Μαργαρίτα Μανώλη
Ξυπνά και ο χειμώνας έξω είναι σαν να γεμίζει το κορμί του. Τον πονούσε η πλάτη, το κεφάλι. Τον πονούσε ακόμη κι η κακή του διάθεση. Βαρύς, πετρωμένος παραιτημένος. Το σπίτι γεμάτο από θλίψη. Αν μπορούσες να το ονομάσεις σπίτι. Ήταν απλώς ένα μέρος να κοιμάται. Ένα μέρος να σκέφτεται. Ποτέ ξανά όλη η οικογένεια μαζί. Ποτέ. Τι σκληρή λέξη. Τελεσίδικη. Σα μαχαίρι. Μερικές φορές συμβαίνουν γεγονότα που γκρεμίζουν τη ζωή σου. Η ζωή σου είναι αυτή που είναι και ξαφνικά μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Καταρρέει.
Ο χωρισμός ήταν γεγονός. Αφού είχαν προηγηθεί καυγάδες, πικρίες και άσχημα λόγια. Όποιος αγαπάει πολύ είναι ικανός και να μισήσει πολύ. Την επιμέλεια του παιδιού ο δικαστής την έδωσε στη μάνα. Με μάτια εμβρόντητα από την οδύνη άκουσε την απόφαση. Το βλέμμα του έπεσε στο πάτωμα. Μαζί έπεσε κι ο κόσμος του.
Η μοναξιά τυλίχτηκε πάνω του σαν αναρριχητικό φυτό. Τον έκανε σχεδόν αόρατο στους άλλους. Για να αντέξει, είχε υψώσει γύρω του ένα φράχτη από καθημερινές συνήθειες. Ήταν χαλαρωτικοί αυτοί οι ήχοι, το να βρίσκεις νόημα και χαρά στις καθημερινές σου δουλειές, ένα σφυγμός σταθερός, ο ήχος της ικανοποίησης.
Του λείπει το παιδί. Κάθε μέρα. Κάθε ρημαδιασμένη στιγμή. Μόνο όταν το αντίκριζε, ένιωθε σε ειρήνη με τους γύρω του. Αυτό το ξαφνικό φούσκωμα στην καρδιά που μεγάλωνε και χωρούσε όλο τον κόσμο. Αυτό ήταν τελικά η αγάπη. Η λαβωματιά στο στήθος του, αυτή η οδύνη, αυτός ο πόνος, αυτό ήταν αγάπη.
Αγάπη και δουλειά. Μόνο έτσι τα βγάζεις πέρα.
Πηγή: artinews.gr
Μαργαρίτα Μανώλη: Σχετικά με τον Συντάκτη
Ξυπνά και ο χειμώνας έξω είναι σαν να γεμίζει το κορμί του. Τον πονούσε η πλάτη, το κεφάλι. Τον πονούσε ακόμη κι η κακή του διάθεση. Βαρύς, πετρωμένος παραιτημένος. Το σπίτι γεμάτο από θλίψη. Αν μπορούσες να το ονομάσεις σπίτι. Ήταν απλώς ένα μέρος να κοιμάται. Ένα μέρος να σκέφτεται. Ποτέ ξανά όλη η οικογένεια μαζί. Ποτέ. Τι σκληρή λέξη. Τελεσίδικη. Σα μαχαίρι. Μερικές φορές συμβαίνουν γεγονότα που γκρεμίζουν τη ζωή σου. Η ζωή σου είναι αυτή που είναι και ξαφνικά μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Καταρρέει.
Ο χωρισμός ήταν γεγονός. Αφού είχαν προηγηθεί καυγάδες, πικρίες και άσχημα λόγια. Όποιος αγαπάει πολύ είναι ικανός και να μισήσει πολύ. Την επιμέλεια του παιδιού ο δικαστής την έδωσε στη μάνα. Με μάτια εμβρόντητα από την οδύνη άκουσε την απόφαση. Το βλέμμα του έπεσε στο πάτωμα. Μαζί έπεσε κι ο κόσμος του.
Η μοναξιά τυλίχτηκε πάνω του σαν αναρριχητικό φυτό. Τον έκανε σχεδόν αόρατο στους άλλους. Για να αντέξει, είχε υψώσει γύρω του ένα φράχτη από καθημερινές συνήθειες. Ήταν χαλαρωτικοί αυτοί οι ήχοι, το να βρίσκεις νόημα και χαρά στις καθημερινές σου δουλειές, ένα σφυγμός σταθερός, ο ήχος της ικανοποίησης.
Του λείπει το παιδί. Κάθε μέρα. Κάθε ρημαδιασμένη στιγμή. Μόνο όταν το αντίκριζε, ένιωθε σε ειρήνη με τους γύρω του. Αυτό το ξαφνικό φούσκωμα στην καρδιά που μεγάλωνε και χωρούσε όλο τον κόσμο. Αυτό ήταν τελικά η αγάπη. Η λαβωματιά στο στήθος του, αυτή η οδύνη, αυτός ο πόνος, αυτό ήταν αγάπη.
Αγάπη και δουλειά. Μόνο έτσι τα βγάζεις πέρα.
Πηγή: artinews.gr
Μαργαρίτα Μανώλη: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου