Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Όταν αυτοκτονούν δεκαπεντάχρονα, η Κοινωνία όχι απλώς νοσεί αλλά έχει εντελώς χρεοκοπήσει και το διακύβευμα είναι πως δεν το κατανοεί…
Ο εκφοβισμός είναι πρωτίστως ψυχαναγκαστικός και δευτερευόντως φυσικός.
Έχοντας διδάξει τη Γαλλική Γλώσσα σε παιδιά και εφήβους επί 24 συναπτά έτη, ήμουν πάντα σε επαφή μαζί τους και προσπαθούσα να αφουγκραστώ όλα όσα δεν λένε, διότι όσα λένε συνήθως είναι επικάλυμμα ήσσονος σημασίας. Και αυτό δεν διδάσκεται στον κάθε εκπαιδευτικό-δάσκαλο-αρωγό. Όσα εγχειρίδια Παιδαγωγικής και να μελετήσει κάποιος, αν δεν διέπεται απ’ την ανησυχία της βαθιάς ενσυναίσθησης για την τραγικότητα του Ανθρώπου, δεν θα μπορέσει ποτέ να εμβαθύνει στα άδυτα της κάθε «μοναχικής διαφορετικότητας».
Σε ποια πρότυπα να στηριχτεί ο κάθε άνθρωπος στη μικρή του ηλικία, όταν εξ αρχής αρχίζει να βιώνει το αίσθημα της αδικίας που καλλιεργούν οι Κοινωνίες με οιοδήποτε τρόπο. Το θέμα Παιδεία εκπορεύεται από δύο συνιστώσες: Κοινωνικό περιβάλλον και Σχολικό περιβάλλον, παράγοντες οι οποίοι θα όφειλαν να διαπλάθουν ελεύθερο πνεύμα. Το μεν Κοινωνικό περιβάλλον περιορίζεται στον καθορισμό-διδαχή κανονιστικού πλαισίου δια μέσω του οποίου να μην ταράσσονται τα ύδατα της υποκριτικής ισοτιμίας στον Κόσμο των Ανισοτήτων και το δε Σχολικό περιβάλλον στοχεύει στην απλή κατάρτιση των μελλοντικών σκλάβων. Με ανήθικο τρόπο και οι δύο πόλοι αλέθουν στο χωνευτήρι τους το άτομο αφαιρώντας του οιαδήποτε ικανότητα αντίδρασης.
Ο έφηβος με τον αυθορμητισμό-τα ιδανικά-τους οραματισμούς του κουβαλάει ταυτοχρόνως πάνω του τις κατάρες:
Δεν χωράμε όλοι στον ανελέητο διαστρωματικό χαρακτήρα πολλαπλών αποχρώσεων του Γίγνεσθαι.
Ένα Γίγνεσθαι με βολεμένους και χορτάτους Επαναστάτες που συντηρούν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, δες Εξουσία, με δήθεν ανατρεπτικές αναρτήσεις στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης αλλά στην καθημερινότητα αποδεικνύονται «ελλειμματικότεροι των ελλειμματικών».
Η ευαίσθητη ψυχοσύνθεση του εφήβου προσβάλλεται από αλύπητους εισβολείς καθημερινά:
Πεδίο βολής φτηνό επίσης με τριπολικό χαρακτήρα στο πλαίσιο της Δημόσιας Εκπαίδευσης, με μαθητές τριών ταχυτήτων αφ’ ης στιγμής βρισκόμαστε μπροστά στον ειδεχθή και ρατσιστικό διαχωρισμό των Πειραματικών-Πολυεθνικών-Γενικών Σχολείων.
Πριν καιρό διάβαζα ανάρτηση στα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης από καθηγητή στη Δευτεροβάθμια και στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας πως η Χώρα θα βγει απ’ την Κρίση αν ακολουθήσουμε τον δρόμο της Αριστείας και την ίδρυση πρότυπων-Πειραματικών Σχολείων!!!
Εκτός του ότι θα πρέπει να διασαφηνιστεί πως ο θεσμός των πρότυπων Σχολείων υφίσταται εδώ και πολλά έτη, είναι προφανές για όσους έχουμε ασχοληθεί με παιδιά-εφήβους κι έχουμε μπει σε τάξεις πως η «Αριστεία» είναι μία ιδεοληψία μονολιθική, η οποία επιβεβαιώνει τα εξαρτημένα αντανακλαστικά του κοινωνικού ιστού, αφού εδράζεται στην τυπολατρεία Φυσικής-Μαθηματικών ή στην αρχαιολαγνεία των γλωσσικών δεξιοτήτων με την αποστήθιση να καραδοκεί σε κάθε βήμα.
Ο Γιάννης Ρηγογιάννης είναι πρώην μαθητής μου και νυν τελειόφοιτος του Τμήματος Μαθηματικών στο ΕΚΠΑ. Κατά την πρακτική του σε Σχολεία της Πρωτεύουσας, πήρε μία γεύση των παραπάνω προσφερόμενων ευκαιριών. Σε μία άκρως κατατοπιστική συζήτηση μαζί του, και πολύ μου αναπτέρωσε το ηθικό που δεν φοβάται να εκτεθεί, όταν τον ρώτησα αν επιθυμεί να αναφερθεί το όνομά του στο κείμενο, καταγγέλλει:
Στα Πειραματικά Σχολεία, τα οποία βρίσκονται «όλως τυχαίως» σε συγκεκριμένες γειτονιές της πρωτεύουσας, Κολωνάκι ας πούμε, δοκιμάζονται πιλοτικά προγράμματα και καινοτόμες μέθοδοι διδασκαλίας, διανθισμένα με εκδρομές και δραστηριότητες καλλιτεχνικού-αθλητικού ενδιαφέροντος. Κι εδώ δόκιμο κρίνεται να διασαφηνιστεί πως ενώ καυχιόμαστε για εισαγωγή με κλήρωση στα ανάλογου τύπου Σχολεία, υπάρχει σύνδεση που σημαίνει πως όποιος μπήκε στην πρωτοβάθμια σε Πειραματικό ή Πρότυπο «αυτοδίκαια!» εισάγεται και στις υπόλοιπες βαθμίδες χωρίς να υπόκειται σε διαδικασία κληρώσεως ή Εξετάσεων. Το αναπάντητο βέβαια ερώτημα είναι για ποιες εξετάσεις ομιλούμε στη βάση του Νηπιαγωγείου ή της Α’ Δημοτικού ή στις μεγαλύτερες ηλικίες, αφού τίθεται θέμα μέγιστης αδιαφάνειας. Να τονιστεί πως Παιδιά Διδασκόντων-Διευθυντών αλλά και συγγενών-φίλων τους εισέρχονται «απ’ το παράθυρο». Είναι όπως με τους διορισμούς των Εκπαιδευτικών: όσοι είχαν μέσον δεν εξέτισαν ποτέ την «ποινή της απόστασης». Πολλά τα παραδείγματα ανθρώπων που φυτεύτηκαν κατ’ ευθείαν στην πόλη τους ενώ άλλων, οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν για χρόνια σε νησιωτικές περιοχές και μακρυά απ’ την οικογένειά τους.
Στα Γενικά Σχολεία, τα οποία βρίσκονται «όλως τυχαίως» σε συγκεκριμένες περιοχές ανά την Επαρχία, και στα Πολυεθνικά, τα οποία επίσης βρίσκονται «όλως τυχαίως» σε συγκεκριμένες συνοικίες, Κυψέλη ας πούμε, διδάσκεται διαφορετική ύλη και η κατάσταση είναι χαοτικά αδιάφορη με την Παραπαιδεία να κρατά τα σκήπτρα, που σημαίνει πάλι οι έχοντες μπορούν να έχουν πρόσβαση σε διάφορες δραστηριότητες.
Αργότερα στα πανεπιστήμια διαπιστώνονται δεκάδες παραβιάσεις δικαιωμάτων, όπως η αδιαφορία των υπευθύνων για την εκπόνηση διπλωματικών εργασιών: ο έχων πληρώνει την εκπόνηση-ο μη έχων προσπαθεί μόνος του χωρίς τη στήριξη που οφείλει ο επιβλέπων.
Και πολλές άλλες ανισότητες:
Πεποιθήσεις-Σωματική διάπλαση-Χρώμα επιδερμίδας-περίζωμα-έθιμα-νοοτροπία.
Ευαισθησία και συναισθηματική Νοημοσύνη αναπτυγμένη ή ελλιπής.
Η γενναιότητα των αληθινά αντιδραστικών που παραγκωνίζονται εν τέλει απ’ την εξωραϊσμένη και πομπώδη Κοινωνική εποποιία και γίνονται τα «μαύρα πρόβατα» που δεν μπορούν να σταθούν πουθενά.
Όλα αυτά συγκροτούν την Κοινωνία των διακρίσεων.
Όλα αυτά μας καθιστούν θύτες και θύματα.
Όλα αυτά τα Παιδιά και οι Έφηβοι τα βλέπουν-τα βιώνουν-τα εγκολπώνονται-τα απεμπολούν, ανάλογα με το εγγενές ήθος τους κι έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: την αυτοχειρία ή την αντιβία.
«Βαριέμαι τους ακαδημαΐζοντες-τους νηπιοδημοκράτες-τους σοβαροφανείς-τους φρόνιμους» διατείνεται ο κύριος Αθανασιάδης σ’ ένα λιτό απείκασμα για την ηθικά Νεκρή Ανθρωπότητα.
Μέσα σ’ έναν Κόσμο υποκριτικό-απαγορευτικό-ενοχικό-συμβατικό, που ελλοχεύει τις αισθήσεις και τις εκστάσεις με το μυδραλιοβόλο. Μέσα σ’ έναν Κόσμο ψεύτικο-τεχνολογικά υποκινούμενο, που καραδοκεί την ευαίσθητη αθωότητα με το πυροβόλο της κοροϊδίας και της κακοποίησης, θα ήθελα να αντικαταστήσω το ρήμα βαριέμαι με αυτό του ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Όταν αυτοκτονούν δεκαπεντάχρονα, η Κοινωνία όχι απλώς νοσεί αλλά έχει εντελώς χρεοκοπήσει και το διακύβευμα είναι πως δεν το κατανοεί…
Ο εκφοβισμός είναι πρωτίστως ψυχαναγκαστικός και δευτερευόντως φυσικός.
Έχοντας διδάξει τη Γαλλική Γλώσσα σε παιδιά και εφήβους επί 24 συναπτά έτη, ήμουν πάντα σε επαφή μαζί τους και προσπαθούσα να αφουγκραστώ όλα όσα δεν λένε, διότι όσα λένε συνήθως είναι επικάλυμμα ήσσονος σημασίας. Και αυτό δεν διδάσκεται στον κάθε εκπαιδευτικό-δάσκαλο-αρωγό. Όσα εγχειρίδια Παιδαγωγικής και να μελετήσει κάποιος, αν δεν διέπεται απ’ την ανησυχία της βαθιάς ενσυναίσθησης για την τραγικότητα του Ανθρώπου, δεν θα μπορέσει ποτέ να εμβαθύνει στα άδυτα της κάθε «μοναχικής διαφορετικότητας».
Σε ποια πρότυπα να στηριχτεί ο κάθε άνθρωπος στη μικρή του ηλικία, όταν εξ αρχής αρχίζει να βιώνει το αίσθημα της αδικίας που καλλιεργούν οι Κοινωνίες με οιοδήποτε τρόπο. Το θέμα Παιδεία εκπορεύεται από δύο συνιστώσες: Κοινωνικό περιβάλλον και Σχολικό περιβάλλον, παράγοντες οι οποίοι θα όφειλαν να διαπλάθουν ελεύθερο πνεύμα. Το μεν Κοινωνικό περιβάλλον περιορίζεται στον καθορισμό-διδαχή κανονιστικού πλαισίου δια μέσω του οποίου να μην ταράσσονται τα ύδατα της υποκριτικής ισοτιμίας στον Κόσμο των Ανισοτήτων και το δε Σχολικό περιβάλλον στοχεύει στην απλή κατάρτιση των μελλοντικών σκλάβων. Με ανήθικο τρόπο και οι δύο πόλοι αλέθουν στο χωνευτήρι τους το άτομο αφαιρώντας του οιαδήποτε ικανότητα αντίδρασης.
Ο έφηβος με τον αυθορμητισμό-τα ιδανικά-τους οραματισμούς του κουβαλάει ταυτοχρόνως πάνω του τις κατάρες:
- του εδάφους, όπου γεννήθηκε
- της γειτονιάς, όπου διαμένει
- του επαγγέλματος των γονιών, το οποίο προσδίδει έπαρση ή ταπεινότητα
- της οικονομικής κατάστασης του οικογενειακού προϋπολογισμού, η οποία θα του επιτρέψει ή θα του αφαιρέσει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τα ταλέντα του
Δεν χωράμε όλοι στον ανελέητο διαστρωματικό χαρακτήρα πολλαπλών αποχρώσεων του Γίγνεσθαι.
Ένα Γίγνεσθαι με βολεμένους και χορτάτους Επαναστάτες που συντηρούν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, δες Εξουσία, με δήθεν ανατρεπτικές αναρτήσεις στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης αλλά στην καθημερινότητα αποδεικνύονται «ελλειμματικότεροι των ελλειμματικών».
Η ευαίσθητη ψυχοσύνθεση του εφήβου προσβάλλεται από αλύπητους εισβολείς καθημερινά:
- Τα συμπλέγματα του Γονέα, ο οποίος φαντάζεται τον γόνο ως προέκτασή του αλλά καυχιέται πως αφήνει ελευθερίες.
- Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που προτάσσουν τις άκρατες μονομανίες της πολυκαταναλωτικής Κοινωνίας. Για να καυχηθούν στο Σχολείο για τις πανάκριβες συσκευές κινητών-για τα γυαλιά και ενδύματα ή υποδήματα συγκεκριμένης μάρκας ακόμη και για τα είδη γραφικής ύλης, τα οποία φέρουν το στίγμα της φίρμας, και αντικατοπτρίζουν την οικονομική επιφάνεια του Γονέα ή του Παππού, οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να «διαφημίζουν» το βλαστάρι στον καφενέ ή στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης τώρα που είναι και της μόδας, δημιουργώντας αυτοματοποιημένους μηχανισμούς «ανωτερότητας-κατωτερότητας» αλλά και έριδες μεταξύ των ομάδων.
- Οι τεράστιες βίλες με τις πισίνες και στον αντίποδα οι τρώγλες στις απροστάτευτες περιοχές, να συνιστούν την ωραιοποιημένη όψη και την παραγκωνισμένη «επικινδυνότητα».
- Την ασφάλεια στον εργασιακό τομέα του Γονέα, κάτι που αντανακλά και στην παγίωση της δικής του σιγουριάς και στην αντίπερα την επισφάλεια της ανεργίας-απασχόλησης ορισμένου χρόνου του Γονέα, κάτι που αντανακλά επίσης στην πυροδότηση του αισθήματος ανισότητας και ενίοτε οργής στον νεανία. Δεν θα ξεχάσω τα λόγια ενός πολιτικάντη, τα παιδιά μας πήγαιναν μαζί στο σχολείο. Εγώ νόμιζα πως με την Υπερηφάνεια της ειλικρίνειας και της αξιοπρέπειας μπορούσα να βγω κερδισμένη. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με κουτοπόνηρες προσκολλήσεις σε σχέσεις προς εξαργύρωση και μέχρι σήμερα το έχω λάβαρό μου, η «πτωχή». Κάποια στιγμή βλέποντας τη γενναιότητα της ορμής, που με διακατείχε, μου είπε: «έχεις σκεφτεί πως ενδεχομένως οι κινήσεις σου να βλάψουν το παιδί σου στο μέλλον, αφού δεν του δημιουργείς κανέναν κλοιό πρόσφορων γνωριμιών με αυτόν τον τρόπο;» Τότε τον είχα απαξιώσει στη συνείδησή μου ακόμη περισσότερο. Όχι πως σήμερα έχει αλλάξει αυτή η απαξίωση, απλώς ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και μέσα στη συγκυρία της σαπίλας να επιβεβαιώνονται τα λόγια του.
- Την Εκπαίδευση που συνιστά ένα πεδίο βολής φτηνό με διπολικό διαχωρισμό Ιδιωτικής και Δημόσιας Εκπαίδευσης. Οι Έχοντες βαυκαλίζονται ανέκαθεν για την «ανωτερότητά» τους και προσφέρουν στα τέκνα, την ευκαιρία του «θερμοκηπίου», τακτική η οποία θα ακολουθήσει τους νεανίες αυτούς και στην Τριτοβάθμια, αφού θα φύγουν για σπουδές επί πληρωμή σε Κολλέγια του Εξωτερικού, όπου θα καταγραφεί στο πρωτόπλασμά τους με πλήρη επιτυχία η τεχνοκρατική διαδικασία χρησμοδότησης προς υπαγωγή τους σε καίριες θέσεις εξυπηρέτησης καπιταλιστικών και νεοφιλελεύθερων συμφερόντων.
Πεδίο βολής φτηνό επίσης με τριπολικό χαρακτήρα στο πλαίσιο της Δημόσιας Εκπαίδευσης, με μαθητές τριών ταχυτήτων αφ’ ης στιγμής βρισκόμαστε μπροστά στον ειδεχθή και ρατσιστικό διαχωρισμό των Πειραματικών-Πολυεθνικών-Γενικών Σχολείων.
Πριν καιρό διάβαζα ανάρτηση στα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης από καθηγητή στη Δευτεροβάθμια και στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας πως η Χώρα θα βγει απ’ την Κρίση αν ακολουθήσουμε τον δρόμο της Αριστείας και την ίδρυση πρότυπων-Πειραματικών Σχολείων!!!
Εκτός του ότι θα πρέπει να διασαφηνιστεί πως ο θεσμός των πρότυπων Σχολείων υφίσταται εδώ και πολλά έτη, είναι προφανές για όσους έχουμε ασχοληθεί με παιδιά-εφήβους κι έχουμε μπει σε τάξεις πως η «Αριστεία» είναι μία ιδεοληψία μονολιθική, η οποία επιβεβαιώνει τα εξαρτημένα αντανακλαστικά του κοινωνικού ιστού, αφού εδράζεται στην τυπολατρεία Φυσικής-Μαθηματικών ή στην αρχαιολαγνεία των γλωσσικών δεξιοτήτων με την αποστήθιση να καραδοκεί σε κάθε βήμα.
Ο Γιάννης Ρηγογιάννης είναι πρώην μαθητής μου και νυν τελειόφοιτος του Τμήματος Μαθηματικών στο ΕΚΠΑ. Κατά την πρακτική του σε Σχολεία της Πρωτεύουσας, πήρε μία γεύση των παραπάνω προσφερόμενων ευκαιριών. Σε μία άκρως κατατοπιστική συζήτηση μαζί του, και πολύ μου αναπτέρωσε το ηθικό που δεν φοβάται να εκτεθεί, όταν τον ρώτησα αν επιθυμεί να αναφερθεί το όνομά του στο κείμενο, καταγγέλλει:
Στα Πειραματικά Σχολεία, τα οποία βρίσκονται «όλως τυχαίως» σε συγκεκριμένες γειτονιές της πρωτεύουσας, Κολωνάκι ας πούμε, δοκιμάζονται πιλοτικά προγράμματα και καινοτόμες μέθοδοι διδασκαλίας, διανθισμένα με εκδρομές και δραστηριότητες καλλιτεχνικού-αθλητικού ενδιαφέροντος. Κι εδώ δόκιμο κρίνεται να διασαφηνιστεί πως ενώ καυχιόμαστε για εισαγωγή με κλήρωση στα ανάλογου τύπου Σχολεία, υπάρχει σύνδεση που σημαίνει πως όποιος μπήκε στην πρωτοβάθμια σε Πειραματικό ή Πρότυπο «αυτοδίκαια!» εισάγεται και στις υπόλοιπες βαθμίδες χωρίς να υπόκειται σε διαδικασία κληρώσεως ή Εξετάσεων. Το αναπάντητο βέβαια ερώτημα είναι για ποιες εξετάσεις ομιλούμε στη βάση του Νηπιαγωγείου ή της Α’ Δημοτικού ή στις μεγαλύτερες ηλικίες, αφού τίθεται θέμα μέγιστης αδιαφάνειας. Να τονιστεί πως Παιδιά Διδασκόντων-Διευθυντών αλλά και συγγενών-φίλων τους εισέρχονται «απ’ το παράθυρο». Είναι όπως με τους διορισμούς των Εκπαιδευτικών: όσοι είχαν μέσον δεν εξέτισαν ποτέ την «ποινή της απόστασης». Πολλά τα παραδείγματα ανθρώπων που φυτεύτηκαν κατ’ ευθείαν στην πόλη τους ενώ άλλων, οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν για χρόνια σε νησιωτικές περιοχές και μακρυά απ’ την οικογένειά τους.
Στα Γενικά Σχολεία, τα οποία βρίσκονται «όλως τυχαίως» σε συγκεκριμένες περιοχές ανά την Επαρχία, και στα Πολυεθνικά, τα οποία επίσης βρίσκονται «όλως τυχαίως» σε συγκεκριμένες συνοικίες, Κυψέλη ας πούμε, διδάσκεται διαφορετική ύλη και η κατάσταση είναι χαοτικά αδιάφορη με την Παραπαιδεία να κρατά τα σκήπτρα, που σημαίνει πάλι οι έχοντες μπορούν να έχουν πρόσβαση σε διάφορες δραστηριότητες.
Αργότερα στα πανεπιστήμια διαπιστώνονται δεκάδες παραβιάσεις δικαιωμάτων, όπως η αδιαφορία των υπευθύνων για την εκπόνηση διπλωματικών εργασιών: ο έχων πληρώνει την εκπόνηση-ο μη έχων προσπαθεί μόνος του χωρίς τη στήριξη που οφείλει ο επιβλέπων.
- Τον γυάλινο Κόσμο των καλλιτεχνών με την απαστράπτουσα αλλά γραφειοκρατική Τέχνη τους να προάγει τη δουλοκτητική Οικονομία του μεταπρατικού εμπορίου δια μέσω της διεφθαρμένης δωροδοκίας συμφωνημένων Συνθηκών, τακτική που γεννά τη διασπασμένη ανασυγκρότηση. Ειδήμονες όλοι χωρίς να αφουγκράζονται στο ελάχιστο την ίδια την Τέχνη ή την αλληλεγγύη, χωρίς την αίσθηση μεγάλου κινδύνου για τα δικά τους εισοδήματα και κατ’ εφαπτομένη δεν δέχονται μεγάλα θεσμικά άλματα. Γνωστά τα σκάνδαλα για τις Σχολές Καλών Τεχνών και Υποκριτικής ανά την Ελληνική Επικράτεια, κάτι σαν τα πρότυπα Σχολεία και αυτές!
- Ο διαμελισμός του χάρτη σε βόρια και δυτικά προάστια στο κλεινόν άστυ, με την παραβατικότητα να ανθεί στη Δύση, διότι εκεί περισσεύει η ανέχεια. Περπατάς στην Κηφισιά και κάθε δυο τετράγωνα βλέπεις εξοπλισμένους αστυνομικούς με την εξάρτυση του αστακού. Περπατάς στα Εξάρχεια και βλέπεις τη Νιότη να λιώνει στα χαρτόκουτα και να ασθμαίνει στη σύριγγα της δόσης της. Δεν είναι τυχαίο που οι εγκληματικές ενέργειες αυξάνονται σε περιοχές όπου τα ποσοστά χαμηλόμισθων είναι πλειοψηφικά. Εκθέσεις συμβάντων παρουσιάζουν πως τα μικρό-εγκλήματα τελούνται από άνεργους-φτωχούς κι έχουν «ευκαιριακά χαρακτηριστικά». Είναι ο «Μαρξισμός» σε όλο το μεγαλείο της παρερμηνευτικής του εκμετάλλευσης συνδιάζοντας τον υλισμό και τη διαλεκτική ως κατακερματισμένη επανίδρυση, αφού η αλλοτρίωση πλέον των όρων «κοινωνικοί σχηματισμοί-παραγωγικές δυνάμεις» είναι ξεκάθαρη.
- Τα Στέκια των τοξικομανών, όπου εκκολάπτονται οι «παραγωγικές δυνάμεις» των Διακινητών, οι οποίοι ωστόσο διαβιούν σε προστατευτικό κλοιό ανοχής της Χρυσής Αυγής ενώ ο πένητας εξαρτημένος καταλήγει στα συσσίτια της Εκκλησίας. Και όταν είναι σε απόγνωση αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν αυτόν που αλήθεια ευθύνεται. Θυμάμαι κάποιες φορές που χρειάστηκε να διασχίσω την πλατεία Θεάτρου. Έφηβοι σαν το παιδί και τους μαθητές μου τσουβαλιασμένοι σε κουβέρτες τη στιγμή που το κρύο περόνιαζε τα οστά και χαμένους στις ψυχεδελικές διαδρομές τους. Κάποιοι αντάλλασσαν το εμπόρευμα χωρίς καμία συστολή. Με κοιτούσαν με μάτια πύρινα. Λιοντάρια έτοιμα να επιτεθούν στη βορά. Και σκεφτόμουν πως στην τσάντα μου δεν είχα παρά μόνο 10 ευρώ αλλά ίσως να ήταν «τόσο πολλά» ή να συνιστούσαν μία σανίδα σωτηρίας και διαφυγής, αφού θα τους εξασφάλιζε τη δόση τους. Κι ύστερα περπατάς στην Ερμού και βλέπεις ρηχούς θνητούς με τσάντες στα χέρια, γεμάτες από κρεματζούλια και τεχνολογικά γκάτζετς.
- Η δωροδοκία της μεσαίας Τάξης. Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι υπό την ομπρέλα προστασίας της μονιμότητάς τους. Ένας διοικητής σε Δημόσιο Νοσοκομείο αλλάζει σύμφωνα με τις εντολές του ανά χρονική στιγμή κυβερνητικού-πολιτικού-κομματικού κλιμακίου, ενώ ένας γιατρός που θέλει να παρουσιάζεται μάχιμος δηλώνει επίπλαστη εναντίωση βολεμένος μέσα στην ασφάλεια που του παρέχει η μονιμότητά του. Το ίδιο κι ένας υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία. Πόσοι εφοριακοί-υπάλληλοι του ΙΚΑ δεν απεδείχθησαν υπεύθυνοι υπεξαίρεσης δημοσίου χρήματος-δάσκαλοι υπόλογοι για παρενόχληση μαθητών-υπάλληλοι εμπλεκόμενοι σε υποθέσεις απευθείας ανάθεσης έργου χωρίς διαδικασίες πλειοδοτικών-μειοδοτικών διαγωνισμών και λοιποί αλλά η ποινή τους ήταν η απλή μετάταξη και το πιο συχνό προσωρινή σε άλλη περιοχή. Η ζωή υψηλού κινδύνου στον Ιδιωτικό Τομέα με την πόρτα ανοιχτή προς απόλυση με την κάθε αυγή.
- Τα κουπόνια διατροφής στους εξαθλιωμένους, μία κατάντια κατάπτυστη και τους «χορτάτους» απέναντι να επικρίνουν την αντίδραση του ανθρώπου απέναντι στην πείνα και να περιμένουν την επανάσταση απ’ τον μη έχοντα, χωρίς να θέλουν να χάσουν τίποτα οι ίδιοι απ’ τα όσα «κεκτημένα» που θεωρούν πως τα άξιζαν. Είναι οι εν δυνάμει Κομμουνιστές αλλά μες στην ιδιόκτητη συρρίκνωσή τους. Διαδικασία κομμούνας δεν υπήρξε ποτέ αφ’ ης στιγμής παλέψαμε έκαστος για το σπίτι του και όχι για τη Στέγαση του Ανθρώπου απ’ άκρη εις άκρον του πλανήτη. Κι αναρωτιέμαι αν υπάρχει περίπτωση απαλλοτρίωσης αγαθών χωρίς να «βγάλουν τα μαχαίρια τους» οι Θνητοί για το «δικό» τους..
Και πολλές άλλες ανισότητες:
Πεποιθήσεις-Σωματική διάπλαση-Χρώμα επιδερμίδας-περίζωμα-έθιμα-νοοτροπία.
Ευαισθησία και συναισθηματική Νοημοσύνη αναπτυγμένη ή ελλιπής.
Η γενναιότητα των αληθινά αντιδραστικών που παραγκωνίζονται εν τέλει απ’ την εξωραϊσμένη και πομπώδη Κοινωνική εποποιία και γίνονται τα «μαύρα πρόβατα» που δεν μπορούν να σταθούν πουθενά.
Όλα αυτά συγκροτούν την Κοινωνία των διακρίσεων.
Όλα αυτά μας καθιστούν θύτες και θύματα.
Όλα αυτά τα Παιδιά και οι Έφηβοι τα βλέπουν-τα βιώνουν-τα εγκολπώνονται-τα απεμπολούν, ανάλογα με το εγγενές ήθος τους κι έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο επιλογές: την αυτοχειρία ή την αντιβία.
«Βαριέμαι τους ακαδημαΐζοντες-τους νηπιοδημοκράτες-τους σοβαροφανείς-τους φρόνιμους» διατείνεται ο κύριος Αθανασιάδης σ’ ένα λιτό απείκασμα για την ηθικά Νεκρή Ανθρωπότητα.
Μέσα σ’ έναν Κόσμο υποκριτικό-απαγορευτικό-ενοχικό-συμβατικό, που ελλοχεύει τις αισθήσεις και τις εκστάσεις με το μυδραλιοβόλο. Μέσα σ’ έναν Κόσμο ψεύτικο-τεχνολογικά υποκινούμενο, που καραδοκεί την ευαίσθητη αθωότητα με το πυροβόλο της κοροϊδίας και της κακοποίησης, θα ήθελα να αντικαταστήσω το ρήμα βαριέμαι με αυτό του ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου