Αρχοντία Κάτσουρα
Οι διεθνείς οργανώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος και των άγριων ζώων έχουν καλά νέα: ο αριθμός των τίγρεων, είδους που τελεί υπό απειλή, ίσως και υπό εξαφάνιση, αυξάνεται για πρώτη φορά εδώ και έναν αιώνα.
Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Φόρουμ για τις Τίγρεις (GTF) και το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (WWF), οι προσπάθειες για την προστασία των πανέμορφων αυτών ζώων φαίνεται ότι αποδίδουν και σήμερα σε όλο τον κόσμο υπάρχουν 3.890 τίγρεις, από το ιστορικό χαμηλό των 3.200 το 2010. Σκεφτείτε τον αριθμό.
Το νέο είναι ευχάριστο. Και όχι μόνο σε πείσμα όσων προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι «κάτι» σκοτώνοντας ένα λιοντάρι, έναν ελέφαντα, μια καμηλοπάρδαλη ή έναν ρινόκερο. Κυρίως γιατί υπάρχουν κάποιοι άλλοι, σαν εμάς, που αγαπάμε να βλέπουμε τη φύση να μάχεται, να επιμένει, να βρίσκει δύναμη να αμύνεται στα χτυπήματα, στο άδικο και στο παράλογο της ανθρώπινης μοχθηρίας.
Ενάντια σε αυτόν που λέει ότι νικητής είναι πάντα ο δυνατός – όχι απαραίτητα αυτός που έχει ρώμη ή ευφυΐα, αλλά ο άλλος που μονίμως επιτίθεται, κυρίως πλαγίως, γιατί η μόνη ικανότητα που ενδιαφέρεται να καλλιεργεί είναι της καταστροφής, όχι της δημιουργίας.
Αυτό δεν έκανε ο άνθρωπος στη φύση; Δεν τη λεηλάτησε από καθαρή απληστία για να την «αναπτύξει»; Δεν σάρωσε τα δάση της, δεν σκότωσε τα ζώα της, ακόμη και αυτά που δεν του χρειάζονταν για να τραφεί ή να ντυθεί; Αυτό δεν συνεχίζει να κάνει και σήμερα;
Αλλά το ίδιο κάνει και στους συνανθρώπους του. Οσοι δεν ταιριάζουν στο προφίλ του «δυνατού» είναι καταδικασμένοι. Οπου δύναμη είναι η συμπεριφορά της επιβολής: προσβολή, λεκτική επίθεση, χάλκευση και ραδιουργία.
Τα θύματα πολλά, ειδικά αυτοί που επιμένουν στην ειλικρίνεια, στην ευθεία και στο βλέμμα στα μάτια. Είναι αυτοί που μεγάλωσαν με τις ιστορίες του «Μικρού Πρίγκιπα», που πήρε το δηλητήριο για να μπορέσει να επιστρέψει εκεί όπου τον περίμενε το μονάκριβο λουλούδι του.
Αυτό που μεγάλωσε και ανάστησε με όλη τη φροντίδα και την αγάπη του κόσμου. Οι άνθρωποι που έμαθαν ότι όσοι αγωνίζονται με καθαρή καρδιά και πνεύμα ελεύθερο από δουλοφροσύνη, στο τέλος βγαίνουν νικητές και ζουν καλά κι εμείς καλύτερα.
Ο πραγματικός κόσμος φυσικά δεν είναι έτσι. Μάλλον είναι ακριβώς ο αντίθετος, μοιάζει κάπως σαν αυτό που λέει το τραγούδι: «λες κι ο κόσμος το κανόνισε να γλιτώνει ο λύκος»*.
Οι καημένοι οι λύκοι… Πόσο κακολογήθηκαν για χάρη της κοινωνικής μας εκπαίδευσης. Ετσι όπως κακολογήθηκαν και οι γύπες. Εδωσαν το όνομά τους σε τράπεζες, δουλειά των οποίων είναι να κάνουν κατασχέσεις όταν δεν μπορούν οι ίδιες οι δανείστριες.
Ανθρωποι κρύβονται πίσω και από αυτές. Που κάνουν κάθε είδους πολέμους – πατέρες πάντων των κερδών. Αλλά έχουν καθαρά νύχια, τρώνε με μαχαιροπίρουνα, φορούν καλοσιδερωμένα πουκάμισα και μιλούν με λεξιλόγιο γεμάτο δύσκολη ορολογία και πολλά καλολογικά στοιχεία.
Ενώ ο γύπας… Το κεφάλι του, λέει, δεν έχει φτέρωμα, για να μπορεί να το καθαρίζει εύκολα από το αίμα των θηραμάτων του. Αντε τώρα να εξηγήσεις πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτό το τρομερό αρπακτικό στην τροφική αλυσίδα του πλανήτη.
Γι’ αυτό ας ξαναγυρίσουμε στις τίγρεις, με το υπέροχο ριγωτό κίτρινο (ή λευκό) και μαύρο τρίχωμα, με τα μεγάλα μακιγιαρισμένα με μαύρο κολ μάτια και το περήφανο βάδισμα. Ας χαρούμε που μπορούμε ακόμη να θαυμάζουμε το αυτοκρατορικό βλέμμα τους.
Οι ειδικοί ανακάλυψαν ότι έχουμε 690 περισσότερες – ας ευχηθούμε να έχουμε κι άλλες του χρόνου. Θα είναι μια ανάσα, ένα ελπιδοφόρο σημάδι. Εξάλλου τα πραγματικά άγρια θηρία είναι άλλα.
*«Εγώ μιλάω για δύναμη», 1995, Λίνα Νικολακοπούλου-Δήμητρα Γαλάνη
ΕΦ-ΣΥΝ
Οι διεθνείς οργανώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος και των άγριων ζώων έχουν καλά νέα: ο αριθμός των τίγρεων, είδους που τελεί υπό απειλή, ίσως και υπό εξαφάνιση, αυξάνεται για πρώτη φορά εδώ και έναν αιώνα.
Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Φόρουμ για τις Τίγρεις (GTF) και το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (WWF), οι προσπάθειες για την προστασία των πανέμορφων αυτών ζώων φαίνεται ότι αποδίδουν και σήμερα σε όλο τον κόσμο υπάρχουν 3.890 τίγρεις, από το ιστορικό χαμηλό των 3.200 το 2010. Σκεφτείτε τον αριθμό.
Το νέο είναι ευχάριστο. Και όχι μόνο σε πείσμα όσων προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι «κάτι» σκοτώνοντας ένα λιοντάρι, έναν ελέφαντα, μια καμηλοπάρδαλη ή έναν ρινόκερο. Κυρίως γιατί υπάρχουν κάποιοι άλλοι, σαν εμάς, που αγαπάμε να βλέπουμε τη φύση να μάχεται, να επιμένει, να βρίσκει δύναμη να αμύνεται στα χτυπήματα, στο άδικο και στο παράλογο της ανθρώπινης μοχθηρίας.
Ενάντια σε αυτόν που λέει ότι νικητής είναι πάντα ο δυνατός – όχι απαραίτητα αυτός που έχει ρώμη ή ευφυΐα, αλλά ο άλλος που μονίμως επιτίθεται, κυρίως πλαγίως, γιατί η μόνη ικανότητα που ενδιαφέρεται να καλλιεργεί είναι της καταστροφής, όχι της δημιουργίας.
Αυτό δεν έκανε ο άνθρωπος στη φύση; Δεν τη λεηλάτησε από καθαρή απληστία για να την «αναπτύξει»; Δεν σάρωσε τα δάση της, δεν σκότωσε τα ζώα της, ακόμη και αυτά που δεν του χρειάζονταν για να τραφεί ή να ντυθεί; Αυτό δεν συνεχίζει να κάνει και σήμερα;
Αλλά το ίδιο κάνει και στους συνανθρώπους του. Οσοι δεν ταιριάζουν στο προφίλ του «δυνατού» είναι καταδικασμένοι. Οπου δύναμη είναι η συμπεριφορά της επιβολής: προσβολή, λεκτική επίθεση, χάλκευση και ραδιουργία.
Τα θύματα πολλά, ειδικά αυτοί που επιμένουν στην ειλικρίνεια, στην ευθεία και στο βλέμμα στα μάτια. Είναι αυτοί που μεγάλωσαν με τις ιστορίες του «Μικρού Πρίγκιπα», που πήρε το δηλητήριο για να μπορέσει να επιστρέψει εκεί όπου τον περίμενε το μονάκριβο λουλούδι του.
Αυτό που μεγάλωσε και ανάστησε με όλη τη φροντίδα και την αγάπη του κόσμου. Οι άνθρωποι που έμαθαν ότι όσοι αγωνίζονται με καθαρή καρδιά και πνεύμα ελεύθερο από δουλοφροσύνη, στο τέλος βγαίνουν νικητές και ζουν καλά κι εμείς καλύτερα.
Ο πραγματικός κόσμος φυσικά δεν είναι έτσι. Μάλλον είναι ακριβώς ο αντίθετος, μοιάζει κάπως σαν αυτό που λέει το τραγούδι: «λες κι ο κόσμος το κανόνισε να γλιτώνει ο λύκος»*.
Οι καημένοι οι λύκοι… Πόσο κακολογήθηκαν για χάρη της κοινωνικής μας εκπαίδευσης. Ετσι όπως κακολογήθηκαν και οι γύπες. Εδωσαν το όνομά τους σε τράπεζες, δουλειά των οποίων είναι να κάνουν κατασχέσεις όταν δεν μπορούν οι ίδιες οι δανείστριες.
Ανθρωποι κρύβονται πίσω και από αυτές. Που κάνουν κάθε είδους πολέμους – πατέρες πάντων των κερδών. Αλλά έχουν καθαρά νύχια, τρώνε με μαχαιροπίρουνα, φορούν καλοσιδερωμένα πουκάμισα και μιλούν με λεξιλόγιο γεμάτο δύσκολη ορολογία και πολλά καλολογικά στοιχεία.
Ενώ ο γύπας… Το κεφάλι του, λέει, δεν έχει φτέρωμα, για να μπορεί να το καθαρίζει εύκολα από το αίμα των θηραμάτων του. Αντε τώρα να εξηγήσεις πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτό το τρομερό αρπακτικό στην τροφική αλυσίδα του πλανήτη.
Γι’ αυτό ας ξαναγυρίσουμε στις τίγρεις, με το υπέροχο ριγωτό κίτρινο (ή λευκό) και μαύρο τρίχωμα, με τα μεγάλα μακιγιαρισμένα με μαύρο κολ μάτια και το περήφανο βάδισμα. Ας χαρούμε που μπορούμε ακόμη να θαυμάζουμε το αυτοκρατορικό βλέμμα τους.
Οι ειδικοί ανακάλυψαν ότι έχουμε 690 περισσότερες – ας ευχηθούμε να έχουμε κι άλλες του χρόνου. Θα είναι μια ανάσα, ένα ελπιδοφόρο σημάδι. Εξάλλου τα πραγματικά άγρια θηρία είναι άλλα.
*«Εγώ μιλάω για δύναμη», 1995, Λίνα Νικολακοπούλου-Δήμητρα Γαλάνη
ΕΦ-ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου