Στέφανος Μαντζαρίδης
Ήταν τότε που η οργή ξεχείλισε και έγινε ποτάμι που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της. Εκείνη η νύχτα που βάφτηκε στο χρώμα του αίματος. Τότε που η σφαίρα από το όπλο του δολοφόνου αστυνομικού πέταξε γύρω από την ψυχή μιας ολόκληρης γενιάς και καρφώθηκε στο στήθος ενός 15χρονου...
Ήταν τότε που μια ολόκληρη γενιά έφτυσε κατάμουτρα όλους εμάς τους μεγαλύτερους και άπλωσε το χέρι της για να αρπάξει όλα όσα της στερούσαμε. Εκείνη η γενιά που δεν άντεξε άλλο να παίζει το ρόλο που την προορίζαμε όλοι εμείς οι βολεμένοι να παίξει στο θέατρο του παραλόγου που ονομάσαμε ζωή... Τότε που έβγαλε τα σχολικά βιβλία από την σχολική της τσάντα και τη γέμισε με ελπίδα και όνειρα...
Ήταν τότε που ένα ολόκληρο σύστημα έδειχνε ανήμπορο να σβήσει τη φωτιά που το ίδιο άναψε στις καρδιές των παιδιών του. Εκείνο το σύστημα που έφτιαξε ζαρντινιέρες και φυλακές για να νικήσει την ορμή που έμοιαζε ικανή να το παρασύρει στα πιο βαθιά σκοτάδια της ιστορίας. Τότε που όπλισε την υποκρισία του με σφαίρες και δολοφόνησε τα όνειρα που τόσο μισούσε...
Ήταν τότε που όλοι εμείς αποσβολωμένοι παγώσαμε μπροστά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες μη μπορώντας να πιστέψουμε αυτά που γινόταν στους δρόμους της Αθήνας για εμάς δίχως εμάς... Εκείνοι οι τηλεοπτικοί δέκτες που πέταξαν το μανδύα που φορούσαν και έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο, εκείνο το αποκρουστικό πρόσωπο που έχει ένα υποταγμένο σκυλί στο σύστημα και την εξουσία. Τότε που έβγαλαν το δάχτυλο και το κούνησαν με στόμφο σε μια γενιά που πάλευε να ξεφύγει από το πλυντήριο που έβαζαν όλα αυτά τα χρόνια το μυαλό της...
Έφυγες μικρός Αλέξη... Άδικα... Κόπηκε απότομα και ξαφνικά το νήμα της ζωής σου από τα χέρια ενός ρομπότ του συστήματος. Όπως του Berkin Elvan του Μιχάλη Καλτεζά και τόσων άλλων. Δεκαπεντάχρονων παιδιών που αντί να παίζουν, να ερωτεύονται, να πηγαίνουν σχολείο, να μεγαλώνουν, έγιναν μνήμη κι ανάμνηση στις ψυχές μας...
Έφυγες πριν καν να γνωρίσεις τη ζωή, πριν να γευτείς τη γεύση της, πριν να μυρίσεις τα αρώματα που έχει... Όπως τόσα και τόσα άλλα παιδιά σε κάθε γωνιά του πλανήτη...
Μα θα είσαι πάντα στις καρδιές μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς της φωτιάς, της γενιάς σου Αλέξη.
Άναψες την σπίθα που έγινε φωτιά που θα ζεσταίνει για πάντα την ψυχή της. Μια φωτιά που δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη σβήσουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες σφαίρες κι αν ρίξουν, όσες φυλακές κι αν χτίσουν, όσους φράχτες κι αν σηκώσουν...
Αυτές οι μέρες είναι οι δικές σου μέρες, Αλέξη...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
 |
| Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη... |
Ήταν τότε που η οργή ξεχείλισε και έγινε ποτάμι που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της. Εκείνη η νύχτα που βάφτηκε στο χρώμα του αίματος. Τότε που η σφαίρα από το όπλο του δολοφόνου αστυνομικού πέταξε γύρω από την ψυχή μιας ολόκληρης γενιάς και καρφώθηκε στο στήθος ενός 15χρονου...
Ήταν τότε που μια ολόκληρη γενιά έφτυσε κατάμουτρα όλους εμάς τους μεγαλύτερους και άπλωσε το χέρι της για να αρπάξει όλα όσα της στερούσαμε. Εκείνη η γενιά που δεν άντεξε άλλο να παίζει το ρόλο που την προορίζαμε όλοι εμείς οι βολεμένοι να παίξει στο θέατρο του παραλόγου που ονομάσαμε ζωή... Τότε που έβγαλε τα σχολικά βιβλία από την σχολική της τσάντα και τη γέμισε με ελπίδα και όνειρα...
Ήταν τότε που ένα ολόκληρο σύστημα έδειχνε ανήμπορο να σβήσει τη φωτιά που το ίδιο άναψε στις καρδιές των παιδιών του. Εκείνο το σύστημα που έφτιαξε ζαρντινιέρες και φυλακές για να νικήσει την ορμή που έμοιαζε ικανή να το παρασύρει στα πιο βαθιά σκοτάδια της ιστορίας. Τότε που όπλισε την υποκρισία του με σφαίρες και δολοφόνησε τα όνειρα που τόσο μισούσε...
Ήταν τότε που όλοι εμείς αποσβολωμένοι παγώσαμε μπροστά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες μη μπορώντας να πιστέψουμε αυτά που γινόταν στους δρόμους της Αθήνας για εμάς δίχως εμάς... Εκείνοι οι τηλεοπτικοί δέκτες που πέταξαν το μανδύα που φορούσαν και έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο, εκείνο το αποκρουστικό πρόσωπο που έχει ένα υποταγμένο σκυλί στο σύστημα και την εξουσία. Τότε που έβγαλαν το δάχτυλο και το κούνησαν με στόμφο σε μια γενιά που πάλευε να ξεφύγει από το πλυντήριο που έβαζαν όλα αυτά τα χρόνια το μυαλό της...
 |
| Μιχάλης Καλτεζάς, Αλέξης Γρηγορόπουλος. 15χρονα παιδιά και οι δυο που έπεσαν νεκροά από χέρι αστυνομικού... |
Έφυγες μικρός Αλέξη... Άδικα... Κόπηκε απότομα και ξαφνικά το νήμα της ζωής σου από τα χέρια ενός ρομπότ του συστήματος. Όπως του Berkin Elvan του Μιχάλη Καλτεζά και τόσων άλλων. Δεκαπεντάχρονων παιδιών που αντί να παίζουν, να ερωτεύονται, να πηγαίνουν σχολείο, να μεγαλώνουν, έγιναν μνήμη κι ανάμνηση στις ψυχές μας...
Έφυγες πριν καν να γνωρίσεις τη ζωή, πριν να γευτείς τη γεύση της, πριν να μυρίσεις τα αρώματα που έχει... Όπως τόσα και τόσα άλλα παιδιά σε κάθε γωνιά του πλανήτη...
Μα θα είσαι πάντα στις καρδιές μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς της φωτιάς, της γενιάς σου Αλέξη.
Άναψες την σπίθα που έγινε φωτιά που θα ζεσταίνει για πάντα την ψυχή της. Μια φωτιά που δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη σβήσουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες σφαίρες κι αν ρίξουν, όσες φυλακές κι αν χτίσουν, όσους φράχτες κι αν σηκώσουν...
Αυτές οι μέρες είναι οι δικές σου μέρες, Αλέξη...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου