Ηλίας
Στην Ελβετία είναι περήφανοι για το πολιτικό τους σύστημα, για αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «άμεση δημοκρατία». Οι πολίτες μπορούν να μαζέψουν υπογραφές για να προκηρυχθούν δημοψηφίσματα προκειμένου να θεσπιστούν καινούργιοι νόμοι ή να καταργηθούν κάποιοι παλιοί.
Τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων έχουν «δεσμευτικό» χαρακτήρα για την εκτελεστική εξουσία.
Για την εκτελεστική εξουσία στην οποία συμμετέχουν όλοι, από τους light ή original φασίστες μέχρι τους light ή original «αριστερούς».
Λίγες μέρες πριν, ο Ελβετικός λαός ψήφισε υπέρ της υιοθέτησης μέτρων παρακολούθησης των πολιτών και ενίσχυσης του ρόλου των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, νόμων δηλαδή που δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν από την αντίστοιχη αντι-τρομοκρατική νομοθεσία που έχουν υιοθετήσει εδώ και χρόνια οι ΗΠΑ.
Η αποδοχή του νόμου με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία σε όλα τα καντόνια δεν συνάδει ούτε αντικατοπτρίζει σε κανένα βαθμό το πραγματικό πρόβλημα τρομοκρατίας ή ισλαμικού εξτρεμισμού που αντιμετωπίζει η χώρα.
Την ίδια ημέρα οι Ελβετοί είπαν «όχι» στις αυξήσεις κατά 10% των συντάξεων και στην νομοθεσία για ισχυρότερη και περισσότερη εστιασμένη «πράσινη» ανάπτυξη της χώρας τους.
Ανατρέχοντας και στα αποτελέσματα προηγούμενων δημοψηφισμάτων, εντυπωσιάζεται προφανώς κανείς από την συχνότητα με την οποία αυτά διεξάγονται καθώς και με την ποικίλη θεματολογία που έχουν.
Θα έπρεπε ίσως να εντυπωσιαστεί κάποιος κι από τα ποσοστά συμμετοχής –μεταξύ 40% και 50%- όπως επίσης και από την απουσία ενοχλητικών δημοψηφισμάτων, όπως πχ εκείνων που να αφορούν την δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, την υποχρεωτική μείωση της τιμής των φαρμάκων -4 φορές υψηλότερη από την γειτονική Γερμανία-, την άρση του απορρήτου για τις ελβετικές τράπεζες, τον έλεγχο της πολιτικής της κεντρικής τράπεζας που αγοράζει σωρηδόν μετοχές στην Wall Street και τυπώνει χρήμα με ρυθμούς Ιαπωνίας, και τόσα άλλα.
Επίσης, δεν μπορεί παρά να «βγάλει μάτι» η συντριπτική απόρριψη από τον «σοφό λαό» προοδευτικών νομοθετικών πρωτοβουλιών όπως πχ το δημοψήφισμα για το «βασικό εισόδημα» και η παράλληλη υπερψήφιση αναμφίβολα αντιδραστικών νομοθετημάτων όπως πχ η απαγόρευση της κατασκευής μιναρέδων στα υπάρχοντα μουσουλμανικά τεμένη.
Ακόμα, σχετικά πρόσφατα, μια κοινότητα στην κεντρική Ελβετία αποφάσισε να πληρώσει στην κεντρική κυβέρνηση της Βέρνης ένα ιδιαίτερα τσουχτερό πρόστιμο –εκατομμυρίων φράγκων– παρά να επιτρέψει την εγκατάσταση στα «εδάφη της» έντεκα (11) προσφύγων από την Συρία!
Κοιτώντας την ιστορία, διαπιστώνει κανείς με έκπληξη πως ήταν η Ελβετία το τελευταίο πολιτισμένο δυτικό κράτος –που κατόπιν ισχυρότατων διεθνών πιέσεων– επέτρεψε την ψήφο των γυναικών στο όχι και τόσο μακρινό 1973.
Μέχρι τότε, αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα –τυπικό χαρακτηριστικό της λεγόμενης «άμεσης δημοκρατίας»– αρνούνταν το αυτονόητο δικαίωμα της ψήφου στις γυναίκες με ποσοστά 65% και 80%.
Ήταν μάλιστα το 1994 που ένα μικρό γερμανόφωνο καντόνι υποχρεώθηκε από την κεντρική διοίκηση να κάνει επιτέλους δεκτό το αίτημα της ψήφου των γυναικών παρά τα συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα για το θέμα στα τοπικά δημοψηφίσματα.
Θα πει βέβαια κανείς –και δικαίως– πως ακόμα και στην αρχαία «δημοκρατική» Αθήνα το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αποκλείονταν από όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής ούτε οι γυναίκες, ούτε οι δούλοι, ούτε οι μέτοικοι –μόνιμοι κάτοικοι της Αθήνας– που δεν είχαν καταγωγή από το κλεινόν άστυ.
Ίσως τελικά αυτό να αποτελεί κι ένα από τα μεγαλύτερα λειτουργικά προβλήματα της «άμεσης δημοκρατίας», το γεγονός δηλαδή ότι οι πολίτες μιας «δημοκρατικής» πολιτείας πρέπει συχνά να αποφασίσουν σχετικά με τα θεμελιακά δικαιώματα των άλλων.
Τις περισσότερες ίσως φορές ο απαίδευτος κι εγωιστικά σκεπτόμενος πολίτης μιας «δημοκρατικής πολιτείας» μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός και διώκτης της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αλλά για αυτό το ζήτημα έχουν γραφτεί πολλά από τους Αρχαίους λόγιους, οπότε μάλλον δεν επισημαίνω και τίποτα καινούργιο.
Σήμερα στην χώρα που ζω –και στην οποία δεν γνωρίζω ακόμα αν θα περάσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου όπως εσύ μου γράφεις, καλέ μου Πιτσιρίκο, ή αν θα είμαι περαστικός– υπάρχουν 8 εκατομμύρια μόνιμοι κάτοικοι.
Από αυτούς, τα δύο εκατομμύρια είναι ξένοι, πολλοί δεύτερης γενιάς.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα.
Κι αν αυτό στις ημέρες μας ακούγεται σαν κάτι φυσιολογικό, στην πραγματικότητα δεν είναι.
Στο τελευταίο δημοψήφισμα, οι κάτοικοι του καντονιού της Νασατέλ απέρριψαν την πρόταση για παροχή δικαιώματος ψήφου στους ξένους μόνιμους κατοίκους της περιοχής για ζητήματα που έχουν να κάνουν με τοπικά θέματα και που τους αφορούν άμεσα.
Καθόλου περίεργο, αφού μέχρι πρόσφατα αρνούνταν την ψήφο στις μανάδες και στις γυναίκες τους.
Το αληθινά περίεργο είναι η στάση των γυναικών που θα όφειλε –κατά την γνώμη μου– να είναι πιο φιλελεύθερη.
Φαίνεται μάλλον πως η μπούργκα δεν είναι απλά ένα ύφασμα, αλλά ένας ιδεολογικός και πνευματικός μανδύας που σκεπάζει το κεφάλι και το σώμα των γυναικών σε πολλά μέρη της οικουμένης.
Κάποτε μιλάγαμε για την «δημοκρατία» που βρίσκονταν μπροστά στο απόσπασμα.
Τώρα απλά σιωπούμε για την δημοκρατία που βρίσκεται μες στα σκουπίδια.
Και φυσικά έχει πιο κάτω.
Υ.Γ. Τέλειωσε και το πρώτο Debate στην «μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου» με την Κλίντον να θριαμβεύει του Τραμπ. Το 62% του κοινού –λένε οι δημοσκοπήσεις– θεωρεί ότι νικήτρια ήταν η Κλίντον. Μετά διάβασα και τις βαθυστόχαστες «αναλύσεις» από τα πουτανάκια του “The Guardian”. Είδα και τα σχετικά αποσπάσματα.
Η Κλίντον μιλούσε για το πόσο κακός είναι ο Τραμπ, και ο Τραμπ για τις χαμένες θέσεις εργασίας και την NAFTA. Έχω την αίσθηση ότι ο Τραμπ θα είναι ο επόμενος και ίσως ο τελευταίος πλανητάρχης. Αφού επαναστατικές ανατρεπτικές διαδικασίες δεν υπάρχουν, μάλλον ο καπιταλισμός πάει να τινάξει τα πέταλα από μόνος. Διαλυόμενος κάτω από το βάρος των τρομακτικών του αντιθέσεων.
Η κατάσταση στον κόσμο θυμίζει το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κάθοδο των Βαρβάρων. Μετά από το αναπόφευκτο όμως φινάλε, ακολούθησε ο Μεσαίωνας.
(Αγαπητέ Ηλία, δημοψηφίσματα πρέπει να γίνονται για όλα τα θέματα, εκτός από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην Ελβετία δεν έδιναν δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, γιατί στα σχετικά δημοψηφίσματα ψήφιζαν μόνο οι άνδρες. Ηλία, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, η Ελβετία γίνεται η χώρα που θέλουν οι πολίτες της. Αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Εμείς κάναμε πέρσι ένα δημοψήφισμα μετά από 41 χρόνια, και το αποτέλεσμα δεν μέτρησε.
Οπότε, πώς να κρίνω τώρα εγώ τους Ελβετούς που κάνουν καμιά δεκαπενταριά δημοψηφίσματα το χρόνο και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το σέβονται όλοι; Η Ελβετία δεν είναι προτεκτοράτο, η Ελλάδα είναι.
Ηλία, οι εκλογές στις ΗΠΑ έχουν πολύ γέλιο. Δηλαδή, είναι σαν ανέκδοτο ότι οι δυο υποψήφιοι είναι η Κλίντον και ο Τραμπ. Κάτι καλό θα βγει από αυτό το τερατούργημα. Φωνάζει η κατάσταση για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Πάντως, αυτή η δημοσκόπηση ήταν για λογαριασμό του CNN. Οπότε, καταλαβαίνεις. Από την αρχή, μου φάνηκε σχεδόν βέβαιο πως θα βγει ο Τραμπ. Η Χίλαρι έχει τον ανθρωποδιώχτη. Σαν να είναι από το σόι του Μητσοτάκη. Να είσαι καλά, Ηλία.)
Πηγή: pitsirikos.net
Η Σφήκα: Επιλογές
Στην Ελβετία είναι περήφανοι για το πολιτικό τους σύστημα, για αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «άμεση δημοκρατία». Οι πολίτες μπορούν να μαζέψουν υπογραφές για να προκηρυχθούν δημοψηφίσματα προκειμένου να θεσπιστούν καινούργιοι νόμοι ή να καταργηθούν κάποιοι παλιοί.
Τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων έχουν «δεσμευτικό» χαρακτήρα για την εκτελεστική εξουσία.
Για την εκτελεστική εξουσία στην οποία συμμετέχουν όλοι, από τους light ή original φασίστες μέχρι τους light ή original «αριστερούς».
Λίγες μέρες πριν, ο Ελβετικός λαός ψήφισε υπέρ της υιοθέτησης μέτρων παρακολούθησης των πολιτών και ενίσχυσης του ρόλου των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, νόμων δηλαδή που δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν από την αντίστοιχη αντι-τρομοκρατική νομοθεσία που έχουν υιοθετήσει εδώ και χρόνια οι ΗΠΑ.
Η αποδοχή του νόμου με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία σε όλα τα καντόνια δεν συνάδει ούτε αντικατοπτρίζει σε κανένα βαθμό το πραγματικό πρόβλημα τρομοκρατίας ή ισλαμικού εξτρεμισμού που αντιμετωπίζει η χώρα.
Την ίδια ημέρα οι Ελβετοί είπαν «όχι» στις αυξήσεις κατά 10% των συντάξεων και στην νομοθεσία για ισχυρότερη και περισσότερη εστιασμένη «πράσινη» ανάπτυξη της χώρας τους.
Ανατρέχοντας και στα αποτελέσματα προηγούμενων δημοψηφισμάτων, εντυπωσιάζεται προφανώς κανείς από την συχνότητα με την οποία αυτά διεξάγονται καθώς και με την ποικίλη θεματολογία που έχουν.
Θα έπρεπε ίσως να εντυπωσιαστεί κάποιος κι από τα ποσοστά συμμετοχής –μεταξύ 40% και 50%- όπως επίσης και από την απουσία ενοχλητικών δημοψηφισμάτων, όπως πχ εκείνων που να αφορούν την δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, την υποχρεωτική μείωση της τιμής των φαρμάκων -4 φορές υψηλότερη από την γειτονική Γερμανία-, την άρση του απορρήτου για τις ελβετικές τράπεζες, τον έλεγχο της πολιτικής της κεντρικής τράπεζας που αγοράζει σωρηδόν μετοχές στην Wall Street και τυπώνει χρήμα με ρυθμούς Ιαπωνίας, και τόσα άλλα.
Επίσης, δεν μπορεί παρά να «βγάλει μάτι» η συντριπτική απόρριψη από τον «σοφό λαό» προοδευτικών νομοθετικών πρωτοβουλιών όπως πχ το δημοψήφισμα για το «βασικό εισόδημα» και η παράλληλη υπερψήφιση αναμφίβολα αντιδραστικών νομοθετημάτων όπως πχ η απαγόρευση της κατασκευής μιναρέδων στα υπάρχοντα μουσουλμανικά τεμένη.
Ακόμα, σχετικά πρόσφατα, μια κοινότητα στην κεντρική Ελβετία αποφάσισε να πληρώσει στην κεντρική κυβέρνηση της Βέρνης ένα ιδιαίτερα τσουχτερό πρόστιμο –εκατομμυρίων φράγκων– παρά να επιτρέψει την εγκατάσταση στα «εδάφη της» έντεκα (11) προσφύγων από την Συρία!
Κοιτώντας την ιστορία, διαπιστώνει κανείς με έκπληξη πως ήταν η Ελβετία το τελευταίο πολιτισμένο δυτικό κράτος –που κατόπιν ισχυρότατων διεθνών πιέσεων– επέτρεψε την ψήφο των γυναικών στο όχι και τόσο μακρινό 1973.
Μέχρι τότε, αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα –τυπικό χαρακτηριστικό της λεγόμενης «άμεσης δημοκρατίας»– αρνούνταν το αυτονόητο δικαίωμα της ψήφου στις γυναίκες με ποσοστά 65% και 80%.
Ήταν μάλιστα το 1994 που ένα μικρό γερμανόφωνο καντόνι υποχρεώθηκε από την κεντρική διοίκηση να κάνει επιτέλους δεκτό το αίτημα της ψήφου των γυναικών παρά τα συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα για το θέμα στα τοπικά δημοψηφίσματα.
Θα πει βέβαια κανείς –και δικαίως– πως ακόμα και στην αρχαία «δημοκρατική» Αθήνα το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αποκλείονταν από όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής ούτε οι γυναίκες, ούτε οι δούλοι, ούτε οι μέτοικοι –μόνιμοι κάτοικοι της Αθήνας– που δεν είχαν καταγωγή από το κλεινόν άστυ.
Ίσως τελικά αυτό να αποτελεί κι ένα από τα μεγαλύτερα λειτουργικά προβλήματα της «άμεσης δημοκρατίας», το γεγονός δηλαδή ότι οι πολίτες μιας «δημοκρατικής» πολιτείας πρέπει συχνά να αποφασίσουν σχετικά με τα θεμελιακά δικαιώματα των άλλων.
Τις περισσότερες ίσως φορές ο απαίδευτος κι εγωιστικά σκεπτόμενος πολίτης μιας «δημοκρατικής πολιτείας» μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός και διώκτης της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αλλά για αυτό το ζήτημα έχουν γραφτεί πολλά από τους Αρχαίους λόγιους, οπότε μάλλον δεν επισημαίνω και τίποτα καινούργιο.
Σήμερα στην χώρα που ζω –και στην οποία δεν γνωρίζω ακόμα αν θα περάσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου όπως εσύ μου γράφεις, καλέ μου Πιτσιρίκο, ή αν θα είμαι περαστικός– υπάρχουν 8 εκατομμύρια μόνιμοι κάτοικοι.
Από αυτούς, τα δύο εκατομμύρια είναι ξένοι, πολλοί δεύτερης γενιάς.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα.
Κι αν αυτό στις ημέρες μας ακούγεται σαν κάτι φυσιολογικό, στην πραγματικότητα δεν είναι.
Στο τελευταίο δημοψήφισμα, οι κάτοικοι του καντονιού της Νασατέλ απέρριψαν την πρόταση για παροχή δικαιώματος ψήφου στους ξένους μόνιμους κατοίκους της περιοχής για ζητήματα που έχουν να κάνουν με τοπικά θέματα και που τους αφορούν άμεσα.
Καθόλου περίεργο, αφού μέχρι πρόσφατα αρνούνταν την ψήφο στις μανάδες και στις γυναίκες τους.
Το αληθινά περίεργο είναι η στάση των γυναικών που θα όφειλε –κατά την γνώμη μου– να είναι πιο φιλελεύθερη.
Φαίνεται μάλλον πως η μπούργκα δεν είναι απλά ένα ύφασμα, αλλά ένας ιδεολογικός και πνευματικός μανδύας που σκεπάζει το κεφάλι και το σώμα των γυναικών σε πολλά μέρη της οικουμένης.
Κάποτε μιλάγαμε για την «δημοκρατία» που βρίσκονταν μπροστά στο απόσπασμα.
Τώρα απλά σιωπούμε για την δημοκρατία που βρίσκεται μες στα σκουπίδια.
Και φυσικά έχει πιο κάτω.
Υ.Γ. Τέλειωσε και το πρώτο Debate στην «μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου» με την Κλίντον να θριαμβεύει του Τραμπ. Το 62% του κοινού –λένε οι δημοσκοπήσεις– θεωρεί ότι νικήτρια ήταν η Κλίντον. Μετά διάβασα και τις βαθυστόχαστες «αναλύσεις» από τα πουτανάκια του “The Guardian”. Είδα και τα σχετικά αποσπάσματα.
Η Κλίντον μιλούσε για το πόσο κακός είναι ο Τραμπ, και ο Τραμπ για τις χαμένες θέσεις εργασίας και την NAFTA. Έχω την αίσθηση ότι ο Τραμπ θα είναι ο επόμενος και ίσως ο τελευταίος πλανητάρχης. Αφού επαναστατικές ανατρεπτικές διαδικασίες δεν υπάρχουν, μάλλον ο καπιταλισμός πάει να τινάξει τα πέταλα από μόνος. Διαλυόμενος κάτω από το βάρος των τρομακτικών του αντιθέσεων.
Η κατάσταση στον κόσμο θυμίζει το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κάθοδο των Βαρβάρων. Μετά από το αναπόφευκτο όμως φινάλε, ακολούθησε ο Μεσαίωνας.
(Αγαπητέ Ηλία, δημοψηφίσματα πρέπει να γίνονται για όλα τα θέματα, εκτός από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην Ελβετία δεν έδιναν δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, γιατί στα σχετικά δημοψηφίσματα ψήφιζαν μόνο οι άνδρες. Ηλία, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, η Ελβετία γίνεται η χώρα που θέλουν οι πολίτες της. Αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Εμείς κάναμε πέρσι ένα δημοψήφισμα μετά από 41 χρόνια, και το αποτέλεσμα δεν μέτρησε.
Οπότε, πώς να κρίνω τώρα εγώ τους Ελβετούς που κάνουν καμιά δεκαπενταριά δημοψηφίσματα το χρόνο και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το σέβονται όλοι; Η Ελβετία δεν είναι προτεκτοράτο, η Ελλάδα είναι.
Ηλία, οι εκλογές στις ΗΠΑ έχουν πολύ γέλιο. Δηλαδή, είναι σαν ανέκδοτο ότι οι δυο υποψήφιοι είναι η Κλίντον και ο Τραμπ. Κάτι καλό θα βγει από αυτό το τερατούργημα. Φωνάζει η κατάσταση για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Πάντως, αυτή η δημοσκόπηση ήταν για λογαριασμό του CNN. Οπότε, καταλαβαίνεις. Από την αρχή, μου φάνηκε σχεδόν βέβαιο πως θα βγει ο Τραμπ. Η Χίλαρι έχει τον ανθρωποδιώχτη. Σαν να είναι από το σόι του Μητσοτάκη. Να είσαι καλά, Ηλία.)
Πηγή: pitsirikos.net
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου