Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου
Ήταν μια μουντή φοβισμένη μέρα του Νοέμβρη.
Απ’ αυτές που ξεμυτάν’ το πρωί, κοιτάζοντας προσεκτικά τον απέναντι δρόμο.
Ανθεκτική η ενδυμασία της στο γκρίζο του ουρανού.
Εκπαιδευμένη κι η ψυχή της στην επέλαση των κίτρινων φύλλων
που καραδοκούσαν κάθε υποψία άνοιξης να θερίσουν,
ετοιμάστηκαν για μια ακόμη κάθοδο στην παράδοση.
Μια υπάκουη μέρα, μια μέρα ενταγμένη στην αποδημία κάθε ξαστεριάς, κάθε ελπίδας, χωρίς αναζητήσεις και διεκδικήσεις ονείρου, ήταν..
Καλά ένιωθε.
Καλά την έμαθαν να νιώθει.
Όλα τα υπέμενε με μια καρτερικότητα, με μια ασφαλή φραγή της σκέψης, με μια αποπομπή, ακόμη και του ελάχιστου ήλιου που βλεφάριζε στη σκιά της τα ματόκλαδα του.
Μόνο τη βουή δεν άντεχε.
Μαθές τα χρόνια της σιωπής, μαθές τα μάτια της ντροπής, όλα ενοχικά,
έσκυβαν μουδιασμένα σε κάθε κρότο.
Τώρα πώς χρωματίστηκε αυτή η σκούρα μέρα με κόκκινα γαρύφαλλα,
πώς σκαρφάλωσε το αγκυλωμένο πέλμα της σε κάγκελα και ταράτσες,
πώς χύθηκε τόσο φως στα άδεια μάτια της και το κυριότερο…
πώς όρμησε κι ακολούθησε εκστασιασμένη τις ιαχές ενός λεύτερου ονείρου… ;
δε ξέρω να σου πω…
Κάποιοι μου είπαν πως τα κίτρινα φύλλα συνωστισμένα τόσο καιρό κάτω απ’ το ασήκωτο φορτίο του χειμώνα που απόπνεαν, δεν άντεξαν και δυναμωμένα απ’ την απραξία χρόνων, ανδρειώθηκαν και ξεσηκώθηκαν …
Μια άγνωστη λέξη τα κατηύθυνε..
Εξέγερση την είπαν.
Κάποιοι άλλοι, τις νιόβγαλτες ακτίνες του ήλιου κατέστησαν υπεύθυνες για τις εκπυρσοκροτήσεις της πικρής αλήθειας.
Ήτανε νιες και άπειρες.
Κανείς δεν φανταζόταν το απερίσκεπτο τόλμημα τους, να χτυπήσουν τις καμπάνες με αναστάσιμο χτύπο καταμεσής του φθινόπωρου.
Τις δίκασαν γι’ αυτό.
Τις τιμώρησαν με μια βαριά ποινή.
Να μην πάψουν να ηχούν, κάθε που το όνειρο νυστάζει…
Και ήρθαν πολλά ανόνειρα βράδια.
Κι ήρθαν πολλά απέλπιδα χρόνια.
Και οι νιες αχτίδες μένουν ξάγρυπνες από τότε μες το υγρό κελί τους να μουσκεύουν τη σκέψη μας.
Να αφυπνίζουν κοιμισμένες συνειδήσεις .
Να ετοιμάζουν περβόλια από κόκκινες παπαρούνες να ‘ναι έτοιμα να κοκκινίσουν τις ντροπές του εφησυχασμού.
Παπαρούνες, όχι γαρύφαλλα..
Ποιός είπε για γαρύφαλλα… ;
Αυτά στερέψαν απ’ το κόκκινο, από τότε….
Ναι σου λέω…
Μου είπαν πως ποτάμι έτρεχε το πληγωμένο τους κόκκινο στους δρόμους…
Μου είπαν.
Εγώ τι να θυμάμαι… ;
Θα ’μουν δε θα ‘μουν τότε 10 χρονών…
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Ήταν μια μουντή φοβισμένη μέρα του Νοέμβρη.
Απ’ αυτές που ξεμυτάν’ το πρωί, κοιτάζοντας προσεκτικά τον απέναντι δρόμο.
Ανθεκτική η ενδυμασία της στο γκρίζο του ουρανού.
Εκπαιδευμένη κι η ψυχή της στην επέλαση των κίτρινων φύλλων
που καραδοκούσαν κάθε υποψία άνοιξης να θερίσουν,
ετοιμάστηκαν για μια ακόμη κάθοδο στην παράδοση.
Μια υπάκουη μέρα, μια μέρα ενταγμένη στην αποδημία κάθε ξαστεριάς, κάθε ελπίδας, χωρίς αναζητήσεις και διεκδικήσεις ονείρου, ήταν..
Καλά ένιωθε.
Καλά την έμαθαν να νιώθει.
Όλα τα υπέμενε με μια καρτερικότητα, με μια ασφαλή φραγή της σκέψης, με μια αποπομπή, ακόμη και του ελάχιστου ήλιου που βλεφάριζε στη σκιά της τα ματόκλαδα του.
Μόνο τη βουή δεν άντεχε.
Μαθές τα χρόνια της σιωπής, μαθές τα μάτια της ντροπής, όλα ενοχικά,
έσκυβαν μουδιασμένα σε κάθε κρότο.
Τώρα πώς χρωματίστηκε αυτή η σκούρα μέρα με κόκκινα γαρύφαλλα,
πώς σκαρφάλωσε το αγκυλωμένο πέλμα της σε κάγκελα και ταράτσες,
πώς χύθηκε τόσο φως στα άδεια μάτια της και το κυριότερο…
πώς όρμησε κι ακολούθησε εκστασιασμένη τις ιαχές ενός λεύτερου ονείρου… ;
δε ξέρω να σου πω…
Κάποιοι μου είπαν πως τα κίτρινα φύλλα συνωστισμένα τόσο καιρό κάτω απ’ το ασήκωτο φορτίο του χειμώνα που απόπνεαν, δεν άντεξαν και δυναμωμένα απ’ την απραξία χρόνων, ανδρειώθηκαν και ξεσηκώθηκαν …
Μια άγνωστη λέξη τα κατηύθυνε..
Εξέγερση την είπαν.
Κάποιοι άλλοι, τις νιόβγαλτες ακτίνες του ήλιου κατέστησαν υπεύθυνες για τις εκπυρσοκροτήσεις της πικρής αλήθειας.
Ήτανε νιες και άπειρες.
Κανείς δεν φανταζόταν το απερίσκεπτο τόλμημα τους, να χτυπήσουν τις καμπάνες με αναστάσιμο χτύπο καταμεσής του φθινόπωρου.
Τις δίκασαν γι’ αυτό.
Τις τιμώρησαν με μια βαριά ποινή.
Να μην πάψουν να ηχούν, κάθε που το όνειρο νυστάζει…
Και ήρθαν πολλά ανόνειρα βράδια.
Κι ήρθαν πολλά απέλπιδα χρόνια.
Και οι νιες αχτίδες μένουν ξάγρυπνες από τότε μες το υγρό κελί τους να μουσκεύουν τη σκέψη μας.
Να αφυπνίζουν κοιμισμένες συνειδήσεις .
Να ετοιμάζουν περβόλια από κόκκινες παπαρούνες να ‘ναι έτοιμα να κοκκινίσουν τις ντροπές του εφησυχασμού.
Παπαρούνες, όχι γαρύφαλλα..
Ποιός είπε για γαρύφαλλα… ;
Αυτά στερέψαν απ’ το κόκκινο, από τότε….
Ναι σου λέω…
Μου είπαν πως ποτάμι έτρεχε το πληγωμένο τους κόκκινο στους δρόμους…
Μου είπαν.
Εγώ τι να θυμάμαι… ;
Θα ’μουν δε θα ‘μουν τότε 10 χρονών…
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου