Δημήτρης Μηλάκας
Τελικά έχεις πλάκα.
Τίποτε δεν μπορεί να σε βγάλει από τις ψευδαισθήσεις σου έστω κι αν η πραγματικότητα, σου ρίχνει σφαλιάρες. Σε έμαθαν να ζεις για να πληρώνεις τα χρέη τους, σε έπεισαν ότι μαζί τα φάγατε, σου είπαν ότι αυτοί ξέρουν τον μόνο δρόμο για το ξέφωτο αλλά σε καίνε, σε πνίγουν…
Εσύ όμως εκεί… Στοιχισμένος πίσω από τους επαγγελματίες σημαιοφόρους και στρατηγούς σου οι οποίοι δίνουν την αδιάκοπη μάχη για την κατάληψη του μπουρδέλου. Νομίζεις ότι αν οι δικοί σου πετύχουν στο ρεσάλτο θα σε φροντίσουν, θα σου φτιάξουν δρόμους, πλατείες αντιπλημμυρικά αντιπυρικά και ενδεχομένως, αυτή είναι η βαθύτερη προσμονή σου, θα σε ταΐσουν με χρυσά κουτάλια.
Κλακαδόρος εκ γενετής νομίζεις ότι είσαι πολεμιστής αλλά το μόνο που θέλουν από σένα είναι να χειροκροτάς τους αρχιστράτηγους και τους αξιωματικούς του στρατού σου χωρίς να ακούς και κυρίως να βλέπεις τι λένε και τι κάνουν. Μόνο σου καθήκον το ζήτω σου για τους δικούς σου και η γιούχα σου για τους άλλους.
Θλιβερό πιόνι συμμετέχεις με όλες σου τις δυνάμεις σε μια μάχη η οποία όχι μόνο δε σε αφορά αλλά εξελίσσεται στην πλάτη σου και πάντα σε βάρος σου.
Κατά βάθος αδυνατείς να δεις και να παραδεχτείς ότι ζεις σε ένα μπουρδέλο χρεοκοπημένο και υποθηκευμένο από την πρώτη στιγμή που «άνοιξε». Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ότι σ αυτό το μπουρδέλο άλλοι κάνουν κουμάντο και αποφασίζουν ποιος θα γαμηθεί και ποιος θα γαμήσει. Και συ τρέχεις από πίσω από τους χαρισματικούς σου ηγέτες με την ελπίδα να γυρίσει ο τροχός μπας και γαμήσεις και συ ο φτωχός. Δεν βλέπεις ότι οι αρχηγοί σου είναι μαριονέτες των ξένων και ξεσκονόπανα των ντόπιων πραγματικών μεγάλων αφεντικών.
Αν και χρόνια τώρα η θέση σου σ αυτό το μπουρδέλο δεν έχει αλλάξει εσύ έχεις εκπαιδευτεί να έχεις την ανάγκη να πιστέψεις σε κάποιον και σε κάτι που θα σε σώσει και ακολουθείς τυφλά τους αρχηγούς σου που για να πετύχουν την κατάληψη του μπουρδέλου είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν μαζί με εσένα και την μάνα τους την ίδια.
Θέλεις να ανήκεις κάπου και καταντάς δούλος κάποιων τους οποίους εσύ με την άγνοια ή την ιδιοτέλειά σου χρήζεις ηγέτες. Έτσι έχεις μάθει να ζεις, με ξεροκόμματα και δόσεις. Μέσα στην τύφλα σου νομίζεις ότι όσο πιο πολύ χειροκροτήσεις τους δικού σου και όσο πιο πολύ γιουχάρεις τους άλλους τόσο ανεβαίνεις στην ιεραρχία της φαμίλιας, τόσο μπαίνεις στο κόλπο. Κι όταν καταφέρεις να ανέβεις ένα σκαλοπάτι νομίζεις ότι είσαι κάποιος.
Τότε είναι που εμφανίζονται ολόγυμνες η αθλιότητα και η γελοιότητα που σε περιβάλουν. Εύκολα, πολύ εύκολα, μαθαίνεις να γλύφεις εκεί που έφτυνες και να γίνεσαι ίδιος με, αυτούς που υποτίθεται ότι σιχαινόσουν, τους άλλους.
Αν βρεις τη δύναμη να σιωπήσεις για λίγο και να κοιταχτείς στον καθρέφτη θα διαπιστώσεις ότι για ότι τραγικό και θλιβερό σου συμβαίνει δεν φταίνε οι άλλοι. Εσύ είσαι οι άλλοι…
Πηγή: Dimitris Milakas
Δημήτρης Μηλάκας: Σχετικά με το Συντάκτη
Τελικά έχεις πλάκα.
Τίποτε δεν μπορεί να σε βγάλει από τις ψευδαισθήσεις σου έστω κι αν η πραγματικότητα, σου ρίχνει σφαλιάρες. Σε έμαθαν να ζεις για να πληρώνεις τα χρέη τους, σε έπεισαν ότι μαζί τα φάγατε, σου είπαν ότι αυτοί ξέρουν τον μόνο δρόμο για το ξέφωτο αλλά σε καίνε, σε πνίγουν…
Εσύ όμως εκεί… Στοιχισμένος πίσω από τους επαγγελματίες σημαιοφόρους και στρατηγούς σου οι οποίοι δίνουν την αδιάκοπη μάχη για την κατάληψη του μπουρδέλου. Νομίζεις ότι αν οι δικοί σου πετύχουν στο ρεσάλτο θα σε φροντίσουν, θα σου φτιάξουν δρόμους, πλατείες αντιπλημμυρικά αντιπυρικά και ενδεχομένως, αυτή είναι η βαθύτερη προσμονή σου, θα σε ταΐσουν με χρυσά κουτάλια.
Κλακαδόρος εκ γενετής νομίζεις ότι είσαι πολεμιστής αλλά το μόνο που θέλουν από σένα είναι να χειροκροτάς τους αρχιστράτηγους και τους αξιωματικούς του στρατού σου χωρίς να ακούς και κυρίως να βλέπεις τι λένε και τι κάνουν. Μόνο σου καθήκον το ζήτω σου για τους δικούς σου και η γιούχα σου για τους άλλους.
Θλιβερό πιόνι συμμετέχεις με όλες σου τις δυνάμεις σε μια μάχη η οποία όχι μόνο δε σε αφορά αλλά εξελίσσεται στην πλάτη σου και πάντα σε βάρος σου.
Κατά βάθος αδυνατείς να δεις και να παραδεχτείς ότι ζεις σε ένα μπουρδέλο χρεοκοπημένο και υποθηκευμένο από την πρώτη στιγμή που «άνοιξε». Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ότι σ αυτό το μπουρδέλο άλλοι κάνουν κουμάντο και αποφασίζουν ποιος θα γαμηθεί και ποιος θα γαμήσει. Και συ τρέχεις από πίσω από τους χαρισματικούς σου ηγέτες με την ελπίδα να γυρίσει ο τροχός μπας και γαμήσεις και συ ο φτωχός. Δεν βλέπεις ότι οι αρχηγοί σου είναι μαριονέτες των ξένων και ξεσκονόπανα των ντόπιων πραγματικών μεγάλων αφεντικών.
Αν και χρόνια τώρα η θέση σου σ αυτό το μπουρδέλο δεν έχει αλλάξει εσύ έχεις εκπαιδευτεί να έχεις την ανάγκη να πιστέψεις σε κάποιον και σε κάτι που θα σε σώσει και ακολουθείς τυφλά τους αρχηγούς σου που για να πετύχουν την κατάληψη του μπουρδέλου είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν μαζί με εσένα και την μάνα τους την ίδια.
Θέλεις να ανήκεις κάπου και καταντάς δούλος κάποιων τους οποίους εσύ με την άγνοια ή την ιδιοτέλειά σου χρήζεις ηγέτες. Έτσι έχεις μάθει να ζεις, με ξεροκόμματα και δόσεις. Μέσα στην τύφλα σου νομίζεις ότι όσο πιο πολύ χειροκροτήσεις τους δικού σου και όσο πιο πολύ γιουχάρεις τους άλλους τόσο ανεβαίνεις στην ιεραρχία της φαμίλιας, τόσο μπαίνεις στο κόλπο. Κι όταν καταφέρεις να ανέβεις ένα σκαλοπάτι νομίζεις ότι είσαι κάποιος.
Τότε είναι που εμφανίζονται ολόγυμνες η αθλιότητα και η γελοιότητα που σε περιβάλουν. Εύκολα, πολύ εύκολα, μαθαίνεις να γλύφεις εκεί που έφτυνες και να γίνεσαι ίδιος με, αυτούς που υποτίθεται ότι σιχαινόσουν, τους άλλους.
Αν βρεις τη δύναμη να σιωπήσεις για λίγο και να κοιταχτείς στον καθρέφτη θα διαπιστώσεις ότι για ότι τραγικό και θλιβερό σου συμβαίνει δεν φταίνε οι άλλοι. Εσύ είσαι οι άλλοι…
Πηγή: Dimitris Milakas
Δημήτρης Μηλάκας: Σχετικά με το Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου