Του Τάσου Βαρούνη*
Από την επίσκεψη Κλίντον μέχρι την επίσκεψη Ομπάμα πέρασαν 17 χρόνια. Το να έχεις συλληφθεί σε μια διαδήλωση, να τις έχει φάει ή και να δικάζεσαι δεν είναι πια πολύ περίεργο.
Ας θυμηθούμε μονάχα τα βασικά. Η αντιπαγκοσμιοποίηση και το φόρουμ το 2003, τα φοιτητικά ξεσπάσματα του 2006-2007, η εξέγερση του 2008, το κίνημα των Πλατειών το 2011. Αν είσαι 35άρης -λίγο πάνω λίγο κάτω- και στοιχειωδώς ανήσυχος, μια κάποια… στενή επαφή με την κατασταλτική, δικαστική κ.λπ. πλευρά της εξουσίας θα την είχες. Εσύ ή έστω κάποιοι γνωστοί και φίλοι.
Κόσμος και κοσμάκης, σπουδαίες στιγμές, ανάταση και φόβοι. Τόσο που αν έπαιζαν όλα αυτά σε ασπρόμαυρο βίντεο, μπορεί και να συγκινούμαστε όπως συμβαίνει -κι ευτυχώς- με το Πολυτεχνείο του ’73. Πάλι «ευτυχώς» που η εποχή έχει αλλάξει, είναι πιο αντιηρωική και οι ταχύτητες υψηλότερες. Πήρε αρκετά χρόνια για να καταντήσουν έτσι η εκφωνήτρια Δαμανάκη και οι λοιποί. Οι «δικοί» μας σήμερα ξεφτιλίστηκαν στο πιτς φυτίλι.
Αλλιώς η χώρα, άλλος ο πλανήτης. Ο Κλίντον βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία το ’99. Ο ελληνικός λαός αντιδρούσε και διαδήλωνε. Βαθύς, γεμάτος μνήμες, δίκαιος αντιαμερικανισμός. Αγκάθι για τον πολιτικό κόσμο που πάντα αντιμετώπιζε το λαϊκό αίσθημα όπως ο διάβολος το λιβάνι. «Να πάει να γαμηθεί ο πλανητάρχης». Φίλους και συμμαχικές δυνάμεις που διαλύουν χώρες δεν έχουμε. Τέτοιου τύπου κόκκινες γραμμές έχει συχνά -και όχι πάντα- η εξωτερική πολιτική των λαών. Πιο αδρές. Όχι με τη γλώσσα της διπλωματίας και σίγουρα όχι σαν αυτές του Χίλτον ή αυτές που εξανεμίστηκαν μετά από 17 ώρες διαπραγμάτευσης.
Σήμερα, επανέρχεται με καινούριο αλλά σφοδρό τρόπο μια γνώριμη… ατζέντα του έθνους. Ποιον προστάτη έχουμε ανάγκη; Ποια φτερούγα θα μας σώσει; Κι επειδή ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου οι «πόλοι» αυξήθηκαν, ανακαλύφθηκε η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική. Πολλαπλός και μεταμοντέρνος ακόμα και ο ραγιαδισμός. Από τον «σημιτικό εκσυγχρονισμό» περάσαμε στο «αριστερό μνημόνιο». Και είναι σήμερα στο όνομα και με τη βοήθεια της/μιας αριστεράς που το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» θα χάνεται σιγά σιγά από τη δημόσια σκηνή και εικόνα της χώρας.
Υπάρχει μάλλον ένα πιο γενικό συμπέρασμα απ’ όλα αυτά τα χρόνια. Είμαστε αναγκασμένοι να πηγαίνουμε πιο βαθιά στα πράγματα. Τα συνθήματά μας τέλειωσαν. Τα συνθήματα μάς τέλειωσαν.
*Σημείωση του Δρόμου: Ο Τάσος Βαρούνης ήταν ένας από τους δεκάδες συλληφθέντες της μεγάλης διαδήλωσης την ημέρα της επίσκεψης Κλίντον το 1999 στην Αθήνα.
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Από την επίσκεψη Κλίντον μέχρι την επίσκεψη Ομπάμα πέρασαν 17 χρόνια. Το να έχεις συλληφθεί σε μια διαδήλωση, να τις έχει φάει ή και να δικάζεσαι δεν είναι πια πολύ περίεργο.
Ας θυμηθούμε μονάχα τα βασικά. Η αντιπαγκοσμιοποίηση και το φόρουμ το 2003, τα φοιτητικά ξεσπάσματα του 2006-2007, η εξέγερση του 2008, το κίνημα των Πλατειών το 2011. Αν είσαι 35άρης -λίγο πάνω λίγο κάτω- και στοιχειωδώς ανήσυχος, μια κάποια… στενή επαφή με την κατασταλτική, δικαστική κ.λπ. πλευρά της εξουσίας θα την είχες. Εσύ ή έστω κάποιοι γνωστοί και φίλοι.
Κόσμος και κοσμάκης, σπουδαίες στιγμές, ανάταση και φόβοι. Τόσο που αν έπαιζαν όλα αυτά σε ασπρόμαυρο βίντεο, μπορεί και να συγκινούμαστε όπως συμβαίνει -κι ευτυχώς- με το Πολυτεχνείο του ’73. Πάλι «ευτυχώς» που η εποχή έχει αλλάξει, είναι πιο αντιηρωική και οι ταχύτητες υψηλότερες. Πήρε αρκετά χρόνια για να καταντήσουν έτσι η εκφωνήτρια Δαμανάκη και οι λοιποί. Οι «δικοί» μας σήμερα ξεφτιλίστηκαν στο πιτς φυτίλι.
Αλλιώς η χώρα, άλλος ο πλανήτης. Ο Κλίντον βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία το ’99. Ο ελληνικός λαός αντιδρούσε και διαδήλωνε. Βαθύς, γεμάτος μνήμες, δίκαιος αντιαμερικανισμός. Αγκάθι για τον πολιτικό κόσμο που πάντα αντιμετώπιζε το λαϊκό αίσθημα όπως ο διάβολος το λιβάνι. «Να πάει να γαμηθεί ο πλανητάρχης». Φίλους και συμμαχικές δυνάμεις που διαλύουν χώρες δεν έχουμε. Τέτοιου τύπου κόκκινες γραμμές έχει συχνά -και όχι πάντα- η εξωτερική πολιτική των λαών. Πιο αδρές. Όχι με τη γλώσσα της διπλωματίας και σίγουρα όχι σαν αυτές του Χίλτον ή αυτές που εξανεμίστηκαν μετά από 17 ώρες διαπραγμάτευσης.
Σήμερα, επανέρχεται με καινούριο αλλά σφοδρό τρόπο μια γνώριμη… ατζέντα του έθνους. Ποιον προστάτη έχουμε ανάγκη; Ποια φτερούγα θα μας σώσει; Κι επειδή ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου οι «πόλοι» αυξήθηκαν, ανακαλύφθηκε η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική. Πολλαπλός και μεταμοντέρνος ακόμα και ο ραγιαδισμός. Από τον «σημιτικό εκσυγχρονισμό» περάσαμε στο «αριστερό μνημόνιο». Και είναι σήμερα στο όνομα και με τη βοήθεια της/μιας αριστεράς που το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» θα χάνεται σιγά σιγά από τη δημόσια σκηνή και εικόνα της χώρας.
Υπάρχει μάλλον ένα πιο γενικό συμπέρασμα απ’ όλα αυτά τα χρόνια. Είμαστε αναγκασμένοι να πηγαίνουμε πιο βαθιά στα πράγματα. Τα συνθήματά μας τέλειωσαν. Τα συνθήματα μάς τέλειωσαν.
*Σημείωση του Δρόμου: Ο Τάσος Βαρούνης ήταν ένας από τους δεκάδες συλληφθέντες της μεγάλης διαδήλωσης την ημέρα της επίσκεψης Κλίντον το 1999 στην Αθήνα.
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου