Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τον κύκλο. Ότι ξεκινάει από ένα σημείο. Κάνει τον κύκλο του και ξαναγυρνά στο ίδιο ακριβώς σημείο. Το δε αυτό σημείο πρέπει απαραιτήτως να έχει συνείδηση ότι είναι μέρος ενός κύκλου, που πάει να πει ότι βρίσκεται σε ορισμένη σχέση με ένα κέντρο.
Γιατί ένας κύκλος, για να είναι κύκλος, χρειάζεται πάντα ένα κέντρο.
Εννοώ ένα άλλο, κεντρικό, σημείο, απ’ όπου να απέχουν ίση απόσταση όλα τα κυκλικά σημεία του. Άρα, η συνείδηση του κύκλου, ή για να το πω με την πρώιμη μαρξιστική ορολογία η αυτοπραγμάτωση του κύκλου προκύπτει ως επίγνωση της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στα επιμέρους σημεία και στο κεντρικό.
Ειδάλλως, όλα όσα τον απαρτίζουν υπάρχουν μονάχα σαν τυχαία σημεία, σαν τα αγεωμέτρητα δηλαδή τμήματα ενός πάλαι ποτέ κύκλου που χάνοντας το σημείο της αναφοράς τους έπαψαν πια να είναι κύκλος.
Εκ πείρας βέβαια οι παραπάνω αποφάνσεις, δίχως την αναγκαία επιστημονική θεμελίωση.
Αλλά δεκαετίες τώρα που γεωμετρώ τους δικούς μου κύκλους. Με την πρακτική τεχνική που διδάχτηκα στην τρίτη δημοτικού. Παίρνω δηλαδή τον διαβήτη και χαράζω τριγύρω μικρότερους, μεγαλύτερους, πιο μεγάλους κύκλους.
Κι όταν νιώθω τη σουβλερή μύτη του γεωμετρικού οργάνου να μπήγεται λίγο βαθύτερα στο μυαλό μου, στέκομαι εξ ανάγκης και αναλογίζομαι την κατάστασή μου.
Ότι από το φόβο μήπως χάσουνε οι κύκλοι μου το σημείο της αναφοράς τους, έχω βρεθεί κυκλωμένος από χιλιάδες ομόκεντρους κύκλους.
Αντιλαμβανόμενος δε το αδιέξοδο τούτης της κατάστασης, παίρνω ξανά το αγαπημένο μου γεωμετρικό όργανο και για να απασχολώ κάπως το μυαλό μου συνεχίζω να κυκλώνω νέους κύκλους.
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τον κύκλο. Ότι ξεκινάει από ένα σημείο. Κάνει τον κύκλο του και ξαναγυρνά στο ίδιο ακριβώς σημείο. Το δε αυτό σημείο πρέπει απαραιτήτως να έχει συνείδηση ότι είναι μέρος ενός κύκλου, που πάει να πει ότι βρίσκεται σε ορισμένη σχέση με ένα κέντρο.
Γιατί ένας κύκλος, για να είναι κύκλος, χρειάζεται πάντα ένα κέντρο.
Εννοώ ένα άλλο, κεντρικό, σημείο, απ’ όπου να απέχουν ίση απόσταση όλα τα κυκλικά σημεία του. Άρα, η συνείδηση του κύκλου, ή για να το πω με την πρώιμη μαρξιστική ορολογία η αυτοπραγμάτωση του κύκλου προκύπτει ως επίγνωση της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στα επιμέρους σημεία και στο κεντρικό.
Ειδάλλως, όλα όσα τον απαρτίζουν υπάρχουν μονάχα σαν τυχαία σημεία, σαν τα αγεωμέτρητα δηλαδή τμήματα ενός πάλαι ποτέ κύκλου που χάνοντας το σημείο της αναφοράς τους έπαψαν πια να είναι κύκλος.
Εκ πείρας βέβαια οι παραπάνω αποφάνσεις, δίχως την αναγκαία επιστημονική θεμελίωση.
Αλλά δεκαετίες τώρα που γεωμετρώ τους δικούς μου κύκλους. Με την πρακτική τεχνική που διδάχτηκα στην τρίτη δημοτικού. Παίρνω δηλαδή τον διαβήτη και χαράζω τριγύρω μικρότερους, μεγαλύτερους, πιο μεγάλους κύκλους.
Κι όταν νιώθω τη σουβλερή μύτη του γεωμετρικού οργάνου να μπήγεται λίγο βαθύτερα στο μυαλό μου, στέκομαι εξ ανάγκης και αναλογίζομαι την κατάστασή μου.
Ότι από το φόβο μήπως χάσουνε οι κύκλοι μου το σημείο της αναφοράς τους, έχω βρεθεί κυκλωμένος από χιλιάδες ομόκεντρους κύκλους.
Αντιλαμβανόμενος δε το αδιέξοδο τούτης της κατάστασης, παίρνω ξανά το αγαπημένο μου γεωμετρικό όργανο και για να απασχολώ κάπως το μυαλό μου συνεχίζω να κυκλώνω νέους κύκλους.
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου