Στέφανος Μαντζαρίδης
Προσπαθώ να βάλω σε τάξη το μυαλό μου, μάταια όμως... Εκεί λοιπόν φτάσαμε; Να λιντσάρεται on camera ένας νέος, άρρωστος, άνθρωπος έστω κι αν σε πρώτη εικόνα φέρεται ως κλέφτης και να υπάρχουν ''άνθρωποι'' που να επιχαίρουν και να το επικρατούν; Να μπαίνουν στον έναν δίσκο της ζυγαριάς τα χρήματα και η ιδιοκτησία και στον άλλον η ανθρώπινη ζωή και να βρίσκονται τόσοι πολλοί που να ουρλιάζουν πως η πλευρά του χρήματος είναι βαρύτερη και ζυγίζει περισσότερο; Να φτάνουμε ως και σε σημείο να καλείται το φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό να ψηφίσει αν επικροτεί την αυτοδικία σε μια οργανωμένη κοινωνία ή να δηλώσει ποιους, άκουσον άκουσον, δεν θα ήθελε για γείτονες και να μην επεμβαίνει την ίδια στιγμή ο εισαγγελέας;
Τον Ζακ Κωστόπουλο δεν τον γνώριζα προσωπικά. Γνώριζα τη δράση του ως ενεργό ακτιβιστή της LGBT κοινότητας, δράση που οφείλω να ομολογήσω πως θαύμαζα όπως ακριβώς κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για ίσα δικαιώματα στον ανθρωποφαγικό κόσμο που ζούμε, τον ίδιο όμως δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά. Δεν απασχόλησαν τη δημιουργία της κρίσης μου για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα ούτε για μια στιγμή οι σεξουαλικές του προτιμήσεις, όπως άλλωστε δεν έδωσα ποτέ στη ζωή μου δεκάρα για τις σεξουαλικές προτιμήσεις κανενός ανθρώπου. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν αποκλίσεις στη σεξουαλική συμπεριφορά ενός ανθρώπου ακριβώς γιατί δεν πίστεψα ποτέ στη ζωή μου πως υπάρχει ανάλογη ''φυσιολογική'', ''εντός ορίων'' σεξουαλική ζωή. Στον έρωτα δεν υπάρχουν καλούπια και κανόνες όπως δεν θεωρώ τον εαυτό μου ''ανώμαλο'' επειδή δεν μου αρέσουν οι μπάμιες γιαχνί και λατρεύω τα ζυμαρικά... Νιώθω όμως πως έχασα έναν δικό μου άνθρωπο με τόσο άγριο και απάνθρωπο τρόπο. Έναν άνθρωπο που όταν χρειάστηκε τη βοήθεια μου δεν ήμουν εκεί για να του τη δώσω...
Δεν ξέρω τι μου ανακάτεψε περισσότερο το στομάχι και μου το έδεσε κόμπο, το απίστευτο μένος που έβγαλαν οι δυο φονιάδες πάνω σ' έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο, η απάθεια των παρευρισκομένων που είμαι βέβαιος πως ανάμεσα τους υπήρξαν ουκ ολίγοι που παρότρυναν τους φονιάδες να ολοκληρώσουν το έργο τους με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα ή η στάση των ΜΜΕ τις ώρες μετά την τόσο φρικιαστική δολοφονία του Ζακ. Ειλικρινά δεν γνωρίζω, νιώθω τα λογικά μου να αδυνατούν να καταφέρουν να επεξεργαστούν το τόσο μίσος που κυλάει ανεμπόδιστο γύρω μου...
Δυστυχώς το ''κτήνος'' είναι εδώ και πολύ καιρό δίπλα μας... Μπαίνει στο λεωφορείο μαζί μας, πολλές φορές μοιραζόμαστε το ίδιο ταξί, βγάζει βόλτα τον σκύλο του στο πάρκο που παίζουμε με το παιδί μας, περιμένει δίπλα μας στην ουρά του ταμείου του σουπερμάρκετ. Το κτήνος είναι εδώ και δεν κάνει καν τον κόπο να κρυφτεί πια σε σκοτεινές γωνιές αλλά το φωνάζει πια. Ζει ανάμεσα μας, αναπνέει τον αέρα που αναπνέουμε κι εμείς μολύνοντας τον, ετοιμάζει Καιάδες και Άουσβιτς στα φανερά για όλους εκείνους που θεωρεί ασθενέστερους και διαφορετικούς προσπαθώντας έτσι να καταφέρει να κρύψει το πόσο μικρός και τιποτένιος νιώθει μέσα του...
Ένα κτήνος που τρέφεται από την οργή για όλα εκείνα που συμβαίνουν γύρω εδώ και χρόνια. Πεινασμένο για ανθρώπινη σάρκα και διψασμένο για αίμα, μετατρέπει την οργή αυτή σε τυφλό μίσος. Μίσος που με τη σειρά του μεταμορφώνεται σε φαρέτρα με με βέλη ποτισμένα μέχρι το μεδούλι με δηλητήριο που εκτοξεύονται σε κάθε ευκαιρία προς πάσα κατεύθυνση...
Χθες ήταν η πουτάνα που κάνει πιάτσα στην παραλιακή, ο τοξικομανής που ψάχνει απεγνωσμένα τη δόση του, ο πρόσφυγας κι ο μετανάστης, ο άστεγος που ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο χαλάει την αισθητική μας, ο τραβεστί στη Συγγρού, ο κομμουνιστής, ο αναρχικός... Σήμερα ήταν ο Ζακ...
Αύριο το σκέφτηκες πως θα έρθει και η δική σου η σειρά;
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Προσπαθώ να βάλω σε τάξη το μυαλό μου, μάταια όμως... Εκεί λοιπόν φτάσαμε; Να λιντσάρεται on camera ένας νέος, άρρωστος, άνθρωπος έστω κι αν σε πρώτη εικόνα φέρεται ως κλέφτης και να υπάρχουν ''άνθρωποι'' που να επιχαίρουν και να το επικρατούν; Να μπαίνουν στον έναν δίσκο της ζυγαριάς τα χρήματα και η ιδιοκτησία και στον άλλον η ανθρώπινη ζωή και να βρίσκονται τόσοι πολλοί που να ουρλιάζουν πως η πλευρά του χρήματος είναι βαρύτερη και ζυγίζει περισσότερο; Να φτάνουμε ως και σε σημείο να καλείται το φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό να ψηφίσει αν επικροτεί την αυτοδικία σε μια οργανωμένη κοινωνία ή να δηλώσει ποιους, άκουσον άκουσον, δεν θα ήθελε για γείτονες και να μην επεμβαίνει την ίδια στιγμή ο εισαγγελέας;
Τον Ζακ Κωστόπουλο δεν τον γνώριζα προσωπικά. Γνώριζα τη δράση του ως ενεργό ακτιβιστή της LGBT κοινότητας, δράση που οφείλω να ομολογήσω πως θαύμαζα όπως ακριβώς κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για ίσα δικαιώματα στον ανθρωποφαγικό κόσμο που ζούμε, τον ίδιο όμως δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά. Δεν απασχόλησαν τη δημιουργία της κρίσης μου για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα ούτε για μια στιγμή οι σεξουαλικές του προτιμήσεις, όπως άλλωστε δεν έδωσα ποτέ στη ζωή μου δεκάρα για τις σεξουαλικές προτιμήσεις κανενός ανθρώπου. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν αποκλίσεις στη σεξουαλική συμπεριφορά ενός ανθρώπου ακριβώς γιατί δεν πίστεψα ποτέ στη ζωή μου πως υπάρχει ανάλογη ''φυσιολογική'', ''εντός ορίων'' σεξουαλική ζωή. Στον έρωτα δεν υπάρχουν καλούπια και κανόνες όπως δεν θεωρώ τον εαυτό μου ''ανώμαλο'' επειδή δεν μου αρέσουν οι μπάμιες γιαχνί και λατρεύω τα ζυμαρικά... Νιώθω όμως πως έχασα έναν δικό μου άνθρωπο με τόσο άγριο και απάνθρωπο τρόπο. Έναν άνθρωπο που όταν χρειάστηκε τη βοήθεια μου δεν ήμουν εκεί για να του τη δώσω...
Δεν ξέρω τι μου ανακάτεψε περισσότερο το στομάχι και μου το έδεσε κόμπο, το απίστευτο μένος που έβγαλαν οι δυο φονιάδες πάνω σ' έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο, η απάθεια των παρευρισκομένων που είμαι βέβαιος πως ανάμεσα τους υπήρξαν ουκ ολίγοι που παρότρυναν τους φονιάδες να ολοκληρώσουν το έργο τους με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα ή η στάση των ΜΜΕ τις ώρες μετά την τόσο φρικιαστική δολοφονία του Ζακ. Ειλικρινά δεν γνωρίζω, νιώθω τα λογικά μου να αδυνατούν να καταφέρουν να επεξεργαστούν το τόσο μίσος που κυλάει ανεμπόδιστο γύρω μου...
Δυστυχώς το ''κτήνος'' είναι εδώ και πολύ καιρό δίπλα μας... Μπαίνει στο λεωφορείο μαζί μας, πολλές φορές μοιραζόμαστε το ίδιο ταξί, βγάζει βόλτα τον σκύλο του στο πάρκο που παίζουμε με το παιδί μας, περιμένει δίπλα μας στην ουρά του ταμείου του σουπερμάρκετ. Το κτήνος είναι εδώ και δεν κάνει καν τον κόπο να κρυφτεί πια σε σκοτεινές γωνιές αλλά το φωνάζει πια. Ζει ανάμεσα μας, αναπνέει τον αέρα που αναπνέουμε κι εμείς μολύνοντας τον, ετοιμάζει Καιάδες και Άουσβιτς στα φανερά για όλους εκείνους που θεωρεί ασθενέστερους και διαφορετικούς προσπαθώντας έτσι να καταφέρει να κρύψει το πόσο μικρός και τιποτένιος νιώθει μέσα του...
Ένα κτήνος που τρέφεται από την οργή για όλα εκείνα που συμβαίνουν γύρω εδώ και χρόνια. Πεινασμένο για ανθρώπινη σάρκα και διψασμένο για αίμα, μετατρέπει την οργή αυτή σε τυφλό μίσος. Μίσος που με τη σειρά του μεταμορφώνεται σε φαρέτρα με με βέλη ποτισμένα μέχρι το μεδούλι με δηλητήριο που εκτοξεύονται σε κάθε ευκαιρία προς πάσα κατεύθυνση...
Χθες ήταν η πουτάνα που κάνει πιάτσα στην παραλιακή, ο τοξικομανής που ψάχνει απεγνωσμένα τη δόση του, ο πρόσφυγας κι ο μετανάστης, ο άστεγος που ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο χαλάει την αισθητική μας, ο τραβεστί στη Συγγρού, ο κομμουνιστής, ο αναρχικός... Σήμερα ήταν ο Ζακ...
Αύριο το σκέφτηκες πως θα έρθει και η δική σου η σειρά;
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου