Ηλίας Γιαννιώτης
Είναι πρωί γύρω στις 8 και έκανα μια δεκάλεπτη στάση σε ένα καφέ του δρόμου. Απέναντι σταματά μια μαύρη Tzιπούρα με γυαλισμένη ζάντα, προβολείς και εξατμίσεις που σκοτώνουν. Κατεβαίνει από την θέση του οδηγού το Νεοελληνικό Νεάντερταλ, γκρίζο μαλλί (αλά Ριτσαρτν Γκιρ) με μούσκλια εξογκωμένα από το γυμναστήριο, φανελάκι τιραντέ με έμβλημα το Σκορπιό και βγαίνει ο κουρασμένος γκόμενος που όλα τα δέρνει και όλες τις παίρνει να συνοδέψει το μόγγολο τέκνο του στο σχολικό προαύλιο. Το μόγγολο τρέχει προς την πόρτα, κλωτσάει την καγκελόπορτα και ο γκόμενος 50αρης ιδιοκτήτης του το καμαρώνει.
Μπαίνει το μόγγολο στο σχολείο και παρακολουθώ από το καφέ που βρίσκομαι . Σφαλιαρώνει ένα αγοράκι, σηκώνει μεσαίο δάχτυλο σε ένα άλλο κοριτσάκι και σαν λυσσασμένο χάνεται στο βάθος. Γυρίζει προς τη Tziπουρα των 5000 κυβικών ο ιδιοκτήτης - πατέρας, με το κουρασμένο βήμα του να σέρνεται από το βάρος των εκατομμυρίων και της τεστοστερόνης. Ένα κρυφό καμάρι και ένα χαμόγελο όμως δεν μπορούσε να το κρύψει για το πόσο πετυχημένος ήταν στην ζωή του.
Μπαίνει στην φρεγάτα λοιπόν και να σου, ξαφνικά που η τύχη μου χαμογέλασε... Ουπς..!!
Η μαμά κρυμμένη πίσω από τα φιμέ τζάμια, θυμήθηκε ότι θέλει καφέ και κατεβαίνει. Λογικό το βρήκα, πρωί ήταν, κουρασμένη από το βράδυ με τον Νεάντερταλ ...ε θα πήγαινε και στο μεροκάματο..!! Βγαίνει λοιπόν έξω η απόλυτη Milfαρα των 45, με κοντό κίτρινο φουστανάκι τύπου mini - ότι έχει απομείνει, και κουρασμένη με βαρύ συρτό και αισθησιακό βήμα, έρχεται προς το καφέ, που κάθομαι. Ακούω τα 12ποντα τσοκαράκια να χτυπάνε τις πλάκες του πεζοδρομίου και μου σκίζεται η καρδιά. Μαλλί μαύρο γυαλιστερό, κρατάει το κινητό με τα ακουστικά και γράφει σαν δαιμονισμένη στο msn (προφανώς στη κολλητή της ή στο γκομενάκι).
Έχω δαγκώσει το στυλό και προσπαθώ να ρουφήξω καφέ... αγνοώντας ότι κρατώ τον καφέ στο άλλο χέρι. Παρόμοια ευτράπελα όμως είδα και γύρω στο μαγαζί.
Ο μπάρμαν πρέπει να έκανε ώρα μέχρι να βρει που είχε βάλει τη ζάχαρη.
Μην τα πολυλογώ παίρνει τον καφέ η Guzel και με τον ίδιο βηματισμό πασαρέλας, ρίχνοντας και δυο βλέμματα οίκτου στα φτωχά ληγούρια που σάλεψαν από το ασουτιενο μπλουζάκι με το μίνι - ότι έχει απομείνει, σπεύδει προς την φρεγάτα του Νεάντερταλ. Το θηρίο βρυχάται και με το αυτόματο κιβώτιο να βγάζει φλόγες ορμάει στη λεωφόρο, σπάζοντας στα δυο την κίνηση των υπολοίπων που κορνάριζαν και άναβαν φώτα.
Χάθηκαν προς παραλία μεριά, μέσα στον κουρνιαχτό και στη σκόνη.
Πιστεύουμε λοιπόν, ότι φταίει το μικρό μόγγολο Ροτβάιλερ που δαγκώνει ε? Τη πιθανότητα να απαγορευόταν στον Νεάντερταλ και στην Guzel να αναπαράγουν τα γονίδια τους δεν την σκεφτήκαμε?
Ενώ στο ενδιάμεσο παιδοψυχολόγοι και πυρηνικοί επιστήμονες, γιατροί και ψυχίατροι ψάχνουν τις αιτίες, τις αφορμές και τα σουρεαλιστικά κοινωνικά επίπεδα της παράλληλης οριακής αντικειμενικότητας και της εμπράγματης καθετοποίησης του κροταφικού λοβού των πιθήκων της Μαδαγασκάρης και της περιοχής του Χέσε Ψηλά και αγνάντευε ...εγώ
Σκέφτομαι ότι το ζεύγος Νεάντερταλ - Guzel κάνει παιδιά, έχει δικαίωμα να ψηφίζει κυβερνήσεις, να διοικεί εταιρίες με εργαζόμενους, να κυκλοφορεί στους δρόμους και με πιάνει ανυπομονησία να βγάλω αεροπορικό εισιτήριο - χωρίς επιστροφή για το νησί Gua στο κέντρο του Ειρηνικού Ωκεανού.
Μια άρρωστη και νοσηρή κοινωνία μέχρι το κόκκαλο, με οικογένειες βγαλμένες από τηλεοπτικά σήριαλ και σκυλάδικα, με γονείς και συζύγους αμόρφωτους, αδιάβαστους, απαίδευτους,... γεννάει εκτρώματα και αναρωτιέται γιατί βρέχει σκατά? Πάτησε το Kim.. πάτησέ το και μη μας ξεχάσεις ποτέ.
Ηλίας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Είναι πρωί γύρω στις 8 και έκανα μια δεκάλεπτη στάση σε ένα καφέ του δρόμου. Απέναντι σταματά μια μαύρη Tzιπούρα με γυαλισμένη ζάντα, προβολείς και εξατμίσεις που σκοτώνουν. Κατεβαίνει από την θέση του οδηγού το Νεοελληνικό Νεάντερταλ, γκρίζο μαλλί (αλά Ριτσαρτν Γκιρ) με μούσκλια εξογκωμένα από το γυμναστήριο, φανελάκι τιραντέ με έμβλημα το Σκορπιό και βγαίνει ο κουρασμένος γκόμενος που όλα τα δέρνει και όλες τις παίρνει να συνοδέψει το μόγγολο τέκνο του στο σχολικό προαύλιο. Το μόγγολο τρέχει προς την πόρτα, κλωτσάει την καγκελόπορτα και ο γκόμενος 50αρης ιδιοκτήτης του το καμαρώνει.
Μπαίνει το μόγγολο στο σχολείο και παρακολουθώ από το καφέ που βρίσκομαι . Σφαλιαρώνει ένα αγοράκι, σηκώνει μεσαίο δάχτυλο σε ένα άλλο κοριτσάκι και σαν λυσσασμένο χάνεται στο βάθος. Γυρίζει προς τη Tziπουρα των 5000 κυβικών ο ιδιοκτήτης - πατέρας, με το κουρασμένο βήμα του να σέρνεται από το βάρος των εκατομμυρίων και της τεστοστερόνης. Ένα κρυφό καμάρι και ένα χαμόγελο όμως δεν μπορούσε να το κρύψει για το πόσο πετυχημένος ήταν στην ζωή του.
Μπαίνει στην φρεγάτα λοιπόν και να σου, ξαφνικά που η τύχη μου χαμογέλασε... Ουπς..!!
Η μαμά κρυμμένη πίσω από τα φιμέ τζάμια, θυμήθηκε ότι θέλει καφέ και κατεβαίνει. Λογικό το βρήκα, πρωί ήταν, κουρασμένη από το βράδυ με τον Νεάντερταλ ...ε θα πήγαινε και στο μεροκάματο..!! Βγαίνει λοιπόν έξω η απόλυτη Milfαρα των 45, με κοντό κίτρινο φουστανάκι τύπου mini - ότι έχει απομείνει, και κουρασμένη με βαρύ συρτό και αισθησιακό βήμα, έρχεται προς το καφέ, που κάθομαι. Ακούω τα 12ποντα τσοκαράκια να χτυπάνε τις πλάκες του πεζοδρομίου και μου σκίζεται η καρδιά. Μαλλί μαύρο γυαλιστερό, κρατάει το κινητό με τα ακουστικά και γράφει σαν δαιμονισμένη στο msn (προφανώς στη κολλητή της ή στο γκομενάκι).
Έχω δαγκώσει το στυλό και προσπαθώ να ρουφήξω καφέ... αγνοώντας ότι κρατώ τον καφέ στο άλλο χέρι. Παρόμοια ευτράπελα όμως είδα και γύρω στο μαγαζί.
Ο μπάρμαν πρέπει να έκανε ώρα μέχρι να βρει που είχε βάλει τη ζάχαρη.
Μην τα πολυλογώ παίρνει τον καφέ η Guzel και με τον ίδιο βηματισμό πασαρέλας, ρίχνοντας και δυο βλέμματα οίκτου στα φτωχά ληγούρια που σάλεψαν από το ασουτιενο μπλουζάκι με το μίνι - ότι έχει απομείνει, σπεύδει προς την φρεγάτα του Νεάντερταλ. Το θηρίο βρυχάται και με το αυτόματο κιβώτιο να βγάζει φλόγες ορμάει στη λεωφόρο, σπάζοντας στα δυο την κίνηση των υπολοίπων που κορνάριζαν και άναβαν φώτα.
Χάθηκαν προς παραλία μεριά, μέσα στον κουρνιαχτό και στη σκόνη.
Πιστεύουμε λοιπόν, ότι φταίει το μικρό μόγγολο Ροτβάιλερ που δαγκώνει ε? Τη πιθανότητα να απαγορευόταν στον Νεάντερταλ και στην Guzel να αναπαράγουν τα γονίδια τους δεν την σκεφτήκαμε?
Ενώ στο ενδιάμεσο παιδοψυχολόγοι και πυρηνικοί επιστήμονες, γιατροί και ψυχίατροι ψάχνουν τις αιτίες, τις αφορμές και τα σουρεαλιστικά κοινωνικά επίπεδα της παράλληλης οριακής αντικειμενικότητας και της εμπράγματης καθετοποίησης του κροταφικού λοβού των πιθήκων της Μαδαγασκάρης και της περιοχής του Χέσε Ψηλά και αγνάντευε ...εγώ
Σκέφτομαι ότι το ζεύγος Νεάντερταλ - Guzel κάνει παιδιά, έχει δικαίωμα να ψηφίζει κυβερνήσεις, να διοικεί εταιρίες με εργαζόμενους, να κυκλοφορεί στους δρόμους και με πιάνει ανυπομονησία να βγάλω αεροπορικό εισιτήριο - χωρίς επιστροφή για το νησί Gua στο κέντρο του Ειρηνικού Ωκεανού.
Μια άρρωστη και νοσηρή κοινωνία μέχρι το κόκκαλο, με οικογένειες βγαλμένες από τηλεοπτικά σήριαλ και σκυλάδικα, με γονείς και συζύγους αμόρφωτους, αδιάβαστους, απαίδευτους,... γεννάει εκτρώματα και αναρωτιέται γιατί βρέχει σκατά? Πάτησε το Kim.. πάτησέ το και μη μας ξεχάσεις ποτέ.
Ηλίας Γιαννιώτης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου