Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
{Ο Νίκος Καββαδίας σε ένα από τα ταξίδια του, όταν το πλοίο έπιασε λιμάνι στην Αργεντινή, θέλησε να επισκεφτεί ένα από τα «σπίτια» της περιοχής για να απολαύσει τη γυναικεία συντροφιά. Εκεί συνάντησε μια κοπέλα, που αν και δεν ήταν πολύ όμορφη, του τράβηξε το ενδιαφέρον, γιατί πάνω στο τραπέζι του δωματίου της είχε ελληνικές εφημερίδες.
Όταν ο ποιητής της μίλησε στα ελληνικά και τη ρώτησε αν είναι «πατριώτες», η κοπέλα έπεσε πάνω του και άρχισε να τον παρακαλεί να τη σώσει. Όπως του εξομολογήθηκε, όταν ήταν φοιτήτρια στη Γαλλία γνώρισε και ερωτεύτηκε ένα νεαρό. Εκείνος την έπεισε ότι την αγαπάει και κατάφερε να την κάνει να τον ακολουθήσει στην Αργεντινή. Τελικά, ο νεαρός δεν ήταν ερωτευμένος, αλλά απατεώνας, αφού μόλις έφτασαν στην Αργεντινή την πούλησε σε οίκο ανοχής. Εκεί, ήταν υποχρεωμένη να δέχεται τους «γελαδάρηδες» της περιοχής για πελάτες. Η κοπέλα έμπλεξε χωρίς να το καταλάβει και δεν μπορούσε με τίποτα να ξεφύγει από τον προαγωγό της.
Η ιστορία της Ελληνίδας συγκίνησε τον ευαίσθητο Καββαδία, που της υποσχέθηκε ότι θα επέστρεφε την επόμενη μέρα, μαζί με συναδέλφους του ναυτικούς για να την πάρει. Πράγματι, την επόμενη μέρα ο ποιητής ξαναπήγε στον οίκο ανοχής, μαζί με άλλους ναυτικούς. Με τη βοήθειά τους, ακινητοποίησε τον φρουρό, κατάφερε να «κλέψει» την κοπέλα και να την πάρει μαζί του στο καράβι. Εκεί, αν και ήταν μόνη της ανάμεσα σε δεκάδες άντρες, δεν την πείραξε κανείς.
Όταν το πλοίο έφτασε σε λιμάνι της Ευρώπης, ο Καββαδίας κατάφερε να εξασφαλίσει στην κοπέλα εισιτήρια για την Ελλάδα.......
Όταν μετά από χρόνια συναντήθηκαν ξανά στο σπίτι του Καραγάτση ο Καββαδίας την γνώρισε. Όμως εκείνη του γύρισε την πλάτη. Είπε μάλιστα στον οικοδεσπότη: «Πως κάλεσες εδώ αυτόν τον αλήτη;»
Το κορίτσι είχε τακτοποιηθεί στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα των Αθηνών.}
Η ρομαντική ιστοριούλα, που αναρτήθηκε προ ημερών στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, έγινε viralμε δεκάδες κοινοποιήσεις να αναπαράγουν τα «χλιαρά» διδάγματά της, που υποστυλώνουν απαρχαιωμένες προσεγγίσεις και αποδεικνύουν πως στο λυκαυγές του 21ου αιώνα η Πατριαρχία ζει και βασιλεύει και διαιωνίζει πρακτικές-τακτικές υποβιβασμού του γυναικείου φύλλου, όπως η χρήση λεκτικών σχημάτων:
- διθυρραμβικών μεν για τον Καββαδία, του οποίου το έργο εκτιμώ αλλά ως χαρακτήρα δεν δύναμαι να γνωρίζω, κι αναρωτιέμαι ο λόγος για τον οποίο συντάσσονται άνδρες-γυναίκες είναι το φύλο του=άρρεν ή η ταυτότητα του Λογοτέχνη;;;
- δηκτικών ή ονειδιστικών για την κοπέλα, κι αναρωτιέμαι αν ο λόγος της αποστροφής είναι το φύλο της=θήλυ ή η αντίδρασή της;;; για την οποία υπάρχουν πολλά ανεξήγητα σημεία.
1)Χωρίς αμετροέπεια αλλά μετά οξύνοιας επιχειρώντας ν’ αναλύσουμε το γεγονός σαν γεγονός και μόνο ακόπως τεκμαίρεται η αναγωγή στα εξής απλά ενός τεράστιου κοινωνικού προβλήματος:
- Η ζωή του Ναυτικού μπορεί να έχει τις δυσκολίες της. Το να θέλουμε να βρίσκουμε την «χαλάρωση-απόλαυση» εις βάρος άλλων ανθρώπων, επειδή απλώς έχουμε το χρήμα και το επιδεικνύουμε, δεν προσδίδει καμία ελάφρυνση ή τιμή στην κίνηση, αφού σε τέτοια άσυλα δεν βρίσκεται ΚΑΝΕΙΣ με τη θέληση ή την ευχαρίστησή του.Η εξαθλίωση-η φτώχεια δεν αφορούν πάντα σε απλές επιλογές αλλά κυρίως σε συγκυρίες. Υπάρχουν άνθρωποι, τους οποίους βοηθά η τύχη ενώ άλλους όχι. Όλα αντικατοπτρίζουν κοινωνική σήψη και καλό είναι να αντιλαμβανόμαστε τις διαστάσεις της.
- Η ζωή του Ναυτικού μπορεί να έχει τις δυσκολίες της. Εδώ ωστόσο ενέχεται ρατσιστική συμπεριφορά. Αν δεν «έπεφτε μούρη με μούρη με Ελληνίδα» ο «ευαίσθητος» Λογοτέχνης είχε το άλλοθι της Συνείδησης να εκμεταλλευτεί τον πόνο ενός αλλοεθνή δυστυχή εσωτερικεύοντας ευτυχισμένους συνειρμούς ή δημιουργώντας απόθεμα τρυφερών-βίαιων, δεν γνωρίζουμε, αναμνήσεων με το οποίο θα δύναται εκ των υστέρων ν’ αντιμετωπίσει την καθημερινότητα ή τους στίχους του;;;
- Η ζωή του Ναυτικού και για να το γενικεύσω του εργαζομένου μακριά απ’ το έτερόν του ήμισυ, κι εδώ χωρίς να κάνω διακρίσεις στα φύλα, μπορεί να έχει τις δυσκολίες της. Ανάλογες κινήσεις ωστόσο δηλώνουν ατομικιστική κτητικότητα με την έννοια της σώρευσης εμπειριών στον βωμό της νοσταλγίας του «αγοραίου». Καμία «εγκράτεια» επιπροσθέτως, τουναντίον θα μπορούσα να πω μία διεκδίκηση ασαφούς εύνοιας, που επιδαψιλεύει στους ακροατές-αναγνώστες έναν παγιωμένο πατερναλισμό.
2)Χωρίς αμετροέπεια αλλά μετά οξύνοιας επιχειρώντας ν’ αναλύσουμε το γεγονός σαν απήχηση στο κοινό του σήμερα διαπιστώνεται ο χλευασμός του συρμού, ο οποίος ακολουθεί αγεληδόν μία ανάρτηση αφ’ ενός προς αυτό-επιβεβαίωσή του, αφού αφορά σε σημαίνον πρόσωπο και αφ’ ετέρου προς διαφύλαξη πουριτανικών στάσεων:
- Πως μπορούμε λοιπόν να γνωρίζουμε τη μεταξύ τους σχέση και πως αυτή εξελίχθηκε μετά την επιστροφή και των δύο στην Ελλάδα;;
- Για ποιον λόγο ο κύριος Καββαδίας θέλησε να επικοινωνήσει την πράξη του και σε ποιους και με ποιον τρόπο, ώστε να προσβάλλει την κοπέλα, η οποία ενδεχομένως να ήθελε να ξεχάσει εντελώς τη συγκεκριμένη περιπέτειά της;;
- Η ανάρρησή της στα «υψηλά κοινωνικά στρώματα» δεν τη διαχώριζε απ’ τους Καραγάτση και Καββαδία, οι οποίοι βρίσκονταν στα ίδια σαλόνια κι άσχετα με τον πρότερο βίο τους, άγνωστο ή γνωστό. Και τι ακριβώς σημαίνει «υψηλά κοινωνικά στρώματα»;;;
- Ένα πρόσωπο που γίνεται γνωστό τυγχάνει διαφορετικής μεταχείρισης, επειδή το κοινό επηρεάζεται απ’ το έργο του. Δεν είμαστε ποτέ σίγουροι για τον τρόπο ζωής του καθενός. Και συνήθως αποδεικνύεται πως το έργο δεν συνάδει παρά στο ελάχιστο με την στάση της ζωής που κρατούν οι άνθρωποι. Τις περισσότερες φορές το έργο του καθενός δεν μπορεί να στηριχτεί πλήρως απ’ την στάση της ζωής του. Συνακόλουθα: άλλο καλός Λογοτέχνης κι άλλο καλός άνθρωπος.
Πολλά τα κινήματα ανέκαθεν. Πολλά τα δόγματα, θρησκευτικά ή πολιτικά. Πολλές οι συλλογικότητες ή τα δίκτυα. Εν μέσω συνεχιζόμενων πατριαρχικών δομών πολλοί «πιστοί» εμφανίζονται προστάτες υποστηριχτές του γυναικείου φύλου με προτάγματα διάφορα προς όφελός της. Αρκεί μία γυναίκα να χρειαστεί να διαβεί Μόνη της τα Κοινωνικά σοκάκια χωρίς στηρίγματα-υποστηρίγματα για να έλθει αντιμέτωπη με τον εκχυδαϊσμό των θεσμών, παρόλη την έπαρσή τους, ως Θεσμοί, προς εξισωτική διαβάθμιση. Για να αντιμετωπίσει τον «γυναικοφαγικό» χαρακτήρα στον επαγγελματικό τομέα, στην πολιτική, στα δικαιώματά της, στις σχέσεις της. Και δεν μιλάμε μόνο για τις χώρες του ανατολικού ημισφαιρίου, όπου σαφώς οι συνθήκες είναι χειρότερες, αλλά και για τη Δύση.
Έχω πολλάκις ασχοληθεί με τη θεματική, διότι ως Γυναίκα νιώθω την Ηθική υποχρέωση και θα υπενθυμίσω εδάφια από παλαιότερα άρθρα μου:
Η Φωτιά ερημώνει. Η Θάλασσα καταπίνει!
Πως γίνεται να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα τρία «θεριά» της Φύσης η Γυναίκα, η οποία συνιστά ανέκαθεν το μεγαλύτερο θύμα όλων των εποχών;
Στην Αρχαία Ελλάδα, στο λίκνο της Δημοκρατίας η Γυναίκα όχι απλώς θεωρείται αλλά είναι κατ’ ουσίαν έκπτωτη, αφού η πρώτη κύρια δυσκολία που καλείται ν’ αντιμετωπίσει ένα νεογέννητο κορίτσι ήταν να του επιτραπεί να ζήσει. Κάτι που εξαρτιόταν άμεσα απ’ την απόφαση του Πατέρα, σ’ ένα κατ’ εξοχήν πατριαρχικό σύστημα κληρονομιάς δεν είχε τη δυνατότητα να διατηρήσει το οικογενειακό όνομα και κατ’ εφαπτομένη τα οικογενειακά περιουσιακά στοιχεία. Στο Βυζάντιο ομιλούμε για εγκλεισμό της στην οικία με εξαίρεση κάποιες εξόδους υπό περιορισμό και συνοδεία. Όλες οι δραστηριότητές της υπαγορεύονταν και τελούνταν σε κλειστές αίθουσες.
Η θεσπισμένη νοοτροπία δεν αδειοδοτούσε πρόσβαση στη γνώση εκτός από ελάχιστο βάπτισμα σε δεξιότητες γραφής κι αναγνώσεως. Την εξύψωνε η απόκτηση παιδιών. Τα πρώτα δικαιώματα παραχωρούνται κατά την βιομηχανική επανάσταση, όχι δια μέσω άδολης εκχώρησης. Η αστική τάξη είχε επιβάλλει τον καλπασμό του καπιταλισμού, τα εργοστάσια φύτρωναν ανεξέλεγκτα και χρειάζονταν εργατικά χέρια, δεδομένου ότι τα ανδρικά αφ’ ενός δεν επαρκούσαν με βάση πληθυσμιακές στατιστικές αφ’ ετέρου απασχολούνταν σε εμπόλεμες συρράξεις, κάτι το οποίο επέτεινε την έλλειψη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλές οργανώσεις συστήθηκαν υψώνοντας στη φαρέτρα τους τη θέση της Γυναίκας.
Εύκολα θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλλουμε την κατάσταση του εργάτη. Δεν είχε ποτέ, όπως μαρτυρεί ο Λένιν, τη θεωρητική ικανότητα ιδεολογικού σχεδιασμού, απλά γνωρίζει την αδικία μέσα απ’ τις εργασιακές σχέσεις. Με τον σοσιαλισμό βρέθηκε ν’ αποκτά ηγέτη τους σοσιαλιστές διανοούμενους, εκ των οποίων ξεπήδησαν αρχηγοί της εργατιάς συμμεριζόμενοι τα δικαιώματά της χωρίς να ανήκουν ωστόσο ταξικά στους κόλπους της. Η ίδια αντίφαση και οφθαλμοφανής κατάσταση διαπιστώνεται στα «φεμινιστικού τύπου» κινήματα, τα οποία ανοίγουν διαύλους επαναστάσεων στο όνομα της Γυναίκας, με την ίδια ταυτοχρόνως να βρίσκεται στη θέση του αχθοφόρου ιδεολογιών ή συμφερόντων άλλων.
Η Γυναίκα συνεχίζει ν’ αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα όλων των εποχών. Σε καιρούς κρίσης και πολέμων κατηγορείται πως είναι στα μετόπισθεν, αλλά είναι αυτή η οποία καλείται ν’ ανταποκριθεί εν τέλει στη σκληρή πραγματικότητα. Στα νεότευκτα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στης «Προοδευτική Ευρώπη», δες Ειδομένη, η Γυναίκα πέφτει θύμα αποτρόπαιων εκβιασμών-κακοποίησης. Οι σεξιστικοί σχολιασμοί σε κάθε βήμα της. Αρκεί να δούμε τις αντιδράσεις αρθρογράφων σχετικά με την σύζυγο Μακρόν.
Θα εστιάζουμε στην πολιτική Μακρόν ή στο τι φοράει και ποιας ηλικίας είναι η σύζυγος του εκάστοτε αργυρώνητου ομολογουμένως υπαλληλίσκου της πολιτικής σκηνής οικονομικών συμφερόντων;;; Αρκεί να θυμηθούμε τα υπαινικτικά σχόλια, τα οποία έλαβε η Καϊλή και άσχετα με την πολιτική-κομματική συμπεριφορά της, η οποία είναι σαφώς κατακριτέα. Ας ανατρέξουμε σε δικογραφίες κατά γυναικών, οι οποίες ενώ δέχθηκαν επιθέσεις δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα της άμυνας κι εκ των υστέρων κατηγορούνται για «εγκληματική πρόθεση».
Η ιδιότητα της γυναίκας συνεχίζει να τίθεται υπό το μικροσκόπιο, όχι ως χαρακτηρισμός πρωτογενούς και μη επιδεχόμενης «διορθώσεων», αλλά ως μεταβλητή, η οποία συνιστά κρηπίδα για οιοδήποτε θρησκευτικό-πολιτικό δόγμα στην πολυδιάστατη πορεία του ιστορικού «γίγνεσθαι». Παραδόξως εγκολπώνεται και η ίδια την αναγκαιότητα της επιβολής περιθωρίων, μέσα στα οποία της επιτρέπεται να ενεργεί, ανάλογα με την εποχή και το πολιτικό σύστημα, το οποίο ορίζει τη σεξουαλικότητα και την συμπεριφορά της. Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, δυστυχώς ομιλούμε για προστασία de jure και όχι de facto.
Πως να σκιαγραφήσει η Γυναίκα τη νέα της φιγούρα σε κλοιό ενδοστρεφή, ο οποίος αρνείται σαφή επανορισμό; Απ’ την Αντιγόνη του Σοφοκλή και την Ιουλιέττα του Σαίξπηρ, σύμβολα ανυπακοής και απείθειας, ως την Άννα Καρένινα του Τολστόι και την Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ, σύμβολα αυτοκαταστροφικού πάθους και αυτοκτονικής κυκλοθυμίας, η Γυναίκα, που εναντιώνεται στα κελεύσματα της εποχής της, αναδύεται σαν μέγιστη ηρωίδα στο παγκόσμιο λογοτεχνικό πάνθεον.
Μετά το 2009 η έμφυλη βία συνεχίζει να υφίσταται κι εκτινάσσεται στο ανησυχητικό ποσοστό του 34%, με την σεξουαλική παρενόχληση-τη λεκτική βία- τη χειροδικία να συνιστούν ψυχολογικούς εξαναγκασμούς υποβιβασμού της. Επιπρόσθετα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προωθούν την αναπαραγωγή έμφυλων στερεοτύπων κι ενός διάχυτου σεξισμού. «Έχουμε να βαδίσουμε πολύ δρόμο, πριν οι γυναίκες μπορέσουν να συνδεθούν σε πραγματική βάση ισότητας με τους άνδρες», ισχυρίζεται ο Ντέιβιντ Ρήσμαν, έγκριτος κοινωνιολόγος. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η ρήση της κυρίας Πετράκη, διδάκτωρ στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όταν υποστηρίζει πως «πρόκειται για ολόκληρο μηχανισμό διαταξικής βίας, ο οποίος ενεργοποιείται σε διαφορετικές περιστάσεις και ανεξαρτήτου μορφωτικού επιπέδου.»
Γυναίκες βιάζονται ή δέχονται προσβλητικές-σεξιστικές επιθέσεις και το νομικό πλαίσιο τις τοποθετεί στη θέση του «θύτη». Πρόσφατα μία κοπέλα στο Ναύπλιο καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία εκ προμελέτης, τη στιγμή που υπάρχει οπτικό υλικό από βίντεο ασφαλείας παρακείμενου καταστήματος, το οποίο επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η κατηγορουμένη βρισκόταν εν αμύνη, αφού δεχόταν ξεκάθαρη επίθεση. Κατ’ αρχάς να διευκρινιστεί η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες σεξισμός-ρομαντισμός. Άλλο η ευχάριστη απόπειρα προσέγγισης με ρομαντική-σεξουαλική διάθεση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Άλλο η επιθετικός εμβολισμός με καταναγκαστική διάθεση υποβιβασμού. Και μόνο η διατύπωση ερωτημάτων: «Που τριγυρνούσε τέτοια ώρα;» ή «Τι ρούχα φορούσε;» παρεμφαίνει διαχωρισμό ανάμεσα στην αντιμετώπιση των δύο φύλων. Ουδέποτε τίθεται ανάλογο ερώτημα για εκπρόσωπο του ανδρικού πληθυσμού. Εν προκειμένω κι ενώ το συμβάν λαμβάνει χώρα στις τρεις το ξημέρωμα, κανένας Δικαστής δεν αναρωτιέται για ποιους λόγους «τριγυρνά ο άνδρας=το θύμα τέτοια ώρα».
Εύλογα διερωτάται κάποιος σχετικά με τον όρο διττής ερμηνείας «ισότητα»: Χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει μία ψευδαίσθηση της αυθορμησίας, καθοδηγούμενη τεχνηέντως δυστυχώς μέσα στο περίκλειστο πλαίσιο των πατριαρχικών δομών; Χρησιμοποιείται για να διερευνήσει θεωρητικά την συγκαλυμμένη προβολή της έμφυλης βίας, της οποίας ο ταξικός χαρακτήρας συνεχίζει να υφίσταται; Όσο το Νομικό-Θεσμικό Πλαίσιο αρματώνεται τίνι τρόπω, τόσο προσκρούει στην πολυπλοκότητα του πραγματικού, τόσο δυσχεραίνει η εφαρμογή του. Ενώ η κάθε οντότητα συνιστά τον προφανή φορέα δικαιώματος, τείνουμε να θέτουμε υπό αμφισβήτηση τα αυτονόητα.
Τα θεμέλια της σημερινής εποχής κρέμονται σ’ ένα κενό παραγεμισμένο, το οποίο δεν δύναται να υποβαστάξει ούτε καλά ούτε άσχημα τη μέλλουσα οργάνωση, που προεκτείνει το παρόν. Μητριαρχία και Πατριαρχία απεδείχθησαν αποτυχημένα συστήματα διακυβέρνησης, αφού αφ’ ενός εμπεριέχουν την έννοια του «άρχω» και αφ’ ετέρου οι βάναυσες πρακτικές τους μας έχουν οδηγήσει σε εγκληματικό αδιέξοδο. Συνακόλουθα η διαδρομή της σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου κατευθύνεται υπό προϋποθέσεις αμφίρροπες. Πρόκειται για μία χάραξη μυητική, απ’ την οποία εκκινεί το αρθρωμένο ξετύλιγμα της περιπλάνησης μέσα στο «γίγνεσθαι» της απομόνωσης.
Το ζητούμενο δεν είναι η επικυριαρχία του ενός φύλου έναντι του άλλου αλλά ο προσανατολισμός στο Μητρογραμμικό σύστημα, όρος που ορίζει ο Κος Παναγής Λεκατσάς, μελετητής αρχαίων φιλοσοφιών και κοινωνικών δομών, όπου άνδρας και γυναίκα είναι πραγματικά ισότιμοι. «Η γυναίκα δεν χρειάζεται να επιτηδεύεται την παραγωγική της αξία σαν Μητέρα, ούτε την ηδονιστική της αξία σαν ερωμένη», γράφει ο ίδιος σε μία πραγματεία του. Κι εδώ σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να προσθέσω πως ούτε ο άνδρας χρειάζεται να αποδεικνύει την παραγωγική του αξία σαν Πατέρας, ούτε την ηδονιστική του αξία σαν εραστής.
Απ’ το «παιδοποιητικό ζευγάρι» της βικτωριανής σεμνοτυφίας και μέσα από αλλεπάλληλες κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικές ζυμώσεις φτάσαμε αισίως στα «παιδιά των λουλουδιών». Ο Μάιος του ’68 συνιστά μία χρονική στιγμή αναπροσαρμογών. Φοιτητές κι εργάτες ενώνουν τις δυνάμεις τους με σκοπό την αποκαθήλωση του συντηρητισμού. Ο De Gaulle σε προσπάθεια ανάσχεσης της έκρυθμης κατάστασης ανακοινώνει δημοψήφισμα, το οποίο ποτέ δεν διενεργήθη, αφού η διεθνιστική αλληλεγγύη διαχύθηκε με πρωτόγνωρη αφομοίωση ανά τους Κλάδους. Κάπως έτσι εισερχόμαστε σε τροχιά «νομιμότητας-ομαλότητας», η ελευθερία έκφρασης -η ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων-άνοδος βιοτικού επιπέδου κληροδοτείται έκτοτε από γενιά σε γενιά. Γιατί μετά από 49 έτη συνεχίζουν οι άνθρωποι να προτάσσουν διακύβευμα περί σεξουαλικής ελευθερίας, τη στιγμή που στη Δύση όλα είναι αναγνωρισμένα;;
Δεν διανύουμε μεσαιωνική περίοδο, αντιμεταρρυθμίσεις ποδηγέτησης του σεξουαλικού ενστίκτου δεν υφίστανται, η εξομολόγηση δεν είναι επιβεβλημένη για τους θρήσκους, μετάνοιες για αμαρτίες δεν κάνουμε, εκτός κι αν τόσο πια μας πήρε το μαράζι για τους σεξουαλικά καταπιεσμένους των ισλαμικών χωρών, οι οποίοι να τονίσουμε συνιστούν στατιστικά τα μεγαλύτερα θύματα αγοραπωλησίας. Και γιατί δεν μας προβληματίζει η πασιφανής κι εύγλωττη διαφορά: όσο η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της σεξουαλικής αυτοτέλειας ο αντίστοιχος στατήρας, που αφορά σε ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων-άνοδος βιοτικού επιπέδου λυγίζει;; Τα ευαίσθητα βαρόμετρα των ταξικών τάσεων έχουν υποπέσει εκούσια -ενσυνείδητα ή ακούσια-υποσυνείδητα σε υποστύλωση του κατεστημένου. Όταν το σεξ απαγορευόταν, το άτομο αποκτούσε μία μορφή εξουσίας δια της λεκτικής-πραγματικής ενασχόλησής του με την καυτή πατάτα. Στις ημέρες μας, όπου η διατύπωση της σεξουαλικότητας έχει αναχθεί σε αδιαμφισβήτητο δικαίωμα ποιες ανατροπές προοιωνίζεται;;
Η σεξουαλικότητα αποτελεί ένα άκρως προσωπικό και ταυτοχρόνως πολυπρισματικό δεδομένο και ο προσανατολισμός στην επίλυση μιας ανύπαρκτης προβληματικής γίνεται τεχνηέντως για να συνομαδώσει καταπίεση-κήρυγμα, οι οποίες παραπέμπουν σε άλλες οπτικές γωνίες και σε απόκρυψη ψευδών προορισμένων δυσδιάκριτων μεν-εργαλειακών δε ως προς την εντατικοποίηση παγίωσης νέων θεμελίων. Σίγουρα οι άνθρωποι στο λυκαυγές του 21ου αιώνα δυσκολεύονται να σχετιστούν αλλά όχι λόγω χαλιναγωγημένης σάρκας. Το άτομο έχει περιέλθει σε κατάσταση ομφαλοσκοπικού avatar, η συμπεριφορά του οποίου παρεμφαίνει προσωρινή καταναλωτική απόλαυση, η οποία με τη σειρά της ενέχει ξεκάθαρη τελετουργική ευθυνοφοβία και συναισθηματική ανωριμότητα. Ενώ βρισκόμαστε σε ιστορικό-κοινωνικό κολοφώνα έξαρσης των ενορμήσεων-κραδασμών του αισθησιασμού, παρατηρούμε να επιτυγχάνεται η συμμόρφωση επί των μαζών με προνοητικότητα θα λέγαμε.
Άξιον απορίας γιατί δεν μας παραξενεύει όταν ο ανδρικός πληθυσμός «απαιτεί» σεξουαλική ελευθερία, κάτι το οποίο υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων ως αποδεκτή παροχή: Τη στιγμή που το φαινόμενο παράνομης διακίνησης γυναικών-εμπόριο λευκής σαρκός λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις. Τη στιγμή που χιλιάδες γυναίκες στιγματίζονται κοινωνικά και υπόκεινται σε έμφυλη βία. Τη στιγμή που το φαινόμενο της παιδοφιλίας εκρήγνυται κι έχουμε καταγεγραμμένα πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά να δέχονται διαδικτυακή παρενόχληση-εκφοβισμό. Πρόκειται για τρόπους μετάθεσης ευθυνών ενός σαθρού συστήματος στους αδύναμους κρίκους, γυναίκες-παιδιά. Η εμμονή σε απερίφραστες αναφορές-απεριόριστες λεπτομέρειες εντάσσεται σε προμελετημένα χυδαίο εγχείρημα-έγκλημα καθοδηγητικού χαρακτήρα.
Όταν πλέον οι σχέσεις δεν είναι κεντροθετημένες σε προσχηματικούς πυλώνες και τα Δικαστήρια ενδιατρίβουν σε ανατομικές δομές διαφορετικότητας των προτιμήσεων, για τους ανθρώπους οι οποίοι επιμένουν να κήδονται του δικαιώματος της σεξουαλικής τους ελευθερίας. Όταν σε πολλές χώρες της Ανατολής επιτρέπεται ο σεξοτουρισμός και ο ίδιος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού τον καθορίζει ως ταξιδιωτική μορφή, η οποία υπόκειται σε εμπορική συναλλαγή και σαν ερμηνεία σαφώς εμπίπτει σε πλαίσιο ανεκτό. Αυτό που θα όφειλε να ενοχλεί είναι όταν συστηματικά αναγορεύουμε το παιδί σε «υπεύθυνο ομιλητή» και τη γυναίκα σε «απελευθερωμένο υποκείμενο» για να μπορούμε να τα καταστήσουμε νομότυπα εργαλεία ηδονής -ψυχωφελή αναγνώσματα. Αυτό που θα όφειλε να ενοχλεί είναι όταν η κάθε σοδομία μετατρέπεται σε μυστηριώδη φυσιολογία για να διεκδικήσει δικαιώματα.
Όταν οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για τη δημιουργία του συστήματος Tor, το οποίο προσφέρει πρόσβαση με πληρωμένους κωδικούς στο Deep Web=μηχανή αναζήτησης για παράνομη διακίνηση ναρκωτικών - πλαστών εγγράφων - όπλων - πορνογραφικού υλικού, η φλυαρία σαν μέριμνα γύρω απ’ τη σεξουαλικότητα μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί για μία οργάνωση οικονομικής χρησιμότητας στην πραγματικότητα ενός ενστίκτου. Μία αμερικανίδα ερευνήτρια που κατάφερε να φτιάξει κωδικούς, ώστε να εισέλθει στα άδυτα του μηχανισμού αναφέρει: «Κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι, φοβόμουν ότι ήταν το FBI που με εντόπισε και ότι πρέπει να αποδείξω ότι είμαι ερευνήτρια. Ξέρετε ποιο είναι το πιο τρομακτικό; Ότι το FBI δεν χτύπησε το κουδούνι ποτέ.»
Απ’ τον πουριτανισμό περάσαμε στη μαστροπεία, όροι στη βάση τους άκρως καθοδηγητικοί στην εξέταση συνειδήσεως. Όταν το σεξ εμφανιζόταν «σαν χώρος παθολογικής ευπάθειας αντανακλώντας μία εστία ιδιαίτερης νοσογραφίας» σύμφωνα με τον Michel Paul Foucault, τώρα που απενοχοποιείται συγκροτεί ένα καθεστώς γνώσης όχι απλώς για ατομική χρήση αλλά για εξοικονόμηση συλλογικών συμβάσεων περιστολής αντιδράσεων σε μείζονα θέματα. Το ανθρώπινο σώμα μεταλλάσσεται σε στρεπτό άξονα, πάνω στον οποίο χαράζονται μεθοδεύσεις. Μετεξελίσσεται σε προμαχώνα συμπαιγνίας, αφού Ηδονή κι Εξουσία δεν αλληλο-αναιρούνται αλλά συμπορεύονται εμφυτεύοντας πολλαπλές διαστροφές. Επιστήμες όπως Ψυχιατρική - Ιατρική - Νομική - Παιδαγωγική δυστυχώς συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση δια μέσω κατάρτισης ολοκληρωμένων φακέλων παρορμήσεων - τάσεων. Μονάδες νοσοκομείων-σχολείων λειτουργούν σα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, των οποίων οι θαμώνες προσφέρουν εν αγνοία τους στοιχεία ικανά προς προσδιορισμό αμφιλεγόμενων συναρτήσεων.
Η Δύση καπηλεύτηκε με ειδεχθή τρόπο την arserotica της Ανατολής για να την ιδιωτευτεί ως scienta sexualis…
Χαράματα στην Κόλαση των ζωντανών
Ύστερα από εκατό χιλιετίες ΜΟΝΑΞΙΑ…
Τι να διαχωρίζει τον άνθρωπο, καθώς καυχιέται, απ’ τις υπόλοιπες ανθρωπίδες…
Η σωστή στολή του.
Τα εμφανώς ή επιμελώς φθαρμένα ή άτριφτα ρούχα του.
Ποτέ η πολυμάθεια δεν ευνόησε την κατανόηση του Κόσμου.
Μια χούφτα οικονομικά Ισχυρών και μια παρεούλα πολιτικών ανδρείκελων καθιστούν την ψευτό-προοδευτικὴ Κοινωνία, επιφανειακά εύθυμη κι αισιόδοξη να παρεμφαίνει σε κάθε βήμα την εύγλωττη χρεοκοπία της. Αλλά κι ορδές ομάδων ή ατόμων ακολουθούν με τη συνενοχή τους. Μην παλεύοντας πάνω απ’ όλα να καταλάβουν τον διπλανό, απλώς να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους και ν’ αποχωρίσουν θριαμβευτικά.
Ο homoeconomicus παρέδωσε τη σκυτάλη στον ψυχολογικά προσανατολισμένο homo, ο οποίος με άδειο θησαυροφυλάκιο αξιών και ηθικής δεν έχει από πουθενά ν’ αντλήσει εφεδρείες και η μόνη του λύση προς επιβίωση παρουσιάζεται είτε η επιτρεπτική νομιμοφροσύνη είτε η αδειοδοτική αμφισβήτηση, ακροθιγώς αποκλίνουσες αλλά εν τέλει πλήρως συγκλίνουσες συνιστώσες. Και ύστατο δεκανίκι του η αποφυγή: των ενοχών-των συναισθημάτων-των ανθρώπων.
Και θα κλείσω την παράγραφο με κάποιους στίχους απ’ την Ποιητική μου Σύνθεση «Στις Ακρώρειες της Μοναξιάς», η οποία κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Ωρίωνας τον Μάρτιο του 2017.
«…Οι Μητριάρχες μ’ ήθελαν Πόρνη,
Με τη χαρά μου σε κοινοκτημοσύνη.
Οι Πατριάρχες μ’ έχριζαν Αγία, Με την ευδία μου σ’ εμμονή ενδοοικογενειακή…»
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
{Ο Νίκος Καββαδίας σε ένα από τα ταξίδια του, όταν το πλοίο έπιασε λιμάνι στην Αργεντινή, θέλησε να επισκεφτεί ένα από τα «σπίτια» της περιοχής για να απολαύσει τη γυναικεία συντροφιά. Εκεί συνάντησε μια κοπέλα, που αν και δεν ήταν πολύ όμορφη, του τράβηξε το ενδιαφέρον, γιατί πάνω στο τραπέζι του δωματίου της είχε ελληνικές εφημερίδες.
Όταν ο ποιητής της μίλησε στα ελληνικά και τη ρώτησε αν είναι «πατριώτες», η κοπέλα έπεσε πάνω του και άρχισε να τον παρακαλεί να τη σώσει. Όπως του εξομολογήθηκε, όταν ήταν φοιτήτρια στη Γαλλία γνώρισε και ερωτεύτηκε ένα νεαρό. Εκείνος την έπεισε ότι την αγαπάει και κατάφερε να την κάνει να τον ακολουθήσει στην Αργεντινή. Τελικά, ο νεαρός δεν ήταν ερωτευμένος, αλλά απατεώνας, αφού μόλις έφτασαν στην Αργεντινή την πούλησε σε οίκο ανοχής. Εκεί, ήταν υποχρεωμένη να δέχεται τους «γελαδάρηδες» της περιοχής για πελάτες. Η κοπέλα έμπλεξε χωρίς να το καταλάβει και δεν μπορούσε με τίποτα να ξεφύγει από τον προαγωγό της.
Η ιστορία της Ελληνίδας συγκίνησε τον ευαίσθητο Καββαδία, που της υποσχέθηκε ότι θα επέστρεφε την επόμενη μέρα, μαζί με συναδέλφους του ναυτικούς για να την πάρει. Πράγματι, την επόμενη μέρα ο ποιητής ξαναπήγε στον οίκο ανοχής, μαζί με άλλους ναυτικούς. Με τη βοήθειά τους, ακινητοποίησε τον φρουρό, κατάφερε να «κλέψει» την κοπέλα και να την πάρει μαζί του στο καράβι. Εκεί, αν και ήταν μόνη της ανάμεσα σε δεκάδες άντρες, δεν την πείραξε κανείς.
Όταν το πλοίο έφτασε σε λιμάνι της Ευρώπης, ο Καββαδίας κατάφερε να εξασφαλίσει στην κοπέλα εισιτήρια για την Ελλάδα.......
Όταν μετά από χρόνια συναντήθηκαν ξανά στο σπίτι του Καραγάτση ο Καββαδίας την γνώρισε. Όμως εκείνη του γύρισε την πλάτη. Είπε μάλιστα στον οικοδεσπότη: «Πως κάλεσες εδώ αυτόν τον αλήτη;»
Το κορίτσι είχε τακτοποιηθεί στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα των Αθηνών.}
Η δυναστεία της άκριτης αποδοχής…
Η ρομαντική ιστοριούλα, που αναρτήθηκε προ ημερών στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, έγινε viralμε δεκάδες κοινοποιήσεις να αναπαράγουν τα «χλιαρά» διδάγματά της, που υποστυλώνουν απαρχαιωμένες προσεγγίσεις και αποδεικνύουν πως στο λυκαυγές του 21ου αιώνα η Πατριαρχία ζει και βασιλεύει και διαιωνίζει πρακτικές-τακτικές υποβιβασμού του γυναικείου φύλλου, όπως η χρήση λεκτικών σχημάτων:
- διθυρραμβικών μεν για τον Καββαδία, του οποίου το έργο εκτιμώ αλλά ως χαρακτήρα δεν δύναμαι να γνωρίζω, κι αναρωτιέμαι ο λόγος για τον οποίο συντάσσονται άνδρες-γυναίκες είναι το φύλο του=άρρεν ή η ταυτότητα του Λογοτέχνη;;;
- δηκτικών ή ονειδιστικών για την κοπέλα, κι αναρωτιέμαι αν ο λόγος της αποστροφής είναι το φύλο της=θήλυ ή η αντίδρασή της;;; για την οποία υπάρχουν πολλά ανεξήγητα σημεία.
1)Χωρίς αμετροέπεια αλλά μετά οξύνοιας επιχειρώντας ν’ αναλύσουμε το γεγονός σαν γεγονός και μόνο ακόπως τεκμαίρεται η αναγωγή στα εξής απλά ενός τεράστιου κοινωνικού προβλήματος:
- Η ζωή του Ναυτικού μπορεί να έχει τις δυσκολίες της. Το να θέλουμε να βρίσκουμε την «χαλάρωση-απόλαυση» εις βάρος άλλων ανθρώπων, επειδή απλώς έχουμε το χρήμα και το επιδεικνύουμε, δεν προσδίδει καμία ελάφρυνση ή τιμή στην κίνηση, αφού σε τέτοια άσυλα δεν βρίσκεται ΚΑΝΕΙΣ με τη θέληση ή την ευχαρίστησή του.Η εξαθλίωση-η φτώχεια δεν αφορούν πάντα σε απλές επιλογές αλλά κυρίως σε συγκυρίες. Υπάρχουν άνθρωποι, τους οποίους βοηθά η τύχη ενώ άλλους όχι. Όλα αντικατοπτρίζουν κοινωνική σήψη και καλό είναι να αντιλαμβανόμαστε τις διαστάσεις της.
- Η ζωή του Ναυτικού μπορεί να έχει τις δυσκολίες της. Εδώ ωστόσο ενέχεται ρατσιστική συμπεριφορά. Αν δεν «έπεφτε μούρη με μούρη με Ελληνίδα» ο «ευαίσθητος» Λογοτέχνης είχε το άλλοθι της Συνείδησης να εκμεταλλευτεί τον πόνο ενός αλλοεθνή δυστυχή εσωτερικεύοντας ευτυχισμένους συνειρμούς ή δημιουργώντας απόθεμα τρυφερών-βίαιων, δεν γνωρίζουμε, αναμνήσεων με το οποίο θα δύναται εκ των υστέρων ν’ αντιμετωπίσει την καθημερινότητα ή τους στίχους του;;;
- Η ζωή του Ναυτικού και για να το γενικεύσω του εργαζομένου μακριά απ’ το έτερόν του ήμισυ, κι εδώ χωρίς να κάνω διακρίσεις στα φύλα, μπορεί να έχει τις δυσκολίες της. Ανάλογες κινήσεις ωστόσο δηλώνουν ατομικιστική κτητικότητα με την έννοια της σώρευσης εμπειριών στον βωμό της νοσταλγίας του «αγοραίου». Καμία «εγκράτεια» επιπροσθέτως, τουναντίον θα μπορούσα να πω μία διεκδίκηση ασαφούς εύνοιας, που επιδαψιλεύει στους ακροατές-αναγνώστες έναν παγιωμένο πατερναλισμό.
2)Χωρίς αμετροέπεια αλλά μετά οξύνοιας επιχειρώντας ν’ αναλύσουμε το γεγονός σαν απήχηση στο κοινό του σήμερα διαπιστώνεται ο χλευασμός του συρμού, ο οποίος ακολουθεί αγεληδόν μία ανάρτηση αφ’ ενός προς αυτό-επιβεβαίωσή του, αφού αφορά σε σημαίνον πρόσωπο και αφ’ ετέρου προς διαφύλαξη πουριτανικών στάσεων:
- Πως μπορούμε λοιπόν να γνωρίζουμε τη μεταξύ τους σχέση και πως αυτή εξελίχθηκε μετά την επιστροφή και των δύο στην Ελλάδα;;
- Για ποιον λόγο ο κύριος Καββαδίας θέλησε να επικοινωνήσει την πράξη του και σε ποιους και με ποιον τρόπο, ώστε να προσβάλλει την κοπέλα, η οποία ενδεχομένως να ήθελε να ξεχάσει εντελώς τη συγκεκριμένη περιπέτειά της;;
- Η ανάρρησή της στα «υψηλά κοινωνικά στρώματα» δεν τη διαχώριζε απ’ τους Καραγάτση και Καββαδία, οι οποίοι βρίσκονταν στα ίδια σαλόνια κι άσχετα με τον πρότερο βίο τους, άγνωστο ή γνωστό. Και τι ακριβώς σημαίνει «υψηλά κοινωνικά στρώματα»;;;
- Ένα πρόσωπο που γίνεται γνωστό τυγχάνει διαφορετικής μεταχείρισης, επειδή το κοινό επηρεάζεται απ’ το έργο του. Δεν είμαστε ποτέ σίγουροι για τον τρόπο ζωής του καθενός. Και συνήθως αποδεικνύεται πως το έργο δεν συνάδει παρά στο ελάχιστο με την στάση της ζωής που κρατούν οι άνθρωποι. Τις περισσότερες φορές το έργο του καθενός δεν μπορεί να στηριχτεί πλήρως απ’ την στάση της ζωής του. Συνακόλουθα: άλλο καλός Λογοτέχνης κι άλλο καλός άνθρωπος.
Η περιπλοκότητα των αντιδράσεων...
Πολλά τα κινήματα ανέκαθεν. Πολλά τα δόγματα, θρησκευτικά ή πολιτικά. Πολλές οι συλλογικότητες ή τα δίκτυα. Εν μέσω συνεχιζόμενων πατριαρχικών δομών πολλοί «πιστοί» εμφανίζονται προστάτες υποστηριχτές του γυναικείου φύλου με προτάγματα διάφορα προς όφελός της. Αρκεί μία γυναίκα να χρειαστεί να διαβεί Μόνη της τα Κοινωνικά σοκάκια χωρίς στηρίγματα-υποστηρίγματα για να έλθει αντιμέτωπη με τον εκχυδαϊσμό των θεσμών, παρόλη την έπαρσή τους, ως Θεσμοί, προς εξισωτική διαβάθμιση. Για να αντιμετωπίσει τον «γυναικοφαγικό» χαρακτήρα στον επαγγελματικό τομέα, στην πολιτική, στα δικαιώματά της, στις σχέσεις της. Και δεν μιλάμε μόνο για τις χώρες του ανατολικού ημισφαιρίου, όπου σαφώς οι συνθήκες είναι χειρότερες, αλλά και για τη Δύση.
Έχω πολλάκις ασχοληθεί με τη θεματική, διότι ως Γυναίκα νιώθω την Ηθική υποχρέωση και θα υπενθυμίσω εδάφια από παλαιότερα άρθρα μου:
Η Φωτιά ερημώνει. Η Θάλασσα καταπίνει!
Πως γίνεται να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα τρία «θεριά» της Φύσης η Γυναίκα, η οποία συνιστά ανέκαθεν το μεγαλύτερο θύμα όλων των εποχών;
Στην Αρχαία Ελλάδα, στο λίκνο της Δημοκρατίας η Γυναίκα όχι απλώς θεωρείται αλλά είναι κατ’ ουσίαν έκπτωτη, αφού η πρώτη κύρια δυσκολία που καλείται ν’ αντιμετωπίσει ένα νεογέννητο κορίτσι ήταν να του επιτραπεί να ζήσει. Κάτι που εξαρτιόταν άμεσα απ’ την απόφαση του Πατέρα, σ’ ένα κατ’ εξοχήν πατριαρχικό σύστημα κληρονομιάς δεν είχε τη δυνατότητα να διατηρήσει το οικογενειακό όνομα και κατ’ εφαπτομένη τα οικογενειακά περιουσιακά στοιχεία. Στο Βυζάντιο ομιλούμε για εγκλεισμό της στην οικία με εξαίρεση κάποιες εξόδους υπό περιορισμό και συνοδεία. Όλες οι δραστηριότητές της υπαγορεύονταν και τελούνταν σε κλειστές αίθουσες.
Η θεσπισμένη νοοτροπία δεν αδειοδοτούσε πρόσβαση στη γνώση εκτός από ελάχιστο βάπτισμα σε δεξιότητες γραφής κι αναγνώσεως. Την εξύψωνε η απόκτηση παιδιών. Τα πρώτα δικαιώματα παραχωρούνται κατά την βιομηχανική επανάσταση, όχι δια μέσω άδολης εκχώρησης. Η αστική τάξη είχε επιβάλλει τον καλπασμό του καπιταλισμού, τα εργοστάσια φύτρωναν ανεξέλεγκτα και χρειάζονταν εργατικά χέρια, δεδομένου ότι τα ανδρικά αφ’ ενός δεν επαρκούσαν με βάση πληθυσμιακές στατιστικές αφ’ ετέρου απασχολούνταν σε εμπόλεμες συρράξεις, κάτι το οποίο επέτεινε την έλλειψη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλές οργανώσεις συστήθηκαν υψώνοντας στη φαρέτρα τους τη θέση της Γυναίκας.
Εύκολα θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλλουμε την κατάσταση του εργάτη. Δεν είχε ποτέ, όπως μαρτυρεί ο Λένιν, τη θεωρητική ικανότητα ιδεολογικού σχεδιασμού, απλά γνωρίζει την αδικία μέσα απ’ τις εργασιακές σχέσεις. Με τον σοσιαλισμό βρέθηκε ν’ αποκτά ηγέτη τους σοσιαλιστές διανοούμενους, εκ των οποίων ξεπήδησαν αρχηγοί της εργατιάς συμμεριζόμενοι τα δικαιώματά της χωρίς να ανήκουν ωστόσο ταξικά στους κόλπους της. Η ίδια αντίφαση και οφθαλμοφανής κατάσταση διαπιστώνεται στα «φεμινιστικού τύπου» κινήματα, τα οποία ανοίγουν διαύλους επαναστάσεων στο όνομα της Γυναίκας, με την ίδια ταυτοχρόνως να βρίσκεται στη θέση του αχθοφόρου ιδεολογιών ή συμφερόντων άλλων.
Η Γυναίκα συνεχίζει ν’ αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα όλων των εποχών. Σε καιρούς κρίσης και πολέμων κατηγορείται πως είναι στα μετόπισθεν, αλλά είναι αυτή η οποία καλείται ν’ ανταποκριθεί εν τέλει στη σκληρή πραγματικότητα. Στα νεότευκτα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στης «Προοδευτική Ευρώπη», δες Ειδομένη, η Γυναίκα πέφτει θύμα αποτρόπαιων εκβιασμών-κακοποίησης. Οι σεξιστικοί σχολιασμοί σε κάθε βήμα της. Αρκεί να δούμε τις αντιδράσεις αρθρογράφων σχετικά με την σύζυγο Μακρόν.
Θα εστιάζουμε στην πολιτική Μακρόν ή στο τι φοράει και ποιας ηλικίας είναι η σύζυγος του εκάστοτε αργυρώνητου ομολογουμένως υπαλληλίσκου της πολιτικής σκηνής οικονομικών συμφερόντων;;; Αρκεί να θυμηθούμε τα υπαινικτικά σχόλια, τα οποία έλαβε η Καϊλή και άσχετα με την πολιτική-κομματική συμπεριφορά της, η οποία είναι σαφώς κατακριτέα. Ας ανατρέξουμε σε δικογραφίες κατά γυναικών, οι οποίες ενώ δέχθηκαν επιθέσεις δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα της άμυνας κι εκ των υστέρων κατηγορούνται για «εγκληματική πρόθεση».
Η ιδιότητα της γυναίκας συνεχίζει να τίθεται υπό το μικροσκόπιο, όχι ως χαρακτηρισμός πρωτογενούς και μη επιδεχόμενης «διορθώσεων», αλλά ως μεταβλητή, η οποία συνιστά κρηπίδα για οιοδήποτε θρησκευτικό-πολιτικό δόγμα στην πολυδιάστατη πορεία του ιστορικού «γίγνεσθαι». Παραδόξως εγκολπώνεται και η ίδια την αναγκαιότητα της επιβολής περιθωρίων, μέσα στα οποία της επιτρέπεται να ενεργεί, ανάλογα με την εποχή και το πολιτικό σύστημα, το οποίο ορίζει τη σεξουαλικότητα και την συμπεριφορά της. Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, δυστυχώς ομιλούμε για προστασία de jure και όχι de facto.
Πως να σκιαγραφήσει η Γυναίκα τη νέα της φιγούρα σε κλοιό ενδοστρεφή, ο οποίος αρνείται σαφή επανορισμό; Απ’ την Αντιγόνη του Σοφοκλή και την Ιουλιέττα του Σαίξπηρ, σύμβολα ανυπακοής και απείθειας, ως την Άννα Καρένινα του Τολστόι και την Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ, σύμβολα αυτοκαταστροφικού πάθους και αυτοκτονικής κυκλοθυμίας, η Γυναίκα, που εναντιώνεται στα κελεύσματα της εποχής της, αναδύεται σαν μέγιστη ηρωίδα στο παγκόσμιο λογοτεχνικό πάνθεον.
Μετά το 2009 η έμφυλη βία συνεχίζει να υφίσταται κι εκτινάσσεται στο ανησυχητικό ποσοστό του 34%, με την σεξουαλική παρενόχληση-τη λεκτική βία- τη χειροδικία να συνιστούν ψυχολογικούς εξαναγκασμούς υποβιβασμού της. Επιπρόσθετα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προωθούν την αναπαραγωγή έμφυλων στερεοτύπων κι ενός διάχυτου σεξισμού. «Έχουμε να βαδίσουμε πολύ δρόμο, πριν οι γυναίκες μπορέσουν να συνδεθούν σε πραγματική βάση ισότητας με τους άνδρες», ισχυρίζεται ο Ντέιβιντ Ρήσμαν, έγκριτος κοινωνιολόγος. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η ρήση της κυρίας Πετράκη, διδάκτωρ στο τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όταν υποστηρίζει πως «πρόκειται για ολόκληρο μηχανισμό διαταξικής βίας, ο οποίος ενεργοποιείται σε διαφορετικές περιστάσεις και ανεξαρτήτου μορφωτικού επιπέδου.»
Γυναίκες βιάζονται ή δέχονται προσβλητικές-σεξιστικές επιθέσεις και το νομικό πλαίσιο τις τοποθετεί στη θέση του «θύτη». Πρόσφατα μία κοπέλα στο Ναύπλιο καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία εκ προμελέτης, τη στιγμή που υπάρχει οπτικό υλικό από βίντεο ασφαλείας παρακείμενου καταστήματος, το οποίο επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η κατηγορουμένη βρισκόταν εν αμύνη, αφού δεχόταν ξεκάθαρη επίθεση. Κατ’ αρχάς να διευκρινιστεί η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες σεξισμός-ρομαντισμός. Άλλο η ευχάριστη απόπειρα προσέγγισης με ρομαντική-σεξουαλική διάθεση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Άλλο η επιθετικός εμβολισμός με καταναγκαστική διάθεση υποβιβασμού. Και μόνο η διατύπωση ερωτημάτων: «Που τριγυρνούσε τέτοια ώρα;» ή «Τι ρούχα φορούσε;» παρεμφαίνει διαχωρισμό ανάμεσα στην αντιμετώπιση των δύο φύλων. Ουδέποτε τίθεται ανάλογο ερώτημα για εκπρόσωπο του ανδρικού πληθυσμού. Εν προκειμένω κι ενώ το συμβάν λαμβάνει χώρα στις τρεις το ξημέρωμα, κανένας Δικαστής δεν αναρωτιέται για ποιους λόγους «τριγυρνά ο άνδρας=το θύμα τέτοια ώρα».
Εύλογα διερωτάται κάποιος σχετικά με τον όρο διττής ερμηνείας «ισότητα»: Χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει μία ψευδαίσθηση της αυθορμησίας, καθοδηγούμενη τεχνηέντως δυστυχώς μέσα στο περίκλειστο πλαίσιο των πατριαρχικών δομών; Χρησιμοποιείται για να διερευνήσει θεωρητικά την συγκαλυμμένη προβολή της έμφυλης βίας, της οποίας ο ταξικός χαρακτήρας συνεχίζει να υφίσταται; Όσο το Νομικό-Θεσμικό Πλαίσιο αρματώνεται τίνι τρόπω, τόσο προσκρούει στην πολυπλοκότητα του πραγματικού, τόσο δυσχεραίνει η εφαρμογή του. Ενώ η κάθε οντότητα συνιστά τον προφανή φορέα δικαιώματος, τείνουμε να θέτουμε υπό αμφισβήτηση τα αυτονόητα.
Τα θεμέλια της σημερινής εποχής κρέμονται σ’ ένα κενό παραγεμισμένο, το οποίο δεν δύναται να υποβαστάξει ούτε καλά ούτε άσχημα τη μέλλουσα οργάνωση, που προεκτείνει το παρόν. Μητριαρχία και Πατριαρχία απεδείχθησαν αποτυχημένα συστήματα διακυβέρνησης, αφού αφ’ ενός εμπεριέχουν την έννοια του «άρχω» και αφ’ ετέρου οι βάναυσες πρακτικές τους μας έχουν οδηγήσει σε εγκληματικό αδιέξοδο. Συνακόλουθα η διαδρομή της σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου κατευθύνεται υπό προϋποθέσεις αμφίρροπες. Πρόκειται για μία χάραξη μυητική, απ’ την οποία εκκινεί το αρθρωμένο ξετύλιγμα της περιπλάνησης μέσα στο «γίγνεσθαι» της απομόνωσης.
Το ζητούμενο δεν είναι η επικυριαρχία του ενός φύλου έναντι του άλλου αλλά ο προσανατολισμός στο Μητρογραμμικό σύστημα, όρος που ορίζει ο Κος Παναγής Λεκατσάς, μελετητής αρχαίων φιλοσοφιών και κοινωνικών δομών, όπου άνδρας και γυναίκα είναι πραγματικά ισότιμοι. «Η γυναίκα δεν χρειάζεται να επιτηδεύεται την παραγωγική της αξία σαν Μητέρα, ούτε την ηδονιστική της αξία σαν ερωμένη», γράφει ο ίδιος σε μία πραγματεία του. Κι εδώ σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσα να προσθέσω πως ούτε ο άνδρας χρειάζεται να αποδεικνύει την παραγωγική του αξία σαν Πατέρας, ούτε την ηδονιστική του αξία σαν εραστής.
Απ’ το «παιδοποιητικό ζευγάρι» της βικτωριανής σεμνοτυφίας και μέσα από αλλεπάλληλες κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικές ζυμώσεις φτάσαμε αισίως στα «παιδιά των λουλουδιών». Ο Μάιος του ’68 συνιστά μία χρονική στιγμή αναπροσαρμογών. Φοιτητές κι εργάτες ενώνουν τις δυνάμεις τους με σκοπό την αποκαθήλωση του συντηρητισμού. Ο De Gaulle σε προσπάθεια ανάσχεσης της έκρυθμης κατάστασης ανακοινώνει δημοψήφισμα, το οποίο ποτέ δεν διενεργήθη, αφού η διεθνιστική αλληλεγγύη διαχύθηκε με πρωτόγνωρη αφομοίωση ανά τους Κλάδους. Κάπως έτσι εισερχόμαστε σε τροχιά «νομιμότητας-ομαλότητας», η ελευθερία έκφρασης -η ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων-άνοδος βιοτικού επιπέδου κληροδοτείται έκτοτε από γενιά σε γενιά. Γιατί μετά από 49 έτη συνεχίζουν οι άνθρωποι να προτάσσουν διακύβευμα περί σεξουαλικής ελευθερίας, τη στιγμή που στη Δύση όλα είναι αναγνωρισμένα;;
Δεν διανύουμε μεσαιωνική περίοδο, αντιμεταρρυθμίσεις ποδηγέτησης του σεξουαλικού ενστίκτου δεν υφίστανται, η εξομολόγηση δεν είναι επιβεβλημένη για τους θρήσκους, μετάνοιες για αμαρτίες δεν κάνουμε, εκτός κι αν τόσο πια μας πήρε το μαράζι για τους σεξουαλικά καταπιεσμένους των ισλαμικών χωρών, οι οποίοι να τονίσουμε συνιστούν στατιστικά τα μεγαλύτερα θύματα αγοραπωλησίας. Και γιατί δεν μας προβληματίζει η πασιφανής κι εύγλωττη διαφορά: όσο η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της σεξουαλικής αυτοτέλειας ο αντίστοιχος στατήρας, που αφορά σε ενίσχυση εργασιακών δικαιωμάτων-άνοδος βιοτικού επιπέδου λυγίζει;; Τα ευαίσθητα βαρόμετρα των ταξικών τάσεων έχουν υποπέσει εκούσια -ενσυνείδητα ή ακούσια-υποσυνείδητα σε υποστύλωση του κατεστημένου. Όταν το σεξ απαγορευόταν, το άτομο αποκτούσε μία μορφή εξουσίας δια της λεκτικής-πραγματικής ενασχόλησής του με την καυτή πατάτα. Στις ημέρες μας, όπου η διατύπωση της σεξουαλικότητας έχει αναχθεί σε αδιαμφισβήτητο δικαίωμα ποιες ανατροπές προοιωνίζεται;;
Η σεξουαλικότητα αποτελεί ένα άκρως προσωπικό και ταυτοχρόνως πολυπρισματικό δεδομένο και ο προσανατολισμός στην επίλυση μιας ανύπαρκτης προβληματικής γίνεται τεχνηέντως για να συνομαδώσει καταπίεση-κήρυγμα, οι οποίες παραπέμπουν σε άλλες οπτικές γωνίες και σε απόκρυψη ψευδών προορισμένων δυσδιάκριτων μεν-εργαλειακών δε ως προς την εντατικοποίηση παγίωσης νέων θεμελίων. Σίγουρα οι άνθρωποι στο λυκαυγές του 21ου αιώνα δυσκολεύονται να σχετιστούν αλλά όχι λόγω χαλιναγωγημένης σάρκας. Το άτομο έχει περιέλθει σε κατάσταση ομφαλοσκοπικού avatar, η συμπεριφορά του οποίου παρεμφαίνει προσωρινή καταναλωτική απόλαυση, η οποία με τη σειρά της ενέχει ξεκάθαρη τελετουργική ευθυνοφοβία και συναισθηματική ανωριμότητα. Ενώ βρισκόμαστε σε ιστορικό-κοινωνικό κολοφώνα έξαρσης των ενορμήσεων-κραδασμών του αισθησιασμού, παρατηρούμε να επιτυγχάνεται η συμμόρφωση επί των μαζών με προνοητικότητα θα λέγαμε.
Άξιον απορίας γιατί δεν μας παραξενεύει όταν ο ανδρικός πληθυσμός «απαιτεί» σεξουαλική ελευθερία, κάτι το οποίο υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων ως αποδεκτή παροχή: Τη στιγμή που το φαινόμενο παράνομης διακίνησης γυναικών-εμπόριο λευκής σαρκός λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις. Τη στιγμή που χιλιάδες γυναίκες στιγματίζονται κοινωνικά και υπόκεινται σε έμφυλη βία. Τη στιγμή που το φαινόμενο της παιδοφιλίας εκρήγνυται κι έχουμε καταγεγραμμένα πάνω από ένα εκατομμύριο παιδιά να δέχονται διαδικτυακή παρενόχληση-εκφοβισμό. Πρόκειται για τρόπους μετάθεσης ευθυνών ενός σαθρού συστήματος στους αδύναμους κρίκους, γυναίκες-παιδιά. Η εμμονή σε απερίφραστες αναφορές-απεριόριστες λεπτομέρειες εντάσσεται σε προμελετημένα χυδαίο εγχείρημα-έγκλημα καθοδηγητικού χαρακτήρα.
Όταν πλέον οι σχέσεις δεν είναι κεντροθετημένες σε προσχηματικούς πυλώνες και τα Δικαστήρια ενδιατρίβουν σε ανατομικές δομές διαφορετικότητας των προτιμήσεων, για τους ανθρώπους οι οποίοι επιμένουν να κήδονται του δικαιώματος της σεξουαλικής τους ελευθερίας. Όταν σε πολλές χώρες της Ανατολής επιτρέπεται ο σεξοτουρισμός και ο ίδιος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού τον καθορίζει ως ταξιδιωτική μορφή, η οποία υπόκειται σε εμπορική συναλλαγή και σαν ερμηνεία σαφώς εμπίπτει σε πλαίσιο ανεκτό. Αυτό που θα όφειλε να ενοχλεί είναι όταν συστηματικά αναγορεύουμε το παιδί σε «υπεύθυνο ομιλητή» και τη γυναίκα σε «απελευθερωμένο υποκείμενο» για να μπορούμε να τα καταστήσουμε νομότυπα εργαλεία ηδονής -ψυχωφελή αναγνώσματα. Αυτό που θα όφειλε να ενοχλεί είναι όταν η κάθε σοδομία μετατρέπεται σε μυστηριώδη φυσιολογία για να διεκδικήσει δικαιώματα.
Όταν οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για τη δημιουργία του συστήματος Tor, το οποίο προσφέρει πρόσβαση με πληρωμένους κωδικούς στο Deep Web=μηχανή αναζήτησης για παράνομη διακίνηση ναρκωτικών - πλαστών εγγράφων - όπλων - πορνογραφικού υλικού, η φλυαρία σαν μέριμνα γύρω απ’ τη σεξουαλικότητα μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί για μία οργάνωση οικονομικής χρησιμότητας στην πραγματικότητα ενός ενστίκτου. Μία αμερικανίδα ερευνήτρια που κατάφερε να φτιάξει κωδικούς, ώστε να εισέλθει στα άδυτα του μηχανισμού αναφέρει: «Κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι, φοβόμουν ότι ήταν το FBI που με εντόπισε και ότι πρέπει να αποδείξω ότι είμαι ερευνήτρια. Ξέρετε ποιο είναι το πιο τρομακτικό; Ότι το FBI δεν χτύπησε το κουδούνι ποτέ.»
Απ’ τον πουριτανισμό περάσαμε στη μαστροπεία, όροι στη βάση τους άκρως καθοδηγητικοί στην εξέταση συνειδήσεως. Όταν το σεξ εμφανιζόταν «σαν χώρος παθολογικής ευπάθειας αντανακλώντας μία εστία ιδιαίτερης νοσογραφίας» σύμφωνα με τον Michel Paul Foucault, τώρα που απενοχοποιείται συγκροτεί ένα καθεστώς γνώσης όχι απλώς για ατομική χρήση αλλά για εξοικονόμηση συλλογικών συμβάσεων περιστολής αντιδράσεων σε μείζονα θέματα. Το ανθρώπινο σώμα μεταλλάσσεται σε στρεπτό άξονα, πάνω στον οποίο χαράζονται μεθοδεύσεις. Μετεξελίσσεται σε προμαχώνα συμπαιγνίας, αφού Ηδονή κι Εξουσία δεν αλληλο-αναιρούνται αλλά συμπορεύονται εμφυτεύοντας πολλαπλές διαστροφές. Επιστήμες όπως Ψυχιατρική - Ιατρική - Νομική - Παιδαγωγική δυστυχώς συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση δια μέσω κατάρτισης ολοκληρωμένων φακέλων παρορμήσεων - τάσεων. Μονάδες νοσοκομείων-σχολείων λειτουργούν σα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, των οποίων οι θαμώνες προσφέρουν εν αγνοία τους στοιχεία ικανά προς προσδιορισμό αμφιλεγόμενων συναρτήσεων.
Η Δύση καπηλεύτηκε με ειδεχθή τρόπο την arserotica της Ανατολής για να την ιδιωτευτεί ως scienta sexualis…
Χαράματα στην Κόλαση των ζωντανών
Ύστερα από εκατό χιλιετίες ΜΟΝΑΞΙΑ…
Τι να διαχωρίζει τον άνθρωπο, καθώς καυχιέται, απ’ τις υπόλοιπες ανθρωπίδες…
Η σωστή στολή του.
Τα εμφανώς ή επιμελώς φθαρμένα ή άτριφτα ρούχα του.
Ποτέ η πολυμάθεια δεν ευνόησε την κατανόηση του Κόσμου.
Μια χούφτα οικονομικά Ισχυρών και μια παρεούλα πολιτικών ανδρείκελων καθιστούν την ψευτό-προοδευτικὴ Κοινωνία, επιφανειακά εύθυμη κι αισιόδοξη να παρεμφαίνει σε κάθε βήμα την εύγλωττη χρεοκοπία της. Αλλά κι ορδές ομάδων ή ατόμων ακολουθούν με τη συνενοχή τους. Μην παλεύοντας πάνω απ’ όλα να καταλάβουν τον διπλανό, απλώς να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους και ν’ αποχωρίσουν θριαμβευτικά.
Ο homoeconomicus παρέδωσε τη σκυτάλη στον ψυχολογικά προσανατολισμένο homo, ο οποίος με άδειο θησαυροφυλάκιο αξιών και ηθικής δεν έχει από πουθενά ν’ αντλήσει εφεδρείες και η μόνη του λύση προς επιβίωση παρουσιάζεται είτε η επιτρεπτική νομιμοφροσύνη είτε η αδειοδοτική αμφισβήτηση, ακροθιγώς αποκλίνουσες αλλά εν τέλει πλήρως συγκλίνουσες συνιστώσες. Και ύστατο δεκανίκι του η αποφυγή: των ενοχών-των συναισθημάτων-των ανθρώπων.
Και θα κλείσω την παράγραφο με κάποιους στίχους απ’ την Ποιητική μου Σύνθεση «Στις Ακρώρειες της Μοναξιάς», η οποία κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις Ωρίωνας τον Μάρτιο του 2017.
«…Οι Μητριάρχες μ’ ήθελαν Πόρνη,
Με τη χαρά μου σε κοινοκτημοσύνη.
Οι Πατριάρχες μ’ έχριζαν Αγία, Με την ευδία μου σ’ εμμονή ενδοοικογενειακή…»
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου