Του Βασίλη Μακρίδη
Στον απόηχο της μεγάλης ανθρώπινης τραγωδίας που συνέβη το μεσημέρι της Τρίτης 3 Απριλίου στο Μετρό της Αγίας Πετρούπολης της Ρωσίας, όπου η έκρηξη μιας βόμβας αφαίρεσε τη ζωή από 14, τουλάχιστον, άτομα και τραυμάτισε άλλα 49, μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν ορισμένες πλευρές, ήτοι κράτη, δημόσιες Αρχές, γνωστά πρόσωπα και Μέσα Ενημέρωσης στον «καθ’ ημάς» «πολιτισμένο» κόσμο είναι αρκετή για να μας προκαλέσει απορία, ερωτηματικά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και οργή.
Ο λόγος είναι, ότι υπήρξαν παράγοντες όπως οι προαναφερόμενοι, οι οποίοι θεώρησαν ότι η τραγωδία από την τρομοκρατική επίθεση στη ρωσική συμπρωτεύουσα δεν ήταν και… «τόσο» τραγωδία ή, τουλάχιστον, όχι τέτοια που να δικαιολογεί την έκφραση δημόσιου αποτροπιασμού γι’ αυτήν. Σε άλλες περιπτώσεις, δε, είχαμε ακόμη και ακραίες εκφράσεις του τύπου «η Ρωσία πληρώνει τώρα το τίμημα της εμπλοκής της στη Συρία, στην Ουκρανία κλπ». Δηλαδή ένα τρομοκρατικό χτύπημα που αφαίρεσε τη ζωή από 14 αθώους ανθρώπους αξιολογήθηκε, περίπου, ως μία «θεία τιμωρία» για τα όσα «δεινά» έχει προκαλέσει, τάχα, στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή η Ρωσία!!!
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία της αποδόμησης αυτού του ηλίθιου και απολύτως επικίνδυνου τρόπου σκέψης, αφού θα ήταν σαν να παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες… Στο μυαλό οποιουδήποτε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου, αυτού του τύπου η επιχειρηματολογία είναι από μόνη της γελοία και αυτοϋπονομευόμενη. Θα σημειώσουμε, ωστόσο, ορισμένα γεγονότα τα οποία μαρτυρούν, αν μη τι άλλο, τον υποκριτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα ζητήματα ανθρωπιστικών κρίσεων τόσο στην «καθ’ ημάς» «πολιτισμένη» Δύση, όσο και μέσα στην ίδια τη Ρωσία η μικρή μειοψηφία των εκεί «νεοφιλελεύθερων»… Και ότι στην περίπτωσή τους ισχύει απόλυτα η τακτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών απέναντι σε πανομοιότυπα, στην ουσία, γεγονότα που συμβαίνουν όμως σε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη.
Διαβάζουμε από άρθρο του Ρώσου δημοσιογράφου και πολιτικού αναλυτή Ίγκορ Μάλτσεβ στην ιστοσελίδα Life.ru:
«(…) Δύο σημαντικές εφημερίδας της γερμανικής πρωτεύουσας, η Berliner MorgenPost και η Berliner Zeitung δημοσίευσαν άρθρα, όπου γινόταν αναφορά στην λαμπρή και ευγενή παράδοση της πόλης να εκφράζει την αλληλεγγύη της προς τα αθώα θύματα (τρομοκρατικών επιθέσεων, στγ.) ή τους παθόντες από φυσικές καταστροφές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Και αυτό γίνεται με τον εξής τρόπο: πάνω στην πύλη του Βραδεμβούργου, η οποία κάποτε στεκόταν στα σύνορα δύο κόσμων και σήμερα αποτελεί το σύμβολο της ενωμένης Γερμανίας, προβάλλεται η σημαία της χώρας, στην οποία ο γερμανικός λαός και ο πληθυσμός του Βερολίνου εκφράζουν την αλληλεγγύη τους ή την ηθική τους στήριξη. Κατά πρώτον, είναι όμορφο. Κατά δεύτερον, είναι έκφραση μεγαλοψυχίας. Και, γενικά, δίνει μια καλή εικόνα για την ίδια την πόλη, η οποία δείχνει ότι δεν αδιαφορεί.
Και οι δύο εφημερίδες δημοσίευσαν τη δήλωση του Γραφείου Τύπου του Δήμου (Βερολίνου), ότι για την περίπτωση της τρομοκρατικής επίθεσης στην Αγία Πετρούπολη η πύλη του Βραδεμβούργου δεν θα «ντυθεί» με τα χρώματα της ρωσικής σημαίας. (…)
Γιατί;
Γιατί, απαντάει το Γραφείο Τύπου του Δήμου Βερολίνου, αυτή η παράδοση αφορά μόνο στις πόλεις που έχουν αδελφοποιηθεί με το Βερολίνο – το Παρίσι, το Λονδίνο, τις Βρυξέλλες και την Κωνσταντινούπολη. Και η πόλη της Αγίας Πετρούπολης δεν είναι αδελφοποιημένη με το Βερολίνο.
Για να είμαστε ειλικρινείς, θα ήταν περίεργο το ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ να είναι αδελφοποιημένο με το Βερολίνο.
Όμως παρακάτω τα χείλη των εκπροσώπων του Γραφείου Τύπου οδηγούνται αδυσώπητα σε ένα ηθικό ατόπημα: «Για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας προς άλλες πόλεις, είναι απαραίτητο να συμβεί κάτι το έκτακτο». (…) Καλύτερα να μασούσαν, παρά να μιλούσαν… Και το θέμα δεν είναι, ότι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι των δύο εφημερίδων απαριθμούν δύο, τουλάχιστον, έκτακτες περιπτώσεις, την Ιερουσαλήμ και το Ορλάντο (στην περίπτωση της μαζικής σφαγής μέσα σε ένα gay κλαμπ στην αμερικανική πόλη). Το θέμα είναι, ότι από τον κατάλογο των «έκτακτων τραγωδιών» με αυτόν τον τρόπο διέγραψαν την Αγία Πετρούπολη».
Και αυτό, παρά το γεγονός, ότι – όπως σημειώνει παρακάτω στο ίδιο άρθρο του ο Ρώσος δημοσιογράφος – με βάση on line δημοσκόπηση που διενεργήθηκε και στην οποία συμμετείχαν 17.000 Βερολινέζοι, το 77% τάχθηκε υπέρ της έκφρασης αλληλεγγύης προς τη ρωσική συμπρωτεύουσα, έναντι 18% που τάχθηκε εναντίον και 5% που βρέθηκαν στην κατηγορία «Δεν ξέρω/Δεν απαντώ». Πλήρης αναντιστοιχία της βούλησης της Δημοτικής αρχής με αυτή του λαού της πόλης; Ασφαλώς!
Σε πληθώρα εκδόσεων, συμβατικών και ηλεκτρονικών, των εν λόγω ΜΜΕ διαβάσαμε από «θεωρίες συνωμοσίας» του στιλ «το Κρεμλίνο σχεδίασε την επίθεση» (!!!) έως ότι με αφορμή τη συγκεκριμένη τρομοκρατική επίθεση η – κατά τη δυτική και νεοφιλελεύθερη εκδοχή – «αυταρχική» ρωσική πολιτική ηγεσία θα βρει «πάτημα», ώστε να περιορίσει τις δημοκρατικές ελευθερίες του ρωσικού λαού και ειδικά το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι. Η αναφορά τους, προφανώς, γινόταν με βάση τις συγκεντρώσεις που διοργάνωσε στις 26 Μαρτίου ο νεοφιλελεύθερος μεγαλοεπιχειρηματίας και μπλόγκερ Αλεξέι Ναβάλνι, αλλά και αυτές που ανακοίνωσε ήδη για τα τέλη Απριλίου άλλο ένα «μπουμπούκι» της ρωσικής οικονομικής ολιγαρχίας, ο Μπορίς Χοντορκόβσκι, ο οποίος εξέτισε πρόσφατα ποινή κάθειρξης 10 ετών για κακουργηματικές πράξεις φοροδιαφυγής, εκβιασμών και δωροδοκιών. Την παραμικρή οδύνη δεν επέδειξαν, το παραμικρό δάκρυ δεν έχυσαν για τα αθώα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης τα, σε άλλες περιπτώσεις, «λαλίστατα» δυτικά και ρωσικά νεοφιλελεύθερα ΜΜΕ… Αυτοί που με περισσή ευκολία γίνονταν κάθε είδους «Je suis», όταν τα θύματα αφορούσαν σε κάποια δυτική χώρα (περιπτώσεις Νέας Υόρκης, Παρισιού, Λονδίνου, Νίκαιας Γαλλίας, Μαδρίτης κοκ), ή έστω σε χώρα φιλική προς την Δύση (περίπτωση Κωνσταντινούπολης), για τα θύματα στο Μετρό της Αγίας Πετρούπολης δεν βρήκαν ούτε μια λέξη συμπάθειας να εκφράσουν… Και πάλι τα δύο μέτρα και δύο σταθμά «θριάμβευσαν»…
Για όσους/-ες δεν τον γνωρίζουν, ο 63χρονος,πλέον, Μακαρέβιτς είναι ένας από τους πιο γνωστούς και δημοφιλείς ροκ μουσικούς της πρώην ΕΣΣΔ και της Ρωσίας, ιδρυτής και αρχηγός του συγκροτήματος Mashina Vremeni («Μηχανή του Χρόνου»). Και (για να ομολογήσω την…αμαρτία μου!) ένας από τους πλέον αγαπημένους ροκ μουσικούς του γράφοντος, από τα χρόνια των σπουδών του στην πάλαι ποτέ χώρα των Σοβιέτ. Ο Μακαρέβιτς εδώ και χρόνια είναι γνωστός για τις νεοφιλελεύθερες και κοσμοπολίτικες πολιτικές του απόψεις. Μεταξύ άλλων, διατηρεί φιλικές σχέσεις με το χουντικό καθεστώς του Κιέβου, τάχθηκε εξαρχής εναντίον της μεταβίβασης της Κριμαίας στη Ρωσία και θεωρεί την αντίσταση του λαού του Ντονμπάς ως «αποσχιστικό κίνημα», που απειλεί την «εδαφική ακεραιότητα» της Ουκρανίας…
Κανείς και ουδέποτε στη Ρωσία δεν απαγόρευσε στον κύριο Μακαρέβιτς να εκφράζει δημόσια τις απόψεις του, ούτε αυτές έπαιξαν ρόλο στο κατά πόσο έβρισκε και βρίσκει δουλειές στη ρωσική show biz. Θεωρείται, άλλωστε, εδώ και χρόνια ένας από τους πλουσιότερους Ρώσους μουσικούς και, μεταξύ μας, με τη μουσική του αξία τα κατάφερε και όχι χάρη (ή λόγω) των πολιτικών του πεποιθήσεων. Ωστόσο, ο καλλιτέχνης δεν είναι μόνο παραγωγός καλλιτεχνικού έργου. Είναι και δημόσιο πρόσωπο έξω από τα στενά όρια της Τέχνης. Είναι, επίσης, και άνθρωπος. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό… Μερικές φορές, μόνο από την άποψη της Βιολογίας…
Ο Αντρέι Μακαρέβιτς την ημέρα της τραγωδίας στο Μετρό της Αγίας Πετρούπολης είχε προγραμματισμένη συναυλία σε μία από τις πιο γνωστές αίθουσες της πόλης, αυτήν που φέρει το όνομα του μεγάλου Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Την ημέρα της τραγωδίας η δημοτική Αρχή της Αγίας Πετρούπολης ανακοίνωσε τριήμερο πένθος στην πόλη, με τη σύσταση να μη γίνουν σε αυτό το διάστημα δημόσιες παραστάσεις διαφόρων θεαμάτων (συναυλίες, θεατρικά δρώμενα κλπ), ώστε ο λαός της πόλης να θρηνήσει με τον πρέποντα τρόπο τους συμπολίτες του. Ο Αντρέι Μακαρέβιτς, όμως, όχι μόνο δεν ακύρωσε, αλλά και πραγματοποίησε κανονικά τη συναυλία του!!! Όταν δε, ρωτήθηκε από δημοσιογράφους γιατί προέβη σε αυτή την πράξη, ο ίδιος απάντησε ότι «δεν έβλεπε τον λόγο» και ότι «δεν υπήρχε κανενός είδους πένθος» τη συγκεκριμένη μέρα (στγ: η ανακοίνωση του Δήμου της πόλης έγινε μερικές ώρες αργότερα)!!!
Να σημειώσουμε εδώ, ότι σε ανάλογη περίπτωση το 2003, όταν είχε γίνει τρομοκρατική επίθεση σε ροκ φεστιβάλ στη Μόσχα στην αίθουσα «Κρύλια», ο Αντρέι Μακαρέβιτς και το συγκρότημά του επίσης δεν είχαν ακυρώσει τη συναυλία τους… Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, λοιπόν, παύει να είναι σύμπτωση…
Έτσι λοιπόν, κατά την άποψη του «όμορφου, ηθικού, αγγελικά πλασμένου» δυτικού κόσμου, υπάρχουν θύματα και… «λιγότερο» θύματα… Υπάρχουν τρομοκρατικές επιθέσεις που καταδικάζονται αναφανδόν και άλλες που… απλώς γίνονται ημέρα Τρίτη!!! Την τακτική αυτή των νεοφιλελεύθερων υποκριτών δεν την βλέπουμε ούτε πρώτη, ούτε – δυστυχώς – τελευταία φορά… Και κάθε φορά που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα μιας τραγωδίας, γνωρίζουμε πλέον ότι είναι πολύ πιθανό να έχουν οι ίδιοι βάλει το χεράκι τους ώστε αυτή να συμβεί… Και όπως κάθε «μαφία» που σέβεται τον εαυτό της, στέλνει στα θύματά της το μεγαλύτερο και ωραιότερο στεφάνι…
Ωστόσο υπήρχαν και υπάρχουν και αυτοί που αντιδρούν σε αυτό το κύμα υποκρισίας… Και, όπως γράφει και ο Ίγκορ Μάλτσεβ στην κατακλείδα του άρθρου του (του οποίου εκτενές απόσπασμα δημοσιεύσαμε πιο πάνω), αναφωνούν «να πάει στο διάολο αυτός ο κόσμος, που του αρέσει να βλέπει πόσο όμορφα πεθαίνουμε». Και παίρνουν και την ανάλογη πολιτική θέση…
ΥΓ: Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και, σε αντίθεση με την μικρόψυχη στάση του Βερολίνου, στο Παρίσι ο Πύργος του Άιφελ και όλα τα δημόσια κτήρια στη γαλλική πρωτεύουσα χαμήλωσαν τα φώτα τους, σε ένδειξη τιμής και πένθους για τα θύματα της τραγωδίας στην Αγία Πετρούπολη. Τελικά, υπάρχουν και περιπτώσεις που επικρατεί η στοιχειώδης ανθρώπινη λογική… Και το στοιχειώδες ανθρώπινο συναίσθημα, βεβαίως…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Σκέψεις γύρω από την τραγωδία στο Μετρό της Αγίας Πετρούπολης και ορισμένες αντιδράσεις που προκάλεσαν – το λιγότερο – ερωτηματικά
Στον απόηχο της μεγάλης ανθρώπινης τραγωδίας που συνέβη το μεσημέρι της Τρίτης 3 Απριλίου στο Μετρό της Αγίας Πετρούπολης της Ρωσίας, όπου η έκρηξη μιας βόμβας αφαίρεσε τη ζωή από 14, τουλάχιστον, άτομα και τραυμάτισε άλλα 49, μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν ορισμένες πλευρές, ήτοι κράτη, δημόσιες Αρχές, γνωστά πρόσωπα και Μέσα Ενημέρωσης στον «καθ’ ημάς» «πολιτισμένο» κόσμο είναι αρκετή για να μας προκαλέσει απορία, ερωτηματικά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και οργή.
Ο λόγος είναι, ότι υπήρξαν παράγοντες όπως οι προαναφερόμενοι, οι οποίοι θεώρησαν ότι η τραγωδία από την τρομοκρατική επίθεση στη ρωσική συμπρωτεύουσα δεν ήταν και… «τόσο» τραγωδία ή, τουλάχιστον, όχι τέτοια που να δικαιολογεί την έκφραση δημόσιου αποτροπιασμού γι’ αυτήν. Σε άλλες περιπτώσεις, δε, είχαμε ακόμη και ακραίες εκφράσεις του τύπου «η Ρωσία πληρώνει τώρα το τίμημα της εμπλοκής της στη Συρία, στην Ουκρανία κλπ». Δηλαδή ένα τρομοκρατικό χτύπημα που αφαίρεσε τη ζωή από 14 αθώους ανθρώπους αξιολογήθηκε, περίπου, ως μία «θεία τιμωρία» για τα όσα «δεινά» έχει προκαλέσει, τάχα, στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή η Ρωσία!!!
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία της αποδόμησης αυτού του ηλίθιου και απολύτως επικίνδυνου τρόπου σκέψης, αφού θα ήταν σαν να παραβιάζουμε ανοιχτές θύρες… Στο μυαλό οποιουδήποτε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου, αυτού του τύπου η επιχειρηματολογία είναι από μόνη της γελοία και αυτοϋπονομευόμενη. Θα σημειώσουμε, ωστόσο, ορισμένα γεγονότα τα οποία μαρτυρούν, αν μη τι άλλο, τον υποκριτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα ζητήματα ανθρωπιστικών κρίσεων τόσο στην «καθ’ ημάς» «πολιτισμένη» Δύση, όσο και μέσα στην ίδια τη Ρωσία η μικρή μειοψηφία των εκεί «νεοφιλελεύθερων»… Και ότι στην περίπτωσή τους ισχύει απόλυτα η τακτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών απέναντι σε πανομοιότυπα, στην ουσία, γεγονότα που συμβαίνουν όμως σε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη.
Περίπτωση 1η: Δημοτική αρχή του Βερολίνου.
Διαβάζουμε από άρθρο του Ρώσου δημοσιογράφου και πολιτικού αναλυτή Ίγκορ Μάλτσεβ στην ιστοσελίδα Life.ru:
«(…) Δύο σημαντικές εφημερίδας της γερμανικής πρωτεύουσας, η Berliner MorgenPost και η Berliner Zeitung δημοσίευσαν άρθρα, όπου γινόταν αναφορά στην λαμπρή και ευγενή παράδοση της πόλης να εκφράζει την αλληλεγγύη της προς τα αθώα θύματα (τρομοκρατικών επιθέσεων, στγ.) ή τους παθόντες από φυσικές καταστροφές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Και αυτό γίνεται με τον εξής τρόπο: πάνω στην πύλη του Βραδεμβούργου, η οποία κάποτε στεκόταν στα σύνορα δύο κόσμων και σήμερα αποτελεί το σύμβολο της ενωμένης Γερμανίας, προβάλλεται η σημαία της χώρας, στην οποία ο γερμανικός λαός και ο πληθυσμός του Βερολίνου εκφράζουν την αλληλεγγύη τους ή την ηθική τους στήριξη. Κατά πρώτον, είναι όμορφο. Κατά δεύτερον, είναι έκφραση μεγαλοψυχίας. Και, γενικά, δίνει μια καλή εικόνα για την ίδια την πόλη, η οποία δείχνει ότι δεν αδιαφορεί.
Και οι δύο εφημερίδες δημοσίευσαν τη δήλωση του Γραφείου Τύπου του Δήμου (Βερολίνου), ότι για την περίπτωση της τρομοκρατικής επίθεσης στην Αγία Πετρούπολη η πύλη του Βραδεμβούργου δεν θα «ντυθεί» με τα χρώματα της ρωσικής σημαίας. (…)
Γιατί;
Γιατί, απαντάει το Γραφείο Τύπου του Δήμου Βερολίνου, αυτή η παράδοση αφορά μόνο στις πόλεις που έχουν αδελφοποιηθεί με το Βερολίνο – το Παρίσι, το Λονδίνο, τις Βρυξέλλες και την Κωνσταντινούπολη. Και η πόλη της Αγίας Πετρούπολης δεν είναι αδελφοποιημένη με το Βερολίνο.
Για να είμαστε ειλικρινείς, θα ήταν περίεργο το ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ να είναι αδελφοποιημένο με το Βερολίνο.
Όμως παρακάτω τα χείλη των εκπροσώπων του Γραφείου Τύπου οδηγούνται αδυσώπητα σε ένα ηθικό ατόπημα: «Για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας προς άλλες πόλεις, είναι απαραίτητο να συμβεί κάτι το έκτακτο». (…) Καλύτερα να μασούσαν, παρά να μιλούσαν… Και το θέμα δεν είναι, ότι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι των δύο εφημερίδων απαριθμούν δύο, τουλάχιστον, έκτακτες περιπτώσεις, την Ιερουσαλήμ και το Ορλάντο (στην περίπτωση της μαζικής σφαγής μέσα σε ένα gay κλαμπ στην αμερικανική πόλη). Το θέμα είναι, ότι από τον κατάλογο των «έκτακτων τραγωδιών» με αυτόν τον τρόπο διέγραψαν την Αγία Πετρούπολη».
Και αυτό, παρά το γεγονός, ότι – όπως σημειώνει παρακάτω στο ίδιο άρθρο του ο Ρώσος δημοσιογράφος – με βάση on line δημοσκόπηση που διενεργήθηκε και στην οποία συμμετείχαν 17.000 Βερολινέζοι, το 77% τάχθηκε υπέρ της έκφρασης αλληλεγγύης προς τη ρωσική συμπρωτεύουσα, έναντι 18% που τάχθηκε εναντίον και 5% που βρέθηκαν στην κατηγορία «Δεν ξέρω/Δεν απαντώ». Πλήρης αναντιστοιχία της βούλησης της Δημοτικής αρχής με αυτή του λαού της πόλης; Ασφαλώς!
Περίπτωση 2η: Δυτικός συστημικός και ρωσικός νεοφιλελεύθερος Τύπος.
Σε πληθώρα εκδόσεων, συμβατικών και ηλεκτρονικών, των εν λόγω ΜΜΕ διαβάσαμε από «θεωρίες συνωμοσίας» του στιλ «το Κρεμλίνο σχεδίασε την επίθεση» (!!!) έως ότι με αφορμή τη συγκεκριμένη τρομοκρατική επίθεση η – κατά τη δυτική και νεοφιλελεύθερη εκδοχή – «αυταρχική» ρωσική πολιτική ηγεσία θα βρει «πάτημα», ώστε να περιορίσει τις δημοκρατικές ελευθερίες του ρωσικού λαού και ειδικά το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι. Η αναφορά τους, προφανώς, γινόταν με βάση τις συγκεντρώσεις που διοργάνωσε στις 26 Μαρτίου ο νεοφιλελεύθερος μεγαλοεπιχειρηματίας και μπλόγκερ Αλεξέι Ναβάλνι, αλλά και αυτές που ανακοίνωσε ήδη για τα τέλη Απριλίου άλλο ένα «μπουμπούκι» της ρωσικής οικονομικής ολιγαρχίας, ο Μπορίς Χοντορκόβσκι, ο οποίος εξέτισε πρόσφατα ποινή κάθειρξης 10 ετών για κακουργηματικές πράξεις φοροδιαφυγής, εκβιασμών και δωροδοκιών. Την παραμικρή οδύνη δεν επέδειξαν, το παραμικρό δάκρυ δεν έχυσαν για τα αθώα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης τα, σε άλλες περιπτώσεις, «λαλίστατα» δυτικά και ρωσικά νεοφιλελεύθερα ΜΜΕ… Αυτοί που με περισσή ευκολία γίνονταν κάθε είδους «Je suis», όταν τα θύματα αφορούσαν σε κάποια δυτική χώρα (περιπτώσεις Νέας Υόρκης, Παρισιού, Λονδίνου, Νίκαιας Γαλλίας, Μαδρίτης κοκ), ή έστω σε χώρα φιλική προς την Δύση (περίπτωση Κωνσταντινούπολης), για τα θύματα στο Μετρό της Αγίας Πετρούπολης δεν βρήκαν ούτε μια λέξη συμπάθειας να εκφράσουν… Και πάλι τα δύο μέτρα και δύο σταθμά «θριάμβευσαν»…
Περίπτωση 3η: Αντρέι Μακαρέβιτς.
Για όσους/-ες δεν τον γνωρίζουν, ο 63χρονος,πλέον, Μακαρέβιτς είναι ένας από τους πιο γνωστούς και δημοφιλείς ροκ μουσικούς της πρώην ΕΣΣΔ και της Ρωσίας, ιδρυτής και αρχηγός του συγκροτήματος Mashina Vremeni («Μηχανή του Χρόνου»). Και (για να ομολογήσω την…αμαρτία μου!) ένας από τους πλέον αγαπημένους ροκ μουσικούς του γράφοντος, από τα χρόνια των σπουδών του στην πάλαι ποτέ χώρα των Σοβιέτ. Ο Μακαρέβιτς εδώ και χρόνια είναι γνωστός για τις νεοφιλελεύθερες και κοσμοπολίτικες πολιτικές του απόψεις. Μεταξύ άλλων, διατηρεί φιλικές σχέσεις με το χουντικό καθεστώς του Κιέβου, τάχθηκε εξαρχής εναντίον της μεταβίβασης της Κριμαίας στη Ρωσία και θεωρεί την αντίσταση του λαού του Ντονμπάς ως «αποσχιστικό κίνημα», που απειλεί την «εδαφική ακεραιότητα» της Ουκρανίας…
Κανείς και ουδέποτε στη Ρωσία δεν απαγόρευσε στον κύριο Μακαρέβιτς να εκφράζει δημόσια τις απόψεις του, ούτε αυτές έπαιξαν ρόλο στο κατά πόσο έβρισκε και βρίσκει δουλειές στη ρωσική show biz. Θεωρείται, άλλωστε, εδώ και χρόνια ένας από τους πλουσιότερους Ρώσους μουσικούς και, μεταξύ μας, με τη μουσική του αξία τα κατάφερε και όχι χάρη (ή λόγω) των πολιτικών του πεποιθήσεων. Ωστόσο, ο καλλιτέχνης δεν είναι μόνο παραγωγός καλλιτεχνικού έργου. Είναι και δημόσιο πρόσωπο έξω από τα στενά όρια της Τέχνης. Είναι, επίσης, και άνθρωπος. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό… Μερικές φορές, μόνο από την άποψη της Βιολογίας…
Ο Αντρέι Μακαρέβιτς την ημέρα της τραγωδίας στο Μετρό της Αγίας Πετρούπολης είχε προγραμματισμένη συναυλία σε μία από τις πιο γνωστές αίθουσες της πόλης, αυτήν που φέρει το όνομα του μεγάλου Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Την ημέρα της τραγωδίας η δημοτική Αρχή της Αγίας Πετρούπολης ανακοίνωσε τριήμερο πένθος στην πόλη, με τη σύσταση να μη γίνουν σε αυτό το διάστημα δημόσιες παραστάσεις διαφόρων θεαμάτων (συναυλίες, θεατρικά δρώμενα κλπ), ώστε ο λαός της πόλης να θρηνήσει με τον πρέποντα τρόπο τους συμπολίτες του. Ο Αντρέι Μακαρέβιτς, όμως, όχι μόνο δεν ακύρωσε, αλλά και πραγματοποίησε κανονικά τη συναυλία του!!! Όταν δε, ρωτήθηκε από δημοσιογράφους γιατί προέβη σε αυτή την πράξη, ο ίδιος απάντησε ότι «δεν έβλεπε τον λόγο» και ότι «δεν υπήρχε κανενός είδους πένθος» τη συγκεκριμένη μέρα (στγ: η ανακοίνωση του Δήμου της πόλης έγινε μερικές ώρες αργότερα)!!!
Να σημειώσουμε εδώ, ότι σε ανάλογη περίπτωση το 2003, όταν είχε γίνει τρομοκρατική επίθεση σε ροκ φεστιβάλ στη Μόσχα στην αίθουσα «Κρύλια», ο Αντρέι Μακαρέβιτς και το συγκρότημά του επίσης δεν είχαν ακυρώσει τη συναυλία τους… Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, λοιπόν, παύει να είναι σύμπτωση…
Έτσι λοιπόν, κατά την άποψη του «όμορφου, ηθικού, αγγελικά πλασμένου» δυτικού κόσμου, υπάρχουν θύματα και… «λιγότερο» θύματα… Υπάρχουν τρομοκρατικές επιθέσεις που καταδικάζονται αναφανδόν και άλλες που… απλώς γίνονται ημέρα Τρίτη!!! Την τακτική αυτή των νεοφιλελεύθερων υποκριτών δεν την βλέπουμε ούτε πρώτη, ούτε – δυστυχώς – τελευταία φορά… Και κάθε φορά που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα μιας τραγωδίας, γνωρίζουμε πλέον ότι είναι πολύ πιθανό να έχουν οι ίδιοι βάλει το χεράκι τους ώστε αυτή να συμβεί… Και όπως κάθε «μαφία» που σέβεται τον εαυτό της, στέλνει στα θύματά της το μεγαλύτερο και ωραιότερο στεφάνι…
Ωστόσο υπήρχαν και υπάρχουν και αυτοί που αντιδρούν σε αυτό το κύμα υποκρισίας… Και, όπως γράφει και ο Ίγκορ Μάλτσεβ στην κατακλείδα του άρθρου του (του οποίου εκτενές απόσπασμα δημοσιεύσαμε πιο πάνω), αναφωνούν «να πάει στο διάολο αυτός ο κόσμος, που του αρέσει να βλέπει πόσο όμορφα πεθαίνουμε». Και παίρνουν και την ανάλογη πολιτική θέση…
ΥΓ: Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και, σε αντίθεση με την μικρόψυχη στάση του Βερολίνου, στο Παρίσι ο Πύργος του Άιφελ και όλα τα δημόσια κτήρια στη γαλλική πρωτεύουσα χαμήλωσαν τα φώτα τους, σε ένδειξη τιμής και πένθους για τα θύματα της τραγωδίας στην Αγία Πετρούπολη. Τελικά, υπάρχουν και περιπτώσεις που επικρατεί η στοιχειώδης ανθρώπινη λογική… Και το στοιχειώδες ανθρώπινο συναίσθημα, βεβαίως…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου