Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Τα προσφυγόπουλα «ταξιδεύουν μόνα τους χωρίς καμία προστασία..». Κι όμως έχουν συγγενείς στην Ευρώπη, αλλά οι κυβερνήσεις τα εμποδίζουν να ενωθούν μ’ αυτούς. Κάποια από τα παιδιά αυτά «αναγκάζονται να πουλάνε το κορμί τους…». Λόγια της Βανέσας Ρεντγκρέηβ που μου θύμισαν εκείνον τον έφηβο από τις φαβέλες της Βραζιλίας που έλεγε: «Δεν έχω τι να κάνω σ’ αυτόν τον κόσμο». Ρήση ενός παιδιού πριν καν αρθρώσει τη ζωή, πριν καν τη ζήσει, πριν να γνωρίσει την περιπέτεια και το μυστήριο, ό,τι συνιστά την «αγωνία των παιδιών». Ένα παιδί που ένιωσε από νωρίς ότι δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος μήτε ρόλος, δεν υπάρχει μέριμνα και βλέμμα γι’ αυτό.
Αυτός είναι ο κόσμος μας, αυτή είναι η «υποκρισία μιας δημοκρατίας που έχει μεθύσει από ελευθερία και ισότητα, την ίδια στιγμή που αποστρέφει το πρόσωπό της από λαμπρούς μαθητές των οποίων το μόνο σφάλμα είναι ότι ανήκουν στον απλό αγροτικό κόσμο, τη στιγμή που φυλακίζει τους φυγάδες, οι οποίοι διψούν για ελευθερία, και τους στέλνει στα κάτεργα όπου βασανιστές τυραννούν τα παιδιά…». Αυτά έλεγε ο Ζενέ στον αιώνα του, αυτά είχε υποστεί ο ίδιος ως νόθο παιδί, ακριβώς τα ίδια και χειρότερα ισχύουν τον 21ο αιώνα. Τώρα τα παιδιά παραμένουν εσαεί αόρατα, εξόριστα, ερημωμένα από την αγάπη που έχουν ανάγκη για ν’ ανθίσουν. Αυτός ο κόσμος, η Δύση, αυτή η δημοκρατία, η δυτική, μισεί τα παιδιά. Γι’ αυτό «…όταν βρεθείς εκεί ανάμεσα σ’ όλα τα παιδιά του θλιμμένου αμερικάνικου παράδεισου... θα δεις πως όλοι έχουν γίνει παράφρονες - ένα παρανοϊκό σύμπαν»(Κέρουακ). Αυτό είναι το σύμπαν των ψυχοτρόπων. Ψυχοτρόπα για τους «πάνω», ψυχοτρόπα και για τους «κάτω». Έτσι καταστέλλεται η νεανική οργή.
Έχει μαυρίσει ο Σαρωνικός από την πετρελαιοκηλίδα της Αγίας Ζώνης, έχει μαυρίσει η ζωή μας από τους πάμπλουτους λαθρέμπορους που την διαφεντεύουν, έχει μαυρίσει και η ζωή των νέων από τον μπάφο. Ένα απέραντο «μπάφιασμα». Θυμάμαι τον Τσόμσκι που έλεγε πως όταν οι ΗΠΑ ελέγξουν μία περιοχή, τότε εκεί αυξάνεται κατακόρυφα η παραγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών. Αυτό συνέβη στο Κόσσοβο. Αυτό συμβαίνει στην Αλβανία. Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα. Ρωτούσα το καλοκαίρι στα Τζουμέρκα για τον τουρισμό και τα εκπληκτικά θεραπευτικά βότανα της περιοχής και οι συνομιλητές μου γέλασαν. Η κουλτούρα των αρχαίων βοτάνων «σκοτώνεται» από νέο-καλλιέργειες, όπως το τζουμερκιώτικο χασίς! Η αναπτυξιακή μας προοπτική στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας είναι αυτή! Καλλιέργεια κάνναβις και η ανάπτυξη της κουλτούρας του. Κανείς, δηλαδή, δεν θα βρίσκει νόημα στη ζωή, κανείς δεν θα ονειρεύεται, κανείς δεν θα χαίρεται αλλιώς, δηλαδή από τη συνάντηση, την τήξη του Εγώ για έναν έρωτα, για τον Άλλον. Μόνο έτσι. Με ψυχοτρόπα. Γιατί πλέον όλοι πάσχουμε ανιάτως από υπερβολικό εαυτό, από αυτοαναφορικότητα και άκρατο ναρκισσισμό. Καμία συνάντηση, ποτέ, πουθενά. Κι αν συμβαίνει, θα συμβαίνει μόνο επεισοδιακά, κατ’ εξαίρεση, όπως ένα αστέρι που βλέπουμε στον ουρανό, αλλά το οποίο έχει ήδη πεθάνει.
Οι θεσμοί του Εμείς έχουν εκλείψει προ πολλού. Τα πολιτικά κόμματα έχουν σαπίσει, τα συνδικάτα είναι εξωνημένα, οι οικογένειες έχουν γίνει πυρηνικές, οι φιλίες κουμπαριές και ανταλλαγές αναγκών, όλες οι συλλογικότητες που συνιστούσαν ρίζες και έδιναν «χυμούς» στις ψυχές, διαμορφώνοντας ταυτότητες και πρόσωπα, δεν υφίστανται. Το πνεύμα έχει εκπέσει σε δεξιοτεχνία και χρησιμοθηρική εξυπνάδα. Η κουλτούρα ως καλλιέργεια δεν είναι παρά μία επίφαση. Η φαντασία διχοτομείται απόλυτα, χάνει τις αποχρώσεις κι έτσι παύει να είναι φαντασία. Και τα παιδιά μας όταν δεν αυτοκτονούν, τρελαίνονται. Γιατί η τρέλα είναι «η μιλιά της βουβαμάρας». Γι’ αυτό είχε δίκιο εκείνος που έλεγε: «…αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Τα προσφυγόπουλα «ταξιδεύουν μόνα τους χωρίς καμία προστασία..». Κι όμως έχουν συγγενείς στην Ευρώπη, αλλά οι κυβερνήσεις τα εμποδίζουν να ενωθούν μ’ αυτούς. Κάποια από τα παιδιά αυτά «αναγκάζονται να πουλάνε το κορμί τους…». Λόγια της Βανέσας Ρεντγκρέηβ που μου θύμισαν εκείνον τον έφηβο από τις φαβέλες της Βραζιλίας που έλεγε: «Δεν έχω τι να κάνω σ’ αυτόν τον κόσμο». Ρήση ενός παιδιού πριν καν αρθρώσει τη ζωή, πριν καν τη ζήσει, πριν να γνωρίσει την περιπέτεια και το μυστήριο, ό,τι συνιστά την «αγωνία των παιδιών». Ένα παιδί που ένιωσε από νωρίς ότι δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος μήτε ρόλος, δεν υπάρχει μέριμνα και βλέμμα γι’ αυτό.
Αυτός είναι ο κόσμος μας, αυτή είναι η «υποκρισία μιας δημοκρατίας που έχει μεθύσει από ελευθερία και ισότητα, την ίδια στιγμή που αποστρέφει το πρόσωπό της από λαμπρούς μαθητές των οποίων το μόνο σφάλμα είναι ότι ανήκουν στον απλό αγροτικό κόσμο, τη στιγμή που φυλακίζει τους φυγάδες, οι οποίοι διψούν για ελευθερία, και τους στέλνει στα κάτεργα όπου βασανιστές τυραννούν τα παιδιά…». Αυτά έλεγε ο Ζενέ στον αιώνα του, αυτά είχε υποστεί ο ίδιος ως νόθο παιδί, ακριβώς τα ίδια και χειρότερα ισχύουν τον 21ο αιώνα. Τώρα τα παιδιά παραμένουν εσαεί αόρατα, εξόριστα, ερημωμένα από την αγάπη που έχουν ανάγκη για ν’ ανθίσουν. Αυτός ο κόσμος, η Δύση, αυτή η δημοκρατία, η δυτική, μισεί τα παιδιά. Γι’ αυτό «…όταν βρεθείς εκεί ανάμεσα σ’ όλα τα παιδιά του θλιμμένου αμερικάνικου παράδεισου... θα δεις πως όλοι έχουν γίνει παράφρονες - ένα παρανοϊκό σύμπαν»(Κέρουακ). Αυτό είναι το σύμπαν των ψυχοτρόπων. Ψυχοτρόπα για τους «πάνω», ψυχοτρόπα και για τους «κάτω». Έτσι καταστέλλεται η νεανική οργή.
Έχει μαυρίσει ο Σαρωνικός από την πετρελαιοκηλίδα της Αγίας Ζώνης, έχει μαυρίσει η ζωή μας από τους πάμπλουτους λαθρέμπορους που την διαφεντεύουν, έχει μαυρίσει και η ζωή των νέων από τον μπάφο. Ένα απέραντο «μπάφιασμα». Θυμάμαι τον Τσόμσκι που έλεγε πως όταν οι ΗΠΑ ελέγξουν μία περιοχή, τότε εκεί αυξάνεται κατακόρυφα η παραγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών. Αυτό συνέβη στο Κόσσοβο. Αυτό συμβαίνει στην Αλβανία. Αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα. Ρωτούσα το καλοκαίρι στα Τζουμέρκα για τον τουρισμό και τα εκπληκτικά θεραπευτικά βότανα της περιοχής και οι συνομιλητές μου γέλασαν. Η κουλτούρα των αρχαίων βοτάνων «σκοτώνεται» από νέο-καλλιέργειες, όπως το τζουμερκιώτικο χασίς! Η αναπτυξιακή μας προοπτική στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας είναι αυτή! Καλλιέργεια κάνναβις και η ανάπτυξη της κουλτούρας του. Κανείς, δηλαδή, δεν θα βρίσκει νόημα στη ζωή, κανείς δεν θα ονειρεύεται, κανείς δεν θα χαίρεται αλλιώς, δηλαδή από τη συνάντηση, την τήξη του Εγώ για έναν έρωτα, για τον Άλλον. Μόνο έτσι. Με ψυχοτρόπα. Γιατί πλέον όλοι πάσχουμε ανιάτως από υπερβολικό εαυτό, από αυτοαναφορικότητα και άκρατο ναρκισσισμό. Καμία συνάντηση, ποτέ, πουθενά. Κι αν συμβαίνει, θα συμβαίνει μόνο επεισοδιακά, κατ’ εξαίρεση, όπως ένα αστέρι που βλέπουμε στον ουρανό, αλλά το οποίο έχει ήδη πεθάνει.
Οι θεσμοί του Εμείς έχουν εκλείψει προ πολλού. Τα πολιτικά κόμματα έχουν σαπίσει, τα συνδικάτα είναι εξωνημένα, οι οικογένειες έχουν γίνει πυρηνικές, οι φιλίες κουμπαριές και ανταλλαγές αναγκών, όλες οι συλλογικότητες που συνιστούσαν ρίζες και έδιναν «χυμούς» στις ψυχές, διαμορφώνοντας ταυτότητες και πρόσωπα, δεν υφίστανται. Το πνεύμα έχει εκπέσει σε δεξιοτεχνία και χρησιμοθηρική εξυπνάδα. Η κουλτούρα ως καλλιέργεια δεν είναι παρά μία επίφαση. Η φαντασία διχοτομείται απόλυτα, χάνει τις αποχρώσεις κι έτσι παύει να είναι φαντασία. Και τα παιδιά μας όταν δεν αυτοκτονούν, τρελαίνονται. Γιατί η τρέλα είναι «η μιλιά της βουβαμάρας». Γι’ αυτό είχε δίκιο εκείνος που έλεγε: «…αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου