Ζηνοβία Σαπουνά
Ας μιλήσουμε σήμερα για τον κόσμο της εργασίας ή καλύτερα γι’ αυτούς που έχουν δουλειά.
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που σιωπηλά και μοιρολατρικά συναίνεσαν και συναινούν στη 10ωρη ή 12ωρη εργασία, στο μισθό πείνας, στο μισθό που δεν καταβάλλεται επί μήνες παρά το γεγονός ότι παρείχαν την υπεραξία τους…
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που ακούν καθημερινά τα περί ανάπτυξης και επενδύσεων, ενώ την ίδια ώρα στα σπίτια τους περιμένουν στοίβα οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, του τηλεφώνου, των κοινοχρήστων, του νερού και όλες οι άλλες οι υποχρεώσεις προς την εφορία, τα σχολεία, τα φροντιστήρια.
Γι’ αυτούς που άκουσαν προχθές τον πρωθυπουργό να λέει από το Σύρο πως «η πραγματική οικονομία παίρνει μπροστά», πως «στην καθημερινότητα υπάρχει αλλαγή, νέες θέσεις εργασίας προχωράνε» και πως «βγαίνουμε πραγματικά από την κρίση».
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που παραδόθηκαν και που επέτρεψαν και επιτρέπουν να διαβιούν μια εργασιακή ζωή, δουλική…
Τα στοιχεία –για ακόμη μία φορά– είναι καταλυτικά.
Τουλάχιστον 1.000.000 εργαζόμενοι –όπως μαθαίνω επίσημα από τη ΓΣΕΕ– αμείβονται με καθυστέρηση από 1 έως 9 μήνες ενώ η κατάσταση αυτή διαρκώς επιδεινώνεται.
Τουλάχιστον 200.000 εργαζόμενοι αμείβονται με… κουπόνια για αγορά προϊόντων. (Κουπόνια που είναι αφορολόγητα φυσικά, και για το οποία ο εργοδότης μπορεί να έχει φοροαπαλλαγές).
Τουλάχιστον 125.000 εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερα από 100 ευρώ το μήνα, σύμφωνα με την ίδια την υπουργό «Εργασίας».
Κανείς δεν μιλάει (πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι;), κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν αντιδρά.
Το επίσημο κράτος σφυρίζει αδιάφορα. Τι να περιμένει κανείς από ένα υπουργείο «Εργασίας» που πράττει ότι του λένε οι «θεσμοί» στο πλαίσιο των προγραμμάτων «διάσωσης»; Τι να περιμένει κανείς από μια υπουργό «Εργασίας» (Έφη Αχτσιόγλου σήμερα, άλλος προχθές, άλλος αύριο…) που το μόνο επιχείρημα που είχε να πει σε εργαζόμενους που βρέθηκαν στο γραφείο της, ήταν να κουνάει τα χέρια της σαν διευθύντρια ορχήστρας… Τι να περιμένει κανείς από τον εν υπνώσει συνδικαλισμό; Τι να περιμένει κανείς από ένα Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας το οποίο διατείνεται πως κάνει μπαράζ ελέγχων αλλά μετά από…καταγγελίες;
Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι σε έναν εργαζόμενο να κάνει καταγγελία; Και ποιος ακριβώς είναι ο έλεγχος που κάνουν οι επιθεωρητές εργασίας, ποιο νομικό πλαίσιο τους καλύπτει να επιβάλλουν το αυτονόητο, δηλαδή την καταβολή μισθού σε όποιον εργάζεται και ταυτόχρονα την επιβολή προστίμου σε όποια επιχείρηση έχει απλήρωτους τους εργαζόμενους της;
Πορευόμαστε πια έτσι όπως μας έστρωσαν κι εμείς το δεχθήκαμε και το συνηθίσαμε.
Πορευόμαστε με πλήρη καταστρατήγηση και περιστολή όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί τον τελευταίο αιώνα με πολύ κόπο κι αγώνες, με πολύ αίμα και πολλά δάκρυα και λέμε κι ευχαριστώ που έχουμε δουλειά.
Για πόσο;
Πηγή: e-dromos.gr
Ζηνοβία Σαπουνά: Σχετικά με τον Συντάκτη
Ας μιλήσουμε σήμερα για τον κόσμο της εργασίας ή καλύτερα γι’ αυτούς που έχουν δουλειά.
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που σιωπηλά και μοιρολατρικά συναίνεσαν και συναινούν στη 10ωρη ή 12ωρη εργασία, στο μισθό πείνας, στο μισθό που δεν καταβάλλεται επί μήνες παρά το γεγονός ότι παρείχαν την υπεραξία τους…
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που ακούν καθημερινά τα περί ανάπτυξης και επενδύσεων, ενώ την ίδια ώρα στα σπίτια τους περιμένουν στοίβα οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, του τηλεφώνου, των κοινοχρήστων, του νερού και όλες οι άλλες οι υποχρεώσεις προς την εφορία, τα σχολεία, τα φροντιστήρια.
Γι’ αυτούς που άκουσαν προχθές τον πρωθυπουργό να λέει από το Σύρο πως «η πραγματική οικονομία παίρνει μπροστά», πως «στην καθημερινότητα υπάρχει αλλαγή, νέες θέσεις εργασίας προχωράνε» και πως «βγαίνουμε πραγματικά από την κρίση».
Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς που παραδόθηκαν και που επέτρεψαν και επιτρέπουν να διαβιούν μια εργασιακή ζωή, δουλική…
Τα στοιχεία –για ακόμη μία φορά– είναι καταλυτικά.
Τουλάχιστον 1.000.000 εργαζόμενοι –όπως μαθαίνω επίσημα από τη ΓΣΕΕ– αμείβονται με καθυστέρηση από 1 έως 9 μήνες ενώ η κατάσταση αυτή διαρκώς επιδεινώνεται.
Τουλάχιστον 200.000 εργαζόμενοι αμείβονται με… κουπόνια για αγορά προϊόντων. (Κουπόνια που είναι αφορολόγητα φυσικά, και για το οποία ο εργοδότης μπορεί να έχει φοροαπαλλαγές).
Τουλάχιστον 125.000 εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερα από 100 ευρώ το μήνα, σύμφωνα με την ίδια την υπουργό «Εργασίας».
Κανείς δεν μιλάει (πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι;), κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν αντιδρά.
Το επίσημο κράτος σφυρίζει αδιάφορα. Τι να περιμένει κανείς από ένα υπουργείο «Εργασίας» που πράττει ότι του λένε οι «θεσμοί» στο πλαίσιο των προγραμμάτων «διάσωσης»; Τι να περιμένει κανείς από μια υπουργό «Εργασίας» (Έφη Αχτσιόγλου σήμερα, άλλος προχθές, άλλος αύριο…) που το μόνο επιχείρημα που είχε να πει σε εργαζόμενους που βρέθηκαν στο γραφείο της, ήταν να κουνάει τα χέρια της σαν διευθύντρια ορχήστρας… Τι να περιμένει κανείς από τον εν υπνώσει συνδικαλισμό; Τι να περιμένει κανείς από ένα Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας το οποίο διατείνεται πως κάνει μπαράζ ελέγχων αλλά μετά από…καταγγελίες;
Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι σε έναν εργαζόμενο να κάνει καταγγελία; Και ποιος ακριβώς είναι ο έλεγχος που κάνουν οι επιθεωρητές εργασίας, ποιο νομικό πλαίσιο τους καλύπτει να επιβάλλουν το αυτονόητο, δηλαδή την καταβολή μισθού σε όποιον εργάζεται και ταυτόχρονα την επιβολή προστίμου σε όποια επιχείρηση έχει απλήρωτους τους εργαζόμενους της;
Πορευόμαστε πια έτσι όπως μας έστρωσαν κι εμείς το δεχθήκαμε και το συνηθίσαμε.
Πορευόμαστε με πλήρη καταστρατήγηση και περιστολή όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί τον τελευταίο αιώνα με πολύ κόπο κι αγώνες, με πολύ αίμα και πολλά δάκρυα και λέμε κι ευχαριστώ που έχουμε δουλειά.
Για πόσο;
Πηγή: e-dromos.gr
Ζηνοβία Σαπουνά: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου