Του Καλλίνικου Κ. Νικολακόπουλου
Tο δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν προήλθε, τουλάχιστον εμφανώς όπως σε άλλες χώρες πχ Ισλανδία, από μετατροπή ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο. Η Ελλάδα είχε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά ιδιωτικού χρέους ως προς το ΑΕΠ και παρά την έκρηξη της πίστωσης πριν το 2009, έναν από τους χαμηλότερους βαθμούς χρηματιοπιστωτικής μόχλευσης παγκόσμια και από τις μικρότερες εκθέσεις στα αμερικανικά sub-primes και τα τιτλοποιημένα «ομόλογά» τους.
Απλά το εγκληματικό πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης και προσαρμογής ΔΝΤ και ευρωζώνης, κοινώς μνημόνιο, επεξέτεινε και διόγκωσε το πρόβλημα και στον τραπεζικό και ιδιωτικό τομέα, μέσω των περιοριστικών μονεταριστικών πολιτικών και εν ολίγοις έκανε το «φάρμακο» πολύ χειρότερο από την «ασθένεια» και τις «παρενέργειές» του οικονομικά τοξικότατες, μιλώντας με «ιατρικούς» όρους.
Αυτή τη στιγμή οι τράπεζες είναι κοινώς «σαπάκια» και απόλυτα χρεοκοπημένες, καθιστώντας μάταιη οποιαδήποτε προσπάθεια επανακεφαλαιοποίησής τους με χρήματα που θα αυξήσουν το δημόσιο χρέος, και το ιδιωτικό χρέος έχει υπερδιογκωθεί, αγγίζοντας σχεδόν το ποσοστό του δημόσιου χρέους ως προς το ΑΕΠ.
Μόνο μια ευρεία σεισάχθεια του ιδιωτικού χρέους με ταυτόχρονη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, μετά από την πραγματοποίηση ΕΛΕ, και ταυτόχρονη κρατικοποίηση-κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θα τεθεί υπό πλήρη και απόλυτο δημόσιο μετοχικό έλεγχο, με αποκλειστική κυκλοφορία «εθνικού» νομίσματος νέας έκδοσης, με ισοτιμία 1 προς 1 ως προς το ευρώ, είναι η αναγκαία αλλά όχι αφ’ εαυτού της ικανή συνθήκη ριζικής αντιμετώπισης του τεράστιου προβλήματος.
Καλλίνικος Νικολακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Tο δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν προήλθε, τουλάχιστον εμφανώς όπως σε άλλες χώρες πχ Ισλανδία, από μετατροπή ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο. Η Ελλάδα είχε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά ιδιωτικού χρέους ως προς το ΑΕΠ και παρά την έκρηξη της πίστωσης πριν το 2009, έναν από τους χαμηλότερους βαθμούς χρηματιοπιστωτικής μόχλευσης παγκόσμια και από τις μικρότερες εκθέσεις στα αμερικανικά sub-primes και τα τιτλοποιημένα «ομόλογά» τους.
Απλά το εγκληματικό πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης και προσαρμογής ΔΝΤ και ευρωζώνης, κοινώς μνημόνιο, επεξέτεινε και διόγκωσε το πρόβλημα και στον τραπεζικό και ιδιωτικό τομέα, μέσω των περιοριστικών μονεταριστικών πολιτικών και εν ολίγοις έκανε το «φάρμακο» πολύ χειρότερο από την «ασθένεια» και τις «παρενέργειές» του οικονομικά τοξικότατες, μιλώντας με «ιατρικούς» όρους.
Αυτή τη στιγμή οι τράπεζες είναι κοινώς «σαπάκια» και απόλυτα χρεοκοπημένες, καθιστώντας μάταιη οποιαδήποτε προσπάθεια επανακεφαλαιοποίησής τους με χρήματα που θα αυξήσουν το δημόσιο χρέος, και το ιδιωτικό χρέος έχει υπερδιογκωθεί, αγγίζοντας σχεδόν το ποσοστό του δημόσιου χρέους ως προς το ΑΕΠ.
Μόνο μια ευρεία σεισάχθεια του ιδιωτικού χρέους με ταυτόχρονη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, μετά από την πραγματοποίηση ΕΛΕ, και ταυτόχρονη κρατικοποίηση-κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θα τεθεί υπό πλήρη και απόλυτο δημόσιο μετοχικό έλεγχο, με αποκλειστική κυκλοφορία «εθνικού» νομίσματος νέας έκδοσης, με ισοτιμία 1 προς 1 ως προς το ευρώ, είναι η αναγκαία αλλά όχι αφ’ εαυτού της ικανή συνθήκη ριζικής αντιμετώπισης του τεράστιου προβλήματος.
Καλλίνικος Νικολακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου