Στέφανος Μαντζαρίδης
Παλεύεις ν' ανασάνεις, να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με εκείνο το τόσο ευλογημένο οξυγόνο που χαρίζει τη ζωή σε κάθε πλάσμα. Μάταια... Η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, τόσο έντονα που είσαι πια βέβαιος πως θα εκραγεί και θα σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πνίγεσαι. Φοβάσαι. Κρυώνεις. Είναι τόσο άσχημος ο κόσμος γύρω σου...
Λίγο πιο πέρα μια αχτίδα παλεύει να περάσει ανάμεσα από τα κατάμαυρα σύννεφα και να έρθει σε σένα. Μάταια όμως... Όσο κι αν προσπαθεί αυτά πλέκονται όλο και πιο πολύ σχηματίζοντας ένα πυκνό, αδιαπέραστο τείχος που κρατάει το φως μακριά σου. Όλα σκοτεινιάζουν γύρω σου. Τα πόδια σου λυγίζουν. Χάνεσαι. Βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στην πανάρχαια άβυσσο της λήθης...
Νιώθεις το τέλος να έρχεται όλο και πιο κοντά. Κάνεις να φύγεις μακριά μα τα πόδια σου αρνούνται να σ' ακολουθήσουν. Βγάζουν ρίζες που χώνονται όλο και βαθύτερα στο χώμα, νιώθεις πως αγγίζουν πια το κέντρο της μεγάλης γαλάζιας σφαίρας που την είπαν γη. Φοβάσαι. Όλο και περισσότερες στάλες ιδρώτα χαράζουν το πρόσωπο σου και καταλήγουν στο χώμα γύρω σου ποτίζοντας τις ρίζες σου.
Είσαι μόνος σου. Προσπαθείς να μιλήσεις, να ζητήσεις βοήθεια, να φωνάξεις. Μάταια. Οι ήχοι της ψυχής σου έγιναν πουλιά, άνοιξαν τα ολόλευκα φτερά τους και πέταξαν μακριά σου. Σε μέρη που δεν κατάφερες ποτέ σου ως τώρα να βρεθείς...
Τη φοβάσαι τη μοναξιά, πάντοτε την φοβόσουν...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Παλεύεις ν' ανασάνεις, να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με εκείνο το τόσο ευλογημένο οξυγόνο που χαρίζει τη ζωή σε κάθε πλάσμα. Μάταια... Η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, τόσο έντονα που είσαι πια βέβαιος πως θα εκραγεί και θα σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πνίγεσαι. Φοβάσαι. Κρυώνεις. Είναι τόσο άσχημος ο κόσμος γύρω σου...
Λίγο πιο πέρα μια αχτίδα παλεύει να περάσει ανάμεσα από τα κατάμαυρα σύννεφα και να έρθει σε σένα. Μάταια όμως... Όσο κι αν προσπαθεί αυτά πλέκονται όλο και πιο πολύ σχηματίζοντας ένα πυκνό, αδιαπέραστο τείχος που κρατάει το φως μακριά σου. Όλα σκοτεινιάζουν γύρω σου. Τα πόδια σου λυγίζουν. Χάνεσαι. Βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στην πανάρχαια άβυσσο της λήθης...
Νιώθεις το τέλος να έρχεται όλο και πιο κοντά. Κάνεις να φύγεις μακριά μα τα πόδια σου αρνούνται να σ' ακολουθήσουν. Βγάζουν ρίζες που χώνονται όλο και βαθύτερα στο χώμα, νιώθεις πως αγγίζουν πια το κέντρο της μεγάλης γαλάζιας σφαίρας που την είπαν γη. Φοβάσαι. Όλο και περισσότερες στάλες ιδρώτα χαράζουν το πρόσωπο σου και καταλήγουν στο χώμα γύρω σου ποτίζοντας τις ρίζες σου.
Είσαι μόνος σου. Προσπαθείς να μιλήσεις, να ζητήσεις βοήθεια, να φωνάξεις. Μάταια. Οι ήχοι της ψυχής σου έγιναν πουλιά, άνοιξαν τα ολόλευκα φτερά τους και πέταξαν μακριά σου. Σε μέρη που δεν κατάφερες ποτέ σου ως τώρα να βρεθείς...
Τη φοβάσαι τη μοναξιά, πάντοτε την φοβόσουν...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου