Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

«8 Μάρτη: Μέρα γιορτής ή μέρα μνήμης;»

Βασίλης Μακρίδης


►8 Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας η σημερινή.

►Θα ξεκινήσω από το βασικό, τετριμμένο για κάποιους/-ες, πλην όμως (και δυστυχώς) διόλου αυτονόητο: η Μέρα της Γυναίκας δεν εορτάζεται, αλλά ΤΙΜΑΤΑΙ. Δεν είναι μέρα γιορτής, αλλά μέρα ΜΝΗΜΗΣ για τις εργατικές απεργίες των γυναικών στα κλωστοϋφαντουργεία και άλλες επιχειρήσεις της Βοστώνης, όπου το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων ήταν γυναίκες, ακριβώς πριν από 160 χρόνια, στις 8 Μάρτη του 1857.

Τα γεγονότα αυτά δείχνουν, ότι το γυναικείο κίνημα από τα γεννοφάσκια του ήταν άρρηκτα δεμένο με το εργατικό κίνημα συνολικά και έβλεπε (σε αντίθεση με αντίστοιχες κινήσεις που γίνονταν σε επίπεδο αστικής τάξης) την απελευθέρωση των γυναικών ως μία διαδικασία απολύτως συνδεδεμένη και συμβατή με την συνολική απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά του καπιταλισμού.

►Ωστόσο, η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά του καπιταλισμού δεν συνεπάγεται αυτομάτως και την απελευθέρωση από κάθε είδους δεσμά... Εξ ου και οι κομμουνίστριες/σοσιαλίστριες στα τέλη του 19ου-αρχές 20ού αιώνα ήταν και φλογερές φεμινίστριες. Και ορθά το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα έβαλαν από πολύ νωρίς στην πολιτική τους ατζέντα και το γυναικείο ζήτημα.

Γιατί στον καπιταλισμό οι διακρίσεις δεν γίνονται μόνο κατά τάξη... Υπάρχουν (αναλόγως με τη χώρα και τις εκάστοτε ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες) και οι διακρίσεις κατά φύλο, φυλή, θρήσκευμα, σεξουαλικό προσανατολισμό κοκ, οι οποίες όμως φέρουν επίσης ταξικά χαρακτηριστικά (δεν είναι εδώ ο χώρος για να γίνει πλήρης ανάλυση του γιατί ισχύει αυτό)...

►Έτσι λοιπόν, η πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά του καπιταλισμού δεν μπορεί να μη συμπεριλαμβάνει και να μη θεωρεί αυτονόητη και για τα δικαιώματα όλων των παραπάνω κοινωνικών ομάδων. Όχι φυσικά υπό το «αταξικό» πρίσμα του νεοφιλελεύθερου δήθεν «δικαιωματισμού», αλλά μέσα από την ταξική οπτική, η οποία απορρίπτει κάθε μορφή διάκρισης και επαγγέλλεται και επιδιώκει εκείνη την κοινωνία που θα καταργήσει όλες αυτές τις διακρίσεις: την αταξική κοινωνία του σοσιαλισμού/κομμουνισμού.

►ΥΓ: Όλα τα παραπάνω, δεν σημαίνουν ότι σήμερα δεν θα μπορούσαμε (δεν λέω «έπρεπε», γιατί τότε θα γινόταν καταναγκασμός) να προσφέρουμε ένα (ή και περισσότερα) λουλούδια στην αγαπημένη μας γυναίκα (ή σε περισσότερες αγαπημένες γυναίκες!), να τους δώσουμε μια ευχή από καρδιάς και να τους δείξουμε την τρυφερότητά μας... Όχι, βέβαια, ως εξαίρεση στον κανόνα, αλλά ως επιβεβαίωση της αγάπης μας και του σεβασμού που (πρέπει να) τους δείχνουμε καθημερινά στον αγώνα ζωής που κάνουν υπό όλες αυτές τις ιδιότητες, με τις οποίες βρίσκονται δίπλα μας...



Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου