Ηλίας
Λίγο περίεργα τα συναισθήματα τώρα που μέσα από το αεροσκάφος της Aegean σου γράφω αυτό το e-mail. Σχεδόν ένα μήνα ξόδεψα στην Ελλάδα, ουσιαστικά το τρίτο καλοκαίρι διακοπών στην πατρίδα αφότου έφυγα ως οικονομικός μετανάστης στην Εσπερία.
Την στιγμή αυτή νιώθω περίεργα λυπημένος. Ωραία η θάλασσα. Ακόμα ωραιότερος ο ουρανός. Και φυσικά, γυρίζω «σπίτι» ξεκούραστος, μαυρισμένος και γεμάτος με βιταμίνη D.
Υπάρχει όμως εντός μου κάτι μισό. Ή έλλειψη ενός σημείου αναφοράς. Ή αίσθηση πως δεν ανήκεις πουθενά. Παντού μισός. Παντού ξένος. Ή καλύτερα σχεδόν μισός, σχεδόν ξένος, αφού, περνώντας ο καιρός, προσαρμόζεσαι όλο και περισσότερο στο καινούργιο περιβάλλον.
Περίεργα λυπημένος όπως σου έλεγα γιατί αφενός μεν στεναχωριέμαι που γυρίζω πίσω, αφετέρου με όσα είδα και με όσους μίλησα αισθάνομαι περισσότερο σίγουρος από ποτέ ότι έπραξα το σωστό 2 χρόνια πριν.
Εκτός από αυτά, φέτος ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι ίσως το επόμενο καλοκαίρι να έχει διακοπές σε έναν άλλο τόπο, διαφορετικό από την «γνωστή» πια Ελλάδα.
Άλλωστε η πατρίδα έχει πια περιοριστεί σε δυο-τρία μέρη που θέλω ξανά και ξανά να βρεθώ και σε μερικούς –λίγους πια– φίλους που έχει ακόμα νόημα να τους συναντώ.
Ακόμα δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς με ενοχλεί όταν βρίσκομαι τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Μερικές φορές νομίζω ότι πρόκειται για μια χώρα déjà vu, όπου ζούμε διαρκώς το παρελθόν στο μέλλον μας. Η χώρα της μαρμότας.
Άλλες πάλι φορές νιώθω ότι υπάρχουν πολλοί συμπολίτες που συνεχίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα, ανεπηρέαστοι από μνημόνια, οικονομική ύφεση και ανεργία.
Σίγουρος πια για το ότι δεν θα είχα την παραμικρή πιθανότητα επιβίωσης στο περιβάλλον της μνημονιακής Ελλάδας που περισσότερο από ποτέ είναι η Ελλάδα της ρεμούλας, της διαπλοκής και των «δικών μας» παιδιών, μάλλον βγάζω κάποιας μορφής πίκρας και οργής, αφού εγώ δεν τα κατάφερα να μείνω.
Ποιος ξέρει; Τα συμπεράσματα προφανώς θα βγουν σε μια άλλη συνεδρία.
Όπως σου έχω ξαναγράψει, και στην Ελλάδα να ήμουν, δεν θα κατέβαινα να ψηφίσω στις εκλογές που έρχονται.
Το ίδιο διαπίστωσα ότι θα πράξουν και οι καλύτεροι από τους φίλους μου.
Και δεν χρειάζεται να πω πιο κόμμα θα χάσει περισσότερο από την μεγάλη –αναμενόμενη και απόλυτα δικαιολογημένη– αποχή.
Πολλοί φίλοι στο blog –και εσύ αν δεν κάνω λάθος– θεωρούν πολύ πιθανή την συγκυβέρνηση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Να πω ότι θα ήταν εξαιρετικό -για την αποδυνάμωση του συστήματος- σενάριο, να προσθέσω όμως ότι δεν είναι ιδιαίτερα πιθανό.
Θα μπορούσε να συμβεί μονάχα αν η Αριστερή Πλατφόρμα και λοιποί διαφωνούντες πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζαν να αποσύρουν την στήριξη τους στο Τσίπρα και στην κυβέρνηση του ΠΡΙΝ από την ψήφιση του μνημονίου.
Τότε και μόνο τότε η Μέρκελ θα πίεζε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να συμπράξουν σε έναν μεγάλο συνασπισμό.
Τώρα όμως που ψηφίστηκε το τρίτο –το «αριστερό»- μνημόνιο, η καγκελάριος δήλωσε ότι οι εκλογές αποτελούν «λύση του προβλήματος».
Η καγκελάριος έχει μάλλον δίκιο γιατί γνωρίζει πως το πρώτο κόμμα θα πάρει το bonus των +50 βουλευτών και την ίδια στιγμή «πρόθυμοι» -ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Λεβέντες και άλλοι- υπάρχουν πολλοί για να συνεργαστούν με τον πρώτο.
Θα μου πείτε βέβαια πως ο Τσίπρας έχει δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.
Επιπλέον οι ΑΝΕΛ με τους οποίους επιθυμεί να ξανασυνεργαστεί θα βρίσκονται εκτός της επόμενης Βουλής.
Με βάση λοιπόν την λογική, τρεις είναι οι πιθανές ερμηνείες των δηλώσεων Τσίπρα.
Είτε λέει ψέματα -πολύ πιθανό, είτε πιστεύει πως θα σχηματίσει ξανά κυβέρνηση με τον Καμένο -εξαιρετικά απίθανο-, είτε εκτιμά ότι δεν θα είναι πρώτο κόμμα στις επικείμενες εκλογές.
Το τελευταίο θεωρώ ότι είναι και αυτό που θα συμβεί.
Ο Αλέξης λοιπόν προετοιμάζεται για τον ρόλο της σοβαρής, υπεύθυνης και φιλο-ευρωπαϊκής αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα εφάρμοζε ένα «αναγκαίο» μεν μνημόνιο αλλά με «φιλο-λαϊκό πρόσημο».
Θα περιμένει λοιπόν σε αυτό τον ρόλο για λίγους μήνες επιδιώκοντας ξανά την ρεβάνς εντός του 2016 ή του 2017.
Κινούνται λοιπόν στην λογική του «προοδευτικού-συντηρητικού» δίπολου κι από ό,τι φαίνεται θα το πετύχουν έστω και προσωρινά.
Παράλληλα, η ΛΑΕ θα σκάψει τον λάκκο που θα πέσει μέσα επιμένοντας στην «αντι-μνημονιακή» λογική του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ-2014 και της Θεσσαλονίκης, που η ίδια η ζωή και η λεγόμενη «διαπραγμάτευση» κονιορτοποίησε και απαξίωσε πολιτικά.
Ελπίζω στον λάκκο αυτό να μην παρασυρθεί και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δυστυχώς, το ΟΧΙ δεν θα βρει πολιτική έκφραση και οι εκλογές αυτές θα είναι εκλογές λαϊκής αποστράτευσης και όχι συστράτευσης.
Οι ευθύνες των διαφωνούντων του ΣΥΡΙΖΑ -από Λαφαζάνη μέχρι Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη- που δεν τόλμησαν να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια του Τσίπρα, όταν μπορούσαν να το κάνουν, είναι τεράστιες και θα φανούν καθαρά το αμέσως επόμενο διάστημα.
Φιλιά πολλά από την «πάντα βρέχει» Εσπερία,
(Φίλε Ηλία, σε νιώθω για όσα γράφεις για τη σημερινή σχέση σου με την Ελλάδα. Στην Ελλάδα θα έρχεσαι διακοπές. Είναι αρρώστια η Ελλάδα. Δεν γλιτώνεις από αυτήν. Ηλία, χτες το βράδυ, μια φίλη μου είπε μια υπέροχη ιδέα, η οποία αφορά τους γιατρούς και μπορεί να σε ενδιαφέρει. Αφορά τους γιατρούς και τους γιατρούς που έφυγαν έξω. Και είναι ένας τρόπος να επιστρέψουν και να εργαστούν στη χώρα τους. Θα την γράψω αυτή την ιδέα, αφού τη συζητήσω μαζί της και το σκεφτώ κι εγώ.
Λίγο περίεργα τα συναισθήματα τώρα που μέσα από το αεροσκάφος της Aegean σου γράφω αυτό το e-mail. Σχεδόν ένα μήνα ξόδεψα στην Ελλάδα, ουσιαστικά το τρίτο καλοκαίρι διακοπών στην πατρίδα αφότου έφυγα ως οικονομικός μετανάστης στην Εσπερία.
Την στιγμή αυτή νιώθω περίεργα λυπημένος. Ωραία η θάλασσα. Ακόμα ωραιότερος ο ουρανός. Και φυσικά, γυρίζω «σπίτι» ξεκούραστος, μαυρισμένος και γεμάτος με βιταμίνη D.
Υπάρχει όμως εντός μου κάτι μισό. Ή έλλειψη ενός σημείου αναφοράς. Ή αίσθηση πως δεν ανήκεις πουθενά. Παντού μισός. Παντού ξένος. Ή καλύτερα σχεδόν μισός, σχεδόν ξένος, αφού, περνώντας ο καιρός, προσαρμόζεσαι όλο και περισσότερο στο καινούργιο περιβάλλον.
Περίεργα λυπημένος όπως σου έλεγα γιατί αφενός μεν στεναχωριέμαι που γυρίζω πίσω, αφετέρου με όσα είδα και με όσους μίλησα αισθάνομαι περισσότερο σίγουρος από ποτέ ότι έπραξα το σωστό 2 χρόνια πριν.
Εκτός από αυτά, φέτος ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι ίσως το επόμενο καλοκαίρι να έχει διακοπές σε έναν άλλο τόπο, διαφορετικό από την «γνωστή» πια Ελλάδα.
Άλλωστε η πατρίδα έχει πια περιοριστεί σε δυο-τρία μέρη που θέλω ξανά και ξανά να βρεθώ και σε μερικούς –λίγους πια– φίλους που έχει ακόμα νόημα να τους συναντώ.
Ακόμα δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς με ενοχλεί όταν βρίσκομαι τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Μερικές φορές νομίζω ότι πρόκειται για μια χώρα déjà vu, όπου ζούμε διαρκώς το παρελθόν στο μέλλον μας. Η χώρα της μαρμότας.
Άλλες πάλι φορές νιώθω ότι υπάρχουν πολλοί συμπολίτες που συνεχίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα, ανεπηρέαστοι από μνημόνια, οικονομική ύφεση και ανεργία.
Σίγουρος πια για το ότι δεν θα είχα την παραμικρή πιθανότητα επιβίωσης στο περιβάλλον της μνημονιακής Ελλάδας που περισσότερο από ποτέ είναι η Ελλάδα της ρεμούλας, της διαπλοκής και των «δικών μας» παιδιών, μάλλον βγάζω κάποιας μορφής πίκρας και οργής, αφού εγώ δεν τα κατάφερα να μείνω.
Ποιος ξέρει; Τα συμπεράσματα προφανώς θα βγουν σε μια άλλη συνεδρία.
Όπως σου έχω ξαναγράψει, και στην Ελλάδα να ήμουν, δεν θα κατέβαινα να ψηφίσω στις εκλογές που έρχονται.
Το ίδιο διαπίστωσα ότι θα πράξουν και οι καλύτεροι από τους φίλους μου.
Και δεν χρειάζεται να πω πιο κόμμα θα χάσει περισσότερο από την μεγάλη –αναμενόμενη και απόλυτα δικαιολογημένη– αποχή.
Πολλοί φίλοι στο blog –και εσύ αν δεν κάνω λάθος– θεωρούν πολύ πιθανή την συγκυβέρνηση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Να πω ότι θα ήταν εξαιρετικό -για την αποδυνάμωση του συστήματος- σενάριο, να προσθέσω όμως ότι δεν είναι ιδιαίτερα πιθανό.
Θα μπορούσε να συμβεί μονάχα αν η Αριστερή Πλατφόρμα και λοιποί διαφωνούντες πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζαν να αποσύρουν την στήριξη τους στο Τσίπρα και στην κυβέρνηση του ΠΡΙΝ από την ψήφιση του μνημονίου.
Τότε και μόνο τότε η Μέρκελ θα πίεζε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να συμπράξουν σε έναν μεγάλο συνασπισμό.
Τώρα όμως που ψηφίστηκε το τρίτο –το «αριστερό»- μνημόνιο, η καγκελάριος δήλωσε ότι οι εκλογές αποτελούν «λύση του προβλήματος».
Η καγκελάριος έχει μάλλον δίκιο γιατί γνωρίζει πως το πρώτο κόμμα θα πάρει το bonus των +50 βουλευτών και την ίδια στιγμή «πρόθυμοι» -ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Λεβέντες και άλλοι- υπάρχουν πολλοί για να συνεργαστούν με τον πρώτο.
Θα μου πείτε βέβαια πως ο Τσίπρας έχει δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.
Επιπλέον οι ΑΝΕΛ με τους οποίους επιθυμεί να ξανασυνεργαστεί θα βρίσκονται εκτός της επόμενης Βουλής.
Με βάση λοιπόν την λογική, τρεις είναι οι πιθανές ερμηνείες των δηλώσεων Τσίπρα.
Είτε λέει ψέματα -πολύ πιθανό, είτε πιστεύει πως θα σχηματίσει ξανά κυβέρνηση με τον Καμένο -εξαιρετικά απίθανο-, είτε εκτιμά ότι δεν θα είναι πρώτο κόμμα στις επικείμενες εκλογές.
Το τελευταίο θεωρώ ότι είναι και αυτό που θα συμβεί.
Ο Αλέξης λοιπόν προετοιμάζεται για τον ρόλο της σοβαρής, υπεύθυνης και φιλο-ευρωπαϊκής αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα εφάρμοζε ένα «αναγκαίο» μεν μνημόνιο αλλά με «φιλο-λαϊκό πρόσημο».
Θα περιμένει λοιπόν σε αυτό τον ρόλο για λίγους μήνες επιδιώκοντας ξανά την ρεβάνς εντός του 2016 ή του 2017.
Κινούνται λοιπόν στην λογική του «προοδευτικού-συντηρητικού» δίπολου κι από ό,τι φαίνεται θα το πετύχουν έστω και προσωρινά.
Παράλληλα, η ΛΑΕ θα σκάψει τον λάκκο που θα πέσει μέσα επιμένοντας στην «αντι-μνημονιακή» λογική του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ-2014 και της Θεσσαλονίκης, που η ίδια η ζωή και η λεγόμενη «διαπραγμάτευση» κονιορτοποίησε και απαξίωσε πολιτικά.
Ελπίζω στον λάκκο αυτό να μην παρασυρθεί και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δυστυχώς, το ΟΧΙ δεν θα βρει πολιτική έκφραση και οι εκλογές αυτές θα είναι εκλογές λαϊκής αποστράτευσης και όχι συστράτευσης.
Οι ευθύνες των διαφωνούντων του ΣΥΡΙΖΑ -από Λαφαζάνη μέχρι Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη- που δεν τόλμησαν να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια του Τσίπρα, όταν μπορούσαν να το κάνουν, είναι τεράστιες και θα φανούν καθαρά το αμέσως επόμενο διάστημα.
Φιλιά πολλά από την «πάντα βρέχει» Εσπερία,
(Φίλε Ηλία, σε νιώθω για όσα γράφεις για τη σημερινή σχέση σου με την Ελλάδα. Στην Ελλάδα θα έρχεσαι διακοπές. Είναι αρρώστια η Ελλάδα. Δεν γλιτώνεις από αυτήν. Ηλία, χτες το βράδυ, μια φίλη μου είπε μια υπέροχη ιδέα, η οποία αφορά τους γιατρούς και μπορεί να σε ενδιαφέρει. Αφορά τους γιατρούς και τους γιατρούς που έφυγαν έξω. Και είναι ένας τρόπος να επιστρέψουν και να εργαστούν στη χώρα τους. Θα την γράψω αυτή την ιδέα, αφού τη συζητήσω μαζί της και το σκεφτώ κι εγώ.
Ηλία, δεν έχει σημασία πια τι λέει ο Τσίπρας ότι θα κάνει μετά τις εκλογές. Δεν τον πιστεύει κανείς πια. Δεν διαφωνώ με αυτά που γράφεις αλλά έχω εμπιστοσύνη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Έδειξε μοναδική συνέπεια και -για την ώρα- δείχνει πως εννοεί αυτά που λέει. Το λάθος της -και το λάθος αρκετών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ- ήταν ότι εμπιστεύτηκαν τυφλά τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν έπρεπε. Ηλία, καλό χειμώνα. Να είσαι καλά.)
Πιτσιρίκος
Πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου