Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί σήμερα Σάββατο 20 / 10 / 2018 στα περίπτερα
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε ένα διαρκές καθοδικό σπιράλ, που απογυμνώνεται από οποιοδήποτε ιδεολογικό ή αξιακό στοιχείο που ίσως να προϋπήρχε γι’ αυτό και σβήνονται τα ίχνη μεγάλων διαφορών ή ορίων ανάμεσα σε παρατάξεις, κόμματα και πολιτικούς. Είναι τόσο διαδεδομένο το φαινόμενο ώστε είναι αδύνατο να βρεθεί σήμερα ένα κόμμα (μεγάλο ή μικρό), χωρίς να σημειώνονται στο εσωτερικό του περιστατικά και επεισόδια που δείχνουν την επικράτηση ενός γενικού αμοραλισμού, μια έκπτωση κάθε ηθικού στοιχείου και φραγμού στην προώθηση κάποιων σχεδιασμών.
Αυτή η βαθύτατη έκπτωση του πολιτικού φαινομένου στις μέρες μας έχει πολλές αιτίες και αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό του. Αλλά τι εννοούμε ακριβώς με τον αμοραλισμό; Πρόκειται για την συνειδητή αγνόηση και τον παραμερισμό της ηθικής και όλων των ορίων που αυτή επιβάλλει για την επίτευξη κάποιου πολιτικού στόχου.
Τα τραντάγματα που επιφέρει η Συμφωνία των Πρεσπών δημιουργούν μια επικίνδυνη περιδίνηση, και η αντιμετώπισή τους σε εσωτερικό επίπεδο φέρνει στην επιφάνεια απίστευτα παιχνίδια και ίντριγκες ανάμεσα στους τρεις βασικούς εκφραστές της αμερικάνικης πολιτικής και μέλη της ίδιας κυβέρνησης, Τσίπρα, Καμμένου και Κοτζιά. Ο χειρισμός όλης της υπόθεσης φέρνει στην επιφάνεια πώς ο ίδιος ο Τσίπρας και η ομάδα του Μαξίμου, μετέρχονται έναν εντελώς αμοραλιστικό τρόπο αντιμετώπισης όλων των ζητημάτων. Αμοραλισμός και ψέμα μαζί με ραδιουργίες παρουσιάζονται ως απαύγασμα «πολιτικής τέχνης».
Η εικόνα που βγαίνει τις τελευταίες μέρες, πάνω στα ερείπια της Συμφωνίας των Πρεσπών και των εκβιασμών που ασκήθηκαν και ασκούνται δείχνουν μια ζοφερή εικόνα. Ο Τσίπρας συνεχίζει με Καμμένο, ο Καμμένος τραμπουκίζει τον Κοτζιά μέσα στο υπουργικό συμβούλιο και οι υπόλοιποι υπουργοί κάνουν την πάπια (Τσακαλώτος και Βίτσας κυρίως). Μετά ο Τζανακόπουλος προκαλεί: «Όποιος δυσφορεί να κατέβει από το τρένο» (την επαύριο ο ίδιος θα πει ότι δεν είναι κατανοητή η κίνηση του Κοτζιά), ο Κοτζιάς παραιτείται, γίνεται γης μαδιάμ για τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων (πολλαπλάσια του επιδόματος θέρμανσης…). Ο Τσίπρας στηρίζεται στον Καμμένο, αλλά φροντίζει να του πάρει τρεις βουλευτές για το Μακεδονικό και να τον φθείρει. Ο Καμμένος ρίχνει βαρελότα και αποκαλύπτει τα Plan B’. Τι ωραία ατμόσφαιρα…
Να θυμίσουμε ότι σε τέτοιες στιγμές διαλέγει πάντα ο Ερντογάν να κάνει κινήσεις, ή αλλιώς ειπωμένο, ότι στο Αιγαίο και στην Κύπρο υπάρχει ένταση και μεγάλη απειλή. Ποσώς τους ενδιαφέρει επί της ουσίας. Τώρα δίνουν προστάγματα προς τα λούκια στα ΜΜΕ και στους μηχανισμούς για το τι να λένε, πώς να αποδομήσουν τον τάδε, πώς να αλλάξουν ατζέντα, πώς να δημιουργήσουν αντιπερισπασμούς. Κάποιοι πρέπει να βρεθούν με τον ρόλο του «μουτζούρη»…
Η πραγματικότητα όμως είναι πεισματάρικη.
Το αίτημα της κοινωνίας για ηθική και αξίες δεν μπορεί να ικανοποιηθεί μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα που είναι διαβρωμένο, απαξιωμένο, γέρικο, αμαρτωλό. Αν αυτή η νοσηρή κατάσταση οδηγεί μαζικά στην αποστασιοποίηση από την πολιτική γενικά ευρύτατων τμημάτων της κοινωνίας, η απάντηση δεν μπορεί να βρεθεί στον αναχωρητισμό αλλά στην αναζήτηση μιας άλλης, ποιοτικά διαφορετικής, πολιτικής που σαν κεντρικό στοιχείο θα έχει και την επαναηθικοποίηση, το διαζύγιο με τον αμοραλισμό.
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε ένα διαρκές καθοδικό σπιράλ, που απογυμνώνεται από οποιοδήποτε ιδεολογικό ή αξιακό στοιχείο που ίσως να προϋπήρχε γι’ αυτό και σβήνονται τα ίχνη μεγάλων διαφορών ή ορίων ανάμεσα σε παρατάξεις, κόμματα και πολιτικούς. Είναι τόσο διαδεδομένο το φαινόμενο ώστε είναι αδύνατο να βρεθεί σήμερα ένα κόμμα (μεγάλο ή μικρό), χωρίς να σημειώνονται στο εσωτερικό του περιστατικά και επεισόδια που δείχνουν την επικράτηση ενός γενικού αμοραλισμού, μια έκπτωση κάθε ηθικού στοιχείου και φραγμού στην προώθηση κάποιων σχεδιασμών.
Αυτή η βαθύτατη έκπτωση του πολιτικού φαινομένου στις μέρες μας έχει πολλές αιτίες και αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό του. Αλλά τι εννοούμε ακριβώς με τον αμοραλισμό; Πρόκειται για την συνειδητή αγνόηση και τον παραμερισμό της ηθικής και όλων των ορίων που αυτή επιβάλλει για την επίτευξη κάποιου πολιτικού στόχου.
Τα τραντάγματα που επιφέρει η Συμφωνία των Πρεσπών δημιουργούν μια επικίνδυνη περιδίνηση, και η αντιμετώπισή τους σε εσωτερικό επίπεδο φέρνει στην επιφάνεια απίστευτα παιχνίδια και ίντριγκες ανάμεσα στους τρεις βασικούς εκφραστές της αμερικάνικης πολιτικής και μέλη της ίδιας κυβέρνησης, Τσίπρα, Καμμένου και Κοτζιά. Ο χειρισμός όλης της υπόθεσης φέρνει στην επιφάνεια πώς ο ίδιος ο Τσίπρας και η ομάδα του Μαξίμου, μετέρχονται έναν εντελώς αμοραλιστικό τρόπο αντιμετώπισης όλων των ζητημάτων. Αμοραλισμός και ψέμα μαζί με ραδιουργίες παρουσιάζονται ως απαύγασμα «πολιτικής τέχνης».
Η εικόνα που βγαίνει τις τελευταίες μέρες, πάνω στα ερείπια της Συμφωνίας των Πρεσπών και των εκβιασμών που ασκήθηκαν και ασκούνται δείχνουν μια ζοφερή εικόνα. Ο Τσίπρας συνεχίζει με Καμμένο, ο Καμμένος τραμπουκίζει τον Κοτζιά μέσα στο υπουργικό συμβούλιο και οι υπόλοιποι υπουργοί κάνουν την πάπια (Τσακαλώτος και Βίτσας κυρίως). Μετά ο Τζανακόπουλος προκαλεί: «Όποιος δυσφορεί να κατέβει από το τρένο» (την επαύριο ο ίδιος θα πει ότι δεν είναι κατανοητή η κίνηση του Κοτζιά), ο Κοτζιάς παραιτείται, γίνεται γης μαδιάμ για τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων (πολλαπλάσια του επιδόματος θέρμανσης…). Ο Τσίπρας στηρίζεται στον Καμμένο, αλλά φροντίζει να του πάρει τρεις βουλευτές για το Μακεδονικό και να τον φθείρει. Ο Καμμένος ρίχνει βαρελότα και αποκαλύπτει τα Plan B’. Τι ωραία ατμόσφαιρα…
Να θυμίσουμε ότι σε τέτοιες στιγμές διαλέγει πάντα ο Ερντογάν να κάνει κινήσεις, ή αλλιώς ειπωμένο, ότι στο Αιγαίο και στην Κύπρο υπάρχει ένταση και μεγάλη απειλή. Ποσώς τους ενδιαφέρει επί της ουσίας. Τώρα δίνουν προστάγματα προς τα λούκια στα ΜΜΕ και στους μηχανισμούς για το τι να λένε, πώς να αποδομήσουν τον τάδε, πώς να αλλάξουν ατζέντα, πώς να δημιουργήσουν αντιπερισπασμούς. Κάποιοι πρέπει να βρεθούν με τον ρόλο του «μουτζούρη»…
Η πραγματικότητα όμως είναι πεισματάρικη.
Το αίτημα της κοινωνίας για ηθική και αξίες δεν μπορεί να ικανοποιηθεί μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα που είναι διαβρωμένο, απαξιωμένο, γέρικο, αμαρτωλό. Αν αυτή η νοσηρή κατάσταση οδηγεί μαζικά στην αποστασιοποίηση από την πολιτική γενικά ευρύτατων τμημάτων της κοινωνίας, η απάντηση δεν μπορεί να βρεθεί στον αναχωρητισμό αλλά στην αναζήτηση μιας άλλης, ποιοτικά διαφορετικής, πολιτικής που σαν κεντρικό στοιχείο θα έχει και την επαναηθικοποίηση, το διαζύγιο με τον αμοραλισμό.
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου