Μαρία Παρέντη
Αλληλοκατηγορηθήκαμε ένα εκατομμύριο φορές σε παρέες και κουβέντες για την χρόνια ανάγκη της αριστεράς να απαγκιστρώνεται στις παρελθοντικές ηρωικές της αφηγήσεις. ”Το τώρα μας πού είναι, καλώς τα έκανε ο Άρης, εμείς τι κάνουμε”.
Από το 2008 και μετά, λιώσαν τα πόδια μας στο δρόμο και τα μυαλά μας στις κουβέντες. Ξημερωνόμασταν συζητώντας. Ακόμη και στο δρόμο συζητούσαμε. Φωνές, αντάρες, καβγάδες, διαφωνίες. ”Φύγε από ‘δω ρε ρεφορμιστή,μυρίζεις Μάαστριχτ”, ήταν η γνωστή φράση ενός φίλου που έδινε κι έπαιρνε. Κοινός τόπος όμως, ήταν ο αγώνας, η διάσωση της δική μας γενιάς και των κατοπινών, η ελπίδα πως δεν έχουν όλα χαθεί, δε θα εναποθέσουμε το μέλλον μας σε κανέναν.
Μετά το καλοκαίρι του 2015, που εμείς δεν ήμαστε πια οι φοιτητές του παρελθόντος, οι συζητήσεις σίγησαν. Οι συνδαιτημόνες μας δε μύριζαν πια Μάαστριχτ, όπως γλαφυρά έλεγε ο Λ., έζεχναν αυτή τη μυρωδιά της νέας εξουσίας που πατούσε πια πάνω από τα κεφάλια μας, έτοιμη να πάρει ό,τι είχε απομείνει.
Οι δρόμοι σίγησαν, οι παρέες έσπασαν, στα τραπέζια μας μείναμε εμείς. Δεν ήταν πια ιδεολογικοπολιτικές οι διαφωνίες που μας χώριζαν, ήταν το χάος. Ακολούθησε μια μεγάλη περίοδος μουδιάσματος και μεγάλου θυμού.
Λίγο μετά από τη μεγάλη σιωπή, συναντήσαμε το Μανώλη Γλέζο. ”Και τι κάνουμε τώρα”, τον ρωτήσαμε. Πρέπει να κατάλαβε την κούραση στα μάτια μας αμέσως μόλις περάσαμε το κατώφλι του σπιτιού του. ”Τι πάθατε μωρέ, κουραστήκατε; Δε θα λες ποτέ κουράστηκα. Κάθε πρωί που ξυπνάς η ζωή σε έχει ανάγκη. Θα αγωνιστείτε για ό,τι οι άλλοι θεωρούν ουτοπικό, για το παιδί που πεινά σε ένα τόπο πολύ μακριά από τον δικό μας”. Τα δικά του μάτια πετούσαν φωτιές.
Είπε πολλά εκείνη τη μέρα και κάπως έτσι του χρωστάμε λίγη από τη δύναμη που πήραμε για να μιλήσουμε ξανά… και η φωνή μας πια ήταν κραυγή.
Ο Μανώλης Γλέζος δεν είναι ιερό τοτέμ, δεν είναι ένας ζωντανός θρύλος. Είναι Άνθρωπος, κάνει λάθη, συντρίβεται, σηκώνεται, κλαίει , γελά, ζητά συγγνώμη. Είναι όμως ένας Άνθρωπος σαν εκείνους του σοφόκλειους ήρωες, που οι πράξεις του πολλές φορές ξεπερνούσαν τα ανθρώπινα.
Είναι μαζί μας εδώ γερός , πλάι στους αγώνες που έρχονται, δε μας στοιχειώνει, μας στέργει. Αφήστε μας να έχουμε ανάγκη από το χέρι του Μανώλη Γλέζου στον ώμο μας, εσείς ασχοληθείτε με το να κουκουλώνετε κάτω από το χαλί τις υπογραφές που βάζετε για την καταδίκη μας.
Παραθέτω τα δικά του λόγια από τη χθεσινή ομιλία του με αφορμή την παρουσίαση του νέου του βιβλίου με τίτλο ”Ακρωνύμια”:
«Αγαπητοί φίλοι, στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη, μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε. Και λέγαμε: Εάν εσύ ζεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσύ δε σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα κι από μένα. Κι όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί κι από μένα. Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων, θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο, να περνάει μέσα από τα φύλλα, κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα! Μπορώ να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Είναι δυνατόν;
Το δυσκολότερο πράγμα για μένα είναι ότι ζω και οι άνθρωποι, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που πολέμησα μαζί τους, οι άνθρωποι που αντιμετωπίσαμε μαζί τον θάνατο, δεν ζούνε σήμερα. Μπορώ να τους ξεχάσω; Είναι δυνατόν να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Δεν είναι δυνατόν. Και γι’ αυτό έχω όπως λένε αυτήν την πολυπραγμοσύνη. Γιατί ο καθένας τους μου ‘λεγε, εγώ θέλω να γίνω γεωλόγος. Εγώ θέλω να γίνω υδραυλικός. Εγώ θέλω να γίνω… Εκτελώ εντολές, ή προσπαθώ να εκτελέσω τις εντολές τους. Προσπαθώ. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.
Επειδή πιστεύω ότι η σύναξη αυτή δεν είναι ένα ακροατήριο, αλλά εσείς συμμετέχετε ως ενεργοί πολίτες στο πολιτικό γίγνεσθαι, ο καθένας σας στον τομέα του αναλαβαίνει να κάνει πράξεις τα όνειρα αυτών των ανθρώπων. Κι αν πεθάνω θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου… Ναι Τόσκα (σ.σ. απευθυνόμενος στον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη) θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου, για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε! Μη νομίζετε ότι θα γλιτώσετε από μένα ποτέ. Ευχαριστώ.»
*Η συγκλονιστική φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι της Τατιάνας Μπόλαρη για την ΕUROKINISSI
Πηγή: nostimonimar.gr
Νόστιμον Ήμαρ: Επιλογές
Αλληλοκατηγορηθήκαμε ένα εκατομμύριο φορές σε παρέες και κουβέντες για την χρόνια ανάγκη της αριστεράς να απαγκιστρώνεται στις παρελθοντικές ηρωικές της αφηγήσεις. ”Το τώρα μας πού είναι, καλώς τα έκανε ο Άρης, εμείς τι κάνουμε”.
Από το 2008 και μετά, λιώσαν τα πόδια μας στο δρόμο και τα μυαλά μας στις κουβέντες. Ξημερωνόμασταν συζητώντας. Ακόμη και στο δρόμο συζητούσαμε. Φωνές, αντάρες, καβγάδες, διαφωνίες. ”Φύγε από ‘δω ρε ρεφορμιστή,μυρίζεις Μάαστριχτ”, ήταν η γνωστή φράση ενός φίλου που έδινε κι έπαιρνε. Κοινός τόπος όμως, ήταν ο αγώνας, η διάσωση της δική μας γενιάς και των κατοπινών, η ελπίδα πως δεν έχουν όλα χαθεί, δε θα εναποθέσουμε το μέλλον μας σε κανέναν.
Μετά το καλοκαίρι του 2015, που εμείς δεν ήμαστε πια οι φοιτητές του παρελθόντος, οι συζητήσεις σίγησαν. Οι συνδαιτημόνες μας δε μύριζαν πια Μάαστριχτ, όπως γλαφυρά έλεγε ο Λ., έζεχναν αυτή τη μυρωδιά της νέας εξουσίας που πατούσε πια πάνω από τα κεφάλια μας, έτοιμη να πάρει ό,τι είχε απομείνει.
Οι δρόμοι σίγησαν, οι παρέες έσπασαν, στα τραπέζια μας μείναμε εμείς. Δεν ήταν πια ιδεολογικοπολιτικές οι διαφωνίες που μας χώριζαν, ήταν το χάος. Ακολούθησε μια μεγάλη περίοδος μουδιάσματος και μεγάλου θυμού.
Λίγο μετά από τη μεγάλη σιωπή, συναντήσαμε το Μανώλη Γλέζο. ”Και τι κάνουμε τώρα”, τον ρωτήσαμε. Πρέπει να κατάλαβε την κούραση στα μάτια μας αμέσως μόλις περάσαμε το κατώφλι του σπιτιού του. ”Τι πάθατε μωρέ, κουραστήκατε; Δε θα λες ποτέ κουράστηκα. Κάθε πρωί που ξυπνάς η ζωή σε έχει ανάγκη. Θα αγωνιστείτε για ό,τι οι άλλοι θεωρούν ουτοπικό, για το παιδί που πεινά σε ένα τόπο πολύ μακριά από τον δικό μας”. Τα δικά του μάτια πετούσαν φωτιές.
Είπε πολλά εκείνη τη μέρα και κάπως έτσι του χρωστάμε λίγη από τη δύναμη που πήραμε για να μιλήσουμε ξανά… και η φωνή μας πια ήταν κραυγή.
Ο Μανώλης Γλέζος δεν είναι ιερό τοτέμ, δεν είναι ένας ζωντανός θρύλος. Είναι Άνθρωπος, κάνει λάθη, συντρίβεται, σηκώνεται, κλαίει , γελά, ζητά συγγνώμη. Είναι όμως ένας Άνθρωπος σαν εκείνους του σοφόκλειους ήρωες, που οι πράξεις του πολλές φορές ξεπερνούσαν τα ανθρώπινα.
Είναι μαζί μας εδώ γερός , πλάι στους αγώνες που έρχονται, δε μας στοιχειώνει, μας στέργει. Αφήστε μας να έχουμε ανάγκη από το χέρι του Μανώλη Γλέζου στον ώμο μας, εσείς ασχοληθείτε με το να κουκουλώνετε κάτω από το χαλί τις υπογραφές που βάζετε για την καταδίκη μας.
Παραθέτω τα δικά του λόγια από τη χθεσινή ομιλία του με αφορμή την παρουσίαση του νέου του βιβλίου με τίτλο ”Ακρωνύμια”:
«Αγαπητοί φίλοι, στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη, μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε. Και λέγαμε: Εάν εσύ ζεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσύ δε σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα κι από μένα. Κι όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί κι από μένα. Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων, θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο, να περνάει μέσα από τα φύλλα, κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα! Μπορώ να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Είναι δυνατόν;
Το δυσκολότερο πράγμα για μένα είναι ότι ζω και οι άνθρωποι, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που πολέμησα μαζί τους, οι άνθρωποι που αντιμετωπίσαμε μαζί τον θάνατο, δεν ζούνε σήμερα. Μπορώ να τους ξεχάσω; Είναι δυνατόν να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Δεν είναι δυνατόν. Και γι’ αυτό έχω όπως λένε αυτήν την πολυπραγμοσύνη. Γιατί ο καθένας τους μου ‘λεγε, εγώ θέλω να γίνω γεωλόγος. Εγώ θέλω να γίνω υδραυλικός. Εγώ θέλω να γίνω… Εκτελώ εντολές, ή προσπαθώ να εκτελέσω τις εντολές τους. Προσπαθώ. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.
Επειδή πιστεύω ότι η σύναξη αυτή δεν είναι ένα ακροατήριο, αλλά εσείς συμμετέχετε ως ενεργοί πολίτες στο πολιτικό γίγνεσθαι, ο καθένας σας στον τομέα του αναλαβαίνει να κάνει πράξεις τα όνειρα αυτών των ανθρώπων. Κι αν πεθάνω θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου… Ναι Τόσκα (σ.σ. απευθυνόμενος στον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη) θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου, για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε! Μη νομίζετε ότι θα γλιτώσετε από μένα ποτέ. Ευχαριστώ.»
*Η συγκλονιστική φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι της Τατιάνας Μπόλαρη για την ΕUROKINISSI
Πηγή: nostimonimar.gr
Νόστιμον Ήμαρ: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου