Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Τα δικά μου όνειρα δεν προσδοκούν πουθενά. Δεν εναπόκεινται σε καμιά επανάσταση. Ούτε ανθρώπων ούτε φυτών ούτε ζώων. Αποποιούνται δε τη μεταφυσική της νίκης. Ότι θα ’ρθει ο καιρός για να πάρουν την εκδίκησή τους σε ένα απροσδιόριστο μέλλον. Με μια νέα ποιητική κοσμογονία. Όπου οι αμαρτίες θα τελούν τη θεία λειτουργία από την Αγία Πύλη, τα αρχαία μάρμαρα θα πίνουν τον καφέ τους κάτω από την Ακρόπολη διαλεγόμενα για τα νέα λογοτεχνικά ρεύματα και οι στρατοδίκες θα εκτελούνται κάθε πρωί στο Γεντί Κουλέ από τους εκτελεσμένους τους κομουνιστές με μια ομοβροντία λουλουδιών.
Οι δικές μου λέξεις δεν κρύβονται πίσω από ηχηρά φωνήεντα και δεν δυναμώνουν τον ήχο τους με εκφραστικά μέσα. Προκειμένου να ξορκίσουν τις μικρές μου ατασθαλίες, τις συνένοχες πράξεις ή πολύ περισσότερο τις μη πράξεις τους. Δεν φιλοτεχνούν τη σοφίτα του δημιουργού ούτε υπερασπίζονται την αισθητική τους αυτονομία. Κι ας προέρχονται από αυτές ακριβώς τις συνθήκες της υπόγειας μόνωσης και της νυχτερινής περισυλλογής. Μόνο που η δική τους χώρα των Μακάρων κατοικείται από πνιγμένους πρόσφυγες, μεσήλικες πόρνες, πεινασμένους μαθητές του δημοτικού, τρύπια λάβαρα και αλκοολικούς πεζογράφους. Έχει δε στα σύνορά της κάμποσα διαφιλονικούμενα εδάφη με τους ηθικολόγους, τους φασίστες και τους πολύ κεντρώους και είναι επόμενο να ξεσπούν συχνά πυκνά αιφνίδιες συρράξεις.
Τα δικά μου τα γραφτά δεν καμώνονται τα καμπόσα. Δεν κοιτούν με μισό μάτι τους άτεχνους. Δεν αυτοπροτείνονται σαν πολιτικά, αισθητικά ή ηθικά υποδείγματα λόγου. Δεν βρίζουν, δεν φωνασκούν, δεν κοροϊδεύουν, δεν αναλαμβάνουν την εργολαβική προστασία κανενός. Δεν χρησιμοποιούνται για ξεκαθάρισμα προσωπικών, πολιτικών ή άλλων λογαριασμών, δεν αμείβονται από εκδοτικά κέντρα. Αρνούνται να οργανώσουν μια στρατιά οπαδών ή έστω έναν σύνδεσμο φιλάθλων. Αποστρέφονται τα λάικ, νιώθουν μια αφόρητη αμηχανία με τα κολακευτικά σχόλια και απεχθάνονται τις καρδούλες. Απώτερη δε επιδίωξή τους δεν είναι να στήσουν το άγαλμα του συγγραφέα τους, αλλά να διασώσουν ένα μόνο στιγμιότυπο από την Ιντιφάντα των Παλαιστινίων.
Και κυρίως: το δικό μου το γραφτό, λέω για τούτο δω, δεν διεκδικεί την πλάγια δικαίωση. Αποποιείται το πονηρό κλείσιμο του συγγραφικού ματιού. Αρνείται την καθαρότητα της συνέπειας. Δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τις παντελονάτες εξηγήσεις. Και αν τώρα ένιωσε την ανάγκη γι’ αυτή εδώ την αναγκαία εξήγηση είναι για να δείξει τα ανάπηρα χέρια του, να σηκώσει τη σφεντόνα του και να υπενθυμίσει στον εαυτό του την αυτονόητη αρχή του Άρη Αλεξάνδρου: ότι κάποια όνειρα, κάποιες λέξεις, κάποια γραφτά δεν υπάρχουν για να λέγονται, να ακούγονται, να διαβάζονται και πολύ δε περισσότερο για να ευχαριστούν – αλλά μόνο για να γρατζουνάνε.
Πηγή: artinews.gr
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Τα δικά μου όνειρα δεν προσδοκούν πουθενά. Δεν εναπόκεινται σε καμιά επανάσταση. Ούτε ανθρώπων ούτε φυτών ούτε ζώων. Αποποιούνται δε τη μεταφυσική της νίκης. Ότι θα ’ρθει ο καιρός για να πάρουν την εκδίκησή τους σε ένα απροσδιόριστο μέλλον. Με μια νέα ποιητική κοσμογονία. Όπου οι αμαρτίες θα τελούν τη θεία λειτουργία από την Αγία Πύλη, τα αρχαία μάρμαρα θα πίνουν τον καφέ τους κάτω από την Ακρόπολη διαλεγόμενα για τα νέα λογοτεχνικά ρεύματα και οι στρατοδίκες θα εκτελούνται κάθε πρωί στο Γεντί Κουλέ από τους εκτελεσμένους τους κομουνιστές με μια ομοβροντία λουλουδιών.
Οι δικές μου λέξεις δεν κρύβονται πίσω από ηχηρά φωνήεντα και δεν δυναμώνουν τον ήχο τους με εκφραστικά μέσα. Προκειμένου να ξορκίσουν τις μικρές μου ατασθαλίες, τις συνένοχες πράξεις ή πολύ περισσότερο τις μη πράξεις τους. Δεν φιλοτεχνούν τη σοφίτα του δημιουργού ούτε υπερασπίζονται την αισθητική τους αυτονομία. Κι ας προέρχονται από αυτές ακριβώς τις συνθήκες της υπόγειας μόνωσης και της νυχτερινής περισυλλογής. Μόνο που η δική τους χώρα των Μακάρων κατοικείται από πνιγμένους πρόσφυγες, μεσήλικες πόρνες, πεινασμένους μαθητές του δημοτικού, τρύπια λάβαρα και αλκοολικούς πεζογράφους. Έχει δε στα σύνορά της κάμποσα διαφιλονικούμενα εδάφη με τους ηθικολόγους, τους φασίστες και τους πολύ κεντρώους και είναι επόμενο να ξεσπούν συχνά πυκνά αιφνίδιες συρράξεις.
Τα δικά μου τα γραφτά δεν καμώνονται τα καμπόσα. Δεν κοιτούν με μισό μάτι τους άτεχνους. Δεν αυτοπροτείνονται σαν πολιτικά, αισθητικά ή ηθικά υποδείγματα λόγου. Δεν βρίζουν, δεν φωνασκούν, δεν κοροϊδεύουν, δεν αναλαμβάνουν την εργολαβική προστασία κανενός. Δεν χρησιμοποιούνται για ξεκαθάρισμα προσωπικών, πολιτικών ή άλλων λογαριασμών, δεν αμείβονται από εκδοτικά κέντρα. Αρνούνται να οργανώσουν μια στρατιά οπαδών ή έστω έναν σύνδεσμο φιλάθλων. Αποστρέφονται τα λάικ, νιώθουν μια αφόρητη αμηχανία με τα κολακευτικά σχόλια και απεχθάνονται τις καρδούλες. Απώτερη δε επιδίωξή τους δεν είναι να στήσουν το άγαλμα του συγγραφέα τους, αλλά να διασώσουν ένα μόνο στιγμιότυπο από την Ιντιφάντα των Παλαιστινίων.
Και κυρίως: το δικό μου το γραφτό, λέω για τούτο δω, δεν διεκδικεί την πλάγια δικαίωση. Αποποιείται το πονηρό κλείσιμο του συγγραφικού ματιού. Αρνείται την καθαρότητα της συνέπειας. Δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τις παντελονάτες εξηγήσεις. Και αν τώρα ένιωσε την ανάγκη γι’ αυτή εδώ την αναγκαία εξήγηση είναι για να δείξει τα ανάπηρα χέρια του, να σηκώσει τη σφεντόνα του και να υπενθυμίσει στον εαυτό του την αυτονόητη αρχή του Άρη Αλεξάνδρου: ότι κάποια όνειρα, κάποιες λέξεις, κάποια γραφτά δεν υπάρχουν για να λέγονται, να ακούγονται, να διαβάζονται και πολύ δε περισσότερο για να ευχαριστούν – αλλά μόνο για να γρατζουνάνε.
Πηγή: artinews.gr
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου