Κώστας Καναβούρης
Από τη μια είναι η Τουρκία και αυτό που λέμε «τα δικά της συμφέροντα», δηλαδή ένας εύσχημος τρόπος για να καλύπτονται δυσμορφίες και δυσπλασίες της ιστορίας που τώρα γράφεται. Από την άλλη είναι η Ευρώπη που κρύβεται πίσω από τις χώρες του Βίσεγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία), που κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της πάει να πει, για τα δικά της πολλά και ποικίλα συμφέροντα. Από τη μια η Τουρκία από την άλλη η Ευρώπη. Αυτές είναι οι δύο τεράστιες μυλόπετρες της τερατώδους ανοησίας που συνθλίβουν τους πρόσφυγες.
Με φράχτες, με θαλασσοπνίχτες, με σκυλιά, με ορδές των ναζί που όλο πυκνώνουν τις τάξεις τους, με κλειστά σύνορα, με υψωμένο δάκτυλο προς την Ελλάδα ίσως γιατί δεν εκπληρώνει με ενθουσιασμό τη νόρμα των πνιγμών, ώστε να μην φτάσουν οι απελπισμένοι ικέτες στα αβροδίαιτα χέρια και στα αμάθητα πόδια μιας παραπαίουσας Ευρώπης που αδυνατεί να περπατήσει έστω ένα πόντο, για να συναντήσει, να κατανοήσει και να θωπεύσει τον πόνο και την απελπισία του Άλλου.
Αυτού του Άλλου που περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσει εδώ (όσοι τα καταφέρνουν) φορτωμένος τον ανείπωτο πανικό του, τον αχανή ερειπιώνα της ζωής του, το ασήκωτο πένθος των σκοτωμένων που άφησε πίσω του και εκείνων που χάθηκαν στη διαδρομή, φορτωμένος με το τρύπιο κενό της ανεπίδοτης οδύνης του.
Ποιος πολιτισμός αποστρέφει το βλέμμα από ένα τέτοιο ποτάμι που ρέει βουβά από την τεράστια έκπληξη της συμφοράς και ρέει αργά γιατί δεν είναι από νερό, αλλά από σπαταλημένο αίμα των αθώων. Ποιος πολιτισμός δικαιούται να ονομάζεται πολιτισμός όταν με τέτοια ευκολία συσσωματώνει τη φρίκη στα δημοκρατικά του ιδεώδη προσπαθώντας να τα προστατεύσει; Από τι άραγε;
Κανείς δεν απαντάει. Τόσα συμβούλια και διαβούλια και αποφάσεις (ή μάλλον προφάσεις) και κανείς δεν απαντάει. Και απομένει η λυσσασμένη αδιαφορία ντυμένη με τα χρυσοποίκιλτα άμφια μιας παραμορφωτικής κενολογίας που σφάζει σαν δίκοπο μαχαίρι ή σαν δίκοπο κύμα∙ το ίδιο είναι. Αυτός είναι ο πολιτισμός της τυφλότητας, δηλαδή της ανοησίας που επιμένει να μην κατανοεί ότι κανένα ποτάμι δεν γυρνάει πίσω, ότι κανένα ποτάμι δεν σταματάει με το έτσι θέλω χωρίς καταστροφικές συνέπειες.
Κανένα ποτάμι δεν εκτρέπεται από την κοίτη του με το έτσι θέλω, πολύ περισσότερο το ανθρώπινο ποτάμι που χάραξε την κοίτη του και την ταχύτητα της ροής του, με την «φυσικότητα» της φρίκης. Ποιος πολιτισμός μπορεί να το ξεχνάει αυτό και να εξακολουθεί να ονομάζεται πολιτισμός; Ποιος πολιτισμός με τόσα θαυμαστά (εκτός των άλλων) τεχνικά επιτεύγματα, μπορεί να ξεχνάει ότι η πλημμηρογέννεση έχει βασική αιτία το στρεβλό χέρι της κοντής χειρονομίας;
Αυτό το ίδιο αγκυλωμένο χέρι που τώρα με παρακρουστικές τεχνικές προσπαθεί να μπαζώσει το ανθρώπινο ποτάμι και να το στείλει στον αγύριστο. Αυτό το αγκυλωμένο χέρι της κοντής χειρονομίας, σφίγγοντας το σκοινί στο λαιμό των προσφύγων δεν στερεώνει το έδαφος του πολιτισμού και άρα της δημοκρατίας, αλλά το αποσαθρώνει. Όταν στην Γερμανία γελούν και χειροκροτούν άνθρωποι επειδή καίγεται ένας ξενώνας υποδοχής προσφύγων το έδαφος τρίζει και τρέμει γιατί οι ναζί (όπως είχαν προείπει) είναι πάλι εδώ.
Όταν μαθητές (μαθητές!) διαδηλώνουν μαζί με τους δασκάλους τους (δασκάλους!) στα Διαβατά εναντίον της λειτουργίας κέντρου υποδοχής και καταγραφής προσφύγων, τότε ο Αισχύλος και η ανθρώπινη τραγωδία παρασέρνεται και πνίγεται μέσα στο τεράστιο ποτάμι των λυγμών που αδίστακτα (ναι, με αδίστακτη και φονική γλώσσα, δηλαδή με ανασκολοπισμό του υπέρτατου πολιτιστικού στοιχείου που είναι η γλώσσα), αδίστακτα επιμένω ονομάσθηκε «προσφυγικές ροές».
Προσφυγική ροή, θα πει ροή θανάτου. Προσφυγική ροή, θα πει ροή της φρίκης. Προσφυγική ροή θα πει ροή δεικτών στα χρηματιστήρια που δείχνουν προς τον Άδη. Προσφυγική ροή θα πει ροή της πείνας και της δίψας και του κρύου και του ραχιτικού καιρού. Ροή προσφύγων θα πει ορμητική ροή στην Via Dolorosa του μαρτυρίου. Γιατί η ροή προσφύγων είναι ένα τεράστιο δάκρυ που όλο μεγαλώνει. Και αλίμονο στον πολιτισμό άρα και στη δημοκρατία όταν θα σκάσει αυτό το δάκρυ. Επί δικαίους και αδίκους.
ArtiNews
Από τη μια είναι η Τουρκία και αυτό που λέμε «τα δικά της συμφέροντα», δηλαδή ένας εύσχημος τρόπος για να καλύπτονται δυσμορφίες και δυσπλασίες της ιστορίας που τώρα γράφεται. Από την άλλη είναι η Ευρώπη που κρύβεται πίσω από τις χώρες του Βίσεγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία), που κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της πάει να πει, για τα δικά της πολλά και ποικίλα συμφέροντα. Από τη μια η Τουρκία από την άλλη η Ευρώπη. Αυτές είναι οι δύο τεράστιες μυλόπετρες της τερατώδους ανοησίας που συνθλίβουν τους πρόσφυγες.
Με φράχτες, με θαλασσοπνίχτες, με σκυλιά, με ορδές των ναζί που όλο πυκνώνουν τις τάξεις τους, με κλειστά σύνορα, με υψωμένο δάκτυλο προς την Ελλάδα ίσως γιατί δεν εκπληρώνει με ενθουσιασμό τη νόρμα των πνιγμών, ώστε να μην φτάσουν οι απελπισμένοι ικέτες στα αβροδίαιτα χέρια και στα αμάθητα πόδια μιας παραπαίουσας Ευρώπης που αδυνατεί να περπατήσει έστω ένα πόντο, για να συναντήσει, να κατανοήσει και να θωπεύσει τον πόνο και την απελπισία του Άλλου.
Αυτού του Άλλου που περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσει εδώ (όσοι τα καταφέρνουν) φορτωμένος τον ανείπωτο πανικό του, τον αχανή ερειπιώνα της ζωής του, το ασήκωτο πένθος των σκοτωμένων που άφησε πίσω του και εκείνων που χάθηκαν στη διαδρομή, φορτωμένος με το τρύπιο κενό της ανεπίδοτης οδύνης του.
Ποιος πολιτισμός αποστρέφει το βλέμμα από ένα τέτοιο ποτάμι που ρέει βουβά από την τεράστια έκπληξη της συμφοράς και ρέει αργά γιατί δεν είναι από νερό, αλλά από σπαταλημένο αίμα των αθώων. Ποιος πολιτισμός δικαιούται να ονομάζεται πολιτισμός όταν με τέτοια ευκολία συσσωματώνει τη φρίκη στα δημοκρατικά του ιδεώδη προσπαθώντας να τα προστατεύσει; Από τι άραγε;
Κανείς δεν απαντάει. Τόσα συμβούλια και διαβούλια και αποφάσεις (ή μάλλον προφάσεις) και κανείς δεν απαντάει. Και απομένει η λυσσασμένη αδιαφορία ντυμένη με τα χρυσοποίκιλτα άμφια μιας παραμορφωτικής κενολογίας που σφάζει σαν δίκοπο μαχαίρι ή σαν δίκοπο κύμα∙ το ίδιο είναι. Αυτός είναι ο πολιτισμός της τυφλότητας, δηλαδή της ανοησίας που επιμένει να μην κατανοεί ότι κανένα ποτάμι δεν γυρνάει πίσω, ότι κανένα ποτάμι δεν σταματάει με το έτσι θέλω χωρίς καταστροφικές συνέπειες.
Κανένα ποτάμι δεν εκτρέπεται από την κοίτη του με το έτσι θέλω, πολύ περισσότερο το ανθρώπινο ποτάμι που χάραξε την κοίτη του και την ταχύτητα της ροής του, με την «φυσικότητα» της φρίκης. Ποιος πολιτισμός μπορεί να το ξεχνάει αυτό και να εξακολουθεί να ονομάζεται πολιτισμός; Ποιος πολιτισμός με τόσα θαυμαστά (εκτός των άλλων) τεχνικά επιτεύγματα, μπορεί να ξεχνάει ότι η πλημμηρογέννεση έχει βασική αιτία το στρεβλό χέρι της κοντής χειρονομίας;
Αυτό το ίδιο αγκυλωμένο χέρι που τώρα με παρακρουστικές τεχνικές προσπαθεί να μπαζώσει το ανθρώπινο ποτάμι και να το στείλει στον αγύριστο. Αυτό το αγκυλωμένο χέρι της κοντής χειρονομίας, σφίγγοντας το σκοινί στο λαιμό των προσφύγων δεν στερεώνει το έδαφος του πολιτισμού και άρα της δημοκρατίας, αλλά το αποσαθρώνει. Όταν στην Γερμανία γελούν και χειροκροτούν άνθρωποι επειδή καίγεται ένας ξενώνας υποδοχής προσφύγων το έδαφος τρίζει και τρέμει γιατί οι ναζί (όπως είχαν προείπει) είναι πάλι εδώ.
Όταν μαθητές (μαθητές!) διαδηλώνουν μαζί με τους δασκάλους τους (δασκάλους!) στα Διαβατά εναντίον της λειτουργίας κέντρου υποδοχής και καταγραφής προσφύγων, τότε ο Αισχύλος και η ανθρώπινη τραγωδία παρασέρνεται και πνίγεται μέσα στο τεράστιο ποτάμι των λυγμών που αδίστακτα (ναι, με αδίστακτη και φονική γλώσσα, δηλαδή με ανασκολοπισμό του υπέρτατου πολιτιστικού στοιχείου που είναι η γλώσσα), αδίστακτα επιμένω ονομάσθηκε «προσφυγικές ροές».
Προσφυγική ροή, θα πει ροή θανάτου. Προσφυγική ροή, θα πει ροή της φρίκης. Προσφυγική ροή θα πει ροή δεικτών στα χρηματιστήρια που δείχνουν προς τον Άδη. Προσφυγική ροή θα πει ροή της πείνας και της δίψας και του κρύου και του ραχιτικού καιρού. Ροή προσφύγων θα πει ορμητική ροή στην Via Dolorosa του μαρτυρίου. Γιατί η ροή προσφύγων είναι ένα τεράστιο δάκρυ που όλο μεγαλώνει. Και αλίμονο στον πολιτισμό άρα και στη δημοκρατία όταν θα σκάσει αυτό το δάκρυ. Επί δικαίους και αδίκους.
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου