Γιώργος Παπαϊωάννου
Αρχικά, μιλώντας στη ΔΕΘ στα μέσα Σεπτέμβρη η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκανε λόγο για «ένα μεγάλο γεγονός, που θα πραγματοποιηθεί από τις 13 μέχρι τις 15 Οκτωβρίου στην Αθήνα και θα αποτελέσει και την απαρχή της κατακρήμνισης του καθεστώτος».
Από μόνη της, αυτή η διακήρυξη υποδηλώνει μια συγκεκριμένη αντίληψη. Το ότι υπάρχει ένα καθεστώς που έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια στη Ελλάδα είναι γεγονός, όπως και η ανάγκη να γκρεμιστεί. Αυτό όμως αποκλείεται να γίνει μέσα από ένα «event» που κάποιος αρχηγός έχει στο μυαλό του και δημοσιοποιεί την ημερομηνία του, κρατώντας για έκπληξη τα υπόλοιπα.
Στη συνέχεια, η ημερομηνία τροποποιήθηκε και το σχέδιο αποκαλύφθηκε. Αφού η 15η Οκτωβρίου παρήλθε χωρίς κάτι να δείχνει ότι το καθεστώς άρχισε να γκρεμίζεται, ανακοινώθηκε ότι μια τριήμερη συνάντηση εργασίας θα πραγματοποιηθεί στις 27-29 Οκτωβρίου. Την συνάντηση διοργάνωσαν τελικά η «Πλεύση Ελευθερίας» και τα «συνδεδεμένα κινήματα» με κεντρικό πρόσωπο τη Ζ. Κωνσταντοπούλου και προβεβλημένο καλεσμένο τον Ζαν Λυκ Μελανσόν.
Σχολιάζοντας τη διαδικασία αυτή, θα μπορούσαν να γίνουν ορισμένες γενικότερες, αλλά και ειδικότερες, παρατηρήσεις. Καταρχάς, η εποχή έχει αλλάξει και οι απαιτήσεις της είναι διαφορετικές. Για παράδειγμα, αν κάποια χρόνια πριν σήμαινε κάτι το γεγονός ότι ένα πολιτικό στέλεχος δεν πληρώνει διόδια, σήμερα αυτό –ειδικά όταν γίνεται με ένα ορισμένο στυλ– είναι αρνητικό, ίσως και εξοργιστικό, στα μάτια των περισσότερων πολιτών. Γιατί νιώθουν ότι αποτελεί μια ξεκομμένη προσωπική στάση, και μάλιστα εντελώς εκ του ασφαλούς, σε τεράστια απόσταση από την πρακτική των πολλών και από μια πραγματική κίνηση που υπήρξε και είχε μια πορεία και μια κατάληξη.
Ο κόσμος είναι (δικαιολογημένα) περισσότερο «καχύποπτος» από ποτέ, ειδικά με όσους φιλοδοξούν να παίξουν κάποιο ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Αμέσως διακρίνει τι έχει μια ουσία και μια ποιότητα και τι, από την άλλη μεριά, γίνεται για το θεαθήναι ή για την συγκέντρωση πολιτικού και εκλογικού «κεφαλαίου».
Η «εικονική πραγματικότητα» δεν βοηθά πουθενά σήμερα, ούτε και αποδίδει καρπούς. Τα μεγάλα λόγια και οι «ανατροπές» δεν πείθουν κανέναν. Ειδικά απέναντι στην έννοια του «κινήματος», θα απαιτούνταν ένας στοιχειώδης σεβασμός. Αυτός σίγουρα λείπει όταν, για παράδειγμα, διάφορες υπογραφές εμφανίζονται σαν «κινήματα». Ο όρος μάλιστα «συνδεδεμένα κινήματα» προξενεί κάποια εντύπωση, ας μην πούμε κάτι άλλο. Κίνημα σημαίνει μια πραγματική κίνηση πολλών ανθρώπων που εκφράζει πραγματικές διαθέσεις και ανάγκες και δεν μπορεί να υποβαθμίζεται σε τίποτα λιγότερο.
Το τελευταίο που έχει ανάγκη η κοινωνία, η οποία σήμερα σιωπά αλλά και προσπαθεί, με υπόγειους τρόπους και βασανιστικά, να συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται και πώς θα μπορούσε να βρει τον δρόμο της, είναι ένα προσωποπαγές κόμμα.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκανε λόγο για «κόμμα που δεν θα είναι κόμμα» και «συμμετοχή των πολιτών» που αυτοί πρέπει να παίρνουν τις αποφάσεις, ενώ μάλλον δεν δέχεται ότι ηγείται ενός αρχηγικού κόμματος. Το θέμα όμως δεν είναι τι λες αλλά τι κάνεις, και μάλιστα βαρύνουσα σημασία έχει πώς όλοι οι άλλοι εκλαμβάνουν αυτό που κάνεις.
Ακόμα, η ρητορική ότι ένα κόμμα (είτε δηλώνει κόμμα είτε όχι) θα μεγαλώσει, θα βγει πρώτο στις εκλογές και μετά θα μας απαλλάξει από το χρέος, τα μνημόνια και τα ΜΜΕ της διαπλοκής, είναι μια ρητορική που δεν πείθει σήμερα κανέναν.
Οι διακηρύξεις μάλιστα ότι ο πρωθυπουργός θα είναι και υπουργός Δικαιοσύνης, ώστε να «καθαρίσει» με άνεση τα επίδικα ζητήματα, ειδικά μάλιστα όταν αυτές εκφέρονται από το πρόσωπο που όλοι καταλαβαίνουν ότι βλέπει τον εαυτό του σε αυτές τις θέσεις, είναι δικαίως αποκρουστικές για τους περισσότερους πολίτες. Για να μην αναφερθούμε καν σε προτάσεις όπως αυτή περί συμμετοχής των πολιτών στις κατασταλτικές δυνάμεις…
Τα πολιτικά ζητήματα δεν εξαντλούνται σήμερα ούτε στη συνθηματολογία, ούτε στη σύνθεση ενός «κυβερνητικού προγράμματος», αλλά απαιτούν σειρά προϋποθέσεων και «υποστυλώσεων». Η πληγή που άφησαν όσα συνέβησαν το 2015 δεν είναι μικρή. Η πληγή αυτή δεν αφορά τα στελέχη της Αριστεράς, αλλά την ίδια την κοινωνία. Το ελάχιστο που απαιτείται είναι σεβασμός προς αυτήν.
Πηγή: e-dromos.gr
Γιώργος Παπαϊωάννου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Με αφορμή τις κινήσεις της «Πλεύσης Ελευθερίας»
Αρχικά, μιλώντας στη ΔΕΘ στα μέσα Σεπτέμβρη η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκανε λόγο για «ένα μεγάλο γεγονός, που θα πραγματοποιηθεί από τις 13 μέχρι τις 15 Οκτωβρίου στην Αθήνα και θα αποτελέσει και την απαρχή της κατακρήμνισης του καθεστώτος».
Από μόνη της, αυτή η διακήρυξη υποδηλώνει μια συγκεκριμένη αντίληψη. Το ότι υπάρχει ένα καθεστώς που έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια στη Ελλάδα είναι γεγονός, όπως και η ανάγκη να γκρεμιστεί. Αυτό όμως αποκλείεται να γίνει μέσα από ένα «event» που κάποιος αρχηγός έχει στο μυαλό του και δημοσιοποιεί την ημερομηνία του, κρατώντας για έκπληξη τα υπόλοιπα.
Στη συνέχεια, η ημερομηνία τροποποιήθηκε και το σχέδιο αποκαλύφθηκε. Αφού η 15η Οκτωβρίου παρήλθε χωρίς κάτι να δείχνει ότι το καθεστώς άρχισε να γκρεμίζεται, ανακοινώθηκε ότι μια τριήμερη συνάντηση εργασίας θα πραγματοποιηθεί στις 27-29 Οκτωβρίου. Την συνάντηση διοργάνωσαν τελικά η «Πλεύση Ελευθερίας» και τα «συνδεδεμένα κινήματα» με κεντρικό πρόσωπο τη Ζ. Κωνσταντοπούλου και προβεβλημένο καλεσμένο τον Ζαν Λυκ Μελανσόν.
Σχολιάζοντας τη διαδικασία αυτή, θα μπορούσαν να γίνουν ορισμένες γενικότερες, αλλά και ειδικότερες, παρατηρήσεις. Καταρχάς, η εποχή έχει αλλάξει και οι απαιτήσεις της είναι διαφορετικές. Για παράδειγμα, αν κάποια χρόνια πριν σήμαινε κάτι το γεγονός ότι ένα πολιτικό στέλεχος δεν πληρώνει διόδια, σήμερα αυτό –ειδικά όταν γίνεται με ένα ορισμένο στυλ– είναι αρνητικό, ίσως και εξοργιστικό, στα μάτια των περισσότερων πολιτών. Γιατί νιώθουν ότι αποτελεί μια ξεκομμένη προσωπική στάση, και μάλιστα εντελώς εκ του ασφαλούς, σε τεράστια απόσταση από την πρακτική των πολλών και από μια πραγματική κίνηση που υπήρξε και είχε μια πορεία και μια κατάληξη.
Ο κόσμος είναι (δικαιολογημένα) περισσότερο «καχύποπτος» από ποτέ, ειδικά με όσους φιλοδοξούν να παίξουν κάποιο ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Αμέσως διακρίνει τι έχει μια ουσία και μια ποιότητα και τι, από την άλλη μεριά, γίνεται για το θεαθήναι ή για την συγκέντρωση πολιτικού και εκλογικού «κεφαλαίου».
Η «εικονική πραγματικότητα» δεν βοηθά πουθενά σήμερα, ούτε και αποδίδει καρπούς. Τα μεγάλα λόγια και οι «ανατροπές» δεν πείθουν κανέναν. Ειδικά απέναντι στην έννοια του «κινήματος», θα απαιτούνταν ένας στοιχειώδης σεβασμός. Αυτός σίγουρα λείπει όταν, για παράδειγμα, διάφορες υπογραφές εμφανίζονται σαν «κινήματα». Ο όρος μάλιστα «συνδεδεμένα κινήματα» προξενεί κάποια εντύπωση, ας μην πούμε κάτι άλλο. Κίνημα σημαίνει μια πραγματική κίνηση πολλών ανθρώπων που εκφράζει πραγματικές διαθέσεις και ανάγκες και δεν μπορεί να υποβαθμίζεται σε τίποτα λιγότερο.
Το τελευταίο που έχει ανάγκη η κοινωνία, η οποία σήμερα σιωπά αλλά και προσπαθεί, με υπόγειους τρόπους και βασανιστικά, να συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται και πώς θα μπορούσε να βρει τον δρόμο της, είναι ένα προσωποπαγές κόμμα.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκανε λόγο για «κόμμα που δεν θα είναι κόμμα» και «συμμετοχή των πολιτών» που αυτοί πρέπει να παίρνουν τις αποφάσεις, ενώ μάλλον δεν δέχεται ότι ηγείται ενός αρχηγικού κόμματος. Το θέμα όμως δεν είναι τι λες αλλά τι κάνεις, και μάλιστα βαρύνουσα σημασία έχει πώς όλοι οι άλλοι εκλαμβάνουν αυτό που κάνεις.
Ακόμα, η ρητορική ότι ένα κόμμα (είτε δηλώνει κόμμα είτε όχι) θα μεγαλώσει, θα βγει πρώτο στις εκλογές και μετά θα μας απαλλάξει από το χρέος, τα μνημόνια και τα ΜΜΕ της διαπλοκής, είναι μια ρητορική που δεν πείθει σήμερα κανέναν.
Οι διακηρύξεις μάλιστα ότι ο πρωθυπουργός θα είναι και υπουργός Δικαιοσύνης, ώστε να «καθαρίσει» με άνεση τα επίδικα ζητήματα, ειδικά μάλιστα όταν αυτές εκφέρονται από το πρόσωπο που όλοι καταλαβαίνουν ότι βλέπει τον εαυτό του σε αυτές τις θέσεις, είναι δικαίως αποκρουστικές για τους περισσότερους πολίτες. Για να μην αναφερθούμε καν σε προτάσεις όπως αυτή περί συμμετοχής των πολιτών στις κατασταλτικές δυνάμεις…
Τα πολιτικά ζητήματα δεν εξαντλούνται σήμερα ούτε στη συνθηματολογία, ούτε στη σύνθεση ενός «κυβερνητικού προγράμματος», αλλά απαιτούν σειρά προϋποθέσεων και «υποστυλώσεων». Η πληγή που άφησαν όσα συνέβησαν το 2015 δεν είναι μικρή. Η πληγή αυτή δεν αφορά τα στελέχη της Αριστεράς, αλλά την ίδια την κοινωνία. Το ελάχιστο που απαιτείται είναι σεβασμός προς αυτήν.
Πηγή: e-dromos.gr
Γιώργος Παπαϊωάννου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου