Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Ο Φόβος παντού. Φόβος για την εργασία, φόβος για την επιβίωση, φόβος για το μέλλον των παιδιών, φόβος για την εγκληματικότητα, φόβος για τον διπλανό, φόβος για το προσφυγόπουλο, που πάει σχολείο, για την κλιματική αλλαγή, για τον διαφορετικό, για όλα. Αυτές οι φοβίες συντείνουν στη διαμόρφωση του ψυχισμού των ανθρώπων, διαταράσσοντας την ορθή χρήση του νου και οδηγώντας σε ακραίες κοινωνικές αλλά και πολιτικές συμπεριφορές.
Οι πολιτικές ελίτ ακόμα και αν δεν προσδιορίζονται από τον φόβο πραγματικά, σε κάθε περίπτωση των χρησιμοποιούν. Μιλώ για τον Γάλλο «σοσιαλιστή» Βαλς, ο οποίος στο όνομα της σύμπηξης ενός «μετώπου» απέναντι στο φόβο επικράτησης της ακροδεξιάς ΛεΠέν, υποστηρίζει στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας τον κεντρώο Μακρόν και όχι τον «σοσιαλιστή σύντροφό» του Αμόν!
Αυτό το περιβάλλον ζόφου και τρομοκρατίας πολιτικών και πολιτών αλλοιώνει τη δημοκρατική εκλογική διαδικασία. Οι πολίτες χειραγωγούνται με το φόβο, που τυφλώνει τη συνείδηση, καμουφλάρει τον ταξικό ανταγωνισμό και τη βασική κοινωνική ρωγμή και οδηγεί στην υπερψήφιση κεντροδεξιών για να μην έρθουν οι ακροδεξιοί! Ο έσχατος φόβος είναι η άνοδος της Λε Πεν στην εξουσία, η επικράτηση των φασιστών, που κάνει ακόμα και τους αριστερούς στη Γαλλία να ζητούν την υπερψήφιση των δεξιών, προκειμένου να μην εκλεγούν οι ακροδεξιοί! Η δεξιά ως «ανάχωμα» απέναντι στην ακροδεξιά κυριαρχεί σχεδόν παντού.
Ακολουθεί η «κατασκευή συναίνεσης» και η «φιλοσοφία της ματαιότητας». Η κεντροδεξιά συναίνεση επιδιώκει να απορροφήσει σημεία της ακροδεξιάς ρητορικής μέσα από την «οργανική συνεργασία» των υπό κανονικές συνθήκες αντιτιθέμενων μερών της κοινωνίας στο όνομα του «κοινού εισβολέα-εχθρού», που είναι ο Ξένος. Εδώ οφείλονται οι ιδεολογικά φανατικές συντηρητικές αναδιπλώσεις της αμερικανικής κοινωνίας από πολύ παλιά και σήμερα των κεντρο-ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Τελικά, αυτό που συμβαίνει με τη ρατσιστική αντιπαλότητα είναι ότι μέσα από αυτή παραμορφώνεται η αναπαράσταση του πολιτικού και κοινωνικού ανταγωνισμού. Έτσι, ο Ξένος γίνεται ένα φετίχ που αρνιέται και συγχρόνως ενσαρκώνει τη δομική αδυναμία της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, καθώς για «όλα φταίει ο ξένος», καλύπτεται στη φαντασίωση των μελών της κοινωνίας η πραγματική ανταγωνιστική κοινωνική ρωγμή και, εντέλει, η Δεξιά θριαμβεύει!
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Ο Φόβος παντού. Φόβος για την εργασία, φόβος για την επιβίωση, φόβος για το μέλλον των παιδιών, φόβος για την εγκληματικότητα, φόβος για τον διπλανό, φόβος για το προσφυγόπουλο, που πάει σχολείο, για την κλιματική αλλαγή, για τον διαφορετικό, για όλα. Αυτές οι φοβίες συντείνουν στη διαμόρφωση του ψυχισμού των ανθρώπων, διαταράσσοντας την ορθή χρήση του νου και οδηγώντας σε ακραίες κοινωνικές αλλά και πολιτικές συμπεριφορές.
Οι πολιτικές ελίτ ακόμα και αν δεν προσδιορίζονται από τον φόβο πραγματικά, σε κάθε περίπτωση των χρησιμοποιούν. Μιλώ για τον Γάλλο «σοσιαλιστή» Βαλς, ο οποίος στο όνομα της σύμπηξης ενός «μετώπου» απέναντι στο φόβο επικράτησης της ακροδεξιάς ΛεΠέν, υποστηρίζει στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας τον κεντρώο Μακρόν και όχι τον «σοσιαλιστή σύντροφό» του Αμόν!
Αυτό το περιβάλλον ζόφου και τρομοκρατίας πολιτικών και πολιτών αλλοιώνει τη δημοκρατική εκλογική διαδικασία. Οι πολίτες χειραγωγούνται με το φόβο, που τυφλώνει τη συνείδηση, καμουφλάρει τον ταξικό ανταγωνισμό και τη βασική κοινωνική ρωγμή και οδηγεί στην υπερψήφιση κεντροδεξιών για να μην έρθουν οι ακροδεξιοί! Ο έσχατος φόβος είναι η άνοδος της Λε Πεν στην εξουσία, η επικράτηση των φασιστών, που κάνει ακόμα και τους αριστερούς στη Γαλλία να ζητούν την υπερψήφιση των δεξιών, προκειμένου να μην εκλεγούν οι ακροδεξιοί! Η δεξιά ως «ανάχωμα» απέναντι στην ακροδεξιά κυριαρχεί σχεδόν παντού.
Ακολουθεί η «κατασκευή συναίνεσης» και η «φιλοσοφία της ματαιότητας». Η κεντροδεξιά συναίνεση επιδιώκει να απορροφήσει σημεία της ακροδεξιάς ρητορικής μέσα από την «οργανική συνεργασία» των υπό κανονικές συνθήκες αντιτιθέμενων μερών της κοινωνίας στο όνομα του «κοινού εισβολέα-εχθρού», που είναι ο Ξένος. Εδώ οφείλονται οι ιδεολογικά φανατικές συντηρητικές αναδιπλώσεις της αμερικανικής κοινωνίας από πολύ παλιά και σήμερα των κεντρο-ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Τελικά, αυτό που συμβαίνει με τη ρατσιστική αντιπαλότητα είναι ότι μέσα από αυτή παραμορφώνεται η αναπαράσταση του πολιτικού και κοινωνικού ανταγωνισμού. Έτσι, ο Ξένος γίνεται ένα φετίχ που αρνιέται και συγχρόνως ενσαρκώνει τη δομική αδυναμία της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, καθώς για «όλα φταίει ο ξένος», καλύπτεται στη φαντασίωση των μελών της κοινωνίας η πραγματική ανταγωνιστική κοινωνική ρωγμή και, εντέλει, η Δεξιά θριαμβεύει!
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου