Παναγιώτα Μπλέτα
Βλέποντας την Ευρωπαϊκή Ένωση να σύρεται στη διάλυση, πρότεινε πρόσφατα η Κομισιόν τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, Ευρωπαϊκού Υπουργείου Οικονομικών, την κοινή έκδοση ευρωπαϊκών ομολόγων (European Safe Assets) ή ευρωομολόγων, κοινή εγγύηση καταθέσεων, αλλά και αυστηρότερα δεδομένα οικονομικής σύγκλισης. Δράσεις οι οποίες εφόσον εγκριθούν, πρόκειται να υλοποιηθούν στο χρονικό διάστημα 2020 έως 2025.
Τα ευρωομόλογα ή αλλιώς ομόλογα σταθεροποίησης, είναι αξιόχρεα που προτείνεται να εκδοθούν από κοινού από τις χώρες στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για επενδυτικά προϊόντα, με τα οποία ο αγοραστής δανείζει ένα συγκεκριμένο ποσό στις χώρες της Ευρωζώνης που θα εκδόσουν ευρωομόλογα για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με ένα προσυμφωνημένο επιτόκιο.
Η ιδέα προέκυψε από τους οικονομολόγους Jakob von Weizsäcker και Jacques Delpla, τον Μάιο του 2010, οι οποίοι πρότειναν ως λύση για την κρίση χρέους στην Ευρώπη την χρησιμοποίηση ενός μείγματος παραδοσιακών κρατικών ομολόγων και κοινών ευρωομολόγων. Έτσι θα μπορούσαν οι ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες, οι οποίες θα έπρεπε να πάρουν μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας, να ορθοποδήσουν. Η Ευρωζώνη θα εξέδιδε ευρωομόλογα που θα αντιστοιχούσαν σε χρέος έως το 60% του συνολικού ΑΕΠ των Ευρωχωρών, με αποτέλεσμα το χρέος τους αλλά και το επιτόκιο δανεισμού να γίνει κοινό για όλους.
Με το χρέος να γίνεται κοινό για όλους, η Γερμανία θα έπρεπε να εγγυάται και την αποπληρωμή των χρεών χωρών όπως η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιρλανδία.
Όμως το 2011, η Γερμανία μέσω της καγκελαρίου Μέρκελ, με πιστοληπτική αξιολόγηση (ΑΑΑ), που σημαίνει ότι μπορεί να δανείζεται με πολύ μικρότερα επιτόκια από ότι οι άλλες χώρες, απέρριψε την πρόταση…
Σήμερα προτείνεται η έκδοση ενός ευρωομολόγου, που θα επιτρέπει σε εξασθενημένες χώρες του ευρώ να δημιουργούν χρέη, χωρίς όμως να ευθύνεται η μία για τα χρέη της άλλης.
Εμπνευστής της ιδέας, ο καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Princeton, Μάρκους Μπρουνερμάιερ, πρότεινε τη μορφή ενός λεγόμενου «κυβερνητικού ομολόγου», με το οποίο, τα ομόλογα των επιμέρους κρατών της ευρωζώνης θα συνενώνονται και θα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες ρίσκου, υψηλού και χαμηλού και οι επενδυτές θα μπορούν να επιλέγουν τη μια ή την άλλη κατηγορία, αναλόγως του ρίσκου που θέλουν να πάρουν.
Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι οι μικρότερες χώρες, που θα εκδίδουν τα ευρωομόλογα, θα πρέπει να παραιτηθούν από κάποια δικαιώματά τους όσον αφορά την άσκηση και όχι μόνο της οικονομικής τους πολιτικής…
Η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε κεντρική διοίκηση της ευρωζώνης, σημαίνει ακόμη περισσότερη δημοσιονομική λιτότητα όπως και πολλά άλλα…
Και αν υποθέσουμε, ότι στόχος είναι η δημιουργία ενός ομόσπονδου κράτους, αυτό θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί χρόνια πριν την εξαθλίωση των κρατών, μέσω των δυσβάσταχτων δανεισμών.
Η λύση αποτελούσε και θα αποτελεί μία, όσες υποτιθέμενες δράσεις κι αν υιοθετηθούν για την διάσωση της Ευρωζώνης και κατ επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτή είναι : η διάθεση μέρους των πλεονασματικών που έχουν δημιουργήσει κράτη-μέλη όπως η Γερμανία, από τις εξαγωγές τους σε ασθενέστερες οικονομίες… στις ασθενέστερες οικονομίες.
Μόνο έτσι μπορεί να ανασυγκροτηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και να θεμελιώσει τις οικονομία της συνολικά και όχι αποσπασματικά. Αλλιώς το τέλος θα έρθει και πολύ σύντομα μάλιστα, καθώς κράτη όπως η Ελλάδα που έχουν απολέσει τη παραγωγική τους δραστηριότητα δεν έχουν μέλλον.
Το μέλλον μια χώρας οικοδομείτε πάνω στη εσωτερική της οικονομία, πάνω στην εγχώρια παραγωγή, μεταποίηση, εμπόριο, πάνω στον επιχειρηματικό της ιστό και όχι στο δανεισμό, ούτε στα ευρωομόλογα που καταλήγουν τελικά ως άλλη μορφή δανεισμού, που κανένας δεν παίρνει την ευθύνη για αυτά, ούτε στην εκχώρηση κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Πόσο πιο κατανοητό πρέπει να γίνει αυτό πια…
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Βλέποντας την Ευρωπαϊκή Ένωση να σύρεται στη διάλυση, πρότεινε πρόσφατα η Κομισιόν τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, Ευρωπαϊκού Υπουργείου Οικονομικών, την κοινή έκδοση ευρωπαϊκών ομολόγων (European Safe Assets) ή ευρωομολόγων, κοινή εγγύηση καταθέσεων, αλλά και αυστηρότερα δεδομένα οικονομικής σύγκλισης. Δράσεις οι οποίες εφόσον εγκριθούν, πρόκειται να υλοποιηθούν στο χρονικό διάστημα 2020 έως 2025.
Για να δούμε όμως τι είναι ακριβώς τα ευρωομόλογα;
Τα ευρωομόλογα ή αλλιώς ομόλογα σταθεροποίησης, είναι αξιόχρεα που προτείνεται να εκδοθούν από κοινού από τις χώρες στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για επενδυτικά προϊόντα, με τα οποία ο αγοραστής δανείζει ένα συγκεκριμένο ποσό στις χώρες της Ευρωζώνης που θα εκδόσουν ευρωομόλογα για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με ένα προσυμφωνημένο επιτόκιο.
Η ιδέα προέκυψε από τους οικονομολόγους Jakob von Weizsäcker και Jacques Delpla, τον Μάιο του 2010, οι οποίοι πρότειναν ως λύση για την κρίση χρέους στην Ευρώπη την χρησιμοποίηση ενός μείγματος παραδοσιακών κρατικών ομολόγων και κοινών ευρωομολόγων. Έτσι θα μπορούσαν οι ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες, οι οποίες θα έπρεπε να πάρουν μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας, να ορθοποδήσουν. Η Ευρωζώνη θα εξέδιδε ευρωομόλογα που θα αντιστοιχούσαν σε χρέος έως το 60% του συνολικού ΑΕΠ των Ευρωχωρών, με αποτέλεσμα το χρέος τους αλλά και το επιτόκιο δανεισμού να γίνει κοινό για όλους.
Με το χρέος να γίνεται κοινό για όλους, η Γερμανία θα έπρεπε να εγγυάται και την αποπληρωμή των χρεών χωρών όπως η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιρλανδία.
Όμως το 2011, η Γερμανία μέσω της καγκελαρίου Μέρκελ, με πιστοληπτική αξιολόγηση (ΑΑΑ), που σημαίνει ότι μπορεί να δανείζεται με πολύ μικρότερα επιτόκια από ότι οι άλλες χώρες, απέρριψε την πρόταση…
Σήμερα προτείνεται η έκδοση ενός ευρωομολόγου, που θα επιτρέπει σε εξασθενημένες χώρες του ευρώ να δημιουργούν χρέη, χωρίς όμως να ευθύνεται η μία για τα χρέη της άλλης.
Προτείνεται δηλαδή ένα ευρωομόλογο στα μέτρα της Γερμανίας.
Εμπνευστής της ιδέας, ο καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Princeton, Μάρκους Μπρουνερμάιερ, πρότεινε τη μορφή ενός λεγόμενου «κυβερνητικού ομολόγου», με το οποίο, τα ομόλογα των επιμέρους κρατών της ευρωζώνης θα συνενώνονται και θα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες ρίσκου, υψηλού και χαμηλού και οι επενδυτές θα μπορούν να επιλέγουν τη μια ή την άλλη κατηγορία, αναλόγως του ρίσκου που θέλουν να πάρουν.
Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι οι μικρότερες χώρες, που θα εκδίδουν τα ευρωομόλογα, θα πρέπει να παραιτηθούν από κάποια δικαιώματά τους όσον αφορά την άσκηση και όχι μόνο της οικονομικής τους πολιτικής…
Η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε κεντρική διοίκηση της ευρωζώνης, σημαίνει ακόμη περισσότερη δημοσιονομική λιτότητα όπως και πολλά άλλα…
Και αν υποθέσουμε, ότι στόχος είναι η δημιουργία ενός ομόσπονδου κράτους, αυτό θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί χρόνια πριν την εξαθλίωση των κρατών, μέσω των δυσβάσταχτων δανεισμών.
Η λύση αποτελούσε και θα αποτελεί μία, όσες υποτιθέμενες δράσεις κι αν υιοθετηθούν για την διάσωση της Ευρωζώνης και κατ επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτή είναι : η διάθεση μέρους των πλεονασματικών που έχουν δημιουργήσει κράτη-μέλη όπως η Γερμανία, από τις εξαγωγές τους σε ασθενέστερες οικονομίες… στις ασθενέστερες οικονομίες.
Μόνο έτσι μπορεί να ανασυγκροτηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και να θεμελιώσει τις οικονομία της συνολικά και όχι αποσπασματικά. Αλλιώς το τέλος θα έρθει και πολύ σύντομα μάλιστα, καθώς κράτη όπως η Ελλάδα που έχουν απολέσει τη παραγωγική τους δραστηριότητα δεν έχουν μέλλον.
Το μέλλον μια χώρας οικοδομείτε πάνω στη εσωτερική της οικονομία, πάνω στην εγχώρια παραγωγή, μεταποίηση, εμπόριο, πάνω στον επιχειρηματικό της ιστό και όχι στο δανεισμό, ούτε στα ευρωομόλογα που καταλήγουν τελικά ως άλλη μορφή δανεισμού, που κανένας δεν παίρνει την ευθύνη για αυτά, ούτε στην εκχώρηση κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Πόσο πιο κατανοητό πρέπει να γίνει αυτό πια…
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου