Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου*
ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ
«Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω, ἀπάνω στο τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ... Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω, κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ».
Ενάμιση και πλέον αιώνα πριν ο Γεώργιος Σουρής κάθεται σε μια καρέκλα, όπως περιγράφει ο ίδιος, τεντώνει το ένα ποδάρι, το άλλο σε μία άλλη, και λίγο παρακεί αφήνει το καπέλο και αρχίζει με τόνο τους υπουργούς να βρίζει και την πολιτική…
Συνεχίζοντας να διαβάζω την σατυρική ποίηση του μεγάλου και πάντα επίκαιρου ποιητή από την Σύρο, παρατηρώ, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει στη χώρα μας, από τότε που εξέδιδε την έμμετρη εφημερίδα «Ο Ρωμιός». Έτσι, παίρνω αέρα για να τα σούρω κι εγώ στους σύγχρονους πολιτικούς, που μας είπαν ψέματα πολλά για να υφαρπάξουν την ψήφο μας.
Είναι πολλά τα θέματα, που καίνε, αλλά εγώ θα βάλω στη συζήτηση την πώληση του Ελληνικού.
Θυμάμαι, τον κ. Τσίπρα επί Πρωθυπουργίας Σαμαρά, που είχε φέρει την συμφωνία για την παραχώρηση -έναντι 915 εκατ. ευρώ-, ο οποίος είχε γίνει έξαλλος και απειλούσε ακόμα και με εξεταστική, και σήμερα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας υπέγραψε την «συμφέρουσα συμφωνία» για το ελληνικό δημόσιο, που είχε φέρει ο Σαμαράς, αφήνοντάς μας για μία ακόμη φορά άναυδους και τους κατοίκους του Ελληνικού και των όμορων δήμων στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, που θα πρέπει να αισθάνονται και ευγνώμονες, που θα τους αφήσουν ελεύθερη για αυτούς μια παραλία του ενός χλμ.
«Για μας το Ελληνικό δεν είναι ένα πρότζεκτ, αλλά κατάθεση ψυχής, είναι το μοντέλο της αυτοδιαχείρισης, της κινηματικής και συλλογικής δράσης. Είναι η εναλλακτική αντίληψη που έχουμε για την κοινωνία, την οικονομία και το περιβάλλον», είχε σημειώσει τότε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, υπογραμμίζοντας ότι «δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί η μάχη για να μετατραπεί το Ελληνικό σε Μητροπολιτικό Πάρκο».
Και για την απόφαση αυτή που θα υλοποιούσε το ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο και είχε χαρακτηρίσει «ένα εκτροφείο σκανδάλων» είχε δηλώσει:
«Είναι πρωτοφανές και αδιανόητο, μια κλίκα να αποφασίζει για το μέλλον του δημόσιου πλούτου, δίχως διαφάνεια, δίχως κοινοβουλευτική εποπτεία και έλεγχο, λες και πρόκειται για τα αμπελοχώραφα που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους».
Και είχε ξεκαθαρίσει σε έντονο ύφος:
«Ας το έχουν όλοι αυτό καλά στο μυαλό τους. Δε θα διστάσουμε να ακυρώσουμε ή να αναθεωρήσουμε συμβάσεις και ειλημμένες αποφάσεις. Και κάτι ακόμα: Τίποτα και κανένας δε θα ξεχαστεί. Όσοι με πράξεις ή παραλήψεις έβλαψαν το δημόσιο συμφέρον, θα κριθούν από τη δικαιοσύνη για τις πράξεις και τις παραλήψεις τους».
Και ο λαός έδωσε την εξουσία στον κ. Τσίπρα κι εκείνος δεν τήρησε ποτέ τις υποσχέσεις που μας έδωσε. Της πήρε πίσω και άφησε να περάσει της τρόικας, που απαίτησε την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και μας έφερε το πιο σκληρό μνημόνιο, φορομπηχτικό, όπως το χαρακτηρίζουν οι απλοί πολίτες, οι οποίοι φοβούνται, ότι δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις «υποχρεώσεις» τους.
Η πιο σκληρή μνημονιακή πολιτική που αποδεικνύεται αδιέξοδη, αφού απευθύνεται σε έναν ήδη ξεζουμισμένο λαό.
Θυμάμαι τον κ. Τσίπρα στην εκδήλωση που είχε γίνει τον Σεπτέμβριο του 2011 στο Ελληνικό να μιλάει για τους δύο κόσμους που συγκρούονται στην περιοχή του Ελληνικού:
«Αυτόν που υπερασπίζεται την ήπια ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και αυτός που προωθεί την Fast track εκποίηση. Αυτόν που υπερασπίζεται τη βιώσιμη ανάπτυξη, τους ελεύθερους χώρους, τη πρόσβαση των πολιτών στο θαλάσσιο μέτωπο, τη προοπτική του μητροπολιτικού πάρκου και αυτόν που στόχο έχει να μετατρέψει την περιοχή σε ένα θύλακα τζόγου, τσιμέντου και πλούτου για τους λίγους».
Ήμουν εκεί ως μέλος του Κινήματος Πολιτών Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη. Θυμάμαι και το Μίκη, που δεν αποκλείεται να τον δούμε στο Ελληνικό με το αναπηρικό καροτσάκι, γιατί αυτό ο σπουδαίος κρητικός μπορεί να διώξει το πόνο από την καρδιά μας και να τον φέρει στα χείλη να τον κάνει ψυχή…
«Τώρα, μετά την πλήρη οικονομική καταστροφή οδηγούμεθα σε ένα νέο στάδιο, δηλαδή στην ρευστοποίηση της χώρας. Ξέρουμε, ότι με το μνημόνιο ο Έλληνας Πρωθυπουργός είπε στη Βουλή, ότι παραχωρούμε ένα μέρος της εθνικής μας αυτοτέλειας. Αυτό και μόνο τον καταδίκαζε. Έχουμε λοιπόν, αυτό το κομμάτι του Ελληνικού. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, θέλουν να το πωλήσουν, να το κάνουν καζίνο, θέλουν να μας κάνουν χαρτοκλέφτες, να μας κάνουν χασικλήδες, αφού πρώτα μας εξαθλιώνουν με τις απολύσεις και τις φορολογίες. Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει και επιμένω σε αυτό γιατί γυρίζω όλη την Ελλάδα, μιλάω, και βλέπω τον κόσμο που σκέφτεται, αλλά δεν βλέπω αντίδραση για όλα αυτά. Δεν έχουμε καιρό. Θα μας δέσουνε και θα ξυπνήσουμε μια μέρα και δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα, γιατί αυτοί τα συμφέροντά τους τα έχουν υπολογίσει από τώρα».
Είχε πει «με την καρδιά του λαμπρό αστέρι και με τη ματιά του δίκοπο μαχαίρι».
Και είχε προσθέσει με δακρυσμένα μάτια:
«Επομένως, τώρα με το Ελληνικό είναι μια ευκαιρία να δώσουμε κι εμείς το παρόν. Και δεν είναι δύσκολο. Γιατί ο τρόπος με τον οποίο θέλουμε να αντιδράσουμε εδώ, δηλαδή, να είναι συνεχώς κατειλημμένο. Και τι πιο ωραία κατάληψη να γίνει από αυτές τις συνεχείς παρουσίες των καλλιτεχνών. Ας ξυπνήσουν και οι καλλιτέχνες επιτέλους. Και να είναι συνεχώς κόσμος εκεί. Αλλά ο κόσμος αυτός να είναι συνεχώς υποψιασμένος. Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος, ότι πάμε για μάχη. Και η νεολαία, η οποία είναι απούσα, πρέπει να το καταλάβει. Αν μπουν αυτοί μέσα με τις μπουλντόζες για να χτίσουν καζίνο, εμείς αντί να τραγουδάμε, θα πρέπει να αμυνθούμε. Θα γίνει μάχη. Θα χυθεί αίμα. Εγώ τουλάχιστον προετοιμάζομαι ψυχολογικά για μάχη. Και σας βεβαιώ. Ας είμαι παράλυτος. Με καροτσάκι θα είμαι έτοιμος για μάχη».
Πριν λίγες ημέρες, η Δημοτική Συνεργασία Ελληνικού Αργυρούπολης του Χρήστου Γκορτζίδη, του αγωνιστή δήμαρχου και μέλους της Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού οργάνωσε μια επιτυχημένη εκδήλωση για το Ελληνικό, στην κεντρική πλατεία και αναπτέρωσε το ηθικό των κατοίκων υποστηρίζοντας την άποψη, ότι:
«υπάρχουν ακόμη περιθώρια να ακυρώσουμε αυτό που πάει να γίνει και πρέπει να δώσουμε τον αγώνα σε όλα τα μέτωπα. Ο ελάχιστος στόχος αυτή τη στιγμή είναι να ακυρωθεί η παραχώρηση στο Λάτση ως παράνομη και καταχρηστική σε βάρος του δημόσιου. Δεν θα λύσει οριστικά το ζήτημα αλλά θα είναι μια σημαντική νίκη που κρατάει το ζήτημα ζωντανό. Άρα όχι στην παγίδα της βελτίωσης της σύμβασης παραχώρησης αλλά ακύρωσή της».
Έχει δίκιο ο Μίκης που μιλάει για λαό ενωμένο. Θυμάστε την Κερατέα που ξεσηκώθηκε ο κόσμος και δεν έγινε το ΧΥΤΑ Σε 128 ημέρες αγώνα, όλοι οι κάτοικοι μια γροθιά, τα κατάφεραν, γιατί:
«Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα να σκέφτονται και να μιλούν ελεύθερα και κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει.»
Αυτός είναι «Ο εχθρός λαός» του Ιάκωβου Καμπανέλη που έντυσε μουσικά ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένα έργο πικρής κριτικής «που μιλά για τα λάθη της δημοκρατίας, που δυστυχώς συνεχίζονται με αμείωτους ρυθμούς ακόμα και στις μέρες μας! Κολοσσιαία εθνικά λάθη που έγιναν με ανυπολόγιστες συνέπειες (βλέπε διχοτόμηση Κύπρου), και που δεν πρέπει να αφήσουμε σαν λαός, σαν έθνος, σαν κράτος, με τίποτα να ξαναγίνουν», όπως εύστοχα είχε σχολιάσει ο αξέχαστος συγγραφέας, που μας προέτρεψε να διαβάσουμε την ιστορία μας , για να μην την ξαναζήσουμε.
Κι ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται το λάθος από την πλευρά μας…
*Η Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου είναι δημοσιογράφος
ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ
«Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω, ἀπάνω στο τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ... Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω, κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ».
Ενάμιση και πλέον αιώνα πριν ο Γεώργιος Σουρής κάθεται σε μια καρέκλα, όπως περιγράφει ο ίδιος, τεντώνει το ένα ποδάρι, το άλλο σε μία άλλη, και λίγο παρακεί αφήνει το καπέλο και αρχίζει με τόνο τους υπουργούς να βρίζει και την πολιτική…
Συνεχίζοντας να διαβάζω την σατυρική ποίηση του μεγάλου και πάντα επίκαιρου ποιητή από την Σύρο, παρατηρώ, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει στη χώρα μας, από τότε που εξέδιδε την έμμετρη εφημερίδα «Ο Ρωμιός». Έτσι, παίρνω αέρα για να τα σούρω κι εγώ στους σύγχρονους πολιτικούς, που μας είπαν ψέματα πολλά για να υφαρπάξουν την ψήφο μας.
Είναι πολλά τα θέματα, που καίνε, αλλά εγώ θα βάλω στη συζήτηση την πώληση του Ελληνικού.
Θυμάμαι, τον κ. Τσίπρα επί Πρωθυπουργίας Σαμαρά, που είχε φέρει την συμφωνία για την παραχώρηση -έναντι 915 εκατ. ευρώ-, ο οποίος είχε γίνει έξαλλος και απειλούσε ακόμα και με εξεταστική, και σήμερα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας υπέγραψε την «συμφέρουσα συμφωνία» για το ελληνικό δημόσιο, που είχε φέρει ο Σαμαράς, αφήνοντάς μας για μία ακόμη φορά άναυδους και τους κατοίκους του Ελληνικού και των όμορων δήμων στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, που θα πρέπει να αισθάνονται και ευγνώμονες, που θα τους αφήσουν ελεύθερη για αυτούς μια παραλία του ενός χλμ.
«Για μας το Ελληνικό δεν είναι ένα πρότζεκτ, αλλά κατάθεση ψυχής, είναι το μοντέλο της αυτοδιαχείρισης, της κινηματικής και συλλογικής δράσης. Είναι η εναλλακτική αντίληψη που έχουμε για την κοινωνία, την οικονομία και το περιβάλλον», είχε σημειώσει τότε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, υπογραμμίζοντας ότι «δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί η μάχη για να μετατραπεί το Ελληνικό σε Μητροπολιτικό Πάρκο».
Και για την απόφαση αυτή που θα υλοποιούσε το ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο και είχε χαρακτηρίσει «ένα εκτροφείο σκανδάλων» είχε δηλώσει:
«Είναι πρωτοφανές και αδιανόητο, μια κλίκα να αποφασίζει για το μέλλον του δημόσιου πλούτου, δίχως διαφάνεια, δίχως κοινοβουλευτική εποπτεία και έλεγχο, λες και πρόκειται για τα αμπελοχώραφα που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους».
Και είχε ξεκαθαρίσει σε έντονο ύφος:
«Ας το έχουν όλοι αυτό καλά στο μυαλό τους. Δε θα διστάσουμε να ακυρώσουμε ή να αναθεωρήσουμε συμβάσεις και ειλημμένες αποφάσεις. Και κάτι ακόμα: Τίποτα και κανένας δε θα ξεχαστεί. Όσοι με πράξεις ή παραλήψεις έβλαψαν το δημόσιο συμφέρον, θα κριθούν από τη δικαιοσύνη για τις πράξεις και τις παραλήψεις τους».
Και ο λαός έδωσε την εξουσία στον κ. Τσίπρα κι εκείνος δεν τήρησε ποτέ τις υποσχέσεις που μας έδωσε. Της πήρε πίσω και άφησε να περάσει της τρόικας, που απαίτησε την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και μας έφερε το πιο σκληρό μνημόνιο, φορομπηχτικό, όπως το χαρακτηρίζουν οι απλοί πολίτες, οι οποίοι φοβούνται, ότι δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις «υποχρεώσεις» τους.
Η πιο σκληρή μνημονιακή πολιτική που αποδεικνύεται αδιέξοδη, αφού απευθύνεται σε έναν ήδη ξεζουμισμένο λαό.
Θυμάμαι τον κ. Τσίπρα στην εκδήλωση που είχε γίνει τον Σεπτέμβριο του 2011 στο Ελληνικό να μιλάει για τους δύο κόσμους που συγκρούονται στην περιοχή του Ελληνικού:
«Αυτόν που υπερασπίζεται την ήπια ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και αυτός που προωθεί την Fast track εκποίηση. Αυτόν που υπερασπίζεται τη βιώσιμη ανάπτυξη, τους ελεύθερους χώρους, τη πρόσβαση των πολιτών στο θαλάσσιο μέτωπο, τη προοπτική του μητροπολιτικού πάρκου και αυτόν που στόχο έχει να μετατρέψει την περιοχή σε ένα θύλακα τζόγου, τσιμέντου και πλούτου για τους λίγους».
Ήμουν εκεί ως μέλος του Κινήματος Πολιτών Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη. Θυμάμαι και το Μίκη, που δεν αποκλείεται να τον δούμε στο Ελληνικό με το αναπηρικό καροτσάκι, γιατί αυτό ο σπουδαίος κρητικός μπορεί να διώξει το πόνο από την καρδιά μας και να τον φέρει στα χείλη να τον κάνει ψυχή…
«Τώρα, μετά την πλήρη οικονομική καταστροφή οδηγούμεθα σε ένα νέο στάδιο, δηλαδή στην ρευστοποίηση της χώρας. Ξέρουμε, ότι με το μνημόνιο ο Έλληνας Πρωθυπουργός είπε στη Βουλή, ότι παραχωρούμε ένα μέρος της εθνικής μας αυτοτέλειας. Αυτό και μόνο τον καταδίκαζε. Έχουμε λοιπόν, αυτό το κομμάτι του Ελληνικού. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, θέλουν να το πωλήσουν, να το κάνουν καζίνο, θέλουν να μας κάνουν χαρτοκλέφτες, να μας κάνουν χασικλήδες, αφού πρώτα μας εξαθλιώνουν με τις απολύσεις και τις φορολογίες. Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει και επιμένω σε αυτό γιατί γυρίζω όλη την Ελλάδα, μιλάω, και βλέπω τον κόσμο που σκέφτεται, αλλά δεν βλέπω αντίδραση για όλα αυτά. Δεν έχουμε καιρό. Θα μας δέσουνε και θα ξυπνήσουμε μια μέρα και δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα, γιατί αυτοί τα συμφέροντά τους τα έχουν υπολογίσει από τώρα».
Είχε πει «με την καρδιά του λαμπρό αστέρι και με τη ματιά του δίκοπο μαχαίρι».
Και είχε προσθέσει με δακρυσμένα μάτια:
«Επομένως, τώρα με το Ελληνικό είναι μια ευκαιρία να δώσουμε κι εμείς το παρόν. Και δεν είναι δύσκολο. Γιατί ο τρόπος με τον οποίο θέλουμε να αντιδράσουμε εδώ, δηλαδή, να είναι συνεχώς κατειλημμένο. Και τι πιο ωραία κατάληψη να γίνει από αυτές τις συνεχείς παρουσίες των καλλιτεχνών. Ας ξυπνήσουν και οι καλλιτέχνες επιτέλους. Και να είναι συνεχώς κόσμος εκεί. Αλλά ο κόσμος αυτός να είναι συνεχώς υποψιασμένος. Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος, ότι πάμε για μάχη. Και η νεολαία, η οποία είναι απούσα, πρέπει να το καταλάβει. Αν μπουν αυτοί μέσα με τις μπουλντόζες για να χτίσουν καζίνο, εμείς αντί να τραγουδάμε, θα πρέπει να αμυνθούμε. Θα γίνει μάχη. Θα χυθεί αίμα. Εγώ τουλάχιστον προετοιμάζομαι ψυχολογικά για μάχη. Και σας βεβαιώ. Ας είμαι παράλυτος. Με καροτσάκι θα είμαι έτοιμος για μάχη».
Πριν λίγες ημέρες, η Δημοτική Συνεργασία Ελληνικού Αργυρούπολης του Χρήστου Γκορτζίδη, του αγωνιστή δήμαρχου και μέλους της Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού οργάνωσε μια επιτυχημένη εκδήλωση για το Ελληνικό, στην κεντρική πλατεία και αναπτέρωσε το ηθικό των κατοίκων υποστηρίζοντας την άποψη, ότι:
«υπάρχουν ακόμη περιθώρια να ακυρώσουμε αυτό που πάει να γίνει και πρέπει να δώσουμε τον αγώνα σε όλα τα μέτωπα. Ο ελάχιστος στόχος αυτή τη στιγμή είναι να ακυρωθεί η παραχώρηση στο Λάτση ως παράνομη και καταχρηστική σε βάρος του δημόσιου. Δεν θα λύσει οριστικά το ζήτημα αλλά θα είναι μια σημαντική νίκη που κρατάει το ζήτημα ζωντανό. Άρα όχι στην παγίδα της βελτίωσης της σύμβασης παραχώρησης αλλά ακύρωσή της».
Έχει δίκιο ο Μίκης που μιλάει για λαό ενωμένο. Θυμάστε την Κερατέα που ξεσηκώθηκε ο κόσμος και δεν έγινε το ΧΥΤΑ Σε 128 ημέρες αγώνα, όλοι οι κάτοικοι μια γροθιά, τα κατάφεραν, γιατί:
«Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα να σκέφτονται και να μιλούν ελεύθερα και κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει.»
Αυτός είναι «Ο εχθρός λαός» του Ιάκωβου Καμπανέλη που έντυσε μουσικά ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένα έργο πικρής κριτικής «που μιλά για τα λάθη της δημοκρατίας, που δυστυχώς συνεχίζονται με αμείωτους ρυθμούς ακόμα και στις μέρες μας! Κολοσσιαία εθνικά λάθη που έγιναν με ανυπολόγιστες συνέπειες (βλέπε διχοτόμηση Κύπρου), και που δεν πρέπει να αφήσουμε σαν λαός, σαν έθνος, σαν κράτος, με τίποτα να ξαναγίνουν», όπως εύστοχα είχε σχολιάσει ο αξέχαστος συγγραφέας, που μας προέτρεψε να διαβάσουμε την ιστορία μας , για να μην την ξαναζήσουμε.
Κι ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται το λάθος από την πλευρά μας…
*Η Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου