Νίκος Μπογιόπουλος
Κατ’ αρχάς η είδηση:
«Ελλάδα και ΗΠΑ συζητούν ενίσχυση των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. H ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται με το αμερικανικό Πεντάγωνο την επέκταση των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ σε ελληνικά εδάφη, αναφέρει σε αποκαλυπτικό της δημοσίευμα την Τετάρτη η Wall Street Journal. Η εφημερίδα επικαλείται Αμερικανούς αξιωματούχους, σύμφωνα με τους οποίους οι συνομιλίες Ελλάδας – ΗΠΑ περιλαμβάνουν και τη χρήση περισσότερων αεροπορικών και ναυτικών βάσεων (…) “Υπάρχουν τόσο γεωπολιτικοί όσο και γεωγραφικοί παράγοντες που καθιστούν την Ελλάδα ελκυστική περιοχή για τον αμερικανικό στρατό”, ανέφεραν οι αξιωματούχοι (…). Το άρθρο αναφέρει ότι η χώρα μας βρίσκεται γεωγραφικά “σε ιδανικό σημείο για ετήσια εκπαίδευση πτήσεων και φιλοξενεί τόσο ελληνικές βάσεις όσο και αυτές του ΝΑΤΟ”. Και παρακάτω: “Ίσως το πιο σημαντικό για τις ΗΠΑ είναι πως, τόσο η τρέχουσα ελληνική κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση είναι δεκτικοί, όπως ανέφεραν αξιωματούχοι των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια επίσκεψης που πραγματοποίησαν τις τελευταίες ημέρες”»
Ο,τι καταγράφηκε παραπάνω και ό,τι μεθοδεύεται συμβαίνει –να το σημειώσουμε αυτό– επί… «αριστερής» (!!!) κυβερνήσεως. Αλλά μετά από 4 σχεδόν χρόνια ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να προκαλεί καμία έκπληξη ότι η «αριστερά» των Μνημονίων, η «αριστερά» του κεφαλαίου, η «αριστερά» των τραπεζιτών, η «αριστερά» της τρόικας μπορεί μια χαρά να είναι (το απέδειξε ο κ.Τσίπρας στις δηλώσεις του κατά την συνάντησή του με τον «αγγελικό» Τραμπ) και η «αριστερά» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Άλλωστε οι Αμερικάνοι, πρακτικοί άνθρωποι καθώς είναι, ποτέ δεν είχαν πρόβλημα αν οι αμερικανοτσολιάδες τους δηλώνουν «δεξιοί», αριστεροί» ή «κεντρώοι».
Ας έρθουμε τώρα στη χυδαιότητα με την οποία οι κλακαδόροι άρχισαν ήδη να γλύφουν την αμερικανική μπότα, αλλά και να ξεσκονίζουν την κυβέρνηση για την αμερικανοφροσύνη της, λέγοντας σε εμάς τους… δογματικούς ότι πρέπει να βλέπουμε το θέμα των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ όχι «στενά» και «ιδεοληπτικά», αλλά «ρεαλιστικά» και υπό το πρίσμα των… «ανταλλαγμάτων» που κερδίζει η Ελλάδα.
Παρακάμπτουμε την αηδία που νιώθουμε για κάτι τέτοιους «πατριώτες» και για τον «αριστερό» (ενίοτε) «ρεαλισμό» τους, και απευθυνόμενοι στους κανονικούς ανθρώπους σημειώνουμε τα εξής:
Έχουμε στη γειτονιά μας μια διαρκή και όλο αναζωπυρούμενη ένταση. Έχουμε τους Αμερικάνους να απειλούν τους Ρώσους, τους Ρώσους να απειλούν τους Ρώσους, τους Αμερικάνους να απειλούν τη Βόρεια Κορέα, τη Βόρεια Κορέα τους Αμερικάνους, το Ιράν τους Αμερικάνους και όλοι μαζί ολόκληρο τον κόσμο. Πολιτικά και ιστορικά, αλλά και από τα πραγματολογικά δεδομένα της φρίκης που συντελείται στη γειτονιά μας, η πατρίδα μας δεν έχει κανένα λόγο να εμπλέκεται σε όλο αυτό το κουβάρι της έντασης και της φωτιάς.
Σε ό,τι αφορά, δε, ειδικά στην θεωρία των «ανταλλαγμάτων» που δήθεν παίρνει η χώρα μας από την συμμετοχή – συνενοχή των κυβερνήσεων της σε πολέμους και εντάσεις, μια θεωρία που οι φορείς της την μηρυκάζουν με το ίδιο πάντα συφοριασμένο ύφος του τύπου «μα τι να κάνουμε», «η Ελλάδα είναι μικρή χώρα», «ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων είναι συγκεκριμένος», «τουλάχιστον κάτι να κερδίσουμε» κι άλλα τέτοια… λεβέντικα, η πραγματικότητα είναι η εξής:
Ανάλογα «ανταλλάγματα» πήρε η Ελλάδα και ακόμα παλιότερα:
Επομένως, ακόμα κι αν παραβλέπαμε τη γλίτσα που κουβαλάει η θεωρία των «ανταλλαγμάτων», βλέπουμε ότι το αντίκρισμα που κρύβεται πίσω από την… «πατριωτική» ιδιοτέλεια των «ρεαλιστών» μας, όταν δεν είναι νέα δεινά για την Ελλάδα, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Τους αφήνουμε, λοιπόν, στη γλίτσα τους που είναι τέτοια ώστε να γίνονται σημαιοφόροι της συμμετοχής – συνενοχής στα εγκλήματα με κριτήριο εάν είναι καλό το… αντάλλαγμα. Και επιμένουμε: Η προστασία των συμφερόντων της πατρίδας και του ελληνικού λαού περνάει μέσα από το «Καμία συμμετοχή – Καμία εμπλοκή».
Και κάτι ακόμα: Η συμμετοχή, η εμπλοκή και η συνενοχή στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που διαπράττονται, η αμερικανοφροσύνη και η ΝΑΤΟσύνη τους από Σούδα μέχρι λιμάνι Αλεξανδρούπολης κι από Σκοπιανό μέχρι ΔΕΘ, δεν συντελούνται την παρούσα περίοδο, όπως διατείνεται το γνώριμο επιχείρημα ορισμένων, διότι τάχα μου αυτό το διάστημα, επί κρίσης, «είμαστε γονατισμένοι» και πως εξαιτίας αυτής της αδυναμίας κυβερνώντες και αντιπολίτευση είναι τόσο «δεκτικοί» – όπως τους ξεφωνίζει ακόμα και η WSJ – απέναντι στον «θείο Τραμπ».
Τη δεκαετία του 1990 στο Ιράκ, το 1999 στη Γιουγκοσλαβία, το 2001 στο Αφγανιστάν, το 2003 στο Ιράκ ό,τι έγινε συνέβη επί «ισχυρής Ελλάδας». Δεν είναι, συνεπώς, το οικονομικό γονάτισμα. Είναι πως στο πλαίσιο αυτών των συμμαχιών (που φέρνουν και το οικονομικό γονάτισμα), στο πλαίσιο αυτής της εξουσίας, στο εσωτερικό της χώρας έχουμε την άρχουσα τάξη του «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας», που λειτουργεί με όρους αμερικανονατοικού κατσαπλιαδισμού, και το διαπράττει σε όλες τις εποχές και σε όλους τους χρόνους. Μόνο που αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Πηγή: imerodromos.gr
Νίκος Μπογιόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Κατ’ αρχάς η είδηση:
«Ελλάδα και ΗΠΑ συζητούν ενίσχυση των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. H ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται με το αμερικανικό Πεντάγωνο την επέκταση των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ σε ελληνικά εδάφη, αναφέρει σε αποκαλυπτικό της δημοσίευμα την Τετάρτη η Wall Street Journal. Η εφημερίδα επικαλείται Αμερικανούς αξιωματούχους, σύμφωνα με τους οποίους οι συνομιλίες Ελλάδας – ΗΠΑ περιλαμβάνουν και τη χρήση περισσότερων αεροπορικών και ναυτικών βάσεων (…) “Υπάρχουν τόσο γεωπολιτικοί όσο και γεωγραφικοί παράγοντες που καθιστούν την Ελλάδα ελκυστική περιοχή για τον αμερικανικό στρατό”, ανέφεραν οι αξιωματούχοι (…). Το άρθρο αναφέρει ότι η χώρα μας βρίσκεται γεωγραφικά “σε ιδανικό σημείο για ετήσια εκπαίδευση πτήσεων και φιλοξενεί τόσο ελληνικές βάσεις όσο και αυτές του ΝΑΤΟ”. Και παρακάτω: “Ίσως το πιο σημαντικό για τις ΗΠΑ είναι πως, τόσο η τρέχουσα ελληνική κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση είναι δεκτικοί, όπως ανέφεραν αξιωματούχοι των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια επίσκεψης που πραγματοποίησαν τις τελευταίες ημέρες”»
Ο,τι καταγράφηκε παραπάνω και ό,τι μεθοδεύεται συμβαίνει –να το σημειώσουμε αυτό– επί… «αριστερής» (!!!) κυβερνήσεως. Αλλά μετά από 4 σχεδόν χρόνια ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να προκαλεί καμία έκπληξη ότι η «αριστερά» των Μνημονίων, η «αριστερά» του κεφαλαίου, η «αριστερά» των τραπεζιτών, η «αριστερά» της τρόικας μπορεί μια χαρά να είναι (το απέδειξε ο κ.Τσίπρας στις δηλώσεις του κατά την συνάντησή του με τον «αγγελικό» Τραμπ) και η «αριστερά» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Άλλωστε οι Αμερικάνοι, πρακτικοί άνθρωποι καθώς είναι, ποτέ δεν είχαν πρόβλημα αν οι αμερικανοτσολιάδες τους δηλώνουν «δεξιοί», αριστεροί» ή «κεντρώοι».
Ας έρθουμε τώρα στη χυδαιότητα με την οποία οι κλακαδόροι άρχισαν ήδη να γλύφουν την αμερικανική μπότα, αλλά και να ξεσκονίζουν την κυβέρνηση για την αμερικανοφροσύνη της, λέγοντας σε εμάς τους… δογματικούς ότι πρέπει να βλέπουμε το θέμα των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ όχι «στενά» και «ιδεοληπτικά», αλλά «ρεαλιστικά» και υπό το πρίσμα των… «ανταλλαγμάτων» που κερδίζει η Ελλάδα.
Παρακάμπτουμε την αηδία που νιώθουμε για κάτι τέτοιους «πατριώτες» και για τον «αριστερό» (ενίοτε) «ρεαλισμό» τους, και απευθυνόμενοι στους κανονικούς ανθρώπους σημειώνουμε τα εξής:
Έχουμε στη γειτονιά μας μια διαρκή και όλο αναζωπυρούμενη ένταση. Έχουμε τους Αμερικάνους να απειλούν τους Ρώσους, τους Ρώσους να απειλούν τους Ρώσους, τους Αμερικάνους να απειλούν τη Βόρεια Κορέα, τη Βόρεια Κορέα τους Αμερικάνους, το Ιράν τους Αμερικάνους και όλοι μαζί ολόκληρο τον κόσμο. Πολιτικά και ιστορικά, αλλά και από τα πραγματολογικά δεδομένα της φρίκης που συντελείται στη γειτονιά μας, η πατρίδα μας δεν έχει κανένα λόγο να εμπλέκεται σε όλο αυτό το κουβάρι της έντασης και της φωτιάς.
Σε ό,τι αφορά, δε, ειδικά στην θεωρία των «ανταλλαγμάτων» που δήθεν παίρνει η χώρα μας από την συμμετοχή – συνενοχή των κυβερνήσεων της σε πολέμους και εντάσεις, μια θεωρία που οι φορείς της την μηρυκάζουν με το ίδιο πάντα συφοριασμένο ύφος του τύπου «μα τι να κάνουμε», «η Ελλάδα είναι μικρή χώρα», «ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων είναι συγκεκριμένος», «τουλάχιστον κάτι να κερδίσουμε» κι άλλα τέτοια… λεβέντικα, η πραγματικότητα είναι η εξής:
- Τη δεκαετία του 1990 όταν η Ελλάδα συμμετείχε στο σφαγιασμό του Ιράκ το «αντάλλαγμα» που πήρε αργότερα ήταν τα Ίμια και η συμφωνία της Μαδρίτης.
- Το 1999 όταν η χώρα έγινε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τα «ανταλλάγματα» ήταν οι σύμμαχοι να αποκαλούν «Μακεδονία» τα Σκόπια και παράλληλα να ενισχύουν τον αλβανικό εθνικισμό.
- Το 2001 όταν η Ελλάδα συμμετείχε (και συμμετέχει ακόμα) στην υπόθεση που λέγεται Αφγανιστάν το «αντάλλαγμα» ήταν το σχέδιο Ανάν.
- Το 2003 όταν η χώρα ενεπλάκη ξανά στο δεύτερο βομβαρδισμό και στη δεύτερη επιχείρηση του Κόλπου αυτό που πήρε ήταν ΝΑΤΟϊκά Γκουαντανάμο να περνάνε πάνω από το ελληνικό έδαφος και ένα Αιγαίο σουρωτήρι, όπως είναι και σήμερα, με το ΝΑΤΟ να παρακολουθεί και να παριστάνει τον «ναυαγοσώστη» προσφύγων στις θάλασσές μας.
- Τώρα, σήμερα, που ο Αμερικανός πρέσβης έφτασε να το πανηγυρίζει κιόλας – χωρίς να επιδείξουν ούτε στάλα «αριστερής» τσίπας οι κυβερνώντες για τα λεγόμενά του – ότι «το 2018 είναι το έτος της Αμερικής στην Ελλάδα» (!), όταν πριν λίγο καιρό η τουρκική ακταιωρός εμβόλιζε το ελληνικό πλοίο στα Ιμια, οι ΗΠΑ μας κάλεσαν να λύσουμε με την Τουρκία τις… διμερείς διαφορές μας.
Ανάλογα «ανταλλάγματα» πήρε η Ελλάδα και ακόμα παλιότερα:
- Τη δεκαετία του 1950 η Ελλάδα έφτασε μέχρι την Κορέα. Τι πήρε για «ανταλλάγματα»; Χούντες και Αττίλες με τις ΝΑΤΟϊκές πλάτες.
- Το 1919 η Ελλάδα των Βαλκανικών Πολέμων και του εσωτερικού διχασμού έφτασε μέχρι την Ουκρανία για να πολεμάει Μπολσεβίκους. Τι «ανταλλάγματα» πήρε; Μικρασιατική Καταστροφή, Χούντες και Μεταξάδες.
Επομένως, ακόμα κι αν παραβλέπαμε τη γλίτσα που κουβαλάει η θεωρία των «ανταλλαγμάτων», βλέπουμε ότι το αντίκρισμα που κρύβεται πίσω από την… «πατριωτική» ιδιοτέλεια των «ρεαλιστών» μας, όταν δεν είναι νέα δεινά για την Ελλάδα, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Τους αφήνουμε, λοιπόν, στη γλίτσα τους που είναι τέτοια ώστε να γίνονται σημαιοφόροι της συμμετοχής – συνενοχής στα εγκλήματα με κριτήριο εάν είναι καλό το… αντάλλαγμα. Και επιμένουμε: Η προστασία των συμφερόντων της πατρίδας και του ελληνικού λαού περνάει μέσα από το «Καμία συμμετοχή – Καμία εμπλοκή».
Και κάτι ακόμα: Η συμμετοχή, η εμπλοκή και η συνενοχή στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που διαπράττονται, η αμερικανοφροσύνη και η ΝΑΤΟσύνη τους από Σούδα μέχρι λιμάνι Αλεξανδρούπολης κι από Σκοπιανό μέχρι ΔΕΘ, δεν συντελούνται την παρούσα περίοδο, όπως διατείνεται το γνώριμο επιχείρημα ορισμένων, διότι τάχα μου αυτό το διάστημα, επί κρίσης, «είμαστε γονατισμένοι» και πως εξαιτίας αυτής της αδυναμίας κυβερνώντες και αντιπολίτευση είναι τόσο «δεκτικοί» – όπως τους ξεφωνίζει ακόμα και η WSJ – απέναντι στον «θείο Τραμπ».
Τη δεκαετία του 1990 στο Ιράκ, το 1999 στη Γιουγκοσλαβία, το 2001 στο Αφγανιστάν, το 2003 στο Ιράκ ό,τι έγινε συνέβη επί «ισχυρής Ελλάδας». Δεν είναι, συνεπώς, το οικονομικό γονάτισμα. Είναι πως στο πλαίσιο αυτών των συμμαχιών (που φέρνουν και το οικονομικό γονάτισμα), στο πλαίσιο αυτής της εξουσίας, στο εσωτερικό της χώρας έχουμε την άρχουσα τάξη του «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας», που λειτουργεί με όρους αμερικανονατοικού κατσαπλιαδισμού, και το διαπράττει σε όλες τις εποχές και σε όλους τους χρόνους. Μόνο που αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Πηγή: imerodromos.gr
Νίκος Μπογιόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου