Toυ Αλέξανδρου Αρδαβάνη ιατρού, συγγραφέα
Το Αίσιο δεν είναι οι άστεγοι στα πεζοδρόμια, οι πεινασμένοι με τα τσανάκια στα τεντωμένα χέρια, οι απόμαχοι της ζωής με τα άδεια μάτια∙ οι αναρίθμητοι άνεργοι του Καρούζου με τα χέρια στις τσέπες σαν χειροβομβίδες. Δεν είναι οι μετανάστες, ανεπιθύμητοι πλέον στη χώρα που άνθησε εικονικά με λίπασμα τα μπράτσα τους. Δεν είναι οι αραιές διαδηλώσεις στους δρόμους με αντιστάθμισμα την πύκνωση των γραμμών της αγανάκτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του διαδικτύου. Δεν είναι, κυρίως, οι υπερπλήρεις παντοειδείς Αρένες, οι κήρυκες στους Άμβωνες, τα μικρόφωνα στα Fora, τα πάνελ ειδικών αναλυτών μπροστά σε αγοραίες κάμερες∙ με τις ομιλούσες κεφαλές απτόητες, τους παντοτινούς θεατές πτοημένους.
Επειδή δεν είναι η πρόοδος που οδηγεί τα βήματα των ανθρώπων αλλά η παλινδρόμηση στο αιώνια ασάλευτο πρωτόγονο∙ την απέθαντη Δουλεία, θεμέλιο και κρίκο συνεκτικό όλων των Πολιτισμών του Έμφρονος Ανθρώπου.
Το σπρώξιμο προς το Βάραθρο είναι που επιβάλλει το -όχι μοιραία καλύτερο- αύριο, ενώ κάθε απεγνωσμένος Βλαδίμηρος θα περνά με την ψυχή τεντωμένη σα σκοινί πάνω από την Άβυσσο, ταχυδακτυλουργώντας με τις λέξεις∙ κάποιος Λούντβιχ, κάτω από τη μπότα όποιου Μέτερνιχ, θα τραγουδά με κομμένη ανάσα την Ελευθερία, παραλλαγμένη σε Χαρά. Γιατί μόνο προχωρώντας προς την Ελευθερία μαθαίνουμε πως αυτή ακροπατεί στο χείλος της Αβύσσου. Όμως, πίσω μας κροταλίζουν οι Αλυσίδες∙ ιδού η Ταλάντωση, η δική μας τάχα Απόφαση, ιδού.
Το Αίσιο ανατέλλει από την προσεκτική παρατήρηση και την πεισμωμένη απόσταση από το υγρό σώμα της Απόγνωσης, όχι από τη διάχυση μέσα του∙ το Αίσιο είναι η αριστερόστροφη κατοπτρική μορφή του Απαίσιου στο ρακεμικό μείγμα της εν κοινωνία ζωής.
Παρά ταύτα∙
Στον βυθό της Οδύνης σαλεύει για τα ψηλά η Χαρά
Από το Μέλαν τοξεύεται στο Σύμπαν το Φως
Η Δύση προαπαιτούμενο της Ανατολής
Το Τέλος σαλπίζει βουβά την Αρχή
Στον Τόπο μου έχει σκοτεινιάσει
«έκκεντρα», 2012
Ρ-Ρ
Το Αίσιο δεν είναι οι άστεγοι στα πεζοδρόμια, οι πεινασμένοι με τα τσανάκια στα τεντωμένα χέρια, οι απόμαχοι της ζωής με τα άδεια μάτια∙ οι αναρίθμητοι άνεργοι του Καρούζου με τα χέρια στις τσέπες σαν χειροβομβίδες. Δεν είναι οι μετανάστες, ανεπιθύμητοι πλέον στη χώρα που άνθησε εικονικά με λίπασμα τα μπράτσα τους. Δεν είναι οι αραιές διαδηλώσεις στους δρόμους με αντιστάθμισμα την πύκνωση των γραμμών της αγανάκτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του διαδικτύου. Δεν είναι, κυρίως, οι υπερπλήρεις παντοειδείς Αρένες, οι κήρυκες στους Άμβωνες, τα μικρόφωνα στα Fora, τα πάνελ ειδικών αναλυτών μπροστά σε αγοραίες κάμερες∙ με τις ομιλούσες κεφαλές απτόητες, τους παντοτινούς θεατές πτοημένους.
Επειδή δεν είναι η πρόοδος που οδηγεί τα βήματα των ανθρώπων αλλά η παλινδρόμηση στο αιώνια ασάλευτο πρωτόγονο∙ την απέθαντη Δουλεία, θεμέλιο και κρίκο συνεκτικό όλων των Πολιτισμών του Έμφρονος Ανθρώπου.
Το σπρώξιμο προς το Βάραθρο είναι που επιβάλλει το -όχι μοιραία καλύτερο- αύριο, ενώ κάθε απεγνωσμένος Βλαδίμηρος θα περνά με την ψυχή τεντωμένη σα σκοινί πάνω από την Άβυσσο, ταχυδακτυλουργώντας με τις λέξεις∙ κάποιος Λούντβιχ, κάτω από τη μπότα όποιου Μέτερνιχ, θα τραγουδά με κομμένη ανάσα την Ελευθερία, παραλλαγμένη σε Χαρά. Γιατί μόνο προχωρώντας προς την Ελευθερία μαθαίνουμε πως αυτή ακροπατεί στο χείλος της Αβύσσου. Όμως, πίσω μας κροταλίζουν οι Αλυσίδες∙ ιδού η Ταλάντωση, η δική μας τάχα Απόφαση, ιδού.
Το Αίσιο ανατέλλει από την προσεκτική παρατήρηση και την πεισμωμένη απόσταση από το υγρό σώμα της Απόγνωσης, όχι από τη διάχυση μέσα του∙ το Αίσιο είναι η αριστερόστροφη κατοπτρική μορφή του Απαίσιου στο ρακεμικό μείγμα της εν κοινωνία ζωής.
Παρά ταύτα∙
Στον βυθό της Οδύνης σαλεύει για τα ψηλά η Χαρά
Από το Μέλαν τοξεύεται στο Σύμπαν το Φως
Η Δύση προαπαιτούμενο της Ανατολής
Το Τέλος σαλπίζει βουβά την Αρχή
Στον Τόπο μου έχει σκοτεινιάσει
«έκκεντρα», 2012
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου