Γελωτοποιός
«Άλλες φορές παίρνω στην τύχη το πρώτο θέμα. Όλα είναι εξίσου καλά για μένα. Και ποτέ δεν σκοπεύω να το αναπτύξω καθ’ ολοκληρία.
Γιατί κανενός πράγματος δεν βλέπω το σύνολο. Ούτε το βλέπουν κι εκείνοι που υπόσχονται να μας κάνουν να το δούμε.
Από τα εκατό κομμάτια και μορφές που έχει κάθε πράγμα, παίρνω ένα, ίσα-ίσα να το για να το ψηλαφήσω. Και συχνότερα μου αρέσει να πιάνω τα πράγματα από κάποιαν ασυνήθιστη πλευρά.
Δεν είμαι υποχρεωμένος να εγγυηθώ κάτι καλό ούτε να κολλήσω σε ένα θέμα, χωρίς να αλλάξω, όποτε μου αρέσει. Και μπορώ να παραδοθώ στην αμφιβολία και στην αβεβαιότητα και στο κύριο χαρακτηριστικό μου: Την άγνοια.»
Μισέλ ντε Μονταίν (Michel de Modaigne) 1533-1592
Όταν γράφεις ένα κείμενο, είτε στο διαδίκτυο είτε μυθιστόρημα, ακόμα και επιστημονικό, πρέπει να θυμάσαι ότι δεν μπορείς να καβαλάς δυο άλογα ταυτόχρονα.
Κάθε φορά επιλέγεις μια «θέση» κι αυτήν πρέπει να υπηρετήσεις, να ψηλαφήσεις, να την πας ως εκεί όπου μπορείς να την πας.
Όσο παράδοξο και ν’ ακούγεται δεν είναι κακό, δεν είναι λάθος σε κάποιο άλλο κείμενο να πιάσεις το ίδιο θέμα από διαφορετική θέση.
«Να φοβάστε εκείνους που δεν φάσκουν κι αντιφάσκουν», έγραφε ο Έκο. «Γιατί αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.»
Έτσι σκέφτομαι ότι το θέμα της ονομασίας της γειτονικής χώρας μπορεί να το δούμε κι αλλιώς: Κατά πόσο είναι φυσικό να αποδεχτούμε ως όνομα αυτής της χώρας κάτι που σίγουρα είναι παράλογο;
Αν η Τουρκία διαλυόταν σε διάφορα κράτη, και σ’ ένα απ’ αυτά, στα παράλια του Αιγαίου, αποφάσιζαν να ονομαστούν Ίωνες θα ήταν λογικό; Μπορούν οι Τούρκοι να αυτοαποκαλούνται Ίωνες;
Είναι ηλίθιο, δεν είναι; Κι όμως δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ τους Σλάβους που αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες.
Και έστω ότι αποδεχόμαστε την εθνικιστική τους ανάγκη για «ιστορική ταυτότητα», προκειμένου να μην τους κάνουμε εχθρούς. Αυτοί θα θέλουν να είναι φίλοι μας;
Αν οι μεγάλες δυνάμεις, οι νταβατζήδες της ιστορίας, τους πείσουν ότι πρέπει να μας επιτεθούν για να κερδίσουν το όνομα τους, το κόκκαλο που τους πετάνε, εμείς ποιον θα πρέπει να πολεμήσουμε; Τον σκύλο ή τον νταβατζή;
Κανείς λογικός άνθρωπος δεν προτιμάει τον πόλεμο απ’ την ειρήνη. Το ξέρω. Αλλά κάποιες φορές δεν υπάρχει χρόνος για να επιλέξεις.
Ας το δούμε σαν αλληγορία:
Έστω ότι περπατάτε στο δρόμο με το σκυλάκι σας (ένα ημίαιμο μεσαίου μεγέθους που συνήθως προσπαθεί να παίξει και με τις γάτες, ονόματι Πέρλα).
Από απέναντι έρχεται ένας ηλίθιος (ή μια ηλίθια για να μη γινόμαστε σεξιστές) με το εκπαιδευμένο-να-επιτίθεται πιτ-μπουλ. Αυτός έχει μάθει το σκυλί του να είναι αιμοβόρο.
Και το πιτ μπουλ επιτίθεται. Τι θα κάνετε εκείνη τη στιγμή, καθώς βλέπετε να σας δαγκώνει το πόδι -ή να πιάνει το σκυλάκι σας απ’ το λαιμό;
Ποιος φταίει που το πιτ μπουλ έγινε επιθετικό; Ο φροντιστής του (κηδεμόνας, ιδιοκτήτης) σίγουρα. Αλλά πώς θα αμυνθείτε; Βρίζοντας τον ιδιοκτήτη του σκύλου; Φωνάζοντας την αστυνομία; Επικαλούμενος την αθωότητα των ζώων;
Το πιτ μπουλ έχει δαγκώσει το πόδι σας, το σκυλί σας, ίσως και το παιδί σας. Δεν θα αμυνθείτε;
Ίσως να μην σας αρέσει η αλληγορία του σκύλου, γιατί αυτό είναι ζώο, δεν φταίει σε τίποτα, μπλα μπλα μπλα.
Ωραία. Έστω ότι σας επιτίθονται οι φανατικοί ηλίθιοι του ISIS (ή των ΗΠΑ, της Τουρκίας, του Ισραήλ, της Κίνας κλπ).
Γνωρίζετε ότι τον ISIS τον δημιούργησαν και τον θρέφουν κάποιοι άλλοι, τα αφεντικά τους, υπερατλαντικά και μη.
Καθώς σας πυροβολούν οι «σκύλοι» του ISIS θα σκεφτείτε πόσο σημαντική είναι η ειρήνη κι η φιλία, πώς η φτώχεια, η καταπίεση, ο θρησκευτικός και εθνικιστικός φανατισμός κάνει τους ανθρώπους χειρότερους από μανιακά πιτ μπουλ; Δεν θα αμυνθείτε; Δεν θα πολεμήσετε;
Με πιο απλά λόγια:
Σ’ έναν κόσμο χωρίς σύνορα και χωρίς διακρίσεις, οικονομικές-κοινωνικές-φυλετικές-σεξουαλικές κλπ, θα μπορούσαμε όλοι να είμαστε φίλοι.
Αλλά σε μια κοινωνία ανισοτήτων, εθνικισμού, ρατσισμού και φανατισμού (όπως είναι ο πραγματικός κόσμος) κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος (μια πόλη, ένα έθνος) να ακολουθεί τον Δρόμο του Ειρηνικού Πολεμιστή;
Αν οι Βιετναμέζοι αποδέχονταν την εισβολή των Αμερικάνων (και των Γάλλων πριν) θα ήταν σωστοί -ειρηνιστές;
Αν οι εργάτες του Σικάγο δέχονταν να συνεχίζουν να δουλεύουν δωδεκάωρα θα ήταν καλοί άνθρωποι;
Αν οι Κρητικοί καλωσορίζανε τους Ναζί με ρακές και ντάκους θα ήταν φίλιοι;
Αν οι γυναίκες και οι ομοφιλόφιλοι αποδέχονταν την καταπίεση κρυμμένοι στην κουζίνα και στην ντουλάπα θα ήταν καλύτεροι οικογενειάρχες;
Κάποιες φορές πρέπει να πολεμήσεις για πάρεις αυτό που δικαιούσαι. Το πρώτο πρόβλημα είναι να θυμάσαι ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός.
Το δεύτερο, και πολύ πιο δύσκολο, είναι πώς θα αντιδράσεις όταν σου επιτίθεται ο σκύλος του γείτονα. Γιατί τότε δεν έχεις την πολυτέλεια να πας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή να επικαλεστείς το Χάρτη των Ανθρώπινων (και σκυλίσιων) Δικαιωμάτων.
Πρέπει να πολεμήσεις. Και για να σταματήσει να δαγκώνει ένα πιτ μπουλ πρέπει να το κλωτσήσεις στ’ αρχίδια ή στο κεφάλι. Όχι εκείνον που το εκπαίδευσε, αλλά το ίδιο το σκυλί.
(ΥΓ: Τα αρσενικά πιτ μπουλ είναι -στατιστικά- τα πιο επιθετικά σκυλιά.
Η φωτογραφία είναι του Elliott Erwitt, Magnum Agency)
Πηγή: sanejoker.info
Γελωτοποιός: Επιλογές
«Άλλες φορές παίρνω στην τύχη το πρώτο θέμα. Όλα είναι εξίσου καλά για μένα. Και ποτέ δεν σκοπεύω να το αναπτύξω καθ’ ολοκληρία.
Γιατί κανενός πράγματος δεν βλέπω το σύνολο. Ούτε το βλέπουν κι εκείνοι που υπόσχονται να μας κάνουν να το δούμε.
Από τα εκατό κομμάτια και μορφές που έχει κάθε πράγμα, παίρνω ένα, ίσα-ίσα να το για να το ψηλαφήσω. Και συχνότερα μου αρέσει να πιάνω τα πράγματα από κάποιαν ασυνήθιστη πλευρά.
Δεν είμαι υποχρεωμένος να εγγυηθώ κάτι καλό ούτε να κολλήσω σε ένα θέμα, χωρίς να αλλάξω, όποτε μου αρέσει. Και μπορώ να παραδοθώ στην αμφιβολία και στην αβεβαιότητα και στο κύριο χαρακτηριστικό μου: Την άγνοια.»
Μισέλ ντε Μονταίν (Michel de Modaigne) 1533-1592
~~
Όταν γράφεις ένα κείμενο, είτε στο διαδίκτυο είτε μυθιστόρημα, ακόμα και επιστημονικό, πρέπει να θυμάσαι ότι δεν μπορείς να καβαλάς δυο άλογα ταυτόχρονα.
Κάθε φορά επιλέγεις μια «θέση» κι αυτήν πρέπει να υπηρετήσεις, να ψηλαφήσεις, να την πας ως εκεί όπου μπορείς να την πας.
Όσο παράδοξο και ν’ ακούγεται δεν είναι κακό, δεν είναι λάθος σε κάποιο άλλο κείμενο να πιάσεις το ίδιο θέμα από διαφορετική θέση.
«Να φοβάστε εκείνους που δεν φάσκουν κι αντιφάσκουν», έγραφε ο Έκο. «Γιατί αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.»
~~
Έτσι σκέφτομαι ότι το θέμα της ονομασίας της γειτονικής χώρας μπορεί να το δούμε κι αλλιώς: Κατά πόσο είναι φυσικό να αποδεχτούμε ως όνομα αυτής της χώρας κάτι που σίγουρα είναι παράλογο;
Αν η Τουρκία διαλυόταν σε διάφορα κράτη, και σ’ ένα απ’ αυτά, στα παράλια του Αιγαίου, αποφάσιζαν να ονομαστούν Ίωνες θα ήταν λογικό; Μπορούν οι Τούρκοι να αυτοαποκαλούνται Ίωνες;
Είναι ηλίθιο, δεν είναι; Κι όμως δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ τους Σλάβους που αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες.
~~
Και έστω ότι αποδεχόμαστε την εθνικιστική τους ανάγκη για «ιστορική ταυτότητα», προκειμένου να μην τους κάνουμε εχθρούς. Αυτοί θα θέλουν να είναι φίλοι μας;
Αν οι μεγάλες δυνάμεις, οι νταβατζήδες της ιστορίας, τους πείσουν ότι πρέπει να μας επιτεθούν για να κερδίσουν το όνομα τους, το κόκκαλο που τους πετάνε, εμείς ποιον θα πρέπει να πολεμήσουμε; Τον σκύλο ή τον νταβατζή;
~~
Κανείς λογικός άνθρωπος δεν προτιμάει τον πόλεμο απ’ την ειρήνη. Το ξέρω. Αλλά κάποιες φορές δεν υπάρχει χρόνος για να επιλέξεις.
Ας το δούμε σαν αλληγορία:
Έστω ότι περπατάτε στο δρόμο με το σκυλάκι σας (ένα ημίαιμο μεσαίου μεγέθους που συνήθως προσπαθεί να παίξει και με τις γάτες, ονόματι Πέρλα).
Από απέναντι έρχεται ένας ηλίθιος (ή μια ηλίθια για να μη γινόμαστε σεξιστές) με το εκπαιδευμένο-να-επιτίθεται πιτ-μπουλ. Αυτός έχει μάθει το σκυλί του να είναι αιμοβόρο.
Και το πιτ μπουλ επιτίθεται. Τι θα κάνετε εκείνη τη στιγμή, καθώς βλέπετε να σας δαγκώνει το πόδι -ή να πιάνει το σκυλάκι σας απ’ το λαιμό;
Ποιος φταίει που το πιτ μπουλ έγινε επιθετικό; Ο φροντιστής του (κηδεμόνας, ιδιοκτήτης) σίγουρα. Αλλά πώς θα αμυνθείτε; Βρίζοντας τον ιδιοκτήτη του σκύλου; Φωνάζοντας την αστυνομία; Επικαλούμενος την αθωότητα των ζώων;
Το πιτ μπουλ έχει δαγκώσει το πόδι σας, το σκυλί σας, ίσως και το παιδί σας. Δεν θα αμυνθείτε;
~~
Ίσως να μην σας αρέσει η αλληγορία του σκύλου, γιατί αυτό είναι ζώο, δεν φταίει σε τίποτα, μπλα μπλα μπλα.
Ωραία. Έστω ότι σας επιτίθονται οι φανατικοί ηλίθιοι του ISIS (ή των ΗΠΑ, της Τουρκίας, του Ισραήλ, της Κίνας κλπ).
Γνωρίζετε ότι τον ISIS τον δημιούργησαν και τον θρέφουν κάποιοι άλλοι, τα αφεντικά τους, υπερατλαντικά και μη.
Καθώς σας πυροβολούν οι «σκύλοι» του ISIS θα σκεφτείτε πόσο σημαντική είναι η ειρήνη κι η φιλία, πώς η φτώχεια, η καταπίεση, ο θρησκευτικός και εθνικιστικός φανατισμός κάνει τους ανθρώπους χειρότερους από μανιακά πιτ μπουλ; Δεν θα αμυνθείτε; Δεν θα πολεμήσετε;
~~
Με πιο απλά λόγια:
Σ’ έναν κόσμο χωρίς σύνορα και χωρίς διακρίσεις, οικονομικές-κοινωνικές-φυλετικές-σεξουαλικές κλπ, θα μπορούσαμε όλοι να είμαστε φίλοι.
Αλλά σε μια κοινωνία ανισοτήτων, εθνικισμού, ρατσισμού και φανατισμού (όπως είναι ο πραγματικός κόσμος) κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος (μια πόλη, ένα έθνος) να ακολουθεί τον Δρόμο του Ειρηνικού Πολεμιστή;
Αν οι Βιετναμέζοι αποδέχονταν την εισβολή των Αμερικάνων (και των Γάλλων πριν) θα ήταν σωστοί -ειρηνιστές;
Αν οι εργάτες του Σικάγο δέχονταν να συνεχίζουν να δουλεύουν δωδεκάωρα θα ήταν καλοί άνθρωποι;
Αν οι Κρητικοί καλωσορίζανε τους Ναζί με ρακές και ντάκους θα ήταν φίλιοι;
Αν οι γυναίκες και οι ομοφιλόφιλοι αποδέχονταν την καταπίεση κρυμμένοι στην κουζίνα και στην ντουλάπα θα ήταν καλύτεροι οικογενειάρχες;
~~
Κάποιες φορές πρέπει να πολεμήσεις για πάρεις αυτό που δικαιούσαι. Το πρώτο πρόβλημα είναι να θυμάσαι ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός.
Το δεύτερο, και πολύ πιο δύσκολο, είναι πώς θα αντιδράσεις όταν σου επιτίθεται ο σκύλος του γείτονα. Γιατί τότε δεν έχεις την πολυτέλεια να πας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή να επικαλεστείς το Χάρτη των Ανθρώπινων (και σκυλίσιων) Δικαιωμάτων.
Πρέπει να πολεμήσεις. Και για να σταματήσει να δαγκώνει ένα πιτ μπουλ πρέπει να το κλωτσήσεις στ’ αρχίδια ή στο κεφάλι. Όχι εκείνον που το εκπαίδευσε, αλλά το ίδιο το σκυλί.
~~
(ΥΓ: Τα αρσενικά πιτ μπουλ είναι -στατιστικά- τα πιο επιθετικά σκυλιά.
Η φωτογραφία είναι του Elliott Erwitt, Magnum Agency)
Πηγή: sanejoker.info
Γελωτοποιός: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου