Κώστας Γκιώνης
Μέρες «γιορτινές», τα χιλιάδες στολίδια και τα πολύχρωμα λαμπιόνια ξεπροβάλλουν από τις κούτες τους, έτοιμα να στολίσουν με τη μεγαλοπρέπεια του κιτσομπαρόκ, τη φτιασιδωμένη μας μελαγχολία, πασπαλισμένη με τα γλυκανάλατα αμερικανόφερτα τραγουδάκια και όλο αυτό τον ορυμαγδό της υπερκαταναλωτικής υποκουλτούρας και της αστραφτερής ασιμοσκονισμένης ματαιοδοξίας του τίποτα, σπρώχνοντας υποτίθεται μερικές μέρες κάτω από το χαλάκι της φάτνης το τέρας πού ίδιοι ανέχονται να τους βιάζει την αξιοπρέπεια τους.
Το κρύο απελπιστικό, είναι ότι πρέπει με το κλίμα των γιορτών, αλλά τόσο εφιαλτικό για τους ανθρώπους πού ακουμπάνε τα κορμιά τους στις άκρες του οπτικού μας πεδίου, είναι επίσης βάσανο για τα εκατομμύρια σπίτια πού και αυτό το χειμώνα θα λειτουργήσουν ως φωλιές για πιγκουίνους στην κατά τα άλλα εύκρατη και πολιτισμένη «Ευρωπαϊκή» (λέμε) χώρα πού ακούει στο όνομα Ελλάδα.
Τα οικιακά βλακοκούτια κάνουν περισπούδαστες αναλύσεις του τύπου τι συμφέρει περισσότερο τον καταναλωτή ένα ταξίδι στο Καιμακτσαλάν για σκι η ένα τετραήμερο στη μαγευτική Πράγα, αναλύονται διεξοδικά, βενζίνες, διόδια, διανυκτερεύσεις, κάρτες σκι, ενοικιάσεις εξοπλισμού, ρεβεγιόν και από την άλλη το πακέτο του φθηνού αεροπορικού εισιτηρίου, μερικές διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο μετά πρωινού και ενός γεύματος, τα αποτελέσματα συντριπτικά υπέρ της Πράγας, όλος πλέον ο κόσμος έχει βρει ένα προορισμό, ξέρει βρε παιδί μου πού θα σεργιανίσει τη μιζέρια του, το μόνο πού πρέπει να προσέξει και είναι σημαντικό είναι μη μείνει ξεσκέπαστος ο ποπός του και παγώσει και έχουμε τίποτα... ατυχήματα!
Άλλο είναι σημαντικό πρόβλημα αυτές τις μέρες, είναι το θέμα του ρεβεγιόν, μια απόφαση πού μπορεί να φαίνεται απλή αλλά και ταυτοχρόνως αρκετά δύσκολη, λόγω της πληθώρας των διαφημίσεων ειδικά μέσω διαδικτύου. Τα μενού ελκυστικά, απλά, καθημερινά αλλά με φινέτσα, όπως μια σαλάτα με αχλάδια, φιστίκια πεκάν και blue cheese, για μετά μια ελαφριά σουπίτσα βελουτέ σελινόριζας με τζίντζερ και για κυρίως δυο επιλογούλες, η μία ρολό γαλοπούλας γεμιστό με βερίκοκο, κουκουνάρι, μπέικον με σάλτσα κουρκουμά, η άλλη επιλογούλα, αγριογούρουνο με ξινό μαύρο σύκο, ρόδι, κρασί και μαύρες σταφίδες και όλα αυτά στην εκπληκτική τιμή των 70€ το άτομο. Είναι πραγματικό, το διαβάζεις και λες ότι αξίζει επιτέλους οι αγώνες και οι θυσίες πού έγιναν για να μπορούν και αυτοί (εμείς!) οι τουρκόγυφτοι να απολαύσουμε τους καρπούς της ελευθερίας μας ως ίσοι προς ίσους με τους πολιτισμένους επιβήτορες μας.
Τέλος αυτό πού φτιάχνει την όλη ατμόσφαιρα είναι οι ευχούλες που ξεχειλίζουν από τις οθόνες, τα πληκτρολόγια, σε τέτοιο βαθμό πού σκουντουφλάς ακόμα και στο διάδρομο του σπιτιού σου πηγαίνοντας προς την τουαλέτα. Εκατομμύρια ευχές πού ως επί το πλείστον ξερνάνε ψευτιά και υποκρισία, πού το χρόνια πολλά χρυσό μου είναι άντε γαμήσου σκηλομούρη νεάτερνταλ, το να περάσετε τέλεια ότι και να κάνετε, σημαίνει χεσμένους σας έχω υπάνθρωπα βλαχαδερά και άλλα τέτοια παρόμοια πού υποδουλώνουν την ηθική μας κατάπτωση και το μεγαλείο του σκατανθρωπισμού μας.
Μέσα σε όλο αυτό το FAKE, το Plastic και το ψευτο Strass, αυτό πού εύχομαι είναι μια νέα κοινωνική συνείδηση και ένα νέο επαναπροσδιορισμό του αυτονόητου, πού θα μπορέσει να λειτουργήσει σαν μια μικρή χαραμάδα στη τωρινή ψυχοπαθητική πραγματικότητα, άντε και του χρόνου να κάνουμε λιγότερες αλλά πιο ουσιαστικές ευχούλες!
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Μέρες «γιορτινές», τα χιλιάδες στολίδια και τα πολύχρωμα λαμπιόνια ξεπροβάλλουν από τις κούτες τους, έτοιμα να στολίσουν με τη μεγαλοπρέπεια του κιτσομπαρόκ, τη φτιασιδωμένη μας μελαγχολία, πασπαλισμένη με τα γλυκανάλατα αμερικανόφερτα τραγουδάκια και όλο αυτό τον ορυμαγδό της υπερκαταναλωτικής υποκουλτούρας και της αστραφτερής ασιμοσκονισμένης ματαιοδοξίας του τίποτα, σπρώχνοντας υποτίθεται μερικές μέρες κάτω από το χαλάκι της φάτνης το τέρας πού ίδιοι ανέχονται να τους βιάζει την αξιοπρέπεια τους.
Το κρύο απελπιστικό, είναι ότι πρέπει με το κλίμα των γιορτών, αλλά τόσο εφιαλτικό για τους ανθρώπους πού ακουμπάνε τα κορμιά τους στις άκρες του οπτικού μας πεδίου, είναι επίσης βάσανο για τα εκατομμύρια σπίτια πού και αυτό το χειμώνα θα λειτουργήσουν ως φωλιές για πιγκουίνους στην κατά τα άλλα εύκρατη και πολιτισμένη «Ευρωπαϊκή» (λέμε) χώρα πού ακούει στο όνομα Ελλάδα.
Τα οικιακά βλακοκούτια κάνουν περισπούδαστες αναλύσεις του τύπου τι συμφέρει περισσότερο τον καταναλωτή ένα ταξίδι στο Καιμακτσαλάν για σκι η ένα τετραήμερο στη μαγευτική Πράγα, αναλύονται διεξοδικά, βενζίνες, διόδια, διανυκτερεύσεις, κάρτες σκι, ενοικιάσεις εξοπλισμού, ρεβεγιόν και από την άλλη το πακέτο του φθηνού αεροπορικού εισιτηρίου, μερικές διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο μετά πρωινού και ενός γεύματος, τα αποτελέσματα συντριπτικά υπέρ της Πράγας, όλος πλέον ο κόσμος έχει βρει ένα προορισμό, ξέρει βρε παιδί μου πού θα σεργιανίσει τη μιζέρια του, το μόνο πού πρέπει να προσέξει και είναι σημαντικό είναι μη μείνει ξεσκέπαστος ο ποπός του και παγώσει και έχουμε τίποτα... ατυχήματα!
Άλλο είναι σημαντικό πρόβλημα αυτές τις μέρες, είναι το θέμα του ρεβεγιόν, μια απόφαση πού μπορεί να φαίνεται απλή αλλά και ταυτοχρόνως αρκετά δύσκολη, λόγω της πληθώρας των διαφημίσεων ειδικά μέσω διαδικτύου. Τα μενού ελκυστικά, απλά, καθημερινά αλλά με φινέτσα, όπως μια σαλάτα με αχλάδια, φιστίκια πεκάν και blue cheese, για μετά μια ελαφριά σουπίτσα βελουτέ σελινόριζας με τζίντζερ και για κυρίως δυο επιλογούλες, η μία ρολό γαλοπούλας γεμιστό με βερίκοκο, κουκουνάρι, μπέικον με σάλτσα κουρκουμά, η άλλη επιλογούλα, αγριογούρουνο με ξινό μαύρο σύκο, ρόδι, κρασί και μαύρες σταφίδες και όλα αυτά στην εκπληκτική τιμή των 70€ το άτομο. Είναι πραγματικό, το διαβάζεις και λες ότι αξίζει επιτέλους οι αγώνες και οι θυσίες πού έγιναν για να μπορούν και αυτοί (εμείς!) οι τουρκόγυφτοι να απολαύσουμε τους καρπούς της ελευθερίας μας ως ίσοι προς ίσους με τους πολιτισμένους επιβήτορες μας.
Τέλος αυτό πού φτιάχνει την όλη ατμόσφαιρα είναι οι ευχούλες που ξεχειλίζουν από τις οθόνες, τα πληκτρολόγια, σε τέτοιο βαθμό πού σκουντουφλάς ακόμα και στο διάδρομο του σπιτιού σου πηγαίνοντας προς την τουαλέτα. Εκατομμύρια ευχές πού ως επί το πλείστον ξερνάνε ψευτιά και υποκρισία, πού το χρόνια πολλά χρυσό μου είναι άντε γαμήσου σκηλομούρη νεάτερνταλ, το να περάσετε τέλεια ότι και να κάνετε, σημαίνει χεσμένους σας έχω υπάνθρωπα βλαχαδερά και άλλα τέτοια παρόμοια πού υποδουλώνουν την ηθική μας κατάπτωση και το μεγαλείο του σκατανθρωπισμού μας.
Μέσα σε όλο αυτό το FAKE, το Plastic και το ψευτο Strass, αυτό πού εύχομαι είναι μια νέα κοινωνική συνείδηση και ένα νέο επαναπροσδιορισμό του αυτονόητου, πού θα μπορέσει να λειτουργήσει σαν μια μικρή χαραμάδα στη τωρινή ψυχοπαθητική πραγματικότητα, άντε και του χρόνου να κάνουμε λιγότερες αλλά πιο ουσιαστικές ευχούλες!
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου