Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017

Στο Οριέντε…

Κυριακή Μπεϊόγλου


«Οι ήχοι της ζούγκλας είναι η πιο κυριολεκτική όψη του κόσμου», λέει η Σελέστε, ηρωίδα του βιβλίου «Ημέρες στο Οριέντε», του Γιάννη Α. Φίλη (Εναστρον), «εκεί ανάμεσα στον ένα ήχο και στον άλλο βρίσκεται η μικρή ή η μεγάλη σιγή που ξεδιπλώνει το δράμα της ζωής, το βάρος του χρόνου».

Οι ιθαγενείς που ζουν στο δάσος Οριέντε, στα νησιά Γκαλαπάγκος, ακούν, κάθε πρωί, τις φωνές του δάσους, κι έτσι επιβεβαιώνουν τη θέση τους στον κόσμο.

Ακούν πολύ προσεκτικά. Μια ανεπαίσθητη αλλαγή αρκεί για να ανατρέψει την ισορροπία στη ζωή τους.

Διαβάζοντας αυτή τη νουβέλα, σκεφτόμουν τα δικά μας «πολιτισμένα» πρωινά ξυπνήματα.

Οι πρώτες ειδήσεις όχι μόνο δεν επιβεβαιώνουν τη θέση μας στον κόσμο, αλλά αντιθέτως κάνουν πιο έντονη την αίσθηση της ανισορροπίας.

Σε αντίθεση με τους ιθαγενείς των νησιών Γκαλαπάγκος, εμείς δεχόμαστε πλήθος φωνών από ένα «δάσος» επικίνδυνων σημάτων και πληροφοριών από όλη τη Γη.

Για την οικονομία, την τρομοκρατία, την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων, την ανεκτικότητα μας ως κοινωνίας, τον Τραμπ, τον Ερντογάν και άλλα πολύπλοκα και δύσκολα θέματα.

Σκέφτομαι ότι οι ιθαγενείς Ιντίχενας του Οριέντε έχουν μόνο έναν μεγάλο εχθρό: τις εταιρείες πετρελαίου που καταστρέφουν το δάσος της Αμαζονίας.

Στη Δύση πάλι, έχουμε την αίσθηση ότι πλαγιοκοπούμαστε από πάρα πολλούς εχθρούς.

Η ζωή στο Οριέντε μοιάζει ειδυλλιακή. Οι άνθρωποι ζουν με τη γύμνια και τη σοφία τους.

Κυνηγούν με φυσοκάλαμα και ακόντια και μαζεύουν τους καρπούς του δάσους.

Οταν ο πολιτισμένος κόσμος τούς έστειλε ιεραπόστολους, ξυλοκόπους, εταιρείες πετρελαίου, τραβήχτηκαν στα ενδότερα γιατί δεν ήθελαν άλλο τρόπο ζωής.

Δεν λέω να αναχωρήσουμε, σαν τον Ζαρατούστρα, στα όρη, στα άγρια βουνά!

Η ζωή είναι εδώ, με τους ανθρώπους μας και όσα αγαπάμε. Κάθε φορά όμως που ακούω κάποιον να λέει αγανακτισμένος: «Δεν αντέχω άλλο, θα πάρω τα βουνά!», μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Νίτσε: «Ασπρόγενε, σιωπηλέ χειμωνιάτικε ουρανέ… πρέπει στ’ αλήθεια να κρυφτούμε κάπου, σαν αυτούς που βρήκαν χρυσάφι, για να μη συντρίψουν την ψυχή μας;»

Αναρωτιέμαι συχνά ποιοι είναι πιο ευτυχισμένοι. Εμείς, οι «εκπολιτισμένοι» κάτοικοι του δυτικού κόσμου, ή οι «ανέπαφοι» ιθαγενείς του Οριέντε, που αφουγκράζονται κάθε μέρα τους ήχους του δάσους, βλέπουν τα βράδια τα αστέρια, και ξέρουν πως δεν είμαστε τίποτε άλλο από κόκκοι σκόνης στο απέραντο Σύμπαν;

Πηγή: efsyn.gr



Η Σφήκα: Επιλογές




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου