Χριστίνα (Ανδρομέδα) Πεταλωτή
Έχω κάτι φίλους άθεους που με κάνουν παρέα και με αγαπούν ακόμα κι αν επιμένω να πιστεύω στο Θεό που εκείνοι δεν συμπαθούν ιδιαιτέρως. Τα καλά νέα είναι ότι κι εγώ τους αγαπώ πολύ, πολύ περισσότερο από όσο φαντάζονται. Τα κακά νέα είναι πως αυτοί οι φίλοι μου οι άθεοι είναι τόσο βαθιά χριστιανοί που οι ίδιοι οι αυτοχαρακτηριζόμενοι χριστιανοί δεν θα ήθελαν να φαντάζονται.
Αυτοί οι φίλοι μου οι άθεοι που λέτε, που ακούν τη λέξη εκκλησία και βγάζουν αναφυλαξία, έχουν μια ανθρωπιά και μια συμπόνια για τον διπλανό τους που θα τη ζήλευαν ίσως και οι πιο μεγάλοι ασκητές. Για αυτούς ο συνάνθρωπος ανεξαρτήτου φύλου, καταγωγής, κοινωνικής τάξης και σεξουαλικής ταυτότητας είναι κυριολεκτικά αδερφός.
Κι όχι, δεν θα απλώσουν το χέρι να δώσουν αφ’ υψηλού μία ελεημοσύνη κι ούτε θα τους πετάξουν ένα ξεροκόμματο με τα κανάλια να απαθανατίζουν την γενναιοδωρία τους. Αντίθετα θα κάτσουν μαζί τους να φάνε όλοι από το ίδιο φτωχικό μεν αλλά πλούσιο σε αγάπη φαγητό και θα κάνουν τα προβλήματα των άλλων δικά τους. Αυτό που με εκκλησιαστικούς όρους θα έλεγε κάποιος «θα κοινωνήσουν τον άλλον».
Αυτοί λοιπόν οι φίλοι μου οι άθεοι γνωρίζοντας καλά τα ανθρώπινα όριά τους θα προσφέρουν έκαστος αυτό που τους επιτρέπουν οι δυνάμεις τους και μέσα από μία οργανωμένη συλλογική προσπάθεια θα μοιράσουν τις αρμοδιότητες τους. Το ότι δεν είναι όλοι για όλα δεν είναι τυχαίο και δεν πρέπει ποτέ να παραβιάζεται. Αυτοί οι φίλοι δεν γουστάρουν καθόλου να παριστάνουν τους σωτήρες γιατί εξάλλου και οι ίδιοι είναι άνθρωποι δυσκολεμένοι. Συνειδητοποιούν πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ατιμωτικό για έναν άνθρωπο να βρίσκεται στην απόλυτη ανάγκη του άλλου και για τούτο έχουν προσανατολίσει όλη τη ζωή τους σε έναν σκοπό: Να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος για να μπορούν όλοι να ζουν πάνω σε αυτόν με αξιοπρέπεια.
Για αυτούς τους φίλους η οικογένεια είναι κάτι ευρύτερο που δεν περιορίζεται στα όρια του μικροαστικού τους νοικοκυριού. Παιδιά τους είναι όλα τα παιδιά του κόσμου και όχι μόνο τα δικά τους. Μητέρες είναι όλες οι μητέρες του κόσμου κι όχι μόνο δικές τους. Στο πρόσωπο του κάθε αγνώστου βλέπουν ένα εν δυνάμει δικό τους πρόσωπο. Ανοίγουν την καρδιά τους με μεγάλη προθυμία, χωρίς άμυνες και σχολαστικότητες.
Είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν όλες τις απογοητεύσεις τις ζωής χωρίς να κάνουν σαν κακομαθημένα παιδιά που ο καλός Θεούλης δεν τους έκανε όλα τα χατίρια. Ό,τι μπορούν να καταφέρουν μόνοι τους θα το κάνουν κι για ό,τι δεν μπορούν θα ζητήσουν τη βοήθεια του διπλανού τους. Εξάλλου αν έχεις καλούς φίλους δίπλα σου γιατί να σε τρομάζει κάτι;
Όσο για το μετά; Για αυτό το μετά θάνατον που πολλούς καλούς χριστιανούς απασχολεί, για τους φίλους που σας λέω δεν αποτελεί καθόλου άγχος. Γιατί κάποιος άραγε να ονειρεύεται αλλόκοσμους παραδείσους αφού υπάρχει εδώ μια ζωή που πρέπει να την κάνουν καλύτερη; Ας κάνουμε το εδώ και το τώρα μας ομορφότερο και το μετά μπορεί να περιμένει.
Κοντά σ’ αυτούς τους φίλους σας λέω πως αναπαύομαι, κοντά σ' αυτούς που δεν καταλαβαίνουν Χριστό για Χριστούς και Παναγίες αλλά ξέρουν να ζουν ανέμελα τη ζωή τους χωρίς να μετράνε ψυχαναγκαστικά λάθη και αμαρτίες στους άλλους, χωρίς να κατακρίνουν και χωρίς να υποκρίνονται.
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε αυτούς τους άθεους φίλους που ξέρουν ποιοι είναι. Το παραπάνω κείμενο δεν γενικολογεί κι ούτε φοράει τεμπέλες, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Πηγή: enfo.gr
Χριστίνα (Ανδρομέδα) Πεταλωτή: Σχετικάμε τον συντάκτη
 |
| unsplash.com |
Έχω κάτι φίλους άθεους που με κάνουν παρέα και με αγαπούν ακόμα κι αν επιμένω να πιστεύω στο Θεό που εκείνοι δεν συμπαθούν ιδιαιτέρως. Τα καλά νέα είναι ότι κι εγώ τους αγαπώ πολύ, πολύ περισσότερο από όσο φαντάζονται. Τα κακά νέα είναι πως αυτοί οι φίλοι μου οι άθεοι είναι τόσο βαθιά χριστιανοί που οι ίδιοι οι αυτοχαρακτηριζόμενοι χριστιανοί δεν θα ήθελαν να φαντάζονται.
Αυτοί οι φίλοι μου οι άθεοι που λέτε, που ακούν τη λέξη εκκλησία και βγάζουν αναφυλαξία, έχουν μια ανθρωπιά και μια συμπόνια για τον διπλανό τους που θα τη ζήλευαν ίσως και οι πιο μεγάλοι ασκητές. Για αυτούς ο συνάνθρωπος ανεξαρτήτου φύλου, καταγωγής, κοινωνικής τάξης και σεξουαλικής ταυτότητας είναι κυριολεκτικά αδερφός.
Κι όχι, δεν θα απλώσουν το χέρι να δώσουν αφ’ υψηλού μία ελεημοσύνη κι ούτε θα τους πετάξουν ένα ξεροκόμματο με τα κανάλια να απαθανατίζουν την γενναιοδωρία τους. Αντίθετα θα κάτσουν μαζί τους να φάνε όλοι από το ίδιο φτωχικό μεν αλλά πλούσιο σε αγάπη φαγητό και θα κάνουν τα προβλήματα των άλλων δικά τους. Αυτό που με εκκλησιαστικούς όρους θα έλεγε κάποιος «θα κοινωνήσουν τον άλλον».
Αυτοί λοιπόν οι φίλοι μου οι άθεοι γνωρίζοντας καλά τα ανθρώπινα όριά τους θα προσφέρουν έκαστος αυτό που τους επιτρέπουν οι δυνάμεις τους και μέσα από μία οργανωμένη συλλογική προσπάθεια θα μοιράσουν τις αρμοδιότητες τους. Το ότι δεν είναι όλοι για όλα δεν είναι τυχαίο και δεν πρέπει ποτέ να παραβιάζεται. Αυτοί οι φίλοι δεν γουστάρουν καθόλου να παριστάνουν τους σωτήρες γιατί εξάλλου και οι ίδιοι είναι άνθρωποι δυσκολεμένοι. Συνειδητοποιούν πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ατιμωτικό για έναν άνθρωπο να βρίσκεται στην απόλυτη ανάγκη του άλλου και για τούτο έχουν προσανατολίσει όλη τη ζωή τους σε έναν σκοπό: Να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος για να μπορούν όλοι να ζουν πάνω σε αυτόν με αξιοπρέπεια.
Για αυτούς τους φίλους η οικογένεια είναι κάτι ευρύτερο που δεν περιορίζεται στα όρια του μικροαστικού τους νοικοκυριού. Παιδιά τους είναι όλα τα παιδιά του κόσμου και όχι μόνο τα δικά τους. Μητέρες είναι όλες οι μητέρες του κόσμου κι όχι μόνο δικές τους. Στο πρόσωπο του κάθε αγνώστου βλέπουν ένα εν δυνάμει δικό τους πρόσωπο. Ανοίγουν την καρδιά τους με μεγάλη προθυμία, χωρίς άμυνες και σχολαστικότητες.
Είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν όλες τις απογοητεύσεις τις ζωής χωρίς να κάνουν σαν κακομαθημένα παιδιά που ο καλός Θεούλης δεν τους έκανε όλα τα χατίρια. Ό,τι μπορούν να καταφέρουν μόνοι τους θα το κάνουν κι για ό,τι δεν μπορούν θα ζητήσουν τη βοήθεια του διπλανού τους. Εξάλλου αν έχεις καλούς φίλους δίπλα σου γιατί να σε τρομάζει κάτι;
Όσο για το μετά; Για αυτό το μετά θάνατον που πολλούς καλούς χριστιανούς απασχολεί, για τους φίλους που σας λέω δεν αποτελεί καθόλου άγχος. Γιατί κάποιος άραγε να ονειρεύεται αλλόκοσμους παραδείσους αφού υπάρχει εδώ μια ζωή που πρέπει να την κάνουν καλύτερη; Ας κάνουμε το εδώ και το τώρα μας ομορφότερο και το μετά μπορεί να περιμένει.
Κοντά σ’ αυτούς τους φίλους σας λέω πως αναπαύομαι, κοντά σ' αυτούς που δεν καταλαβαίνουν Χριστό για Χριστούς και Παναγίες αλλά ξέρουν να ζουν ανέμελα τη ζωή τους χωρίς να μετράνε ψυχαναγκαστικά λάθη και αμαρτίες στους άλλους, χωρίς να κατακρίνουν και χωρίς να υποκρίνονται.
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε αυτούς τους άθεους φίλους που ξέρουν ποιοι είναι. Το παραπάνω κείμενο δεν γενικολογεί κι ούτε φοράει τεμπέλες, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Πηγή: enfo.gr
Χριστίνα (Ανδρομέδα) Πεταλωτή: Σχετικάμε τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου