Μιχάλης Πισκιούλης
Ξύπνησα νωχελικά αλλά γεμάτος προσμονή και καλή διάθεση. Ήταν η πρώτη μέρα μου στην Πόλη. Η θέα απ’ το παράθυρό μου δεν ήταν καλή. Το αγνόησα. Δεν με ενδιέφερε. Προχώρησα στις συνήθεις πρωινές διαδικασίες (πλύσιμο, ξύρισμα, ντύσιμο, χτένισμα) και νιώθοντας όμορφος και φρέσκος (έτσι όπως νιώθουμε πάντα όταν πάμε να συναντήσουμε κάτι καινούργιο) κατέβηκα για πρωινό. Ήπια τον καφέ μου, τρώγοντας απ’ όλα τα «καλούδια» που συνοδεύουν το πρωινό στο ξενοδοχείο (χωρίς να χάσω την αίσθηση της προσμονής) δίπλα στο παράθυρο της αίθουσας. Από δω είχα καλή θέα. Ο Κεράτιος κόλπος με τη γέφυρα του Γαλατά να σφύζει από την πρωινή κίνηση.
Βγήκα στην κίνηση κι εγώ.
Ξεκίνησα απ’ το Μπαλουκλί: Εδώ του έφυγαν του καλόγερου τα ψάρια μέσα απ’ το τηγάνι καθώς δεν πίστεψε πως έπεσε η Πόλη. Πίσω απ’ την στέρνα, η Ιστορία της Χριστιανοσύνης αποτυπωμένη στους τάφους των κοιμούμενων Πατριαρχών.
Παναγία των Βλαχερνών. Τρομαγμένος από τις φωνές και την ισχύ των Αβάρων απροστάτευτος από το στρατό του αυτοκράτορα που λείπει σε εκστρατεία, ζητώ κι εγώ τη βοήθεια της Παναγιάς ψάλλοντας τον Ακάθιστο Ύμνο. Και γίνεται η Παναγιά Υπέρμαχος Στρατηγός. Και νικά! Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!
Η Αγια-Σοφιά. Ο αυτοκράτορας μετά από θριαμβευτική πορεία με επιφημίες του λαού μπαίνει από την Βασιλική Πύλη στον κυρίως ναό. Αντικρίζει το θαύμα της Χριστιανοσύνης και της αρχιτεκτονικής. Ο ουρανοκρέμαστος τρούλος, τα υπέροχα ψηφιδωτά που φτάνουν τα 16.000 τ.μ., καλαθόπλεκτα κιονόκρανα στεφανώνουν τις γκριζοπράσινες μαρμάρινες κολόνες. Δέος μπροστά στο μεγαλείο. Σηκώνει τα χέρια στον ουρανό: «Νενίκηκάσε Σολομών» αναφωνεί.
( Ρημάχτηκε βέβαια ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου, για να μεταφερθούν οι κίονες και να χτιστεί η Αγια -Σοφιά αλλά ας το παραβλέψουμε) (;)
Μπλε Τζαμί. Παρασκευή μεσημέρι. Η φωνή του μουεζίνη στο τζαμί. Στον δρόμο άνθρωποι τρέχουν. Τρέχουν να προλάβουν την προσευχή της Παρασκευής. Η κοσμική Τουρκία βυθίζεται στη γαλήνη και σωφροσύνη του Ισλάμ. Η ζωή σταματά. Σε πλήρη κατάνυξη, με απόλυτη αυτοσυγκέντρωση, γονατιστό το Ισλάμ προσεύχεται για μια θέση στον Παράδεισο.
Ιππόδρομος:Μια αέρινη ανεμόσκαλα κατεβάζει τις ψυχές των σφαγμένων στασιαστών. Θειάφι, ατσάλι και σκόνη, τσούξανε τα μάτια μου. Άκουσα μανάδες να κλαίνε για τα παιδιά τους και τους άντρες που χάθηκαν. Εις το όνομα του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Τοπ Καπί και Ντολμά Μπαχτσέ. Τα παλάτια των Σουλτάνων. Χλιδή, ανέσεις, εξουσία, πλούτος, αλαζονεία, καταχρήσεις ,επίγειος παράδεισος και κόλαση μαζί (μέσος όρος ζωής των 36 σουλτάνων τα 40 χρόνια).
Μεσημέριασε. Πείνασα. «Ντογρού» για το σπίτι της Λωξάνδρας. Πέταξε η φαντασία μου πολύ και θαρρώ πως είδα την ίδια τη Λωξάνδρα να προβάλει απ’ την κουζίνα με μια πιατέλα Τας Κεμπάπ γαρνιρισμένο με Ατζέμ πιλάφ. Γεύσεις από μιαν άλλη εποχή. Μπαχάρια και μυρωδικά σ’ αναλογίες αρμονικές κάνουν το γεύμα μουσική.
Καπαλί Τσαρσί. (σκεπαστή αγορά).Ένα σμάρι ο κόσμος ζωντανός να περιφέρεται μπροστά σε πάνω από 4.000 μαγαζάκια, με ότι βάνει ο νους σου. Και έχει γούστο να βλέπεις τους μαγαζάτορες να προσπαθούν να σε μαζέψουν από το σοκάκι, επιδεικνύοντας την πραμάτεια τους, ισχυριζόμενοι πως τα 35 € που θα δώσεις για να πάρεις τα χρυσοκέντητα πασουμάκια είναι πολύ καλή τιμή. Στο τέλος επειδή σε «συμπαθούν» σου τα πουλούν με 8. Και πας παρακάτω και τα βρίσκεις με 5. Και τότε σου δημιουργείται η αμφιβολία μήπως δεν αξίζουν ούτε τόσο!!!
Με το τραμ στο τέρμα. Αιγυπτιακή Αγορά. Γεμάτη μπαχαρικά και μυρωδικά, ο θησαυρός της Ανατολής.
Για καφέ στο Ορτάκιοϊ. Μπροστά μου αγέρωχος ο Βόσπορος. Εδώ ενώνεται η Θάλασσα του Μαρμαρά με τον Εύξεινο Πόντο. Απέναντι η Σκουτάρη, η Χρυσούπολη ,η Χαλκηδόνα. Μυρωδιά από νησιώτικη Ελλάδα. Ο τόπος καταπράσινος, ένα θαύμα της φύσης. Πίσω μου ένα τζαμί, μια εβραϊκή συναγωγή και μια ορθόδοξη εκκλησία. Θρησκευτική ανοχή.
Νυχτώνει. Η Πόλη φορά τα μαβιά της. Λίγο πιο μακριά στις ταβέρνες πλανόδιοι μουσικοί με βιολιά, ούτια και νταϊρέδες μαγεύουν τους θαμώνες. Ώρα για ένα ρακί. Η ιστορία της Πόλης προβάλλει μπρος μου. Οι Μεγαρείς, οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Γαλάτες, οι Γενοβέζοι, οι Βενετσιάνοι, οι Έλληνες, οι Τούρκοι σ’ αυτή την Πόλη μεγαλούργησαν. Είναι παρόντες όλοι. Με τα μνημεία τους και τις φωνές τους. Όχι. Αυτή η Πόλη δεν είναι Τουρκική. Ούτε Ελληνική είναι. Δεν μπορεί να ανήκει σε έναν. Είναι το βαλς της Μεσογείου. Το Νυν και το Αεί αυτού του κόσμου.
Πηγή: piskioylis.blogspot
Μιχάλης Πισκιούλης: Σχετικά με τον συντάκτη
Ξύπνησα νωχελικά αλλά γεμάτος προσμονή και καλή διάθεση. Ήταν η πρώτη μέρα μου στην Πόλη. Η θέα απ’ το παράθυρό μου δεν ήταν καλή. Το αγνόησα. Δεν με ενδιέφερε. Προχώρησα στις συνήθεις πρωινές διαδικασίες (πλύσιμο, ξύρισμα, ντύσιμο, χτένισμα) και νιώθοντας όμορφος και φρέσκος (έτσι όπως νιώθουμε πάντα όταν πάμε να συναντήσουμε κάτι καινούργιο) κατέβηκα για πρωινό. Ήπια τον καφέ μου, τρώγοντας απ’ όλα τα «καλούδια» που συνοδεύουν το πρωινό στο ξενοδοχείο (χωρίς να χάσω την αίσθηση της προσμονής) δίπλα στο παράθυρο της αίθουσας. Από δω είχα καλή θέα. Ο Κεράτιος κόλπος με τη γέφυρα του Γαλατά να σφύζει από την πρωινή κίνηση.
Βγήκα στην κίνηση κι εγώ.
Ξεκίνησα απ’ το Μπαλουκλί: Εδώ του έφυγαν του καλόγερου τα ψάρια μέσα απ’ το τηγάνι καθώς δεν πίστεψε πως έπεσε η Πόλη. Πίσω απ’ την στέρνα, η Ιστορία της Χριστιανοσύνης αποτυπωμένη στους τάφους των κοιμούμενων Πατριαρχών.
Παναγία των Βλαχερνών. Τρομαγμένος από τις φωνές και την ισχύ των Αβάρων απροστάτευτος από το στρατό του αυτοκράτορα που λείπει σε εκστρατεία, ζητώ κι εγώ τη βοήθεια της Παναγιάς ψάλλοντας τον Ακάθιστο Ύμνο. Και γίνεται η Παναγιά Υπέρμαχος Στρατηγός. Και νικά! Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!
Η Αγια-Σοφιά. Ο αυτοκράτορας μετά από θριαμβευτική πορεία με επιφημίες του λαού μπαίνει από την Βασιλική Πύλη στον κυρίως ναό. Αντικρίζει το θαύμα της Χριστιανοσύνης και της αρχιτεκτονικής. Ο ουρανοκρέμαστος τρούλος, τα υπέροχα ψηφιδωτά που φτάνουν τα 16.000 τ.μ., καλαθόπλεκτα κιονόκρανα στεφανώνουν τις γκριζοπράσινες μαρμάρινες κολόνες. Δέος μπροστά στο μεγαλείο. Σηκώνει τα χέρια στον ουρανό: «Νενίκηκάσε Σολομών» αναφωνεί.
( Ρημάχτηκε βέβαια ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου, για να μεταφερθούν οι κίονες και να χτιστεί η Αγια -Σοφιά αλλά ας το παραβλέψουμε) (;)
Μπλε Τζαμί. Παρασκευή μεσημέρι. Η φωνή του μουεζίνη στο τζαμί. Στον δρόμο άνθρωποι τρέχουν. Τρέχουν να προλάβουν την προσευχή της Παρασκευής. Η κοσμική Τουρκία βυθίζεται στη γαλήνη και σωφροσύνη του Ισλάμ. Η ζωή σταματά. Σε πλήρη κατάνυξη, με απόλυτη αυτοσυγκέντρωση, γονατιστό το Ισλάμ προσεύχεται για μια θέση στον Παράδεισο.
Ιππόδρομος:Μια αέρινη ανεμόσκαλα κατεβάζει τις ψυχές των σφαγμένων στασιαστών. Θειάφι, ατσάλι και σκόνη, τσούξανε τα μάτια μου. Άκουσα μανάδες να κλαίνε για τα παιδιά τους και τους άντρες που χάθηκαν. Εις το όνομα του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Τοπ Καπί και Ντολμά Μπαχτσέ. Τα παλάτια των Σουλτάνων. Χλιδή, ανέσεις, εξουσία, πλούτος, αλαζονεία, καταχρήσεις ,επίγειος παράδεισος και κόλαση μαζί (μέσος όρος ζωής των 36 σουλτάνων τα 40 χρόνια).
Μεσημέριασε. Πείνασα. «Ντογρού» για το σπίτι της Λωξάνδρας. Πέταξε η φαντασία μου πολύ και θαρρώ πως είδα την ίδια τη Λωξάνδρα να προβάλει απ’ την κουζίνα με μια πιατέλα Τας Κεμπάπ γαρνιρισμένο με Ατζέμ πιλάφ. Γεύσεις από μιαν άλλη εποχή. Μπαχάρια και μυρωδικά σ’ αναλογίες αρμονικές κάνουν το γεύμα μουσική.
Καπαλί Τσαρσί. (σκεπαστή αγορά).Ένα σμάρι ο κόσμος ζωντανός να περιφέρεται μπροστά σε πάνω από 4.000 μαγαζάκια, με ότι βάνει ο νους σου. Και έχει γούστο να βλέπεις τους μαγαζάτορες να προσπαθούν να σε μαζέψουν από το σοκάκι, επιδεικνύοντας την πραμάτεια τους, ισχυριζόμενοι πως τα 35 € που θα δώσεις για να πάρεις τα χρυσοκέντητα πασουμάκια είναι πολύ καλή τιμή. Στο τέλος επειδή σε «συμπαθούν» σου τα πουλούν με 8. Και πας παρακάτω και τα βρίσκεις με 5. Και τότε σου δημιουργείται η αμφιβολία μήπως δεν αξίζουν ούτε τόσο!!!
Με το τραμ στο τέρμα. Αιγυπτιακή Αγορά. Γεμάτη μπαχαρικά και μυρωδικά, ο θησαυρός της Ανατολής.
Για καφέ στο Ορτάκιοϊ. Μπροστά μου αγέρωχος ο Βόσπορος. Εδώ ενώνεται η Θάλασσα του Μαρμαρά με τον Εύξεινο Πόντο. Απέναντι η Σκουτάρη, η Χρυσούπολη ,η Χαλκηδόνα. Μυρωδιά από νησιώτικη Ελλάδα. Ο τόπος καταπράσινος, ένα θαύμα της φύσης. Πίσω μου ένα τζαμί, μια εβραϊκή συναγωγή και μια ορθόδοξη εκκλησία. Θρησκευτική ανοχή.
Νυχτώνει. Η Πόλη φορά τα μαβιά της. Λίγο πιο μακριά στις ταβέρνες πλανόδιοι μουσικοί με βιολιά, ούτια και νταϊρέδες μαγεύουν τους θαμώνες. Ώρα για ένα ρακί. Η ιστορία της Πόλης προβάλλει μπρος μου. Οι Μεγαρείς, οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Γαλάτες, οι Γενοβέζοι, οι Βενετσιάνοι, οι Έλληνες, οι Τούρκοι σ’ αυτή την Πόλη μεγαλούργησαν. Είναι παρόντες όλοι. Με τα μνημεία τους και τις φωνές τους. Όχι. Αυτή η Πόλη δεν είναι Τουρκική. Ούτε Ελληνική είναι. Δεν μπορεί να ανήκει σε έναν. Είναι το βαλς της Μεσογείου. Το Νυν και το Αεί αυτού του κόσμου.
Πηγή: piskioylis.blogspot
Μιχάλης Πισκιούλης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου