολος!
Great Chaos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου