Βασίλης Μακρίδης
► Όταν ο Geoffrey Pyatt συναντάται και συνομιλεί με υπουργούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τρία τινά συμβαίνουν:
Εν παρόδω, οι δύο τελευταίοι υπουργοί που συναντήθηκαν με τον Pyatt ήταν το «ντούο Πάνος» (προ ημερών Σκουρλέτης και, χτες, Καμμένος)... Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
► Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι όλος ο συστημικός εσμός που στήριξε τα τελευταία 8μιση χρόνια τα (ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΑ, κατά τα λοιπά, ακόμη και για τον ίδιο!) Μνημόνια, εστιάζει στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ως, δήθεν, την «αιτία» που η «διάσωση» της χώρας και η «έξοδος» από τα Μνημόνια «καθυστέρησε» τόσο... Από τον ξένο συστημικό Τύπο (FT, Times, FAZ κ.ά.) έως τον ΓΑΠ και τον Κούλη, όλοι παρουσιάζουν ως «πέτρα του κακού» ακριβώς αυτό το πρώτο εξάμηνο.
► Ευνόητο γιατί: ακριβώς επειδή ήταν το μοναδικό χρονικό διάστημα, κατά το οποίο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν αντιστάσεις και δεν προχώρησε ΟΥΤΕ ΕΝΑ μνημονιακού χαρακτήρα μέτρο, ακόμη και μετά τη «θηλειά» της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη.
► Μιας συμφωνίας η οποία ΟΥΔΕΠΟΤΕ ήρθε για επικύρωση στη Βουλή, γιατί οι πάντες γνώριζαν ότι η -τότε- Αριστερή Πλατφόρμα και άλλα τμήματα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ θα το ΚΑΤΑΨΗΦΙΖΑΝ και ΟΛΕΣ οι συστημικές δυνάμεις θα είχαν εκτεθεί από νωρίς, αφού είτε θα αναγκάζονταν να καταψηφίσουν τη συμφωνία και να ρίξουν την κυβέρνηση, με κίνδυνο η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ να γιγαντωθεί εκλογικά και οργανωτικά σε ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές, είτε, αντίθετα, να την υπερψηφίσουν, με κίνδυνο η παρουσία της Αριστερής Πλατφόρμας και της λοιπής εσωκομματικής αντιπολίτευσης να παγιωθεί για μία ολόκληρη κοινοβουλευτική περίοδο, με ό,τι αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται για την επιβίωση του συστήματος σε μικρό, σχετικά, βάθος χρόνου...
► Πραγματικός στόχος, λοιπόν, αυτών των αναφορών δεν είναι ο σημερινός, μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η τότε αριστερή εσωκομματική του αντιπολίτευση, όπως και το να ακυρωθεί εν τη γενέσει της κάθε προσπάθεια άσκησης αριστερής, φιλολαϊκής πολιτικής σε πορεία ρήξης με το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα στις σημερινές συνθήκες.
► Γιατί ο ενδόμυχος και διαχρονικός φόβος του συστήματος δεν είναι άλλος, από μία πιθανή αναγέννηση και ενδυνάμωση μιας πραγματικής Αριστεράς, με ξεκάθαρα ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά και κινηματικά χαρακτηριστικά, που θα είναι σε θέση να εμπνεύσει τους πολίτες και να τους βγάλει ξανά στους δρόμους των αγώνων, παρουσιάζοντάς τους ένα πρόγραμμα πραγματικής διεξόδου από τη σημερινή μνημονιακή, νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική μέγγενη, συνδυάζοντας όραμα και ρεαλισμό και μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας.
► Και όσο ο φόβος αυτός είναι υπαρκτός, τόσο το σύστημα θα «λυσσάει» σε κάθε ευκαιρία. Χρέος μας, λοιπόν, είναι -αν μη τι άλλο- να το υποχρεώσουμε να «λυσσάει» κάθε μέρα και περισσότερο...
► ΥΓ: Σκοπίμως δεν αναφέρθηκα καθόλου σε αυτή καθεαυτήν τη χθεσινή δήθεν «λήξη» του 3ου Μνημονίου. Αφενός επειδή το θέμα έχει υπεραναλυθεί εντός και εκτός Διαδικτύου, αφετέρου επειδή προτιμώ να μιλώ επί πραγματικών γεγονότων...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
► Όταν ο Geoffrey Pyatt συναντάται και συνομιλεί με υπουργούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τρία τινά συμβαίνουν:
- Η πρόσδεση της χώρας στο αμερικανονατοϊκό άρμα γίνεται όλο και πιο «μπετόν-αρμέ»,
- Ψάχνουμε να βρούμε τι κομμάτι μας λείπει
- Ο εκάστοτε υπουργός που συναντάται με τον πολύ Pyatt ουσιαστικά αποκτά ένα είδος «ασυλίας», κοινώς διασφαλίζει τη θέση του στο υπουργικό συμβούλιο ακόμη και μετά από έναν ανασχηματισμό...
Εν παρόδω, οι δύο τελευταίοι υπουργοί που συναντήθηκαν με τον Pyatt ήταν το «ντούο Πάνος» (προ ημερών Σκουρλέτης και, χτες, Καμμένος)... Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
► Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι όλος ο συστημικός εσμός που στήριξε τα τελευταία 8μιση χρόνια τα (ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΑ, κατά τα λοιπά, ακόμη και για τον ίδιο!) Μνημόνια, εστιάζει στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ως, δήθεν, την «αιτία» που η «διάσωση» της χώρας και η «έξοδος» από τα Μνημόνια «καθυστέρησε» τόσο... Από τον ξένο συστημικό Τύπο (FT, Times, FAZ κ.ά.) έως τον ΓΑΠ και τον Κούλη, όλοι παρουσιάζουν ως «πέτρα του κακού» ακριβώς αυτό το πρώτο εξάμηνο.
► Ευνόητο γιατί: ακριβώς επειδή ήταν το μοναδικό χρονικό διάστημα, κατά το οποίο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν αντιστάσεις και δεν προχώρησε ΟΥΤΕ ΕΝΑ μνημονιακού χαρακτήρα μέτρο, ακόμη και μετά τη «θηλειά» της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη.
► Μιας συμφωνίας η οποία ΟΥΔΕΠΟΤΕ ήρθε για επικύρωση στη Βουλή, γιατί οι πάντες γνώριζαν ότι η -τότε- Αριστερή Πλατφόρμα και άλλα τμήματα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ θα το ΚΑΤΑΨΗΦΙΖΑΝ και ΟΛΕΣ οι συστημικές δυνάμεις θα είχαν εκτεθεί από νωρίς, αφού είτε θα αναγκάζονταν να καταψηφίσουν τη συμφωνία και να ρίξουν την κυβέρνηση, με κίνδυνο η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ να γιγαντωθεί εκλογικά και οργανωτικά σε ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές, είτε, αντίθετα, να την υπερψηφίσουν, με κίνδυνο η παρουσία της Αριστερής Πλατφόρμας και της λοιπής εσωκομματικής αντιπολίτευσης να παγιωθεί για μία ολόκληρη κοινοβουλευτική περίοδο, με ό,τι αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται για την επιβίωση του συστήματος σε μικρό, σχετικά, βάθος χρόνου...
► Πραγματικός στόχος, λοιπόν, αυτών των αναφορών δεν είναι ο σημερινός, μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η τότε αριστερή εσωκομματική του αντιπολίτευση, όπως και το να ακυρωθεί εν τη γενέσει της κάθε προσπάθεια άσκησης αριστερής, φιλολαϊκής πολιτικής σε πορεία ρήξης με το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα στις σημερινές συνθήκες.
► Γιατί ο ενδόμυχος και διαχρονικός φόβος του συστήματος δεν είναι άλλος, από μία πιθανή αναγέννηση και ενδυνάμωση μιας πραγματικής Αριστεράς, με ξεκάθαρα ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά και κινηματικά χαρακτηριστικά, που θα είναι σε θέση να εμπνεύσει τους πολίτες και να τους βγάλει ξανά στους δρόμους των αγώνων, παρουσιάζοντάς τους ένα πρόγραμμα πραγματικής διεξόδου από τη σημερινή μνημονιακή, νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική μέγγενη, συνδυάζοντας όραμα και ρεαλισμό και μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας.
► Και όσο ο φόβος αυτός είναι υπαρκτός, τόσο το σύστημα θα «λυσσάει» σε κάθε ευκαιρία. Χρέος μας, λοιπόν, είναι -αν μη τι άλλο- να το υποχρεώσουμε να «λυσσάει» κάθε μέρα και περισσότερο...
► ΥΓ: Σκοπίμως δεν αναφέρθηκα καθόλου σε αυτή καθεαυτήν τη χθεσινή δήθεν «λήξη» του 3ου Μνημονίου. Αφενός επειδή το θέμα έχει υπεραναλυθεί εντός και εκτός Διαδικτύου, αφετέρου επειδή προτιμώ να μιλώ επί πραγματικών γεγονότων...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου