Αλέξανδρος Αρδαβάνης
Πλημμύρισαν εικόνες σκληρές, τηλεόραση και διαδίκτυο. Αναρίθμητες εικόνες δυστυχίας· καταστροφές, σκοτωμένοι, παιδιά πνιγμένα στα ίδια νερά που τραγούδησαν από αιώνες οι ποιητάρηδες. Είναι η γιγάντια εικόνα της Βίας, του αληθινού προσώπου της ανθρωπότητας από τα Σπήλαια στην Αθηναϊκή τάχα Δημοκρατία, στην κορύφωση της Φιλοσοφίας και από εκεί με το «σκοτάδι» της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του Μεσαίωνα ανάμεσα, στον Διαφωτισμό· αυτού που θα έφερνε τάχα το φως, που θα αναδείκνυε πλέον τον Άνθρωπο, πάνω από τα ζώα· το δυνάμει τέλειον Ον.
Και από τον Διαφωτισμό ίσα με σήμερα; Η οριστική εδραίωση της Εξουσίας και της υποταγής. Της παντοειδούς Βίας ως μοχλού της Ιστορίας· ή της «μαμής» που την ξεγεννά. Γύρω από τη Μεσόγειο αρχινά, ωριμάζει και απαρτιώνεται η επίκεντρη ουσία της Ιστορίας της ανθρωπότητας. Απληστία των λίγων και υποταγή σε αυτή των πολλών… Δυστυχίες μεγάλες των λίγων που καταπλακώνουν τις αμέτρητες μικρότερες.
Όμως εδώ μπροστά μου είναι δυο μάτια που με κοιτούν. Δυο μάτια χτυπημένα από άγνωστη αρρώστια.
Ακούω κάποιους να λένε χωρίς δισταγμό: μα τι άγνωστη, δε βλέπεις; Είναι έρπητας είναι…ή είναι μυκητίαση… όχι, μάλλον τράχωμα είναι. Σίγουρα! Έχει όλα τα τυπικά σημεία.
Υπάρχει πάντα ένα όνομα να δοθεί σε κάθε αρρώστια. Οι Γάλλοι κλινικοί των δύο αιώνων πριν τον εικοστό ήταν περιβόητοι για την ακρίβεια της περιγραφής -και την προφανή απουσία αποτελεσματικής θεραπείας των γνωστών τότε νοσημάτων. Ονοματοδοτώντας οι γιατροί, θαρρούμε πως ξεμπερδεύουμε τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Τα υπόλοιπα τα αναλάμβανε κάποτε η φύση ή ο θεός, σήμερα η βιομηχανία…
Δε βλέπεις; Αυτό είναι! Ο αβαθής ρασιοναλιστής αποφαίνεται… Όμως εγώ πια δεν ξέρω. Όσο βαθύτερα σκάβω τόσο πιο πολύ πέφτω στην αγνωσία. Ίσως επειδή η Αλήθεια είναι τελικά στα ρηχά της Γνώσης. Έτσι και τώρα αγνοώ τι είναι αυτό που χτύπησε ετούτα τα μάτια που με κοιτούν. Δεν ξέρω επειδή δε μου φτάνει να ονοματίζω την αρρώστια και να «γνωρίζω» τη θεραπεία της. Με εγχειρήσεις και φάρμακα· με αντίδοτα επί αντιδότων για το κακό που προκάλεσα ο ίδιος εγώ. Το περιβάλλον χτυπημένο από το κακό που παράγει η κοινωνία ανθρώπων στην οποία μετέχω, ανύποπτος και αθώος τάχα. Η ανθρωπότητα, αδιάκοπα και απτόητα πότε κακοποιός και πότε ευεργέτης· μέρος του Κόσμου…
«Kόσμον τόνδε τον αυτόν απάντων ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν· αλλ ́ ήν αεί και έστι και έσται πώρ αείζωον· απτόμενον μέτρα και σβεννύμενον μέτρα».*
Δε μου φτάνει, σημαίνει πως δε μου λέει τίποτε πια σχεδόν. Είναι ένα ζευγάρι μάτια εδώ μπροστά μου στο ένα μέτρο. Δυο μάτια που δεν ξέρω αν είναι ενήλικα, εφηβικά ή παιδικά. Δεν ξέρω ούτε προσέχω αν είναι μαύρα, καστανά ή γαλανά· αν ανήκουν σε Καυκάσιο, Άραβα, Ασιάτη ή Αφρικανό. Δε με αφορά αν είναι άρρενος ή θήλεος ούτε τι σχήμα έχουν.
Δεν διακρίνω τίποτε από όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Μου φτάνει που με κοιτούν λυπημένα. Με όση λύπη απέραντη μπορεί να χωρέσει ένα βλέμμα. Διαιρεμένο στα δυο κι ωστόσο ενιαίο. Είναι εκείνη η λύπη που εγκαθίσταται σε κάθε ύπαρξη που κυριεύεται από την επίγνωση. Μπροστά μου δυο μάτια που χωρούν ολόκληρο το αποτύπωμα του πέλματος του χωροχρόνου. Της στενής ή της μεγάλης εικόνας του αμετακίνητου Κόσμου που μας τυλίγει αναπότρεπτα και μας στραγγαλίζει καθώς διασχίζουμε τα πνιγμένα στ’ αγκάθια μονοπάτια του.
Δυο μάτια, και πίσω τους ένας εγκεφαλικός φλοιός. Ούτε τράχωμα ούτε μύκητας· συντριπτική συνείδηση.
Αλλά το ξέρω· δεν θα παραδοθούν.
Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα
Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος **
* «Ο κόσμος αυτός, ο οποίος για όλα τα όντα είναι ίδιος, δεν δημιουργήθηκε από κανένα θεό, ή άνθρωπο, αλλά υπήρχε πάντοτε και υπάρχει και πάντοτε θα υπάρχει, ένα αιώνιο ζωντανό πύρ, που μόνο του αναζωογονείται σύμφωνα με ορισμένους νόμους και σβήνει πάλι σύμφωνα με ορισμένους νόμους.» Ηράκλειτος
** Ν. Καρούζος «Ρομαντικός επίλογος»
Ρ-Ρ
Πλημμύρισαν εικόνες σκληρές, τηλεόραση και διαδίκτυο. Αναρίθμητες εικόνες δυστυχίας· καταστροφές, σκοτωμένοι, παιδιά πνιγμένα στα ίδια νερά που τραγούδησαν από αιώνες οι ποιητάρηδες. Είναι η γιγάντια εικόνα της Βίας, του αληθινού προσώπου της ανθρωπότητας από τα Σπήλαια στην Αθηναϊκή τάχα Δημοκρατία, στην κορύφωση της Φιλοσοφίας και από εκεί με το «σκοτάδι» της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του Μεσαίωνα ανάμεσα, στον Διαφωτισμό· αυτού που θα έφερνε τάχα το φως, που θα αναδείκνυε πλέον τον Άνθρωπο, πάνω από τα ζώα· το δυνάμει τέλειον Ον.
Και από τον Διαφωτισμό ίσα με σήμερα; Η οριστική εδραίωση της Εξουσίας και της υποταγής. Της παντοειδούς Βίας ως μοχλού της Ιστορίας· ή της «μαμής» που την ξεγεννά. Γύρω από τη Μεσόγειο αρχινά, ωριμάζει και απαρτιώνεται η επίκεντρη ουσία της Ιστορίας της ανθρωπότητας. Απληστία των λίγων και υποταγή σε αυτή των πολλών… Δυστυχίες μεγάλες των λίγων που καταπλακώνουν τις αμέτρητες μικρότερες.
Όμως εδώ μπροστά μου είναι δυο μάτια που με κοιτούν. Δυο μάτια χτυπημένα από άγνωστη αρρώστια.
Ακούω κάποιους να λένε χωρίς δισταγμό: μα τι άγνωστη, δε βλέπεις; Είναι έρπητας είναι…ή είναι μυκητίαση… όχι, μάλλον τράχωμα είναι. Σίγουρα! Έχει όλα τα τυπικά σημεία.
Υπάρχει πάντα ένα όνομα να δοθεί σε κάθε αρρώστια. Οι Γάλλοι κλινικοί των δύο αιώνων πριν τον εικοστό ήταν περιβόητοι για την ακρίβεια της περιγραφής -και την προφανή απουσία αποτελεσματικής θεραπείας των γνωστών τότε νοσημάτων. Ονοματοδοτώντας οι γιατροί, θαρρούμε πως ξεμπερδεύουμε τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Τα υπόλοιπα τα αναλάμβανε κάποτε η φύση ή ο θεός, σήμερα η βιομηχανία…
Δε βλέπεις; Αυτό είναι! Ο αβαθής ρασιοναλιστής αποφαίνεται… Όμως εγώ πια δεν ξέρω. Όσο βαθύτερα σκάβω τόσο πιο πολύ πέφτω στην αγνωσία. Ίσως επειδή η Αλήθεια είναι τελικά στα ρηχά της Γνώσης. Έτσι και τώρα αγνοώ τι είναι αυτό που χτύπησε ετούτα τα μάτια που με κοιτούν. Δεν ξέρω επειδή δε μου φτάνει να ονοματίζω την αρρώστια και να «γνωρίζω» τη θεραπεία της. Με εγχειρήσεις και φάρμακα· με αντίδοτα επί αντιδότων για το κακό που προκάλεσα ο ίδιος εγώ. Το περιβάλλον χτυπημένο από το κακό που παράγει η κοινωνία ανθρώπων στην οποία μετέχω, ανύποπτος και αθώος τάχα. Η ανθρωπότητα, αδιάκοπα και απτόητα πότε κακοποιός και πότε ευεργέτης· μέρος του Κόσμου…
«Kόσμον τόνδε τον αυτόν απάντων ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν· αλλ ́ ήν αεί και έστι και έσται πώρ αείζωον· απτόμενον μέτρα και σβεννύμενον μέτρα».*
Δε μου φτάνει, σημαίνει πως δε μου λέει τίποτε πια σχεδόν. Είναι ένα ζευγάρι μάτια εδώ μπροστά μου στο ένα μέτρο. Δυο μάτια που δεν ξέρω αν είναι ενήλικα, εφηβικά ή παιδικά. Δεν ξέρω ούτε προσέχω αν είναι μαύρα, καστανά ή γαλανά· αν ανήκουν σε Καυκάσιο, Άραβα, Ασιάτη ή Αφρικανό. Δε με αφορά αν είναι άρρενος ή θήλεος ούτε τι σχήμα έχουν.
Δεν διακρίνω τίποτε από όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Μου φτάνει που με κοιτούν λυπημένα. Με όση λύπη απέραντη μπορεί να χωρέσει ένα βλέμμα. Διαιρεμένο στα δυο κι ωστόσο ενιαίο. Είναι εκείνη η λύπη που εγκαθίσταται σε κάθε ύπαρξη που κυριεύεται από την επίγνωση. Μπροστά μου δυο μάτια που χωρούν ολόκληρο το αποτύπωμα του πέλματος του χωροχρόνου. Της στενής ή της μεγάλης εικόνας του αμετακίνητου Κόσμου που μας τυλίγει αναπότρεπτα και μας στραγγαλίζει καθώς διασχίζουμε τα πνιγμένα στ’ αγκάθια μονοπάτια του.
Δυο μάτια, και πίσω τους ένας εγκεφαλικός φλοιός. Ούτε τράχωμα ούτε μύκητας· συντριπτική συνείδηση.
Αλλά το ξέρω· δεν θα παραδοθούν.
Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα
Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος **
* «Ο κόσμος αυτός, ο οποίος για όλα τα όντα είναι ίδιος, δεν δημιουργήθηκε από κανένα θεό, ή άνθρωπο, αλλά υπήρχε πάντοτε και υπάρχει και πάντοτε θα υπάρχει, ένα αιώνιο ζωντανό πύρ, που μόνο του αναζωογονείται σύμφωνα με ορισμένους νόμους και σβήνει πάλι σύμφωνα με ορισμένους νόμους.» Ηράκλειτος
** Ν. Καρούζος «Ρομαντικός επίλογος»
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου