Λίλα Μήτσουρα
Θες να μιλήσουμε για τους άστεγους ανθρώπους? Όχι αυτούς που ξέρουμε όλοι. Αυτοί είναι ορατοί και γνωρίζουμε όλοι πώς να βοηθήσουμε. Και αν είμαστε άνθρωποι το κάνουμε ήσυχα και απλά δίχως να το διατυμπανίζουμε. Βοηθάς γιατί το γουστάρεις απλά οκ?
Όχι θέλω να μιλήσουμε για τις άστεγες ψυχές. Τις έχεις δει τις έχεις προσπεράσει ίσως αδιάφορα. Γιατί χαμογελούν και σε μπερδεύουν. Αλλά αν κοιτάξεις μέσα στα μάτια τους θα τους καταλάβεις. Κανένα χαμόγελο δεν φτάνει εκεί.
Μόνο μια κραυγή κρύβεται κάτω από το βλέφαρα. Μαζεύει σιωπές πολλές και δάκρυα για να φτιάξει μια αξιοπρεπή δυνατή κραυγή από αυτές που βγαίνουν από τα χείλη όμως, όχι από τα μάτια. Αυτές δεν ακούγονται, δεν φαίνονται σε όλους.
Άστεγες ψυχές που περιπλανιώνται στο κόσμο σαν φυσιολογικοί άνθρωποι γυρεύοντας ένα παραμύθι για να κουρνιάσουν. Το λες και ελπίδα αν θες.
Γυρεύουν λίγη χρυσόσκονη να βάλουν πάνω στα σκοτάδια τους, έτσι για να ξεγελάσουν ίσως τη σκέψη τους. Σκέψεις που κινούνται σε ένα κύκλο, δίχως αρχή και τέλος που πάντα συγκρούονται μεταξύ τους. Γυρεύουν λίγο φως έστω και κάλπικο και προσωρινό μόνο για να βρουν μια μικρή χαραμάδα σε αυτόν τον κύκλο, για να δραπετεύσουν.
Μάτια θολά από τις σιωπές χρόνων, δεν βλέπουν καθαρά, δεν βλέπουν φως για να ξεφύγουν. Περιφέρονται συνέχεια εκτελώντας την καθημερινότητά τους τυπικά, γιατί πολύ απλά ακόμα αναπνέουν. Δίχως να βλέπουν το γέλιο εκείνο το μικρό και το αστείο που κρύβει η στιγμή, που αδιάφορα προσπερνούν.
Ένα παραμύθι σου λέω γυρεύουν να απαγκιάσουν, για να μπορούν να αντέξουν. Ένα παραμύθι σαν αυτό που έχεις και συ και εγώ... Διαφορετικό για τον καθένα μας.
Κατάλαβες για ποιους άστεγους μιλώ? Είναι ψυχούλες άστεγες που ζητούν λίγη αγάπη μόνο και ένα γάργαρο γέλιο γεμάτο νοιάξιμο μόνο για να μπορούν να πιαστούν από κάπου και να αντέξουν την πραγματικότητά τους.
Γυρεύουν να δουν μια μεγάλη αγκαλιά σε δυο μάτια απλά. Γυρεύουν βοήθεια, κραυγάζουν για βοήθεια μη τους προσπερνάς σε παρακαλώ.
Τώρα σε τούτες τις γιορτές,σε τούτα τα λαμπιοφορεμένα Χριστούγεννα, βάλε λίγα λαμπιόνια πολύχρωμα και στο βλέμμα και πήγαινε κοντά τους. Να φωτίσεις το χάος τους τα σκοτάδια τους. Φόρεσε το χαμόγελο σου το καλύτερο, εκείνο μωρέ της καρδιάς και πήγαινε κάτσε κοντά τους.
Και όπως θα πηγαίνεις να τους βρεις, μάζεψε από το δρόμο ότι χαρούμενο βρεις και πήγαινε τους το πεσκέσι. Ήρθα, πες, ήρθα να πιούμε καφεδάκι παρέα, να είμαστε μαζί Δεν θέλουν πολλά λόγια, μόνο πράξεις και λίγη αγάπη.
Αν σου περισσεύει λίγη, δώστη. Ψάξε στο παραμύθι το δικό σου μέσα και βρες του ένα ουράνιο τόξο να χει να ελπίζει και αυτός. Να χει κάπου να κουρνιάζει όταν έρχονται οι καταιγίδες. Λίγο φως στα σκοτάδια να μη τρελαίνεται το βλέμμα της καρδιάς. Να μη φοβάται ότι είναι μόνος του. Να νιώθει κάποιον γύρω του να πει έστω αυτό "φοβάμαι..."
Αν δεις κάποιον που να ταιριάζει σε αυτήν την περιγραφή μη τους προσπεράσεις σε παρακαλώ. Γίνε το ουράνιο τόξο τους, βοήθα τους να φτιάξουν ένα παραμύθι. Μοιάζουν ενήλικες αλλά είναι μικρά παιδιά φοβισμένα, σε κρυφοκοιτούν και προσμένουν ένα δώρο μικρό από σένα που περνάς δίπλα τους. Λίγη αγάπη και ένα όνειρο, για να στεγάσουν τη ψυχή τους.
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Θες να μιλήσουμε για τους άστεγους ανθρώπους? Όχι αυτούς που ξέρουμε όλοι. Αυτοί είναι ορατοί και γνωρίζουμε όλοι πώς να βοηθήσουμε. Και αν είμαστε άνθρωποι το κάνουμε ήσυχα και απλά δίχως να το διατυμπανίζουμε. Βοηθάς γιατί το γουστάρεις απλά οκ?
Όχι θέλω να μιλήσουμε για τις άστεγες ψυχές. Τις έχεις δει τις έχεις προσπεράσει ίσως αδιάφορα. Γιατί χαμογελούν και σε μπερδεύουν. Αλλά αν κοιτάξεις μέσα στα μάτια τους θα τους καταλάβεις. Κανένα χαμόγελο δεν φτάνει εκεί.
Μόνο μια κραυγή κρύβεται κάτω από το βλέφαρα. Μαζεύει σιωπές πολλές και δάκρυα για να φτιάξει μια αξιοπρεπή δυνατή κραυγή από αυτές που βγαίνουν από τα χείλη όμως, όχι από τα μάτια. Αυτές δεν ακούγονται, δεν φαίνονται σε όλους.
Άστεγες ψυχές που περιπλανιώνται στο κόσμο σαν φυσιολογικοί άνθρωποι γυρεύοντας ένα παραμύθι για να κουρνιάσουν. Το λες και ελπίδα αν θες.
Γυρεύουν λίγη χρυσόσκονη να βάλουν πάνω στα σκοτάδια τους, έτσι για να ξεγελάσουν ίσως τη σκέψη τους. Σκέψεις που κινούνται σε ένα κύκλο, δίχως αρχή και τέλος που πάντα συγκρούονται μεταξύ τους. Γυρεύουν λίγο φως έστω και κάλπικο και προσωρινό μόνο για να βρουν μια μικρή χαραμάδα σε αυτόν τον κύκλο, για να δραπετεύσουν.
Μάτια θολά από τις σιωπές χρόνων, δεν βλέπουν καθαρά, δεν βλέπουν φως για να ξεφύγουν. Περιφέρονται συνέχεια εκτελώντας την καθημερινότητά τους τυπικά, γιατί πολύ απλά ακόμα αναπνέουν. Δίχως να βλέπουν το γέλιο εκείνο το μικρό και το αστείο που κρύβει η στιγμή, που αδιάφορα προσπερνούν.
Ένα παραμύθι σου λέω γυρεύουν να απαγκιάσουν, για να μπορούν να αντέξουν. Ένα παραμύθι σαν αυτό που έχεις και συ και εγώ... Διαφορετικό για τον καθένα μας.
Κατάλαβες για ποιους άστεγους μιλώ? Είναι ψυχούλες άστεγες που ζητούν λίγη αγάπη μόνο και ένα γάργαρο γέλιο γεμάτο νοιάξιμο μόνο για να μπορούν να πιαστούν από κάπου και να αντέξουν την πραγματικότητά τους.
Γυρεύουν να δουν μια μεγάλη αγκαλιά σε δυο μάτια απλά. Γυρεύουν βοήθεια, κραυγάζουν για βοήθεια μη τους προσπερνάς σε παρακαλώ.
Τώρα σε τούτες τις γιορτές,σε τούτα τα λαμπιοφορεμένα Χριστούγεννα, βάλε λίγα λαμπιόνια πολύχρωμα και στο βλέμμα και πήγαινε κοντά τους. Να φωτίσεις το χάος τους τα σκοτάδια τους. Φόρεσε το χαμόγελο σου το καλύτερο, εκείνο μωρέ της καρδιάς και πήγαινε κάτσε κοντά τους.
Και όπως θα πηγαίνεις να τους βρεις, μάζεψε από το δρόμο ότι χαρούμενο βρεις και πήγαινε τους το πεσκέσι. Ήρθα, πες, ήρθα να πιούμε καφεδάκι παρέα, να είμαστε μαζί Δεν θέλουν πολλά λόγια, μόνο πράξεις και λίγη αγάπη.
Αν σου περισσεύει λίγη, δώστη. Ψάξε στο παραμύθι το δικό σου μέσα και βρες του ένα ουράνιο τόξο να χει να ελπίζει και αυτός. Να χει κάπου να κουρνιάζει όταν έρχονται οι καταιγίδες. Λίγο φως στα σκοτάδια να μη τρελαίνεται το βλέμμα της καρδιάς. Να μη φοβάται ότι είναι μόνος του. Να νιώθει κάποιον γύρω του να πει έστω αυτό "φοβάμαι..."
Αν δεις κάποιον που να ταιριάζει σε αυτήν την περιγραφή μη τους προσπεράσεις σε παρακαλώ. Γίνε το ουράνιο τόξο τους, βοήθα τους να φτιάξουν ένα παραμύθι. Μοιάζουν ενήλικες αλλά είναι μικρά παιδιά φοβισμένα, σε κρυφοκοιτούν και προσμένουν ένα δώρο μικρό από σένα που περνάς δίπλα τους. Λίγη αγάπη και ένα όνειρο, για να στεγάσουν τη ψυχή τους.
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου