Στέφανος Μαντζαρίδης
Ούτε τώρα πήρες χαμπάρι τίποτα,ε; Ούτε καν τώρα, που τα λόγια ενός από τους πιο σιχαμερούς δολοφόνους ναζί, του Γκέμπελς, ο οποίος λίγο πριν απαλλαγεί η γη μας από αυτόν ούρλιαζε πως θα ξανάρθουν κι η γη θα τρέμει, μοιάζουν να γίνονται μια εφιαλτική πραγματικότητα;
Έμεινες αποσβολωμένος στο άκουσμα της είδησης πως στη χώρα που το φίδι του ναζισμού θέριεψε όσο πουθενά αλλού, το ναζιστικό κόμμα έχει μαζί του το 13,5 % των ψηφοφόρων και μπαίνει φορώντας τα αιματοβαμμένα άρβυλα του, για πρώτη φορά μετά τη συντριβή των ναζί το 1945, στη Γερμανική Βουλή.
Έτσι όμως δεν έκανες πάντα; Πάντοτε δεν έβρισκες δικαιολογίες για όλα τα στραβά που σου συμβαίνουν στους άλλους; Πότε αλήθεια ήταν η τελευταία φορά που παραδέχτηκες πως φταις για κάτι, θυμάσαι αλήθεια; Μήπως ποτέ;
Τρέμεις σαν το ποντίκι που πιάστηκε στη φάκα τη δύναμη που αποκτούν οι ναζί στη Γερμανία μέσω των εκλογών στη χώρα. Γιατί γνωρίζεις καλά πως κι ο Χίτλερ με εκλογές ανέβηκε στην εξουσία...
Αλήθεια, όμως, αναρωτήθηκες ποτέ σου ποια ήταν η χώρα που πρώτη άνοιξε τις πύλες του κοινοβουλίου της στα ναζιστικά σκουπίδια; Να σε βοηθήσω, αν δεν το θυμάσαι, η χώρα σου ήταν! Η χώρα σου και χώρα μου, η Ελλάδα!
Τα βάζεις με τους Γερμανούς που ψήφισαν τους ναζί κι ας έκανες πρώτος εσύ το ίδιο. Βρίζεις έναν ολόκληρο λαό σ' ένα ακόμα στερεοτυπικό παραλήρημα κι ας ήσουν εσύ που τους έβαλες μετά βαΐων και κλάδων μέσα στη δική σου τη Βουλή, δίνοντας τους έτσι την ευκαιρία να νομιμοποιήσουν τα εγκλήματά τους.
Και μετά πέφτεις ξανά και ξανά από τα σύννεφα με το που ξεχειλίζει ο βόθρος και πλημμύριζει ο τόπος με το αίμα που χύνουν στο όνομα του θηρίου, όλο και περισσότερο κάθε φορά.
Ξεχνώντας κάθε φορά πως κατά βάθος εσύ το έθρεψες το φίδι...
Άκουγες στις ειδήσεις για τα τάγματα εφόδου και άλλαζες κανάλι. Ή καλύτερα πλευρό... Προσπέρασες τις Μανωλάδες σα να μη συνέβαινε τίποτα. Μη σου πω πως μέσα σου είπες και μπράβο...
Χάζευες τα ναζιστικά σκυλιά να δίνουν την παράσταση τους σε τηλεοράσεις κι εφημερίδες και έκλεινες ερμητικά τ' αυτιά σου. Δεν ήθελες ν' ακούσεις, έτρεμες να δεις την αλήθεια κατάφατσα. Μη σου πω μάλιστα πως βαθιά μέσα σου γούσταρες κιόλας...
Είδες τον Παύλο Φύσσα να δολοφονείται εν ψυχρώ για τις ιδέες του και σκέφτηκες πως τι ήθελε κι αυτός και μπλεκόταν, δεν καθόταν στ' αυγά του ο άνθρωπος να μη τον έβρισκε η κακιά ώρα. Η κακιά η ώρα, μάλιστα, καλά ακούς. Βάφτισες κακιά ώρα το αίμα που χύθηκε από τα μαχαίρια των ναζί και νόμισες πως καθάρισες.
Άσε που κατάπιες αμάσητο στην αρχή το παραμύθι που σου σερβίρισαν από τη ναυαρχίδα της γεμπελικής παραπληροφόρησης και προπαγάνδας, τον ΣΚΑΙ, πως τάχα η αιτία του φονικού ήταν η μπάλα.
Έλα όμως που το παραμύθι αυτό τελικά είχε και δράκο...
Παρακολούθησες ζωντανά στην τηλεόραση και στις εφημερίδες το ξέπλυμα των ναζί και καμάρωνες. Ναι ρε καλά ακούς, καμάρωνες!
Έβλεπες τους αρχιναζί να χαριεντίζονται με ξανθές καλλονές στις παραλίες της Μυκόνου και ζήλευες κατά βάθος. Έλεγες ανέκδοτα για μετανάστες ξεχνώντας πως κι ο ίδιος σου ο γιος τράβηξε για τη Γερμανία...
Τους άκουγες να μιλάνε για σοβαρή Χρυσή Αυγή και, μέσα σου, σου φαινόταν λογικό και εφικτό κάτι τέτοιο. Ποτέ σου όμως δεν το παραδέχτηκες δημόσια γιατί βαθιά μέσα σου ντρεπόσουν που κοίταζες μονάχα τον εαυτούλη σου.
Γιατί κατά βάθος είσαι χέστης! Ένα ανθρωπάκι που πηγαίνει πάντα με τον δυνατό γιατί τρέμει και τη σκιά του, να τι είσαι!
Τους έβλεπες να μιλάνε για τα δυο άκρα και μέσα σου βολευόσουν να εξισώνονται οι θύτες με τα θύματα. Γιατί έμαθες πάντα να ζηλεύεις αυτούς που έβγαιναν μπροστά. Ποτέ σου βλέπεις δε βγήκες για τίποτα μπροστά. Παρά μονάχα έσκυβες το κεφάλι και βολευόσουν με τα ψίχουλα που έπεφταν απ' το τραπέζι...
Άνοιξε όμως επιτέλους τα στραβά σου και κοίταξε γύρω σου. Δες τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ουγγαρία, τη Γαλλία... Κοίτα στον καθρέφτη σου, ρίξε μια ματιά στη χώρα σου, στη γειτονιά σου την ίδια.
Το φίδι βγήκε πια από το αυγό του και δαγκώνει. Και φυσικά τα πόδια που διαλέγει να δαγκώσει είναι τα ξυπόλητα πόδια. Όπως άλλωστε πάντοτε έκανε... Και τρέμεις σαν το ψάρι γιατί γνωρίζεις πως τελικά και τα δικά σου πόδια είναι ξυπόλητα. Και πως αργά ή γρήγορα θα έρθει κι η σειρά σου το δηλητήριο του φιδιού να περάσει και στο δικό σου κορμί...
Σήκωσε επιτέλους το ρημάδι το βλέμμα σου, κάρφωσε το στα μάτια του γείτονα σου, του περαστικού, του συνεπιβάτη σου στο λεωφορείο και δες το τέρας μέσα τους...
Ήρθε η ώρα που έτρεμες από τότε που γεννήθηκες. Η ώρα που θα διαλέξεις στρατόπεδο. Δεν μπορείς άλλο να ισορροπείς στο κενό, ελπίζοντας να περάσεις απαρατήρητος... Στον ύπνο σου έρχονται πια ολοζώντανοι οι εφιάλτες από το Δίστομο, τα Καλάβρυτα ή τον Χορτιάτη και δεν μπορείς πια να συνεχίσεις να κοιμάσαι...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
 |
| WhatCulture.com |
Ούτε τώρα πήρες χαμπάρι τίποτα,ε; Ούτε καν τώρα, που τα λόγια ενός από τους πιο σιχαμερούς δολοφόνους ναζί, του Γκέμπελς, ο οποίος λίγο πριν απαλλαγεί η γη μας από αυτόν ούρλιαζε πως θα ξανάρθουν κι η γη θα τρέμει, μοιάζουν να γίνονται μια εφιαλτική πραγματικότητα;
Έμεινες αποσβολωμένος στο άκουσμα της είδησης πως στη χώρα που το φίδι του ναζισμού θέριεψε όσο πουθενά αλλού, το ναζιστικό κόμμα έχει μαζί του το 13,5 % των ψηφοφόρων και μπαίνει φορώντας τα αιματοβαμμένα άρβυλα του, για πρώτη φορά μετά τη συντριβή των ναζί το 1945, στη Γερμανική Βουλή.
Έτσι όμως δεν έκανες πάντα; Πάντοτε δεν έβρισκες δικαιολογίες για όλα τα στραβά που σου συμβαίνουν στους άλλους; Πότε αλήθεια ήταν η τελευταία φορά που παραδέχτηκες πως φταις για κάτι, θυμάσαι αλήθεια; Μήπως ποτέ;
Τρέμεις σαν το ποντίκι που πιάστηκε στη φάκα τη δύναμη που αποκτούν οι ναζί στη Γερμανία μέσω των εκλογών στη χώρα. Γιατί γνωρίζεις καλά πως κι ο Χίτλερ με εκλογές ανέβηκε στην εξουσία...
Αλήθεια, όμως, αναρωτήθηκες ποτέ σου ποια ήταν η χώρα που πρώτη άνοιξε τις πύλες του κοινοβουλίου της στα ναζιστικά σκουπίδια; Να σε βοηθήσω, αν δεν το θυμάσαι, η χώρα σου ήταν! Η χώρα σου και χώρα μου, η Ελλάδα!
Τα βάζεις με τους Γερμανούς που ψήφισαν τους ναζί κι ας έκανες πρώτος εσύ το ίδιο. Βρίζεις έναν ολόκληρο λαό σ' ένα ακόμα στερεοτυπικό παραλήρημα κι ας ήσουν εσύ που τους έβαλες μετά βαΐων και κλάδων μέσα στη δική σου τη Βουλή, δίνοντας τους έτσι την ευκαιρία να νομιμοποιήσουν τα εγκλήματά τους.
Και μετά πέφτεις ξανά και ξανά από τα σύννεφα με το που ξεχειλίζει ο βόθρος και πλημμύριζει ο τόπος με το αίμα που χύνουν στο όνομα του θηρίου, όλο και περισσότερο κάθε φορά.
Ξεχνώντας κάθε φορά πως κατά βάθος εσύ το έθρεψες το φίδι...
Άκουγες στις ειδήσεις για τα τάγματα εφόδου και άλλαζες κανάλι. Ή καλύτερα πλευρό... Προσπέρασες τις Μανωλάδες σα να μη συνέβαινε τίποτα. Μη σου πω πως μέσα σου είπες και μπράβο...
Χάζευες τα ναζιστικά σκυλιά να δίνουν την παράσταση τους σε τηλεοράσεις κι εφημερίδες και έκλεινες ερμητικά τ' αυτιά σου. Δεν ήθελες ν' ακούσεις, έτρεμες να δεις την αλήθεια κατάφατσα. Μη σου πω μάλιστα πως βαθιά μέσα σου γούσταρες κιόλας...
Είδες τον Παύλο Φύσσα να δολοφονείται εν ψυχρώ για τις ιδέες του και σκέφτηκες πως τι ήθελε κι αυτός και μπλεκόταν, δεν καθόταν στ' αυγά του ο άνθρωπος να μη τον έβρισκε η κακιά ώρα. Η κακιά η ώρα, μάλιστα, καλά ακούς. Βάφτισες κακιά ώρα το αίμα που χύθηκε από τα μαχαίρια των ναζί και νόμισες πως καθάρισες.
Άσε που κατάπιες αμάσητο στην αρχή το παραμύθι που σου σερβίρισαν από τη ναυαρχίδα της γεμπελικής παραπληροφόρησης και προπαγάνδας, τον ΣΚΑΙ, πως τάχα η αιτία του φονικού ήταν η μπάλα.
Έλα όμως που το παραμύθι αυτό τελικά είχε και δράκο...
Παρακολούθησες ζωντανά στην τηλεόραση και στις εφημερίδες το ξέπλυμα των ναζί και καμάρωνες. Ναι ρε καλά ακούς, καμάρωνες!
Έβλεπες τους αρχιναζί να χαριεντίζονται με ξανθές καλλονές στις παραλίες της Μυκόνου και ζήλευες κατά βάθος. Έλεγες ανέκδοτα για μετανάστες ξεχνώντας πως κι ο ίδιος σου ο γιος τράβηξε για τη Γερμανία...
Τους άκουγες να μιλάνε για σοβαρή Χρυσή Αυγή και, μέσα σου, σου φαινόταν λογικό και εφικτό κάτι τέτοιο. Ποτέ σου όμως δεν το παραδέχτηκες δημόσια γιατί βαθιά μέσα σου ντρεπόσουν που κοίταζες μονάχα τον εαυτούλη σου.
Γιατί κατά βάθος είσαι χέστης! Ένα ανθρωπάκι που πηγαίνει πάντα με τον δυνατό γιατί τρέμει και τη σκιά του, να τι είσαι!
Τους έβλεπες να μιλάνε για τα δυο άκρα και μέσα σου βολευόσουν να εξισώνονται οι θύτες με τα θύματα. Γιατί έμαθες πάντα να ζηλεύεις αυτούς που έβγαιναν μπροστά. Ποτέ σου βλέπεις δε βγήκες για τίποτα μπροστά. Παρά μονάχα έσκυβες το κεφάλι και βολευόσουν με τα ψίχουλα που έπεφταν απ' το τραπέζι...
Άνοιξε όμως επιτέλους τα στραβά σου και κοίταξε γύρω σου. Δες τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ουγγαρία, τη Γαλλία... Κοίτα στον καθρέφτη σου, ρίξε μια ματιά στη χώρα σου, στη γειτονιά σου την ίδια.
Το φίδι βγήκε πια από το αυγό του και δαγκώνει. Και φυσικά τα πόδια που διαλέγει να δαγκώσει είναι τα ξυπόλητα πόδια. Όπως άλλωστε πάντοτε έκανε... Και τρέμεις σαν το ψάρι γιατί γνωρίζεις πως τελικά και τα δικά σου πόδια είναι ξυπόλητα. Και πως αργά ή γρήγορα θα έρθει κι η σειρά σου το δηλητήριο του φιδιού να περάσει και στο δικό σου κορμί...
Σήκωσε επιτέλους το ρημάδι το βλέμμα σου, κάρφωσε το στα μάτια του γείτονα σου, του περαστικού, του συνεπιβάτη σου στο λεωφορείο και δες το τέρας μέσα τους...
Ήρθε η ώρα που έτρεμες από τότε που γεννήθηκες. Η ώρα που θα διαλέξεις στρατόπεδο. Δεν μπορείς άλλο να ισορροπείς στο κενό, ελπίζοντας να περάσεις απαρατήρητος... Στον ύπνο σου έρχονται πια ολοζώντανοι οι εφιάλτες από το Δίστομο, τα Καλάβρυτα ή τον Χορτιάτη και δεν μπορείς πια να συνεχίσεις να κοιμάσαι...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου