Του Βασίλη Μακρίδη
►Εάν κάναμε μία σύνοψη του χθεσινού (8/6) αποτελέσματος των βρετανικών βουλευτικών εκλογών, θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε περίπου όπως παρακάτω:
►«Έχασε» η Μέι που… κέρδισε,
►«Κέρδισε» ο Κόρμπιν που… έχασε,
►«Έχασαν» οι Σκωτσέζοι του SNP που... έχασαν,
►Μπορεί να σχηματιστεί μια κυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας Συντηρητικών - Βορειοϊρλανδών DUP, που μπορεί να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή.
►Εάν το αναλύσουμε λίγο περισσότερο, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών μπορεί να ερμηνευθεί μόνο ως μεγάλη ήττα (έως και πανωλεθρία) για την Τερέζα Μέι, η οποία οδηγώντας τη χώρα σε πρόωρες εκλογές είχε όλα τα εχέγγυα για να πετύχει μια νίκη με μεγάλη διαφορά (σχεδόν «διπλό σκορ») έναντι των Εργατικών, αλλά «κατόρθωσε» (γιατί περί…κατορθώματος πρόκειται) να είναι μόλις λίγο περισσότερο από 2 εκατοστιαίες μονάδες μπροστά (42,4% έναντι 40,1%), με 12 λιγότερες έδρες από πριν (318 έναντι 330), με τους Εργατικούς να κεφαλαιοποιούν σχεδόν όλες τις απώλειες των υπολοίπων κομμάτων, παίρνοντας 32 έδρες παραπάνω (261 ένατι 229) και, κυρίως, χωρίς την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία που θα τους επέτρεπε να κινηθούν σαφώς πιο άνετα.
►Κατακλείδα για την –ουσιαστική– ήττα των Τόρις και της Τερέζα Μέι προσωπικά, ήταν η άκρως νεοφιλελεύθερη και αντιλαϊκή οικονομική και κοινωνική ατζέντα που προσπάθησε να περάσει στο διάστημα από το δημοψήφισμα του Brexit μέχρι σήμερα, η οποία δημιούργησε τεράστιες αντιδράσεις στην βρετανική κοινωνία. Η Μέι, πιστεύοντας ότι το Brexit στήριξαν κατά κύριο λόγο οι ψηφοφόροι του Συντηρητικού κόμματος, θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να περάσει σχεδόν ανώδυνα τα αντιλαϊκά μέτρα που, ούτως ή άλλως, με Brexit ή χωρίς, είχε στο μυαλό της να εφαρμόσει, εφόσον έπαιρνε ξανά την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
►Ωστόσο τα πράγματα ήταν και είναι αρκετά πιο σύνθετα: πρώτα απ’ όλα, το Brexit δεν στήριξαν αποκλειστικά, ούτε καν κατά κύριο λόγο οι ψηφοφόροι των Τόρις. Σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι των Εργατικών, ανεξαρτήτως του τι έλεγε ή έκανε η ηγεσία του κόμματός τους, ψήφισαν υπέρ του Brexit με καθαρά ταξικά κριτήρια, όπως με ταξικά κριτήρια ψήφισαν σχεδόν όλοι οι υποστηρικτές του Brexit, ανεξάρτητα από το κόμμα που ψήφιζαν στις βουλευτικές εκλογές. Για όποιον θυμάται τα στατιστικά στοιχεία του βρετανικού δημοψηφίσματος, στις περιοχές όπου κατοικούν επί το πλείστον εργάτες και, εν γένει, φτωχά λαϊκά στρώματα, το Brexit είχε σαρώσει, εν αντιθέσει με τις περιοχές όπου επικρατούσαν τα μικροαστικά και (κυρίως) τα μεγαλοαστικά στρώματα, όπου το Bremain είχε σαφή υπεροχή.
►Η Τερέζα Μέι, λοιπόν, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τις «δάφνες» του Brexit, αγνοώντας πως το κόμμα της το ψηφίζει και τμήμα της βρετανικής εργατικής τάξης (…κακώς, κατά τη γνώμη μας, αλλά γεγονός αδιαμφισβήτητο). Και όταν προεκλογικά διακηρύσσει κάποιος χωρίς περιστροφές, ότι η οικονομική και κοινωνική πολιτική του θα θίξει άμεσα τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, αποκτά αμέσως τον λεγόμενο… «ανθρωποδιώκτη».
►Η απόπειρά της, δε, να αυτοπαρουσιαστεί ως η μόνη πολιτική ηγέτις, που μπορούσε να διαχειριστεί αποτελεσματικά τη διαδικασία του Brexit αποδείχθηκε γι’ αυτήν καταστροφική. Πρώτα απ’ όλα, το επιχείρημά της αυτό το αποδόμησε σχεδόν αμέσως ο Κόρμπιν, δηλώνοντας ευθαρσώς πως, σε περίπτωση νίκης των Εργατικών, ο ίδιος θα προσπαθήσει να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία ανάμεσα στη Βρετανία και την ΕΕ για την ολοκλήρωση του Brexit. Κατά δεύτερον, όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Κώστας Λαπαβίτσας στο δικό του σημερινό σημείωμα για τις βρετανικές εκλογές, «δίπλα στο μετρημένο και ανθρώπινο πρόσωπο του Κόρμπιν, ο οποίος αναδείχθηκε σε άριστο εκφραστή της κοινωνικής αλλαγής που ζητούν τα λαϊκά στρώματα και η νεολαία, η Μέι έδειχνε νευρική, ασυνάρτητη και συνάμα βαθιά ταξική υπέρ των πλουσίων».
►Συμπληρωματικά για τον Κόρμπιν και για τους Εργατικούς, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ήταν η πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ολόκληρες και, κυρίως, μετά την «σοσιαλφιλελεύθερη» λαίλαπα του Μπλερ και των ακολούθων του, που παρουσίασαν ένα πρόγραμμα με σαφή σοσιαλδημοκρατικά, κεϊνσιανά στοιχεία «παλαιάς κοπής», που μπορεί να μη θέτει σε ευθεία αμφισβήτηση το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ωστόσο μέσα από συγκεκριμένες προγραμματικές επιλογές, όπως ένα ευρύ πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων (άνω των 250 εκατ. λιρών), η μεγάλη (έως και 40%) αύξηση του κατώτατου μισθού, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας (όπως οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι), η κατάργηση των διδάκτρων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η γενναία φορολόγηση των πλουσίων (εισοδήματα άνω των 80.000 λιρών) και το πρόγραμμα κατασκευής 1 εκατομμυρίου κατοικιών για τα λαϊκά στρώματα, προφανώς συγκίνησε περισσότερο τους Βρετανούς «πληβείους» και, ασφαλώς, «έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου» προς την τοπική (και όχι μόνο) άρχουσα τάξη…
►Και για το τέλος: ο καταποντισμός του ακροδεξιού και ξενοφοβικού UKIP ήταν η καλύτερη απάντηση στους ευρωλάγνους-ευρωλιγούρηδες, που υποστήριζαν τόσον καιρό ότι το Brexit είχε αντίστοιχο πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο... Όταν τα γεγονότα είναι ή γίνονται λίγο πιο σύνθετα από τον οργανισμό μιας αμοιβάδας, οι... «δουζίνες» της διανόησης δυσκολεύονται στην ανάγνωσή τους (για... γραφή, ούτε λόγος!!!). Όπως γράψαμε και πιο πάνω, η ψήφος υπέρ του Brexit ήταν ψήφος ταξική και ψήφος –κυρίως– των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων υπέρ των συμφερόντων τους. Αλλά αυτά είναι… ψιλά γράμματα για τους «φωστήρες» της «αριστερής» διανόησης του ΤΙΝΑκάνουμε…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
►Εάν κάναμε μία σύνοψη του χθεσινού (8/6) αποτελέσματος των βρετανικών βουλευτικών εκλογών, θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε περίπου όπως παρακάτω:
►«Έχασε» η Μέι που… κέρδισε,
►«Κέρδισε» ο Κόρμπιν που… έχασε,
►«Έχασαν» οι Σκωτσέζοι του SNP που... έχασαν,
►Μπορεί να σχηματιστεί μια κυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας Συντηρητικών - Βορειοϊρλανδών DUP, που μπορεί να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή.
►Εάν το αναλύσουμε λίγο περισσότερο, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών μπορεί να ερμηνευθεί μόνο ως μεγάλη ήττα (έως και πανωλεθρία) για την Τερέζα Μέι, η οποία οδηγώντας τη χώρα σε πρόωρες εκλογές είχε όλα τα εχέγγυα για να πετύχει μια νίκη με μεγάλη διαφορά (σχεδόν «διπλό σκορ») έναντι των Εργατικών, αλλά «κατόρθωσε» (γιατί περί…κατορθώματος πρόκειται) να είναι μόλις λίγο περισσότερο από 2 εκατοστιαίες μονάδες μπροστά (42,4% έναντι 40,1%), με 12 λιγότερες έδρες από πριν (318 έναντι 330), με τους Εργατικούς να κεφαλαιοποιούν σχεδόν όλες τις απώλειες των υπολοίπων κομμάτων, παίρνοντας 32 έδρες παραπάνω (261 ένατι 229) και, κυρίως, χωρίς την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία που θα τους επέτρεπε να κινηθούν σαφώς πιο άνετα.
►Κατακλείδα για την –ουσιαστική– ήττα των Τόρις και της Τερέζα Μέι προσωπικά, ήταν η άκρως νεοφιλελεύθερη και αντιλαϊκή οικονομική και κοινωνική ατζέντα που προσπάθησε να περάσει στο διάστημα από το δημοψήφισμα του Brexit μέχρι σήμερα, η οποία δημιούργησε τεράστιες αντιδράσεις στην βρετανική κοινωνία. Η Μέι, πιστεύοντας ότι το Brexit στήριξαν κατά κύριο λόγο οι ψηφοφόροι του Συντηρητικού κόμματος, θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να περάσει σχεδόν ανώδυνα τα αντιλαϊκά μέτρα που, ούτως ή άλλως, με Brexit ή χωρίς, είχε στο μυαλό της να εφαρμόσει, εφόσον έπαιρνε ξανά την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
►Ωστόσο τα πράγματα ήταν και είναι αρκετά πιο σύνθετα: πρώτα απ’ όλα, το Brexit δεν στήριξαν αποκλειστικά, ούτε καν κατά κύριο λόγο οι ψηφοφόροι των Τόρις. Σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι των Εργατικών, ανεξαρτήτως του τι έλεγε ή έκανε η ηγεσία του κόμματός τους, ψήφισαν υπέρ του Brexit με καθαρά ταξικά κριτήρια, όπως με ταξικά κριτήρια ψήφισαν σχεδόν όλοι οι υποστηρικτές του Brexit, ανεξάρτητα από το κόμμα που ψήφιζαν στις βουλευτικές εκλογές. Για όποιον θυμάται τα στατιστικά στοιχεία του βρετανικού δημοψηφίσματος, στις περιοχές όπου κατοικούν επί το πλείστον εργάτες και, εν γένει, φτωχά λαϊκά στρώματα, το Brexit είχε σαρώσει, εν αντιθέσει με τις περιοχές όπου επικρατούσαν τα μικροαστικά και (κυρίως) τα μεγαλοαστικά στρώματα, όπου το Bremain είχε σαφή υπεροχή.
►Η Τερέζα Μέι, λοιπόν, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τις «δάφνες» του Brexit, αγνοώντας πως το κόμμα της το ψηφίζει και τμήμα της βρετανικής εργατικής τάξης (…κακώς, κατά τη γνώμη μας, αλλά γεγονός αδιαμφισβήτητο). Και όταν προεκλογικά διακηρύσσει κάποιος χωρίς περιστροφές, ότι η οικονομική και κοινωνική πολιτική του θα θίξει άμεσα τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, αποκτά αμέσως τον λεγόμενο… «ανθρωποδιώκτη».
►Η απόπειρά της, δε, να αυτοπαρουσιαστεί ως η μόνη πολιτική ηγέτις, που μπορούσε να διαχειριστεί αποτελεσματικά τη διαδικασία του Brexit αποδείχθηκε γι’ αυτήν καταστροφική. Πρώτα απ’ όλα, το επιχείρημά της αυτό το αποδόμησε σχεδόν αμέσως ο Κόρμπιν, δηλώνοντας ευθαρσώς πως, σε περίπτωση νίκης των Εργατικών, ο ίδιος θα προσπαθήσει να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία ανάμεσα στη Βρετανία και την ΕΕ για την ολοκλήρωση του Brexit. Κατά δεύτερον, όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Κώστας Λαπαβίτσας στο δικό του σημερινό σημείωμα για τις βρετανικές εκλογές, «δίπλα στο μετρημένο και ανθρώπινο πρόσωπο του Κόρμπιν, ο οποίος αναδείχθηκε σε άριστο εκφραστή της κοινωνικής αλλαγής που ζητούν τα λαϊκά στρώματα και η νεολαία, η Μέι έδειχνε νευρική, ασυνάρτητη και συνάμα βαθιά ταξική υπέρ των πλουσίων».
►Συμπληρωματικά για τον Κόρμπιν και για τους Εργατικούς, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ήταν η πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ολόκληρες και, κυρίως, μετά την «σοσιαλφιλελεύθερη» λαίλαπα του Μπλερ και των ακολούθων του, που παρουσίασαν ένα πρόγραμμα με σαφή σοσιαλδημοκρατικά, κεϊνσιανά στοιχεία «παλαιάς κοπής», που μπορεί να μη θέτει σε ευθεία αμφισβήτηση το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ωστόσο μέσα από συγκεκριμένες προγραμματικές επιλογές, όπως ένα ευρύ πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων (άνω των 250 εκατ. λιρών), η μεγάλη (έως και 40%) αύξηση του κατώτατου μισθού, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας (όπως οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι), η κατάργηση των διδάκτρων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η γενναία φορολόγηση των πλουσίων (εισοδήματα άνω των 80.000 λιρών) και το πρόγραμμα κατασκευής 1 εκατομμυρίου κατοικιών για τα λαϊκά στρώματα, προφανώς συγκίνησε περισσότερο τους Βρετανούς «πληβείους» και, ασφαλώς, «έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου» προς την τοπική (και όχι μόνο) άρχουσα τάξη…
►Και για το τέλος: ο καταποντισμός του ακροδεξιού και ξενοφοβικού UKIP ήταν η καλύτερη απάντηση στους ευρωλάγνους-ευρωλιγούρηδες, που υποστήριζαν τόσον καιρό ότι το Brexit είχε αντίστοιχο πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο... Όταν τα γεγονότα είναι ή γίνονται λίγο πιο σύνθετα από τον οργανισμό μιας αμοιβάδας, οι... «δουζίνες» της διανόησης δυσκολεύονται στην ανάγνωσή τους (για... γραφή, ούτε λόγος!!!). Όπως γράψαμε και πιο πάνω, η ψήφος υπέρ του Brexit ήταν ψήφος ταξική και ψήφος –κυρίως– των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων υπέρ των συμφερόντων τους. Αλλά αυτά είναι… ψιλά γράμματα για τους «φωστήρες» της «αριστερής» διανόησης του ΤΙΝΑκάνουμε…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου