Του Αλέξανδρου Αρδαβάνη
Μιλούσε αργά για την πρόσφατη περιπέτειά του. Ελαφρά ασθμαίνοντας. Εκείνο το αγγείο το ξεχειλωμένο, έλεγε, γέμισε θρόμβους· μου είπαν πως είχε βουλώσει στην άκρη του και έτσι γινόταν στροβιλισμός του αίματος. Σώθηκα από την παράκαμψη, από την παράπλευρη κυκλοφορία. Ξαπλωμένος ο γλυκός ασπρομάλλης κουνούσε εμφατικά το αριστερό χέρι και τα δάχτυλα. Ταλαιπωρημένος από ένα ακόμη στεφανιαίο επεισόδιο, ένα ελάχιστο βήμα πριν το έμφραγμα. Με το βλέμμα χαρακωμένο από τον φόβο του χάρου που πέρασε ξανά ξυστά μα την επόμενη φορά ίσως όχι…
Τον ακολουθούσα στη νοητή διαδρομή του. Και ταξίδευα. Γύρισα τριάντα πέντε χρόνια πίσω. Στεφανιαία κυκλοφορία -τα αγγεία της καρδίας, ίδια με στεφάνια γύρω της. Ανατομία και παθοφυσιολογία. Οι στεφανιαίες αρτηρίες είναι λειτουργικώς ακρεμόνες. Έχουν μεν αναστομώσεις αλλά αυτές δεν προλαβαίνουν να ανοίξουν να αιματώσουν σε περίπτωση εμφράγματος, γι’ αυτό και το μυοκάρδιο πεθαίνει… Η εγκατεστημένη μνήμη ακόμα ανακαλεί!
Ακρεμόνες.
Η απουσία εναλλακτικών λύσεων για την επιβίωση ενός οργάνου, ενός σώματος, όταν διακοπεί απρόβλεπτα η φυσική άρδευση και σίτιση. Με τρόπο φυσικό ή με δόλο. Λόγω φυσικής φθοράς ή με στόχο τον φόνο. Με Δόλο. Όπως πάνω στο σώμα του λαού μου, κάθε λαού πάνω στη γη. Ή σκύβουμε και σκάβουμε αδιάκοπα και αγόγγυστα -για τον πλούτο των ηγεμόνων- ή μας κόβονται νερό και σιτηρέσιο. Έτσι απλά. «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω». Με τη βούλα του Αποστόλου Παύλου που συμπληρώνει με το «(δούλοι) υπακούετε τοις κυρίοις» – με όποιον εξωρραϊσμό επιχειρήθηκε μεταγενέστερα…
Ακρεμόνες.
Χωρίς δυνατότητα παράκαμψης. Η Φύση μοιάζει σοφή στη νομοθεσία της. Ο Νόμος του ισχυρού. Η δύναμη ποδοπατάει την αδυναμία. Η παντοδύναμη και αναντίρρητη Φύση. Όμως, άνθρωπος σημαίνει -και- ο αγωνιζόμενος να την ανατρέψει· να αλλάξει έστω την πορεία της κοίτης του ποταμού της.
Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο του συγγενούς με τη ραγισμένη καρδιά, οι δρόμοι πηγμένοι από την κίνηση. Παρακαμπτήρια οδός καμμιά. Γύρισα από έναν ορεινό δρόμο που είχε ξεπλύνει η βροχή. Αν δε βρεις κάποιον δρόμο, πρέπει να τον ανοίξεις εσύ, είπε ο Αννίβας πριν φτάσει προ των πυλών της Ρώμης και οπισθοχωρήσει ανεξήγητα. Εμείς όμως, αν κάποτε φτάσουμε στην καίρια πύλη, ας μη σταματήσουμε.
Και μάλλον πλησιάζουμε.
Μου φαίνεται πως ακούω κρωξιές και αλλόφρονες κραυγές από τους πύργους των ηγεμόνων.
Τις ακούει άλλος κανείς ή πάλι μόνος εγώ, ο σαλεμένος;
Πηγή: presspublica.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Μιλούσε αργά για την πρόσφατη περιπέτειά του. Ελαφρά ασθμαίνοντας. Εκείνο το αγγείο το ξεχειλωμένο, έλεγε, γέμισε θρόμβους· μου είπαν πως είχε βουλώσει στην άκρη του και έτσι γινόταν στροβιλισμός του αίματος. Σώθηκα από την παράκαμψη, από την παράπλευρη κυκλοφορία. Ξαπλωμένος ο γλυκός ασπρομάλλης κουνούσε εμφατικά το αριστερό χέρι και τα δάχτυλα. Ταλαιπωρημένος από ένα ακόμη στεφανιαίο επεισόδιο, ένα ελάχιστο βήμα πριν το έμφραγμα. Με το βλέμμα χαρακωμένο από τον φόβο του χάρου που πέρασε ξανά ξυστά μα την επόμενη φορά ίσως όχι…
Τον ακολουθούσα στη νοητή διαδρομή του. Και ταξίδευα. Γύρισα τριάντα πέντε χρόνια πίσω. Στεφανιαία κυκλοφορία -τα αγγεία της καρδίας, ίδια με στεφάνια γύρω της. Ανατομία και παθοφυσιολογία. Οι στεφανιαίες αρτηρίες είναι λειτουργικώς ακρεμόνες. Έχουν μεν αναστομώσεις αλλά αυτές δεν προλαβαίνουν να ανοίξουν να αιματώσουν σε περίπτωση εμφράγματος, γι’ αυτό και το μυοκάρδιο πεθαίνει… Η εγκατεστημένη μνήμη ακόμα ανακαλεί!
Ακρεμόνες.
Η απουσία εναλλακτικών λύσεων για την επιβίωση ενός οργάνου, ενός σώματος, όταν διακοπεί απρόβλεπτα η φυσική άρδευση και σίτιση. Με τρόπο φυσικό ή με δόλο. Λόγω φυσικής φθοράς ή με στόχο τον φόνο. Με Δόλο. Όπως πάνω στο σώμα του λαού μου, κάθε λαού πάνω στη γη. Ή σκύβουμε και σκάβουμε αδιάκοπα και αγόγγυστα -για τον πλούτο των ηγεμόνων- ή μας κόβονται νερό και σιτηρέσιο. Έτσι απλά. «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω». Με τη βούλα του Αποστόλου Παύλου που συμπληρώνει με το «(δούλοι) υπακούετε τοις κυρίοις» – με όποιον εξωρραϊσμό επιχειρήθηκε μεταγενέστερα…
Ακρεμόνες.
Χωρίς δυνατότητα παράκαμψης. Η Φύση μοιάζει σοφή στη νομοθεσία της. Ο Νόμος του ισχυρού. Η δύναμη ποδοπατάει την αδυναμία. Η παντοδύναμη και αναντίρρητη Φύση. Όμως, άνθρωπος σημαίνει -και- ο αγωνιζόμενος να την ανατρέψει· να αλλάξει έστω την πορεία της κοίτης του ποταμού της.
Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο του συγγενούς με τη ραγισμένη καρδιά, οι δρόμοι πηγμένοι από την κίνηση. Παρακαμπτήρια οδός καμμιά. Γύρισα από έναν ορεινό δρόμο που είχε ξεπλύνει η βροχή. Αν δε βρεις κάποιον δρόμο, πρέπει να τον ανοίξεις εσύ, είπε ο Αννίβας πριν φτάσει προ των πυλών της Ρώμης και οπισθοχωρήσει ανεξήγητα. Εμείς όμως, αν κάποτε φτάσουμε στην καίρια πύλη, ας μη σταματήσουμε.
Και μάλλον πλησιάζουμε.
Μου φαίνεται πως ακούω κρωξιές και αλλόφρονες κραυγές από τους πύργους των ηγεμόνων.
Τις ακούει άλλος κανείς ή πάλι μόνος εγώ, ο σαλεμένος;
Πηγή: presspublica.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου